Δημήτρης Γ. Παπακωστόπουλος

Πληγή

Πληγή η αλήθεια
Πόνος το φως
Πνίξιμο στο σκοτάδι
Και χαμός

Γίνε 

Παρατήρησε το αστέρι
Το πουλί σαν κελαηδεί
Παρατήρησε το φύλλωμα
Καθώς παίζει με το αγέρι
Με τον ίσκιο
Με του Ήλιου την αχτίδα
Γίνε ερευνητής
Γίνε θαυμαστής
Γίνε
Τρυφερά χαμογελώντας
Και ρωτώντας και πονώντας
Άξιο τέκνο της ζωής.

Ισορροπία

Η παντοδυναμία 
Του ατελείωτου
Ξεπετιέται
Από την ευθραυστότητα
του στιγμιαίου

Αιώνιο

Το αιώνιο
Γίνεται παρόν
Κάθε φορά
Που μια δροσοσταλίδα
Αφήνει το κλαδί
Και πέφτει
Στον αφανισμό της


Εν τάφω

Αναδιπλώθηκε ο ήχος
Και σκέφτηκε
Πως γινόμενος φίδι, σκορπιός,
Μαλλιαρή φαρμακερή αράχνη
Ίσως, 
Ίσως, ξεφύγει την αιχμαλωσία.


Εικόνα

Καημένο παιδί
Γεννημένο στις ομίχλες
Του Βορά
Δεν έρχεσαι, δεν πας, δεν μετακινείσαι
Μόνο ο μηχανισμοί της ακινησίας
Σε χιλιοκομματιάζουν
Και τα θρύψαλα της έκρηξης
Είναι η μορφή σου.


Οι γυναίκες

Οι γυναίκες των βουνών
κατάλαβαν τον κίνδυνο
κι αρχήσαν να κρύβουν
στους κόρφους τους
φίδια, σκορπιούς, και
μαλλιαρές φαρμακερές αράχνες.
Οι γυναίκες των βουνών
Κατάλαβαν πώς έπρεπε
Να πάψουν να τρέφονται
Με συμπυκνωμένο γάλα
Καταψυγμένες πρωτεΐνες
Και στερεοποιημένη επικοινωνία.
Οι γυναίκες των βουνών
Κατάλαβαν ότι
για μια ακόμη φορά
στην κοίτη του ποταμιού
έπρεπε να παίζουν 
τις μαινάδες.
Για μια ακόμη φορά
Έπρεπε να καταλάβουν
Για χρόνια πολλά
Τις πολλές μεταμορφώσεις 
Του ήχου
Για αυτό όταν εκείνος ξαναρθεί
Η πρώτη λέξη που θα πει θα είναι
Ευρυδίκη.

Συνέχεια

Καμία πόρτα δεν ανοίγουν τα κλειδιά
Που κρατάω.
Ούτε άνοιξαν ποτέ καμία
Ούτε θα ανοίξουν.
Είναι κλειδιά όμως
Και τα κρατώ στο χέρι μου.
Αυτό φαίνεται σαν υπόσχεση
Αλλά μπορεί να είναι ανάμνηση
Το αύριο δεν είναι πάντα ανάγκη
να βρίσκεται στο μέλλον
Επιστροφή στο χτες
δεν είναι ανάγκη να είναι φυγή
Κυοφορία είναι πάντα
γέννημα κάποιου παρελθόντος
που μέσα της κρύβει
το παρελθόν του σημερινού
μέλλοντος.