Τάσος Λειβαδίτης - Μια γυναίκα

Αλκυόνη Παπαδάκη

http://mypreciousblog26.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6397.html
https://www.tumblr.com/search/.ΚΝΤ

Παπαδάκη, Αλκυόνη

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν' αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου 'κρυψε ποτέ τα μάτια και τ' αφτιά μου. Της ίδιας: - Η μπόρα - Το κόκκινο σπίτι - Το χρώμα του φεγγαριού - Σκισμένο ψαθάκι - Αμάν... Αμάν! - Ο κάργιες - Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Το τετράδιο της Αλκυόνης - Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2013) Σ΄ένα γύρισμα της ζωής, Καλέντης (2011) Τι σου είναι η αγάπη τελικά..., Καλέντης (2009) Αν ήταν όλα... αλλιώς, Καλέντης (2007) Το ταξίδι που λέγαμε..., Καλέντης (2005) Στο ακρογιάλι της ουτοπίας, Καλέντης (2004) Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή, Καλέντης (2004) Το τετράδιο της Αλκυόνης, Καλέντης (2003) Στον ίσκιο των πουλιών, Καλέντης (2001) Βαρκάρισσα της χίμαιρας, Καλέντης (1999) Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα, Καλέντης (1997) Οι κάργιες, Καλέντης (1995) The Colour of the Moon, Καλέντης (1995) Αμάν, αμάν, Καλέντης (1995) Το χρώμα του φεγγαριού, Καλέντης (1993) Σκισμένο ψαθάκι, Καλέντης (1991) Die Farbe des Mondes, Καλέντης (1989) Η μπόρα, Καλέντης (1988) Το κόκκινο σπίτι, Καλέντης Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2008) Σου γράφω ένα γράμμα, Εμπειρία Εκδοτική Λοιποί τίτλοι (1994) Παναγιωτοπούλου, Νικολία, Διψασμένη ορτανσία, Καλέντης [διασκευή]

Γιάννης Σκαρίμπας

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ.

Ο γλάρος

 Ώρα καλή στου απείρου την καρδιά

γλάρε µου βραδινέ πού Φεύγεις- πλοίο,

µετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,

η κάμαρά µου, ένα Φωσάκι, ένα βιβλίο.

Πηγαίνεις σύ… Εγώ έκπεσµένο αλαργινό

αδέλφι σου νοσταλγικό εδώ μένω

ένα βιβλίο, Ένα φωσάκι και πονώ

µια καµαρούλα αδέλφι µου υψωμένο.

Κι όλο πετάς. Ώρα καλή κι έχω δουλειά

στο χώμα δώ πού βρέθηκαν οι καημοί µου,

άσπρα να κάμω τα χρυσά µου τα µαλλιά

κι ύστερα να λυγίσω το κορμί µου.

Κι από άκοντα (µην απορείς και µη ρωτάς)

σιγανά φύγω έχω δουλειά γλάρε µου- πλοίο

ένα βραδάκι που λευκός συ θα πετάς

σαν να ‘σαι το ανοιγμένο µου βιβλίο…

Ο ΓΛΑΡΟΣ - Γιάννη Σκαρίμπα, Σαράντη Κασσάρα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ Ι - ΙΙΙ

Σπύρος Ποταμίτης

Στον ίλιγγο της σιωπής ταξιδεύουμε
σύννεφα της καταχνιάς κουβαλώντας
τον ήχο της βροχής πάνω στα φύλλα
που ξαμώνουν την αιθρία της άνοιξης...

Ταξιδεύουμε σαν τα σμήνη των χρόνων
που έχασαν τα φτερά τους κι ο άνεμος
τα παραδέρνει στα ίδια και τα ίδια, σκιές
εκείνων των ανθρώπων που ξεχάστηκαν...

Ταξιδεύουμε στις μέρες σαν τον τυφλό
που ψηλαφεί στο σκοτάδι του λίγο φως
να νιώσει στ΄ ακροδάχτυλα του το χρώμα
που δεν έμαθε η καρδιά του να το διαβάζει...

Ίσως γι΄ αυτό να βάφουμε με τόσο μαύρο
εκείνο το γιασεμί που «ξημερώνει – βραδιάζει»
δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί παραμένει λευκό!

26-10-2014

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ(full album)

Χρόνης Μίσσιος- Κεραμίδια στάζουν/ Στα μονοπάτια της ποίησης

Τι είναι ο έρωτας;
Έρωτας είναι το ίπτασθαι οικειοθελώς,
το ωραιάσθαι αενάως,
το εγγίζεσθαι χαιδευτικώς,
το ποθείν καθ'ολοκληρίαν,
το καλλωπίζειν το χώρο,
το φαντάζεσθαι εγχρώμως,
το διαλέγεσθαι μωβ,
το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως,
το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.
Γενικώς το ευ ζειν...
Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς.

Στέλλα Πετκάρη.

Τα μεγάλα λόγια έχουν απαιτήσεις …
θέλουν «ανάστημα» για να γίνουνε πράξεις.
Και ‘γώ ισορροπώ τη ζωή μου μαζί σου
μ’ έναν γίγαντα στη θέση της καρδιάς.
Αναρωτιέμαι τι σου πρόσφερα
για ν΄ αξίζω τόση αγάπη!
Κόσμημα ακριβό, η έννοια σου για μένα …
πανωφόρι στο κρύο μου, η λατρεία στα μάτια σου
άρωμα της μέρας μου, ο χαμογελαστός σου λόγος.
Σιωπηλά, το δύστροπο και μοναχικό μου «εγώ»,
σ’ ευγνωμονεί …
ειδικά για τις στιγμές,
που προσποιείσαι πως δεν το συναντάς.

Έλληνες του πνεύματος & της τέχνης- Γιάννης Ρίτσος

Έλληνες του πνεύματος & της τέχνης- Γιάννης Ρίτσος

ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ- Οι μοιραίοι

Μάνος Χατζιδάκις - The Dance of Vartan

LOREENA McKENNITT - Nights From The Alhambra

Καημέ Βασίλης Λέκκας

Μάνος Χατζιδάκις ~ Αργό Νυχτερινό Ζεϊμπέκικο

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ

Τελικά, οι επιστημονικοί υπολογισμοί λένε πως δεν υπάρχω,
πώς μια ψευδαίσθηση είμαστε της ανθρώπινης φυσιολογίας.
είδωλο του τετραδιάστατου χώρου στον πλαστό τρισδιάστατο χώρο των αισθήσεων.
Μα εγώ την αγαπώ αυτή την ψευδαίσθηση,
γιατί σ’ αυτή ζω, σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω.
και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω, ‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

CALL FOR PAPERS - 10th International Student Byron Conference

CALL FOR PAPERS - 10th International Student Byron Conference.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Ω  τί κακό κι αυτό

εχθρικό το σύμπαν να αποκαλούμε!

κι ας γεννάει  άστρα κι ας πέμπει τη ζωή,

κι ας είναι δική του η  αγκαλιά που μας κρατάει

-κουκούλι ζωής  μες  στ’  αφιλόξενο διάστημα-

γύρω απ’ τον ήλιο να περιφερόμαστε και νά’μαστε εδώ, 

παρόντες, ο ένας απέναντι στον άλλο.

Ω  τι άρρωστος εγωισμός και  τι αντιζηλία

σε διακατέχουν, άνθρωπέ μου,

ώστε συνέπεια λογική να μην έχεις

δεχόμενος  για νοήμονα όντα να μιλάς,

και το σύμπαν που τη νόηση γεννά

ανόητο να νομίζεις!

Όλα να τα ιδιοποιηθείς θέλεις, καλέ μου,

και κατά το συμφέρον σου να τα μεταποιείς

και σαν τους αργυραμοιβούς

απ’ όλα  κέρδος να βγάζεις!

Και να που καλά τα καταφέρνεις

και πίσω απ’ τα μάτια μας

κατάληψη έκανες στο σπίτι που σε φιλοξενεί

και τον νοικοκύρη του  ως εχθρό τον παρουσιάζεις,

ώστε τη νόησή του να ιδιοποιηθείς σαν  προϊόν δικό σου 

και στην αγορά να το πουλήσεις.

Νόηση του ξεπεσμού, της υποταγής, αδελφέ,

της προσαρμογής και των κυκλωμάτων,

παραγωγή homo economicus που βρώμισε τον άνεμο--

βελανιδιά που την κλάδεψαν οι αιώνες

και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω

σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν ζωντανό

σαν το σφαχτάρι.

Του Λόγου δ΄ εόντος κοινού,

ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίας έχοντες φρόνησιν.

27-9-2014

Γρυπάρης Iωάννης- Tο απόβροχο

Tη νύχτ' απόψε ― η θλίψη της μ' ανάστησε η τρανή, τη θλίψι μας σα να είχε μελετήση― τη νύχτ' απόψε ανοίξανε οι έβδομοι ουρανοί και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση. Στα σκοτεινά εξεχείλισαν των θλίψεων οι πηγές και χύθηκαν οι κρατημένοι οι θρήνοι κ' ελπίδα πια δεν έμεινε για νέες πάλι αυγές τη νύχτα, που είπες η στερνή πως θα είχε μείνη. Mα έδωκε και ξημέρωσε η ανέλπιστη η αυγή και στη δροσιά του απόβροχου λουσμένη σα θάμα νέο πεντοβολά κι αναγαλλιάζ' η γη, όσ' ο χρυσός ο θρίαμβος του Ήλιου προβαίνει. Στο μυριοθορυβούμενο κ' ηλιόβολο γιαλό οι ναύτες τα πανιά των πλοίων ανοίγουν και ιδές! φαντάζουν τ' άρμενα στο κύμα το ψηλό πως πρίμα καρτερούνε τον καιρό να φύγουν. Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά σαν να ήταν μια φορά να μας γελάση! σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ' έχουν χορτάση. Kι αν τα κρατούνε οι άγκυρες τ' άρμενα εκεί στη γης κι αν τα τιμόνια στη στεριά βγαλμένα, κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής κι ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα. K' ήρθε κ' εστάθη η μια ψυχή σ' απόψηλη κορφή και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει, ξεχνόντας που τις λάβωσε ― ψυχή, πικρή αδερφή! τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι. http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=394&author_id=82