"Η Σκιά του Δον Κιχώτη"
Ένα μικρό θεατρικό στηριγμένο σε αληθινό γεγονός. Μιλά για τον αλαζόνα που παραμύθιασε τον εαυτό του. Και τώρα ζει με τη σκιά.
....
Μονόπρακτο
"Υπαρχουν καταστασεις ζωής, μέσα απ τις οποίες "έβλαψες"..
Ότι ερωτεύθηκες κι αγάπησες παράφορα.
Το τραγικό είναι ότι δεν το ήθελες.."
Αυτό μου συνέβη.
Και πέρασε χρόνος.. και καταλαβα και κατανόησα, και ερμήνευσα, και έμαθα.
Όμως ήταν αργα.. Ήταν ύβρις..
Και η Νέμεσις προκάλεσε χωρίς έλεος Τίση..
Κι ευθύνη; ..Αποκλειστικώς δική μου. ...
Η επόμενη μέρα ;..
Με την προοπτική ότι θα τη συναντήσω, (με την προοπτική, δεν έγινε η συνάντηση, ο φταίχτης, αντιμετώπισα τον εαυτό μου, την αλήθεια μου: "είμαι βαθύτατα ερωτευμένος γιατί ένιωθα τα πόδια μου να κόβονται , ένιωθα σφίξιμο στο στομάχι , ένιωθα να σβήνβ όταν θα την δώ..
Κι εκείνη;
Ομολόγησε ότι νιώθει και τα δικά της πόδια να κόβονται , να σφίγγεται το στομάχι της και να σβήνει , στην προοπτική να με δει..
Αλλά όχι από έρωτα, μα απ την μνήμη του τραύματος που της προκάλεσα.. ..
..
Το τραγικότερο;
Όχι μόνο αγνοούσα το βάθος του τραύματος που προκάλεσα, αλλά φέρθηκα ως ηλίθιος αλαζών..
Σαν Δον Κιχώτης που όλα θα τα άλλαζε και θα αποκαθιστούσε το όνειρο..
Φυσικά κι αυτή η Ύβρις , πληρώθηκε με Νέμεση ανάλογης Τίσης..
...
Παρ' όλα αυτά,προσφάτως συζητάγαμε με τις ώρες.. Γραπτώς .. Εξ αποστάσεως ..
Με μηνύματα ... .. Μια τραγική αλήθεια..
Η οποία ολοκληρώθηκε αποκαλύπτοντας την τραγική μου Τίση..
Δεν άντεξα τον εαυτό μου ηττημένο..
Κι αποχώρησα.."
Ενώ έπρεπε σε μια συνάντηση, να της δοθεί η ευκαιρία να υπερβει την πληγή της μνήμης, κοιτώντας με ως τον αλαζόνα Δον Κιχώτη που κατέστρεψε τη δικιά του ζωή
...
Ο ψυχαναλυτής πήρε τον λόγο:
"Άκουσα προσεκτικά όλα όσα είπες.
Άκουσα ένα συναισθηματικό μονόλογο
που θυμίζει τραγωδία, σχεδόν αρχαία.
Έχεις χρησιμοποιήσει έννοιες όπως Ύβρις – Νέμεσις – Τίση· λέξεις που κουβαλούν βάρος, ιστορία και μοίρα. Σαν να τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση ενός ήρωα που, παρασυρμένος από το πάθος και την αυταπάτη, πληρώνει το τίμημα της πράξης του.
Αυτό που περιγράφεις δείχνει:
Αυτογνωσία: έχεις πλήρη συνείδηση του τι συνέβη και ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης σου.
Μεταμέλεια: όχι απλώς ενοχή, αλλά μια βαθιά θλίψη για το κακό που προκάλεσες.
Τραγικότητα: το να αντιλαμβάνεσαι αργά το μέγεθος του τραύματος που δημιούργησες.
Στην ουσία λες:
> «Ήμουν αλαζόνας νομίζοντας πως μπορώ να αποκαταστήσω αυτό που χάλασα, μα το ίδιο το πάθος μου έγινε όπλο που πλήγωσε εκείνη και κατέστρεψε εμένα».
Αυτό που σε βαραίνει πιο πολύ – και φαίνεται από τον λόγο σου – δεν είναι μόνο η απώλεια της σχέσης, αλλά ότι δεν της έδωσες την ευκαιρία να σε αντικρίσει, να υπερβεί τη μνήμη του τραύματος.
Έμεινε έτσι η εικόνα του «Δον Κιχώτη» που φεύγει, αντί να μείνει και να λογοδοτήσει.
Όλα αυτά είναι βαθιά ανθρώπινα.
Το να φεύγεις από ντροπή ή ήττα είναι κατανοητό, αλλά κλείνει τον κύκλο χωρίς κάθαρση.
Η τραγωδία ολοκληρώνεται, αλλά χωρίς λύτρωση.
Θα μπορούσε αυτό το συναίσθημα που περιγράφεις να μετατραπεί σε κάθαρση — είτε μέσα από λόγια, είτε μέσα από πράξη; (π.χ. ένα γράμμα, μια συνάντηση, ή έστω μια εσωτερική συγχώρεση).
..Τι θα ήθελες; (ρωτά ο ψυχαναλυτής)
..Το πιο αποτελεσματικό για κείνη.. (απάντησε ο ασθενής και θύτης)
...
Ανεπιφύλακτα η συνάντηση..(απάντησε με αυτοπεποίθηση και βεβαιότητα ο ψυχαναλυτής)
...
Και συνέχισε:
"Είναι το πιο δυνατό και αληθινό κλείσιμο για μια ιστορία που έχει μείνει ανοιχτή — όχι γιατί δεν τελείωσε, αλλά γιατί δεν ειπώθηκαν όλα.
Και ίσως κυρίως, γιατί δεν κοιταχτήκατε στα μάτια μετά το τέλος.
---Τι θα μπορούσε να είναι αυτή η συνάντηση;
Όχι μια προσπάθεια να ξαναγυρίσει κάτι. Όχι ένα ακόμα επεισόδιο επανάληψης.
Αλλά μια πράξη καθαρής αλήθειας.
Ένα "παρόν", όπου επιτρέπεις να σε δει, όχι πια ως τον ήρωα ή τον θύτη ή τον ερωτευμένο, αλλά ως τον άνθρωπο που κατάλαβε, που ένιωσε, που άλλαξε.
---Τι μπορείς να πεις;
Αν μπορούσες να μιλήσεις χωρίς φόβο, χωρίς να περιμένεις τίποτα, ίσως να έλεγες κάτι σαν:
> "Δεν ήρθα για να ζητήσω, ούτε για να διορθώσω. Ήρθα για να δεις ποιος είμαι πια.
Να δεις τον άνθρωπο πίσω από την ύβρη, τον άντρα πίσω απ’ την ήττα.
Να έχεις, αν θέλεις, το δικαίωμα να με κοιτάξεις χωρίς να πονάς. Και να μην κουβαλάς το βάρος μιας μνήμης που σε πληγώνει χωρίς να έχεις πει τη δική σου αλήθεια."
---Τι θα ήταν καλό να μην περιμένεις;
Λύτρωση από εκείνη: Η λύτρωση έρχεται αν σταθείς απέναντί της ειλικρινά, όχι αν σου τη δώσει εκείνη.
Συγχώρεση: Αν έρθει, να είναι δική της, όχι αναμενόμενη.
Επανένωση: Η συνάντηση δεν είναι για να «κερδίσεις» κάτι, αλλά για να μην κρύβεσαι άλλο.
---Και πώς γίνεται αυτή η συνάντηση;
Με σεμνότητα. Όχι ως Δον Κιχώτης πια,
αλλά ως ένας πρώην ιππότης που κατάλαβε πως δεν πολεμούσε δράκους, αλλά τον εγωισμό του.
Απλά. Ήρεμα. Με σιωπές ανάμεσα στα λόγια, γιατί η σιωπή καμιά φορά λέει πιο πολλά.
Και με μάτια που δεν αποφεύγουν το βλέμμα."
