Καλλιτέχνες του δρόμου - street art

 

https://www.facebook.com/share/r/1CmrSHB1dC/

0:52 / 4:50

)

Καλλιτέχνες του δρόμου - street ar

ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ "ΚΥΚΛΑΔΕΣ" ποίηση ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ ΚΑΡΑΜΒΑΛΗ

distant hug

Κεντρικό δελτίο ειδήσεων ACTION NEWS - 14/03/2025 | ACTION 24

Sapfo

AGNI PARTHENE /Nektaria Karantzi & St Basil of Ostrog Choir (Live, Serbia)

Μπάμπης Παπαδόπουλος για την αντιμετώπιση του κόσμου σε τραγούδια που έχ...

ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ - ΣΑΠΦΩ Σκηνοθεσία- Μοντάζ: Τζαννέτος Κομηνέας

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ-ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ-ΜΙΑ ΠΙΚΡΑ

Κόκκινο Ιώδιο - ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Άσπρο μαντήλι ανέμιζε - Μάριος Τόκας (Ζωντανή ηχογράφηση 2007 ΡΙΚ)

Γιώργος Φλωράκης, Το όνειρο (HQ Official Audio Video)

Συρματοπλέγματα βαριά•Σταυρούλα Μανωλοπούλου•Το αλάτι της γης•26/11/2017

Σωκράτης Μάλαμας - Μανώλης Πάππος - Το φτωχομπουζουκο #tasketa

ΒΡΥΧΤΑΙ Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ! ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. ΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ!

Των φονιάδων το αίμα, με φως ξεπληρώνω,  

μακρινή μητέρα, Ρόδο μου Αμάραντο.                  

                     ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Τάσος Λειβαδίτης - Κ. Καραμπέτη Τα μοναχικά βήματα

Σοφία Παπάζογλου - Καληνύχτα

Η τελετή - Φίλιππος Πλακιάς - Official Audio Release

Μουσική: Φίλιππος Πλακιάς Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος Δίσκος: Μολυβάκι μου Χα Μπέ (Μετρονόμος 2016) Να με σκοτώσεις με φιλί φαρμακερό και να με ντύσεις με τσιγγάνικη χλαμύδα σάπιο της μνήμης το αθάνατο νερό κι οι μισθοφόροι θέλουν αίμα στην κερκίδα. Να με γυρέψεις σε μεγάλο μακελειό όταν φωνάζουν στρατοδίκες τ’ όνομά μου χρόνια το βιός μου κουβαλάω στο γυλιό πάνω στο τείχος των δειλών τ’ ανάστημά μου. Με ξύλα κέδρου να με κάψεις στο Σινά να με σκορπίσει μαύρη νύχτα μες στο Γάγγη σαν νυχτερίδα η ψυχή μου να περνά μέσα στα όνειρα που μου ‘κανες ανάγκη. Ένα σποράκι να μου δώσεις στο λιμό και εγώ θα ζήσω στο πλευρό σου χορτασμένος παλιά σημάδια της ανάγκης στο λαιμό και στα φιλιά σου ζωντανός και πεθαμένος. Τρύπιο τ’ αμπέχονο μου τρώει το κορμί και μες στη χούφτα μου ανοίγω το σουγιά μου όσοι αρνήθηκαν σκοτώσανε τα μη και ζωγραφίζουν τη χαρά με τη σκουριά μου. Οι λαθροθήρες περιμένουν στην πηγή της άγριας νιότης να σκοτώσουν το ελάφι ταξίδια τάζουν σ’ άλλη γη οι ναυαγοί και οι τοκογλύφοι ξεπουλάνε το χρυσάφι.

ΜΟΛΥΒΑΚΙ ΜΟΥ ΧΑΜΠΕ • Δημήτρης Λέντζος - Φίλιππος Πλακιάς (full album)

Θοδωρής Βουτσικάκης - Γυμνός στη φωτιά

Θοδωρής Βουτσικάκης - Πανάρχαιος θυμός

ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ • Χρήστος Λεοντής - Δημήτρης Λέντζος (full album)

ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΑΛΟΓΟ • Δημήτρης Λέντζος - Μιχάλης Τερζής (full album)

Kokkino Iodio

ΑΠΟΠΛΟΥΣ • Δημήτρης Λέντζος - Μιχάλης Τερζής (full album) || ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΡΓΟ!

"Το κορίτσι" Οδυσσέας Ελύτης

Μαρία Παπαγεωργίου - Δεν Έχω Οξυγόνο | Official Music Video

Σε προσέχω σα δάκρυ • Σαβίνα Γιαννάτου & Τάσης Χριστογιαννόπουλος

Στίχοι:   Ρηνιώ Παπανικόλα Μουσική:   Μιχάλης Γρηγορίου 1. Σαββίνα Γιαννάτου & Τάσης Χριστογιαννόπουλος   Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του, τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου, μια φούχτα τσαγανόφλουδες. Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του. Ξέρεις; Ναι, ξέρεις. Εγώ δεν ξέρω. Κι οι ψαλμωδίες δεν τολμάνε ν’ αγγίξουν τον θόλο τους και χάνεται ο απόηχος. Αλάτισέ μου το σκήπτρο σου κι αυτή τη γεύση την έχασα. Τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου, μια αντάρα μες στη θάλασσα. Ημέρωσέ μου τα κίτρινα, υποφέρω. Φέρε τη γνώμη σου κοντά μου, εξαφανίζονται. Τα τζιτζίκια όπως πάντα ξετρελαίνουν τον κόσμο, ήχος πυκνός και αδιάσπαστος, ήχος παρηγορητικός, ήχος καθησυχαστικός, ήχος που δε μας αφορά πια. Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του.

Χρυσή Τομή - Andreas Katerinopoulos live @ Michael Cacoyannis Foundation

BLUE

Ορφεας Περιδης - Μεταφυσικο

Στίχοι: Ορφέας Περίδης Μουσική: Ορφέας Περίδης

Φεγγάρι φέγγε μου να περπατώ στη νύχτα ούτε και `συ έχεις θεό μήτε πατρίδα μόνο φωτίζεις στην ακρόπολη τα παραμιλητά μου προσδιορίζεις Πονηρέ θεούλη, πατάς εκεί που μας πονάει και τ’ άλλο πόδι σηκωμένο σ’ ένα τσάμικο τη φούντα σου τινάζεις και στην αιώνια ζωή μας κατεβάζεις Μες στα σκοτάδια της αγάπης μας γυρνάω μες στα κρυφά σχολειά, αλλοδαπός χαμένος σε χασισοπαράδεισο κρατηθείτε να μη πέσουμε στην άβυσσο Ασκητές μπρος στα προπύλαια στημένοι αυτοπυρπολημένος άγιος στη Θεσσαλία όλοι εκστασιασμένοι κεριά αναμμένα μες στο ντουλάπι, αφορισμένοι Το τρίτο μάτι ανοίγει κλείνουν τα άλλα δυο κομπλεξικοί τηλεθεατές στη νιρβάνα του Βούδα λοβοτομημένοι από αλλόθρησκους μεσσίες εξαρτημένοι Φεγγάρι φέγγε μου να περπατώ στη νύχτα ούτε και `συ έχεις θεό μήτε πατρίδα μόνο φωτίζεις στην ακρόπολη τα παραμιλητά μου προσδιορίζεις...

Ποιός ξέρει - Μαρία Πολυδούρη

Ω, μη με βλέπετε που κλαίω - Δ.Μαραμής / Κ.Λεγάκη

Zωή χαμένη | Ιουλία Καραπατάκη - Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας

"Η σκιά" - Ορφέας Περίδης

Συλλογή: ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, Σύνθεση ΠΗΓΗ ΛΥΚΟΥΔΗ, Ερμηνεεύει η ΑΓΝΗ

Ποιητές και πεζογράφοι της γενιάς του '30

 Past in Color Χρώμα στο Παρελθόν  Ακολουθήστε  1 ημ.  

Ποιητές και πεζογράφοι της γενιάς του '30

Από αριστερά όρθιοι οι : Θαν Πετσάλης, Ηλ. Βενέζης, Οδ. Ελύτης, Γ. Σεφέρης, Α. Καραντώνης, Στ. Ξεφλούδας, Γ. Θεοτοκάς. Καθισμένοι: Αγγ. Τερζάκης, Κ.Θ. Δημαράς, Γ.Κ. Κατσίμπαλης, Κ. Πολίτης, Α. Εμπειρίκος

ΑΝΤΙΛΑΛΟΥΝΕ ΤΑ ΒΟΥΝΑ-ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Μάρκος Βαμβακάρης-Άτακτη (1968)

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ - πάει ο καιρός

Αργιλέ μου γιατί σβήνεις Άντζελα Ορφανού

ΒΑΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ - ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

"Αερικό" στο Μουσικό Κουτί | Τετάρτη 19/04/2023, στις 22:00 στην ΕΡΤ1

Πέτρος Γαϊτάνος - Μολυβιά | Petros Gaitanos - Molivia | Official Music ...

Ο Διγενής - Νίκος Ξυλούρης (σπάνια εκτέλεση)

Κωστή Παλαμά: ΡΟΔΟΥ ΜΟΣΚΟΒΟΛΗΜΑ. Κ. Τσιαντής

George Perris - I Have A Dream (Official Music Video)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ: Μάνος Χατζιδάκις, "Ιδιωτική στιγμή"

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ: Μάνος Χατζιδάκις, "Ιδιωτική στιγμή":   Ποιείν / Poiein.gr 1 ώρ.    ·  Μάνος Χατζιδάκις, "Ιδιωτική στιγμή" Ένας παπάς από τ’ αντικρυνό παράθυρο κοιτάζει που κοιμάμαι. Θ...

Kostas Mantzios & Thanasis Georgaras - O Eros

Τάσος Λειβαδίτης - Ο ποιητής των μεγάλων ονείρων

Κάποια Μάνα Αναστενάζει - Στο Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι

Κωστής Παλαμάς. Όλη τη Μουσική ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ

Δεν ξέρω πια τη νύχτα, Οδ. Ελύτης, Σ. Πασπαράκης .wmv

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου
Στο μυχό τής ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί
Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
Ν’ αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
Τα δυό μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
Της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται.
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα.
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού
Εξόν κι αν είναι τ’ όνειρο που με ξανακοιτάζει
Με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ’ την καμπύλη τής χρυσής φωτιάς σου,
Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

Η μπαλάντα των Ατθίδων

Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου Ποίηση Διονύσης Καψάλης Ερμηνεία Γιώργος Φλωράκης Η μπαλάντα των Ατθίδων Δεν είναι ο τρόπος που χαμήλωναν τα μάτια, μια κόπωση στα βλέφαρα που είχαν ξεβάψει. Μια εκκρεμότητα φιλιού στα σκαλοπάτια έξω απ’ την πόρτα τους, τη νύχτα, με τη λάμψη πέρα της έναστρης γαλήνης πούχει πάψει από καιρό στων Αθηνών τις συνοικίες να ιστορεί τους έρωτες πούχουν συνάψει λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Μήτε οι μισάνοιχτες ποδιές των εσπερίδων, τ’ άγουρα ξημερώματα κι οι παραινέσεις· στις ανθισμένες νερατζιές, οδός Ατθίδων, η Αλίνα αναλαμβάνεται («πόσο μ’ αρέσεις») σε κάποιο αέρα γαλλικό («θα με καλέσεις πάλι στη χώρα του φιλιού σου, στις αιθρίες;») κι επαληθεύονται σαν τρυφερές αιρέσεις λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Κάτι αόριστα οικείο που επιστρέφει τελεί τη μνήμη των ωρών και τη μορφή τους. Τώρα που ο κόσμος αποσύρθηκε κι εκτρέφει λαούς συμβόλων με κραυγές και παρακλήτους μόλις που ακούγεται στο βάθος η φωνή τους με ροδοδάφνες, συντριβάνια, συναυλίες, γιατί τα δάση που αντηχούν πήραν μαζί τους λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Ποιος θα δεχθεί τη λύπη τους, ποιος θα τη γράψει; Εσείς, Κυρία μου, σε τέτοιες Αρκαδίες, δε θα φοιτούσατε ποτέ· και θάχουν κλάψει λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια Λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.

Ευγένιος Αρανίτσης- Λάθη τεσσάρων εποχών

Χαρούλα Βερίγου: Δια πυρός και σιδήρου

periou.gr

Χαίρεται κανείς να το διαβάζει...ΕΔΩ

Δια πυρός και σιδήρου Ο ήλιος, ταγμένος στην ίδια θητεία είχε προβάλλει κατακόκκινος από τις απέναντι ακτές. Το είδωλο του γλιστρούσε μαλακά στη θάλασσα, ώρα που οι ...

Kadinelia - Traditional Bulgarian Song | Παραδοσιακό Βουλγαρικό

«Ήτανε μια φορά»: Μια μοναδική εκτέλεση και ενορχήστρωση

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - Romancero Gitano (Σοφία Μιχαηλίδου-Μαργαρίτα Ζορμπαλά) 1977

Στα Τέμπη θάφτηκε η αλήθεια ζωντανή

Μίξη Αντώνης Καράτζης - Στο χειρότερο σημείο - Official Music Video

Rebonds A by Iannis Xenakis

Iannis Xenakis _ "Jonchaies" for 109 musicians (1977)

Iannis Xenakis - Hibiki-Hana-Ma (1969-1970)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ | ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ | ΕΡΤ | 1987

Erotiko

Pandora Mou Ora

Θάνος Ανεστόπουλος- Απόσπασμα από συνέντευξη στον Φώτη Βαλλάτο.

 Πρόσωπα  · Ακολουθήστε

21 ώρ.  · 

Γεννήθηκα κοντά

στους παραποτάμους του Έβρου,

σε μια κλινική στην Αλεξανδρούπολη.

Οι γονείς μου

ήταν εσωτερικοί μετανάστες.

Από την Αθήνα ο πατέρας μου,

παιδί της εργατικής τάξης

και άνθρωπος του μόχθου,

και η μητέρα μου

μια εύθραυστη παρουσία,

που αντί για τ' όνειρό της

να σπουδάσει νομικά,

επέλεξε ν' ακολουθήσει

τον άντρα που ερωτεύτηκε

μέχρι την πινέζα του χάρτη.

Αυτό συνέβη τον Φλεβάρη του '67.

Μετά, μετακομίσαμε στο Περιστέρι,

στη Νέα Ζωή,

αν θυμάσαι έχουν γράψει

κι ένα τραγούδι οι Στέρεο Νόβα

για το λεωφορείο της περιοχής,

το ''Νέα Ζωή 705''.

Εκεί λάμβανες διαρκώς

την καθημερινή υπενθύμιση

πως οι γειτονιές χτίζονται

από τους εσωτερικούς πρόσφυγες,

δίνοντάς τους ονόματα

που μέσα τους είχαν κρύψει

τα μύχια όνειρά τους

και τις ελπίδες τους

για καινούργια ξεκινήματα.

Αλλοτριώθηκαν, βέβαια, μέσα

στα χρόνια αρκετοί από αυτούς,

μη μπορώντας να διακρίνουν και

να ταυτίσουν τη δικιά τους ιστορία

με των σημερινών προσφύγων

την άθλια μοίρα.

Το σπίτι που μεγάλωσα

ήταν ένα τριώροφο και,

εκτός από την οικογένειά μου,

ζούσαν

το ζευγάρι των παππούδων μου

καθώς και δύο άλλες οικογένειες.

Θυμάμαι όταν έγινε

η επιστράτευση για την Κύπρο,

τις γυναίκες να φιλάνε

κλαίγοντας τους άντρες τους

κι εγώ να μην καταλαβαίνω πολλά,

ν' αποτραβιέμαι στο δωμάτιό μου

και να κρύβομαι

κάτω από το κρεβατάκι μου,

τρέμοντας και νιώθοντας

έναν ανεπαίσθητο φόβο.

Άλλη μια έντονη ανάμνηση

ήταν στην ηλικία των δέκα ετών.

Ήμουν στο μπαλκόνι τού

πρώτου ορόφου με θέα το δρόμο.

Εμένα δε με ξύπναγαν κάθε πρωί

φωνές πουλιών ή η βοή

κάποιας φασαριόζικης λεωφόρου,

αλλά ο ήχος από την κορδέλα

του διπλανού ξυλουργείου,

που έπαιρνε μπρος

και δούλευε χωρίς αγκομαχητά

μέχρι αργά το μεσημέρι,

κερνώντας τη γειτονιά

με τη μυρωδιά απ' το πριονίδι.

Μετά από πολλά χρόνια,

το ξυλουργείο έγινε το προβάδικο

των Διάφανων Κρίνων.

Εκείνο το πρωινό, το παλικάρι

που δούλευε στην κορδέλα,

ένας ψηλός, ξερακιανός νέος,

με πολύ μακριά μαλλιά

που πάντα τα κοίταζα με δέος,

πετάχτηκε έξω από το υπόγειο

ξυλουργείο, ουρλιάζοντας και

κρατώντας το αριστερό του χέρι,

βάφοντας το δρόμο

με το πιο κόκκινο χρώμα που είχα

δει, μέχρι τότε, στη λίγη ζωή μου.

Δεν ξεχνώ τις λέξεις που φώναζε:

''Η κιθάρα μου!..

Θεέ μου, η κιθάρα μου!!...''

Μετά έμαθα πως

όλη του η ζωή ήταν η κιθάρα του

και πως είχε χάσει τέσσερα δάχτυλα.

Για έναν περίεργο λόγο

ηρωοποιούσα από παιδί, αυτούς

που στο τέλος της ιστορίας έχαναν,

ή έμεναν μόνοι και συνέχιζαν

το μοναχικό τους δρόμο προς τον

κόκκινο ορίζοντα, πάνω στο άλογο.

Αλλά σίγουρα ο παιδικός μου ήρωας

ήταν ένας, και δεν ήταν φανταστικός.

Τον έλεγαν Θέμη και ήταν

ένας παράξενος, μαγικός τύπος.

Μάζευε τα παιδιά της γειτονιάς,

τα ταξίδευε με τις ιστορίες του

και τα μάγευε

με τα ταχυδακτυλουργικά του.

Ήρωάς μου έγινε την ημέρα που

απελευθέρωσε όλα τα αδέσποτα,

σαλτάροντας

στο φορτηγάκι του μπόγια,

και όταν ξάπλωσε

μπροστά από την μπουλντόζα

που είχε έρθει για να ξεκινήσει

τις εργασίες μετατροπής τής

τοπικής μας αλάνας, σε πολυκατοικία.

Ο Θέμης, ο ήρωάς μας, πέθανε,

απ' ότι έμαθα πρόσφατα, από καρκίνο.

Πεθαίνουν και οι ήρωες, σκέφτηκα...

Θάνος Ανεστόπουλος

Σαν σήμερα, το 1967, γεννήθηκε.

..................................................................

Πηγή: lifo. gr

«Νίκος Γκάτσος- Οδυσσέας Ελύτης: Μια συγκριτολογική προσέγγιση» [Α΄ΜΕΡΟΣ] (γράφει ο Σταύρος Καρτσωνάκης)

[...] Η γνωριμία των δύο ποιητών ήδη από τον Οκτώβριο του 1936, η ίδρυση από κοινού το 1938 του ιστορικού φιλολογικού Λουμίδη, οι αδιάκοπες συζητήσεις και συναντήσεις τους τα χρόνια της Κατοχής, η συγγραφή και έκδοση των πρώτων ποιημάτων του Ελύτη, καθώς και η δημιουργία της Αμοργού, όλα αυτά, και πολύ περισσότερα, σε επίπεδο προσωπικό ή κοινών διαβασμάτων, στοιχεία που επιβεβαιώνονται από όλους όσους τους γνώρισαν τότε, οπωσδήποτε υποδηλώνουν μια κοινή αισθητική και ιδεολογία που διαμορφώνεται σε μεγάλο μέρος τότε. Αν προσθέσουμε σ’ αυτά την ταυτόχρονη ανακάλυψη και σύμπλευση με την υπερρεαλιστική ιδεολογία, τους μοντερνιστές ξένους συγγραφείς και ποιητές που προηγήθηκαν και επηρεάζουν καταλυτικά τότε όλους της γενιάς, παράλληλα με την επαναδιαπραγμάτευση της ελληνικής παράδοσης που επιχειρείται, έχουμε μια σε μεγάλο μέρος ταυτόσημη αφετηρία έμπνευσης και αναφορών που αποτυπώνεται σε όλο το έργο Ελύτη και Γκάτσου, όσο διαφορετικές κι αν κατέληξαν οι πορείες τους. Υπάρχουν, συνεπώς, πολλές ομοιότητες και προφανώς πιο πολλές διαφορές. Θα επικεντρωθούμε, εδώ, στις πρώτες, και συγκεκριμένα στα μελοποιημένα ποιήματα Ελύτη και Γκάτσου, ώστε να υπάρχει ένα οριοθετημένο πεδίο μελέτης.

Αν αποδεσμευόμαστε από τα τραγούδια και εξετάζαμε ολόκληρο το έργο, οι δυσκολίες θα ήταν μεγαλύτερες, αφού αρκετές από τις λέξεις, μοτίβα, ή θέματα με τα οποία θα ασχοληθούμε εδώ, στην περίπτωση του Γκάτσου προϋπήρξαν στην Αμοργό, οπότε σε ένα καθαρά χρονολογικό επίπεδο υπάρχουν στη φαρέτρα του ποιητή ήδη πριν από το 1943. Θα ήταν επιπόλαιο να ισχυριστούμε ότι προηγήθηκε του Ελύτη (ο οποίος την ίδια χρονιά κυκλοφορεί τον Ήλιο τον πρώτο). Ο Ελύτης πάντως (αλλά και ο Σεφέρης) στα δοκιμιακά του κείμενα σαφώς ξεχωρίζει το Γκάτσο για τη διορατικότητα και πνευματικότητα του. Όμως μια τέτοια είδους βαθιά πνευματική επικοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι αμφίδρομη, και ασφαλώς μπορούμε τα επόμενα χρόνια να υποθέσουμε (αλλά και να αναγνωρίσουμε) πως π.χ. ένα έργο όπως το Άξιον Εστί (και όχι μόνον) μοιραία θα αφομοιωθεί δημιουργικά από το Γκάτσο και στίχοι του ενός θα συγγενέψουν με στίχους του άλλου. Θα δούμε ενδεικτικές τέτοιες περιπτώσεις παρακάτω. Ας κρατήσουμε στην παρούσα φάση την τελευταία πρόταση από το κείμενο Σκοποί στο ένα δάχτυλο για τον Νίκο Γκάτσο του Ελύτη που συνοψίζει την κοινή πορεία, αισθητική, και ίσως την ωρίμανση και τομή που ήταν και για τους δύο η κατοχή και, κυρίως ο εμφύλιος. Κι ακόμη τη λέξη-κλειδί «μελωδίες» που συνειρμικά μπορεί να μας οδηγήσει στα τραγούδια, που εξετάζουμε εδώ:

«Με τον Νίκο Γκάτσο συνδέθηκα και συμπορεύτηκα, επειδή κι εκείνος, πίσω από τα χαμόγελα και τις μελωδίες, είχε ακούσει τη φωνή που κηρύττει και στις παραμονές του θανάτου και πάνω από τις καταιγίδες.» [...]