ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Τρίτη 3 Μαρτίου 2020

Χάρης Κατσιμίχας - Χρήστος Θηβαίος | Πιάνο βυθού (Official Audio Release...

Στίχοι:

Γιάννης Βαρβέρης

Μουσική:

Χάρης Κατσιμίχας

Χρήστος Θηβαίος

Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον,
κανένα ενδιαφέρον,
κανένα μουσικό ενδιαφέρον.

Απ’ τον καιρό που το ναυάγιο μας σώριασε αργά
σαν βάρος έκπληκτο ως κάτω στο βυθό,
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεάνιου κι εγώ
έχουμε γίνει ένα πελώριο όστρακο,
ένα πελώριο όστρακο, φωλιά των ιππόκαμπων
λουλούδι εξωτικό, λουλούδι εξωτικό, λουλούδι εξωτικό.

Έχουμε γίνει μάλλον διακόσμηση πυθμένος,
υπόκωφη επίπλωση βυθού,
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν,
που όλο απορούν μ’ αυτή μνήμη,
μ’ αυτή μνήμη την ασπρόμαυρη
του παπιγιόν, των πλήκτρων, του κολάρου.

Κι αν κάπου κάπου στη βαρκάδα σας,
πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του νερού,
διακρίνετε πέντε έξι φυσαλίδες
κάτι σαν ντο, κάτι σαν σολ, κάτι σαν μι
μη φανταστείτε μουσική, μη φανταστείτε μουσική.
Λίγη σκουριά είναι που ανεβαίνει
κάθε φορά που το θυμάται,
κάθε φορά που το θυμάται πιέζει κι ανεβαίνει,
πιέζει κι ανεβαίνει, πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε,
το πιάνο μου κι εγώ είμαστε μια χαρά εδώ
εκπνέοντας πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια του πλήρους ναυαγίου.

Και επιτέλους μακριά,
μακριά από κάθε προοπτική πνιγμού.
Από κάθε προοπτική πνιγμού.

Τραγούδια της Θράκης ~ Βαγγέλης Δημούδης - (Από τη μουσική εκδήλωση «Γαϊ...

Ότι αγαπάς υπάρχει Εμπιστευτικό~ Τάσος Γκρους - Alice Tori- Γιώργος Με...

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis

Γέλασε η αύρα ανάμεσα
στην ανισότητα του βήματός του της φύσης λάθος ανεπείδωτο κουτσά τα βήματά του έξω απ’ τη θάλασσα μάτια γιομάτα καλοσύνη αγίου ίριδες λεβέντη κάλλος όλης της Οικουμένης η ισορροπία στον ανισόρροπο βηματισμό του έψαξε για δικαίωση ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου της μέρας την ατέλεια να τελειοποιήσει Κύριε και Θεέ μου μεθυσμένος ήσουν όταν τον έσπειρες Κύριε και Θεέ μου ελέησόν μας και μην ξαναπιείς

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Καρδιά στο κλουβί (Charles Henry Bukowski)

Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται.
Ο κόσμος κλονίζεται και απαιτεί δημοκρατία.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός δεν αποδίδει.
Ούτε η αθεΐα.
Τίποτα δεν αποδίδει.
Εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Τίποτα δεν αλλάζει.
Οι αιώνες αλλάζουν
κι ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος.
Η αγάπη λυγίζει και διαλύεται.
Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα
στις ηπείρους.
Στις ηπείρους και στα δωμάτια δυο ανθρώπων.
Τίποτα δεν αποδίδει εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Όλα τ’ άλλα είναι θεωρίες.
Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται για να ξαναχτιστούν.
Για να ξανακαούν.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός ;
Μόνο το όπλο.
Υπάρχει μόνο το όπλο.
Κι αυτός που το εξουσιάζει.

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

Μίκης Θεοδωράκης - Πέτρος Πανδής ~ Με βρήκε πάλι η ερημιά

G.Theodorakis - Η Συναντηση

Στιχοι ,Μουσικη ,Τραγουδι
Γ.Θεοδωρακης

Η Συναντηση

Ειναι φορες που δε πιστευω να μαι ντυμενος στα λευκα Την ομορφια μου δεν την θελω κι ας ζω μοναχος στα ρηχα Ειναι φορες που περιμνενω να'ρθουν οι μερες σταυρωτα κανεις δεν πηγε οπου θελω κι ας ειναι οι μερες πιο κοντα Ειναι μακρια το πουθενα μαζι σου θα παμε πιο βαθια Τωρα που σ'εχω ξαφνικα νομιζω πως ειναι πιο καλα Καθε φορα που περιμνω νασε μαζι μου στα λευκα στον ερχομο σου ανασανω να σ'εχω παντα συντροφια Ειναι φορες που περιμενω τον ερχομο σου απο μακρια 40 χρονια ξεχασμενος Τα σβηνει ολα μια ματια ΓΘ 29/1/2020

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2020

Παράξενη νοσταλγία - Θοδωρής Βουτσικάκης - Official Audio Release

Μουσική: Χρήστος Λεοντής, Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος

Παράξενη με πιάνει νοσταλγία
γι’ αγάπες και για όνειρα παλιά
οι έρωτες κι αν βγουν στην ανεργία
χαράματα πουλούν στους ναυαγούς φιλιά.

Αν ήτανε ναρθείς σα θάλασσα έλα
στο πέλαγος θα είμαι νησί
το φως της αυγής εσύ.

Μεσάνυχτα στην πόρτα περιμένω
σα θάλασσα και μάνα στη στεριά
σαν πούπουλο στα πάθη μου βαθαίνω
μ’ ονόματα μικρά και μυστικά βαριά.

Περίεργη με πιάνει επιθυμία
κι αφήνω την ψυχή μου στη βροχή
τελειώνει πια κι αυτή η προθεσμία
να φτάσουμε ξανά στην πιο παλιά αρχή.

Παράξενη νοσταλγία - Θοδωρής Βουτσικάκης - Official Audio Release Μουσική: Χρήστος Λεοντής Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος Δίσκος: Φλόγα που καίει (Μετρονόμος 2017)...

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020

Ποιείν / Poiein.gr 17 λεπτά · Κική Δημουλά, Μάιος, 2013.

[...]«Να συζητήσουμε αυτή τη γελοία παρανόηση και μεγαλοποίηση του όρου πνευματικός άνθρωπος; Τί είναι αυτός ο πνευματικός άνθρωπος που από έναν πάσχοντα ξέρει περισσότερα; Γιατί; Είναι έξυπνος; Έλυσε κανένα πρόβλημα της χώρας του ο πνευματικός άνθρωπος; Έχει καμία εξουσία; Ή μήπως γιατί βγαίνει κάθε τόσο σε μια εφημερίδα ή σε ένα κανάλι και αποφαίνεται; Δεν μπορώ να το δεχτώ.

Αυτό είναι ο ρατσισμός, να θεωρούμε τους πνευματικούς ανθρώπους αξιότερους να εκφράζονται και να επηρεάζουν περισσότερο από ό,τι οι ίδιοι οι δεινοπαθούντες. Δεν έχουν όμως καμία δύναμη οι πνευματικοί άνθρωποι και δεν πρέπει να τους ανεβάζετε σε βαθμό εξουσίας, ωσάν όλοι οι άλλοι άνθρωποι να είναι ηλίθιοι. Δεν είναι ηλίθιος κανένας.

Όλοι ενστικτωδώς γνωρίζουν τι είναι το συμφέρον και τι το βλαβερό. Δεν είναι ανάγκη να έχουν σπουδάσει, δεν είναι ανάγκη να έχουν γράψει ποιήματα. Το ωραίο και το άσχημο, το δίκαιο και το άδικο, τα μυρίζεται κανένας, χωρίς να είναι καλλιτέχνης, ζωγράφος ή ποιητής. Αυτά είναι μια κρούστα εξευγενίσεως και αυτή η κρούστα δεν είναι τόσο στέρεη. Καμιά φορά αν σπάσει, χύνεται από μέσα και λερωμένο περιεχόμενο....

Τη συνείδησή σας και τη σοφία σας που αποκτάτε από τις εικόνες που έχετε στο δρόμο. Δεν μπορεί να μην γίνεστε σοφός ζώντας ανάμεσα σε κόσμους και σε ανθρώπους ετερόκλητους. Ξέρετε ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Ένας πνευματικός άνθρωπος έχει μικρότητες όπως και ένας μη πνευματικός άνθρωπος. Έτσι νομίζετε εσείς, ότι η ποίηση εξαγνίζει. Η ποίηση είναι άλλο αγαπητέ μου και ο χαρακτήρας μας είναι άλλο.

Αυτοί που μας κυβερνούν, δείχνουν να λογαριάζουν τους πνευματικούς ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι οι πνευματικοί άνθρωποι είναι μια φούσκα ως έννοια που δεν τρομάζει κανέναν. Πιστέψτε με.

Άνθρωποι που είναι ποιητές, που δεν έχουν αναγνώριση, που θεωρούν ότι εγώ βρέθηκα παραπάνω χωρίς να το αξίζω. Κι όμως δεν επεδίωξα εγώ να μπω στην Ακαδημία Αθηνών. Έχω ακούσει πάρα πολλά. Έχει κουραστεί το αυτί μου. Ούτε την ηλικία μου σέβονται. Ποιον ποιητή ή ποιον συγγραφέα ενόχλησα εγώ ποτέ; Ακούστηκε ποτέ να έχω κακολογήσει ομότεχνό μου; Βέβαια δεν είμαι ικανή εγώ να κατακρίνω. Δεν είμαι τόσο καθαρή και άμεμπτη ώστε να μπορώ».

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και κοντινό πλάνο

Κική Δημουλά για τη ζωή της:

Λιλη Παντα Το 2010, με την ευκαιρία της βράβευσης της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της η Κική Δημουλά έγραψε για τη ζωή της:

«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ' αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.

Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ' έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931.

Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα». Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή 'Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης. Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι «γιαγιά». Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός.

Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ' ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής.

Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου».

Κική Δημουλά | 6 Ιουνίου 1931 - 22 Φεβρουαρίου 2020

Άφησα να μην Ξέρω

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

| Κική Δημουλά | 6 Ιουνίου 1931 - 22 Φεβρουαρίου 2020 |
https://www.tovima.gr/2020/02/22/culture/efyge-apo-ti-zoi-i-kiki-dimoula/?fbclid=IwAR2GjxOSKp6VZAuADZLQ2VJqxmUUkZpdpT_65CuSRg0Avuop-TmCHVDT4jY