Ειρήνη χάραζε και χαρά στην πλάση
σε μεγάλους και παιδιά, σ' ουρανούς και δάση.
Αχ ειρήνη, ειρήνη μας, έλα στα παιδάκια,
να ξεχάσουν πόλεμους, πίκρες και φαρμάκια.
VIDEO: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΟΥΣΤΑΦΕΡΗ - Το Χαμόγελο της Τζοκόντας(1965)
Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρων τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασααπό τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη.Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.
Πέρα ως πέρα στη γη της Ιωνίας
δοξαστικό αχολόγησε τροπάρι
απ’ την Κνωσσό ως την Πέργαμο θεία χάρη
Σμύρνη πάντα εσύ μαργαριτάρι
Σμύρνη πάντα εσύ μαργαριτάρι
Στα μαλλιά της νεράιδας Μικρασίας
Σμύρνη, ξανά γεννήτρες είναι οι Μοίρες
μεσ’ στη ζεστή της μάνας σου αγκαλιά
που ανοίγεται όλα για να τ’ αγκαλιάσει
τα σκόρπια σπλάχνα της, μια πλάση
Στην πολιτεία χειμώνιασε
Κι αργά κυλούν τα βράδια
Στάζουν στα τοκ τα φορτηγά
Αρμύρα και σκουριά
Στη γέφυρά οι φύλακες
Κόβουν στα δυο τη βάρδια
Στα ραδιοκύματα βουτούν
Και φεύγουν μακριά
Όλα τα παίρνει ο καιρός
Μα πάντα κάτι μένει
Σαν ένα αστέρι στο θαμπό
Του κόσμου σκηνικό
Όση αγάπη μας νικά
Στο κύμα της χαμένη
Κάποια νεράιδα στο βυθό
Κρατάει το μυστικό
Στην πολιτεία χειμώνιασε
Στα μάτια σου τα ξένα
Που ανάβλυζαν κάποτε νερά αρτεσιανα
Τη ζεστασιά του κράτησα
Το γελαστό τους ψέμα
Που έκανε τα’ απίθανα
Να μοιάζουν πιθανά
Όλα τα παίρνει ο καιρός
Μα πάντα κάτι μένει
Σαν ένα αστέρι στο θαμπό
Του κόσμου σκηνικό
Όση αγάπη μας νικά
Στο κύμα της χαμένη
Κάποια νεράιδα στο βυθό
Κρατάει το μυστικό
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Άλμπουμ: Στης ψυχής το παρακάτω. 2001 .
.. Άλλη μια μάχη νικημένος,
νικημένος στα σημεία
τώρα δεν έχω παραμύθια,
παραμύθια ούτε αστεία.
'Aλλη μια νύχτα με τα όνειρα μπλεγμένος.
Πόσα λάθη είμαι ακόμα, είμαι ακόμα χρεωμένος;
Η αλήθεια μου άδειο πιάτο
και πηδάω στον αέρα
στης ψυχής το παρακάτω
στου μυαλού το παραπέρα
Χρόνια που πέρασαν μια χούφτα,
φύγαν σαν μια χούφτα αέρας,
ό,τι μου αφήσαν τσιγάρα, τα τσιγάρα μίας μέρας.
Φίλοι που κάναν στη ζωή μου,
στη ζωή μου τη γιορτή τους
άδειο μπουκάλι είμαι κι εγώ
είμαι κι εγώ μες τη δική τους.
Της ζωής μου μόνο εγώ , μόνο εγώ της απομένω,
ένα φως αφήνω πάντα, πάντα αφήνω αναμμένο
και στα χέρια μου οι μέρες, είν' οι μέρες φρέσκο χιόνι,
έχω ακόμα μια ελπίδα, μια ελπίδα που με σώνει..
