Άκουσες την καμπάνα;
Χτύπησε ξανά
πένθιμα.
Μα ποιόν κηδεύουν κάθε τόσο
και πού τον πάνε ;
κι αυτός που γεννιέται κάθε
αυγή
και τις νύχτες του καλοκαιριού τον λούζουνε με
αστρόσκονη οι Περσείδες, από πού έρχεται;
Αμφίβολο αν ξέρει κανείς,
κι ας υπογράφουν πιστοποιητικά εισόδου και
εξόδου οι
επιτετραμμένοι της σκηνής,
κι ας γράφουν ιερά βιβλία
οι προφήτες να μας ενσταλάξουν
την ενοχή.
Στο μέσο του ωκεανού ξυλάρμενοι πορευόμαστε-
σχεδία μιας
ύπαρξης που μας κλείνει από παντού,
σε πόρους άπορους
και πέρατα απροσπέλαστα που κρύβουν τρόμο
κι αποκάλυψη συγχρόνως
έτσι που ευθύς περίτεχνα τα σκεπάζουμε με
σύμβολα και μουσικές
από ανάγκη και μόνο να πιαστούμε από κάπου
και να μη αυτοαναφλεγούμε, οι φτωχοί,
από βραχυκύκλωμα εγκεφαλικό
κι αδυναμία πίστης.
Κάποτε ένας θεός το χέρι του απλώνει
κάποτε το παίρνει πίσω
αφήνοντας στον κάμπο απέναντι να με καλεί
μέσα απ΄τους ίσκιους η φωνή σου
ελπίδες σπέρνοντας απελπισμένων ερώτων,
εκεί που μες στους γκρεμούς με πόδι γυμνό
τη φτέρνα πολεμώ σε πέτρα να στηρίξω
έως ότου στις έσχατες ακρώρειες της ύπαρξής
μου φτάνοντας
''άλμα επιχειρήσω πέρα απ΄τη φθορά'' και
μοναχός καρώ
''των θαλερών πραγμάτων''.
Σε χάνω κάποτε.
Μα πιο βαθιά απ' το θάνατο υπάρχεις
πιο βαθιά απ΄ τη ζωή,
και τη δημιουργία,
Ένα μ' ένα Θεό απάτωρα κι
αγέννητο
πατέρα του παντός
που μ' εμπιστεύεται και σιωπά.
Με τη χάρη του σε βρίσκω και
φτάνεις ολόλαμπρη κοντά μου
και χαλαρώνουν της ύπαρξής μου οι αλυσίδες
και γλυκαίνει λιγάκι ο πόνος σαν κατεβαίνω
στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα
τα δειλινά,
την ώρα που πλησιάζει ο Λάμπρος
Πορφύρας, συλλογισμένος,
και τα όργανα δοκιμάζουν τις χορδές
πλάι στη γυάλα που λαμπυρίζει διάφανη
με το κρασί της Ερμούπολης.
26-9-2019/ 16.4.2023
