ΗΕΛΤΙΟΣ - ΨΥΧΗ

Μπορεί και νάμαι περιττός

ένα σημείο αφανές στο αχανές διάστημα

που δεν επηρεάζει τίποτα και σημασία δεν έχω

για κανέναν ˑ

ένα δρομάκι καθημερινό που αναδιπλώνεται στη σιωπή του,

μια νότα απ' το απέναντι πεζοδρόμιο για να μετράνε οι ρομαντικοί την ευαισθησία τους μαζί με την ασημαντότητα των βρύων,

ένα ''Κύριε εκέκραξα'' μιαν εσπέρα Σαββάτου, την ώρα που ανηφορίζει λαμπρός ο αποσπερίτης  κι ανάβουνε ψηλά οι λύχνοι του στερεώματος.

Μπορεί και νάμαι περιττός
μα έχω κι εγώ ψυχή.

Δες!

Αεράκι απόμακρο πηγαινοφέρνει την κουρτίνα, κι ωθεί το ιστίο μεσοπέλαγα 

ανοίγοντας τους πόθους στο ταξίδι.

Ποιός το στέλνει;

Φτάνει από μακριά σαν ανώνυμη χάρη--

ακόμα και τότε που μένουν έρημες οι κάμαρες

και δεν κατοικεί εδώ 

κανείς.

Ίσως και να του μοιάζω  κάποτε, 
όταν περνάω δίπλα σου στη μεγάλη σάλα πνοή  πίσω

αφήνοντας γιασεμιού  

με την ελπίδα μήπως  και με διακρίνεις μες  στο πλήθος

των μεταμφιεσμένων.

Σκαλώσαμε εδώ μες τα γκρεμνά και ζοναγκιαστήκαμε* , 

της πατρίδας τις μεγάλες πέτρες  και τα  ιδεώδη των συντρόφων

σηκώνοντας κατά τα μέτρα μας  .

Γενεές επί γενεών με τον έρωτα και το θάνατο  αναμετρηθήκαμε

τη γραμμή του φωτός ακολουθώντας

μέχρι την κόψη του σπαθιού και τη λάμψη της Ανάστασης.
 Άντρες, γυναίκες και αμούστακα παιδιά  

έζησαν και πέθαναν πολεμώντας

προσδοκώντας πρόσωπο ανθρώπου να φανεί 

στου σκοτεινού ποταμού την ασπρόπετρα. 

Και κοκκίνιζαν τα μάγουλά τους από ντροπή σαν τύχαινε κι έλεγες 

πως κιότεψε ή δείλιασε κάποιος.

Αλλά  ετούτοι εδώ  συνήθειες  ξένες ακολουθούν και

με   διάσπαρτα κρυφά Νταχάου άνοιξαν παρτίδες,

με τα κολαστήρια των ψυχών  ανήμπορων κι ανίσχυρων

ηλικιωμένων 

-κάτω απ΄τα μάτια των σωμάτων ασφαλείας-

που θεία Σκέπη τα ονομάσαν.

Βελάζουν στα υπόγεια οι αμνοί, κανένας δεν ακούει.

Ανοίγει λαγούμι η βία, κανένας δεν καταγγέλλει.

Μάζα ευάλωτη,  μεταποιήσιμο υλικό  η ύπαρξή τους

δίνει το κέρδος της μέχρι  περιττό βάρος να γενεί και

άδειο ρημαγμένο κουφάρι ριχτεί στον Καιάδα 

προτού προλάβει να περάσει τον Αχέροντα.

Η Νέμεση κάποτε εμφανίζεται,  αλλά

δεν υπάρχει πια κανείς δικαίωση να λάβει.  

Ανοιχτό του θεριού το στόμα, ντυμένο, γυμνό,

μεταμφιεσμένο τριγυρνάει στους δρόμους

και στης πολιτείας παραμονεύει τα περάσματα, 

τα κάστρα, τους ναούς

και του Συντάγματος τα σκαλοπάτια....

Αθήνα 20/10-4/11 2018  &  19/2/22.

^{* φυσικός σχηματισμός συστάδας κλάδων σε γκρεμό, όπου ο εγκλωβισμός κάποιου ζώου μπορεί να καταστεί προσωρινή ή θανατηφόρα παγίδα αιχμαλωσίας.}

Το παράνομο ηχογραφημένο μήνυμα του Θεοδωράκη από την εξορία στη Ζάτουνα...

Ένα γράμμα - Νότης Σφακιανάκης

Άδεια καρδιά άδεια κλαδιά τoυ φθιvoπώρoυ η βρoχή πως με πovά άδεια ματιά φώτα σβηστά πάλι ζωvτάvεψες στα μάτια μoυ μπρoστά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ’ εκδρομές έπεσα χθες μέσ’ στου μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ `λεγες μηv κλαις Εvα γράμμα vα μoυ στείλεις vα μoυ πεις πως νοιάζεσαι vα μoυ πεις ότι σoυ λείπω κι ότι με χρειάζεσαι Όλα καλά κι άλλα πoλλά vα μηv κρυώσεις vα σκεπάζεσαι καλά κι όταν βρεθείς μόvη ξανά vα με φωνάξεις vα σε πάρω αγκαλιά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ’ εκδρομές έπεσα χθες μέσ’ στoυ μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ `λεγες μηv κλαις

Κώστας Τσιαντής- Ζάτουνα

 

Ζάτουνα Ζάτουνα

Σπίτι μας κλείσαν τα πέτρινα χρόνια

μ' ένα τραγούδι παλεύω τα στοιχειά

τις Αρκαδίες σου να λευτερώσω

που κρύβεις στα δάση  τα δασιά.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο Πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

Ζατουνα Ζάτουνα

Το γράμμα μου το Λούσιο περνάει

πάτριο πέρασμα η Λευτεριά

στου Μαίναλου αντίκρυ μου τη σιωπή

και στ' ανυπότακτα όνειρα.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

''Απόρθητες είναι οι ιδέες και αυτοί

που τις υπερασπίζονται ηρωϊκά,

απόρθητες είναι και οι ψυχές των Ελλήνων

που έχω τάξη κι εγώ να τραγουδώ''**

_______________________________

**Από το γράμμα που έστειλε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη διεθνή κοινότητα, από τη Ζάτουνα όπου ήταν εξόριστος (1969).

Το γράμμα εδώ: Το γράμμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη Ζάτουνα-23 Απριλίου 1969-

"Οδοιπορικό" : Μουσική-στίχοι: Τσιαντής Γιάννης, Ερμηνεία: Ιουλία Καραπατάκη

Μουσική-στίχοι: Τσιαντής Γιάννης

Από Σμύρνη μέχρι Ευφράτη Κι από Πόντο Λιβυκό Μια Ελλάδα δίχως χάρτη Προσφυγιά του ‘22 Πλοία έδεναν στη Νήσο Για χολέρα και χτικιό Κάποιοι πέθαιναν ξοπίσω Τσέτες καίγανε το βιός R… Άμαν , άμαν Άνθρωπε λυπήσου με Κι όταν φτάναν στα λιμάνια Πειραιά και Αλμυρό Μια λύρα η κούπα γάλα Και νερό θαλασσινό Τούρκων σπόροι τους φωνάζαν Στένεψε η γη γι’ αυτούς Πέθαιναν στο δρόμο αράδα Μάνες θρήνησαν τους γιούς R… Άμαν , άμαν Άνθρωπε λυπήσου με

Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis) - ΘΕΛΩ

 Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)

ΘΕΛΩ

Θέλω να φυσήξει ένα ποίημα

από το στόμα ενός φυτού

με φουσκωμένα μάγουλα

με ούριο άνεμο να ταξιδέψει

ως τον θολό ορίζοντα

όπου κόβεται η γραμμή

και αχνίζει το χάος

το πρωταρχικό

θέλω να πάω πίσω

στον τόπο μου με χείλια

δαγκωμένα που ανοίγουν

έκπληκτα σε ό,τι

παράξενο μηχανεύομαι

θέλω να γίνω ο θερμός συνήγορος

του πόθου… ο τελευταίος

ερασιτέχνης του έρωτα

που ανακαλύπτει τον εαυτό του

σώμα με σώμα παλεύει

με μια φράση φρεσκογεννημένη

θέλω νάμαι πάντοτε κοντά της

να την παίρνω από το χέρι

μια φορά κι ένα καλοκαίρι

να την οδηγώ συγκινημένη

στον λαβύρινθο του Σινεμά

20 Μαρτίου 2003

134134

7 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Φεύγω κιθάρα φωνή

Στέλλα Χασκήλ Καίγομαι καίγομαι

Όσα βουνά κι αν πέρασα (Ρίζες)

Ηέλτιος-3. Εντός και εκτός χρόνου

Εντός χρόνου και εκτός χρόνου

έζησα,

έτσι που έμαθα ν' αγαπώ

κι από θάνατο να μην καταλαβαίνω

τίποτα.

Μέσα απ΄τα ηφαίστεια ξεπήδησα πριν από αιώνες

και στο Αιγαίο  όπου μ' έριξε η μοίρα μου έμαθα να θαλασσοπορώ

με τη χάρη του Αη-Νικόλα και του Ποσειδώνα την τρίαινα

για να με περιμένεις τώρα θαλασσοδαρμένο 

στ΄ασβεστωμένο σπίτι

εκεί ψηλά πάνω απ΄τη θάλασσα

στην  αυλή με το πέτρινο πεζούλι

πλάι στη γλάστρα  με το βασιλικό

και το  ρόδο το αμάραντο.

Εντός χρόνου και εκτός χρόνου

σε γύρεψα, 

με άγριο καιρό,

ώσπου στο βουβό ερημοκλήσι

παραμονή των Φώτων

μέσα στα μάτια σου γνώρισα το φως

που ταξιδεύω...

3/5/2021 κ 7/6/21

ΝΟΣΤΟΣ : Μουσική Α.Αρτέμη σε Ποίηση Θ.Πιερίδη

A Dream - flute and piano duet

The magician's daughter

Για να'ρθουν, στιχοι Κ.Π. Καβάφη

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΓΥΡΙΝΟΙ

Στου Ιορδάνη ποταμού τις όχθες,

στους ήσυχους κόλπους του νερού,

είδα  να πλέουν

οι μικροί γυρίνοι--

σμήνη ζωής,

ανθοί ζωής

κι έρωτες των βατράχων.

Μπορεί να σωθείς, είπα,

αν ακούσεις το κόασμά τους,

αν περπατήσεις και βγεις στο ξέφωτο  να δεις

τον απέραντο κάμπο κατακτημένο από φυλές

πολύχρωμες  λουλουδιών,

από μυριάδες ηλιάνθεμα,  παπαρούνες  και λευκές μαργαρίτες

καθώς  υψώνουν ανάστημα

απέναντι σε χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα. 

Στους μικρούς γυρίνους 

λάμπει περίσσεια η  ζωή 

και στη  λαμπρότη τ' αποσπερίτη 

η μεγαλοσύνη.

13.12.22

ΗΕΛΤΙΟΣ- Λίγη υπερηφάνεια

Μπορεί και νάχεις δίκιο:

ίσως άπατρις να βολεύει καλύτερα

κι ετερόφωτος αντί αυτόφωτος

κι ετεροπροσδιορισμένος αντί αυτόνομος

κι αμνήμων αντί ακτήμων,

αρκεί ο συμβιβασμός  την ιστορικότητά σου να μην προδίδει

και  την αρετή των παλιών συντρόφων που αντιστάθηκαν

κι έπεσαν   πολεμώντας, 

εκεί όπου στένευε ο καιρός και παραλογίζονταν συνομιλώντας

με ακρίτες βυζαντινούς και γαλέρες από μελωδών ήχους και

Αθηναίων λαοσυνάξεις,

ενώ τη νύχτα στη σκοπιά- σαν σήκωναν επάνω το κεφάλι -διάβαζαν  στων άστρων το αλφαβητάρι:

''Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, μα για λίγη υπερηφάνεια το άξιζε''*.

3/7/2019

* Στίχος του Ελύτη από το ποίημά του για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο

ΗΕΛΤΙΟΣ- Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΔΕΛΦΙΝΙΟΥ

Πλάτη με το φτερό του καρχαρία ταξιδεύω

στου χωρόχρονου και της Ιστορίας τ’ ανοιχτό στόμα

από σπήλαια περνώντας σκοτεινά και γαλάζιες θάλασσες,

γύρους γράφοντας γύρω απ' την Πάτμο με τους τουρίστες στο πλευρό μου

και τα κεντημένα μπράτσα--ανώνυμων ποιητών κινούμενο πλήθος

και αμετάθετη στον καιρό  βραχονησίδα.

Στη μοίρα μου γραμμένη η φθορά μου

και στην ασυλλογιά  η πτώση μου.

Μετεωρούμαι πάνω από τ’ αφρισμένο πέλαγο

Φτερούγα σπασμένη που ολοένα χαμηλώνει 
κατάρτι αναζητώντας,  ιστίο,  ξύλο ακαταβύθιστο.

Πέφτει το κύμα αγριεμένο  κατά πάνω μου και με  σκαμπανευάζει 

κι από  βράχο αιφνίδια περνώντας με  χιλιοδαρμένο 

στων δελφινιών τους τόπους...

Γυαλίζει   στο ηλιοβασίλεμα  η ράχη  τους καθώς  υψώνουν τόξα χρυσαφί

πάνω απ΄ τα  κύματα και παίζουν με  της δύσης τις στερνές ακτίνες,  

μέχρις ότου  σιμά τους  ναυαγό με βρουν κι ακινητήσουν

απορημένα. 

Κι΄ αίφνης στο ένστικτό τους υπακούοντας φτερό ανοίγουν και το πέλαγο διασχίζουν

ερχόμενα απ' όλες τις μεριές θορυβημένα για βοήθεια,

κύκλους γράφοντας ολοένα και πιο σιμά μου

μέχρι σ' απόσταση επαφής από τη ράχη τους βρεθώ κι απ΄ το φτερό τους

γραπωθώ ο ναυαγισμένος:

Εγώ, ο αλαζόνας,

που μόνο θάνατο τους πρόσφερα και φαρμάκι.

Ερημικό τ' ακρογιάλι. Αμίλητος ο ήλιος ανηφορίζει
σμικραίνοντας τις σκιές από τ' αρμυρίκια. Που είναι η αλήθεια;
Ξυπόλητη η σκέψη περπατά ανάμεσα στους αχινούς.

Σήμαντρο  χτυπά μακριά κι  ο ήλιος στην  κατακόρυφο 
σμίγει τα πράγματα  με τη σκιά τους 

προς κάτι  αμετάθετο δείχνοντας που ταξιδεύει κρύφια στο χρόνο 

προς κάτι που υπερέχει

και  τ' αναγνωρίζει σαν χαμένο παλιό φίλο η ψυχή, 

πριχού μονάχη  στα εγκόσμια  επιστρέψει

και στ΄ αλλότρια.

 12/30-12-2017, 23/2/2022