ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Ω  τί κακό κι αυτό

εχθρικό το σύμπαν να αποκαλούμε!

κι ας γεννάει  άστρα κι ας πέμπει τη ζωή,

κι ας είναι δική του η  αγκαλιά που μας κρατάει

-κουκούλι ζωής  μες  στ’  αφιλόξενο διάστημα-

γύρω απ’ τον ήλιο να περιφερόμαστε και νά’μαστε εδώ, 

παρόντες, ο ένας απέναντι στον άλλο.

Ω  τι άρρωστος εγωισμός και  τι αντιζηλία

σε διακατέχουν, άνθρωπέ μου,

ώστε συνέπεια λογική να μην έχεις

δεχόμενος  για νοήμονα όντα να μιλάς,

και το σύμπαν που τη νόηση γεννά

ανόητο να νομίζεις!

Όλα να τα ιδιοποιηθείς θέλεις, καλέ μου,

και κατά το συμφέρον σου να τα μεταποιείς

και σαν τους αργυραμοιβούς

απ’ όλα  κέρδος να βγάζεις!

Και να που καλά τα καταφέρνεις

και πίσω απ’ τα μάτια μας

κατάληψη έκανες στο σπίτι που σε φιλοξενεί

και τον νοικοκύρη του  ως εχθρό τον παρουσιάζεις,

ώστε τη νόησή του να ιδιοποιηθείς σαν  προϊόν δικό σου 

και στην αγορά να το πουλήσεις.

Νόηση του ξεπεσμού, της υποταγής, αδελφέ,

της προσαρμογής και των κυκλωμάτων,

παραγωγή homo economicus που βρώμισε τον άνεμο--

βελανιδιά που την κλάδεψαν οι αιώνες

και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω

σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν ζωντανό

σαν το σφαχτάρι.

Του Λόγου δ΄ εόντος κοινού,

ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίας έχοντες φρόνησιν.

27-9-2014

Γρυπάρης Iωάννης- Tο απόβροχο

Tη νύχτ' απόψε ― η θλίψη της μ' ανάστησε η τρανή, τη θλίψι μας σα να είχε μελετήση― τη νύχτ' απόψε ανοίξανε οι έβδομοι ουρανοί και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση. Στα σκοτεινά εξεχείλισαν των θλίψεων οι πηγές και χύθηκαν οι κρατημένοι οι θρήνοι κ' ελπίδα πια δεν έμεινε για νέες πάλι αυγές τη νύχτα, που είπες η στερνή πως θα είχε μείνη. Mα έδωκε και ξημέρωσε η ανέλπιστη η αυγή και στη δροσιά του απόβροχου λουσμένη σα θάμα νέο πεντοβολά κι αναγαλλιάζ' η γη, όσ' ο χρυσός ο θρίαμβος του Ήλιου προβαίνει. Στο μυριοθορυβούμενο κ' ηλιόβολο γιαλό οι ναύτες τα πανιά των πλοίων ανοίγουν και ιδές! φαντάζουν τ' άρμενα στο κύμα το ψηλό πως πρίμα καρτερούνε τον καιρό να φύγουν. Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά σαν να ήταν μια φορά να μας γελάση! σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ' έχουν χορτάση. Kι αν τα κρατούνε οι άγκυρες τ' άρμενα εκεί στη γης κι αν τα τιμόνια στη στεριά βγαλμένα, κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής κι ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα. K' ήρθε κ' εστάθη η μια ψυχή σ' απόψηλη κορφή και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει, ξεχνόντας που τις λάβωσε ― ψυχή, πικρή αδερφή! τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι. http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=394&author_id=82

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΓΓΙΓΜΑ

Άγγιξα το χέρι σου, 
χάιδεψα τα μαλλιά γύρω απ’ το λαιμό σου, 
και ένας κύκνος πέρασε στα δάχτυλά μου 
ανεβάζοντας στα σπλάχνα μου την ευφροσύνη.

Μιλούσες και σήκωνε η στιγμή τα φτερά της
και φεύγαν οι σκεπές από τα παραπήγματα 
και φαίνονταν η φωτιά κι η χόβολη
πάνω στην πέτρα.

Ένα αγριοπερίστερο κατέβαινε από ψηλά
και πέρασε κράζοντας ανάμεσα στους καταρράκτες,
όπου μες στη βοή τους ξεχώριζε αχνά
το βέλασμα αμνού που σφάζονταν.

Ήρθε και στάθηκε μεσ’ την παλάμη μας
κι εκεί ανάλαφρα το ράμφος του κατεβάζοντας,
σπόρους απίθωσε από ηλιοτρόπια και δυόσμο.

Στέλλα Πετκάρη

Κάθε σημείο του κορμιού, μια νότα από οκτάβα
Κι όταν τα δάχτυλα περνούν… μαέστρος, ο ρυθμός!
Ξυπνά σιγά, αρμονικά, η σύνθεση «ανήκω»…
Τη νοιώθεις μες τα σπλάχνα σου… πεθαίνει το «εγώ»!
Και η σονάτα «λύτρωση» κυλιέται μες το χώρο
με τη μορφή του απόλυτου… στην ηδονή του… «ένα»!

Στέλλα Πετκάρη

Κώστας Ζουράρις: "ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη"

Εκδόσεις Αρμόςβ

1 ώρα · 

ΝΕΟ!
Κώστας Ζουράρις: "ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη"http://www.armosbooks.gr/product_info.php/products_id/157492
Μνήμη του λαού μου
σε λένε Πίνδο
και σε λένε Άθω.

Μου αρέσει!Μου αρέσει! ·  · Κοινοποιήστε

Καλλιόπη Βέττα - Στο Λιβυκό / Kalliopi Vetta - Sto Livyko

Στέλλα Τεργιακή- Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αν ήταν να σ' ακολουθήσω
σ' αυτό το φως του φεγγαριού
που ολόγιομο καθρεφτίζεται στο πέλαγος
και δείχνει το δείλι,
θα το 'κανα!

Αν έπρεπε να σ' εύρω
πίσω από κείνη την ακτίνα του ήλιου,
που δείχνει το δρόμο και φεγγοβολά
καλώντας σε στο φως,
θα πήγαινα!

Αν τ' αστέρια της πρώιμης αυγής
που μόλις χάραξε την ημέρα
τρεμόπαιζαν στον ουρανό,
την ώρα που η νύχτα έδινε την θέσης της
κι έγραφαν τ' όνομά σου,
θα τ' άναβα!

Αν η απόσταση που δημιουργεί τους δρόμους
έμπαινε ανάμεσά μας
και δεν μπορούσα να δω την φωτοπλημμύρα
της Θείας ένωσης
την ώρα που δύο ψυχές που αγαπιούνται, μιλούν,
θα την έσβηνα !

Αν έπρεπε να ποτίσω όλα τα ρόδα και τα κρίνα εκείνα
που ανθισμένα όλα μαζί θα έδιναν
σε σένα το σεπτό μύρο τους,
να σ' αγκαλιάσει ευωδιαστό,
θα μάζευα το νερό της βροχής!

Κι αν έπρεπε ακόμα...
Αυτά κι εκείνα
κι ακόμη τόσα
και τόσα άλλα
να τα έκανα για σένα,
όλα θα τα 'κανα,
μπορώ να τα κάνω!

Δεν είναι γιατί το θέλω,
ούτε γιατί πρέπει,
είναι γιατί η δύναμη της αγάπης,
με κάνει να μπορώ !!!

© Στέλλα Τεργιακή

Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου "Φως ανέσπερον", Εκδόσεις Ιωλκός !

Σπύρος Ποταμίτης- Τι κι αν (από την ποιητική συλλογή ΑΙΘΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ)

Τι κι αν κοιμήθηκα στις τραχιές πέτρες

στο φως ακούμπησα το πλατύ μου όνειρο

σε φωτεινές αγκαλιές μοιράστηκα τη ζωή

με τη δύναμη του ανέμου μίλησα γιορτινά

τα λόγια της ψυχής μου να με ακούσεις…

Τώρα αγγίζω στ΄ αλέτρια του ήλιου το δάκρυ

σεμνό αναφιλητό του ανθρώπου που πόνεσε

να μην ξεχαστεί η ανάγκη σου ν΄ αγαπηθείς.

Λουσμένος στη φεγγοβολή των αστεριών τη νύχτα

για ότι καθαρό ζωντάνεψε η πλάνη των φεγγαριών

σου έφερα στοργικά χέρια και σιωπηλά φιλιά

να στολίζεις τις μέρες σου με το άρωμα της αγάπης.

                                                                                                                                                        6-9-2013

Σακελλάρης Καμπούρης

η ζωή εδώ στο νησί, είναι τόσο αμφίβια...
όταν ξημερώνει,δρασκελώ την περίφραξη του νου
και στο ανέστιο της ήβης καλπάζω,μικρός πρίγκηπας λες,
που μόλις έκλεισε στις χούφτες της μέρας του
δυό πράσινα στήθη λεμονιάς για ν'ανασαίνει...

δυό ψάρια με ασημένια φτερά ξεγλυστρούν
εκεί που η αγαπημένη μου απαλοχαϊδεύει την άμμο.
ένα μικρό δάχτυλο του δίδυμου βράχου μου
διεισδύει τρυφερά στον αλμυρό της αφρό
και η αίγλη ολόκληρη των αισθήσεων γίνεται γλάρος...

εγώ,δεν παύω να μιλώ στα δέντρα
την ώρα που γέρνουν τα κλαριά τους στο δείλι,να ξαρμυρίσουν.

παύση για λίγο...
ακολουθεί η νύχτα...

τότε ξεκινώ να μετρώ στην ομίχλη,
πόσες φορές σε αγάπησα...

συγχώρα με για τα ορθογραφικά μου λάθη
μα,
η αδιάβαστη ψυχή μου,δεν είναι ουσιαστικό...
είναι ρήμα που ξαποσταίνει σε δειλινά,
δεν διδάσκεται ορθογραφία

και ζει αμφίβια...

Γεράσιμος Ευαγγελάτος- Θέμης Καραμουρατίδης

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Ανέβηκε στις 21 Φεβ 2011 http://www.youtube.com/watch?v=ra1Si1Ikm1w

http://www.musicpaper.gr/ 
Από τη μουσική παράσταση που παρουσίασε ο
Θέμης Καραμουρατίδης στο θέατρο Κάππα στις 13.10.2010

Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Η ουρά του αλόγου

Η ουρά του αλόγου

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.
Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Το κομμάτι "Η ουρά του αλόγου" από την πολυαναμενόμενη συνεργασία του Γιάννη Χαρούλη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο "Μαγγανείες" που κυκλοφόρησε στις 18 Μαΐου του 2012.http://www.youtube.com/watch?v=SYTX__Dd_nE

Ελένη Φωτάκη- Χειμωνανθός

Στίχοι: Ελένη Φωτάκη
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης
http://www.youtube.com/watch?v=T08ZXlwcQs8


Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ' αρνηθώ ξανά.

Στέλλα Βρακά- Μαδάει η μέρα σήμερα

Στέλλα Βρακά

Μαδάει η μέρα σήμερα

Μαδάει μαδάει η μέρα σήμερα.
Τι λυπημένα πού 'ναι τα μάτια σου
ουρανέ
κι αυτή η θάλασσα
δεν μιλάει καθόλου.

Όλα όπως χθες
όλα αμετανόητα και σκληρά
μα σήμερα
με πληγώνει το πραγματικό
της απουσίας της ομορφιάς
των επιθυμιών
πού άλλαξαν στράτα.

Δεν νιώθω παρά μονάχα
το δέος της ανόδου
σ' αυτό το τραγούδι
πού δεν σταματά να μιλά
μέσα μου.

Ψάχνω τα πόδια μου
να το ανέβω
κι αυτά συντριμμένα
μορφάζουν στο Φως.

Πώς να μπορέσω να φύγω
απ' την μέρα σήμερα;

5-10-2014

Στέλλα Πετκάρη - ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΗ..

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΗ..............
Ξέρεις τι είν’ τ΄ αυθεντικό;
Αυτό που δε λερώνεται… κι είναι σα σφαίρα γυάλινη,
καθάρια, διαυγής;
Όσο κι να το λαχταράς, όσο κι αν το μιμείσαι,
αν δε κατέχεις τ΄ άθλημα… σεβάσου το… και φύγε!

Ξέρει να υπερασπίζεται τ΄ αληθινό κι ατόφιο
και στάση έχει στη ζωή…. τη γνήσια ματιά.
Κι αν το θωρείς προσβάσιμο και θες να τ΄ αποκτήσεις
σκέψου και ζύγιασε καλά … τις αντοχές που έχεις.

Γιατί ειν’ αυτό που θα σου πει … να δεις μες την ψυχή σου!
Να σε φιλτράρει προσπαθεί και να σε προσμετρήσει…
Κι αν το αντέξεις όλ΄ αυτό και νοιώσεις και το φως του,
τότε να ξέρεις μάτια μου, πως θα ζητά… το όλον!

Και δε θα συμβιβάζεται στο λίγο και στο ίσως
αλλά μονάχα στο… πολύ στο… πάντα και … «μαζί»!
(Υ.Γ. Αφιερωμένο στους αυθεντικούς …)

Στέλλα Πετκάρη

Ξέρεις τι είναι «πάθος»;

Ιδρώτας που κυλά.. και αρμονία σκέψης!
Καρδιές που στροβιλίζονται… κρατιούνται και μεθούν!
Κόρες των ματιών…. με φλόγες, για ματόκλαδα…
Ανάσες από αλκοόλ… που πάλλονται μαζί!
Κορμιά σε αναρχία.. φτιαγμένα το ‘να πάνω στ΄ άλλο!
Ψυχές ζητιάνες… που αναπηδούν, σωριάζονται στα γόνατα!
Κόλαση και παράδεισος… ρυθμός λύσσας με λαγνεία!

Με μια λέξη μάτια μου!
Πάθος είναι …
ότι το ταγκό!
που σβήνει και αυτό…
όταν η μουσική σιγήσει…

Στέλλα Πετκάρη

Amara me - Σοφία Αβραμίδου

Στέλλα Βρακά: Ματαιωμένος ουρανός

Ματαιωμένος ουρανός

Ολόκληρος αναδύεσαι
από μια θάλασσα πανάρχαιη
βασανισμένα επικίνδυνη
ζωσμένος την αφοβία
της φωτιάς
συσκοτισμένος στο ακατανίκητο
του έρωτα.

Μα εγώ σε φοβήθηκα
και με τις βαθειές μου
ανάσες
αποκάλυψα την τόλμη
της μέγιστης υποταγής μου
στις συναντήσεις
πού δεν ήσουν πουθενά.

Και με την ανεξάντλητη επιθυμία
να ερμηνεύσω το ανεξιχνίαστό σου
ματαίωσα τον ουρανό μου.

4-1-2014

Νέα Ευθύνη, τεύχος 25 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2014)

Βιβλιοπωλείο «ΚΟΡΑΛΛΙ» Πατησίων & Πολυτεχνείου 1, Αθήνα, τηλ. 210 85.47.723 - 210.52.000.77

Δελτίο Τύπου

Νέα Ευθύνη, τεύχος 25 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2014)

Με το τεύχος 25 (Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014) του περιοδικού Νέα Ευθύνη το οποίο μόλις κυκλοφόρησε, συμπληρώνεται ένας χρόνος ανανεωμένης περιόδου. Το τεύχος φιλοξενεί ποιήματα του Νάσου Βαγενά και εκτενή συνέντευξή του για την ποίηση και την κριτική. Οι νεοελληνιστές καθηγητές Μιχαήλ Πασχάλης και Θεοδόσης Πυλαρινός καταθέτουν τα πορίσματά τους για την ποίηση και την ζωή του Ανδρέα Κάλβου, ενώ  ο καθηγητής Ευριπίδης Γαραντούδης αναφέρεται στην μελέτη της Επτανησιακής ποίησης κατά τον 19^ο αιώνα. Στις μορφικές αναζητήσεις στην ποιητική έκφραση αναφέρεται το δοκίμιο του Δημήτρη Αρμάου, ενώ ο Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος καταγράφει καίρια και την περιπέτεια των μαχών που υπήρχαν πάντα γύρω από τους ΄΄τυφλοσούρτες΄΄ των φιλολογικών μαθημάτων. Η Μαρία Φραγκούλη μεταφράζει τρία ποιήματα του Αττίλιο Μπερτολούτσι και ο Γιώργος Βαρθαλίτης ποιήματα του Πόε και του Στήβενς. Η πεζογράφος Ελένη Λαδιά αναφέρεται στην ποίηση του Σικελιανού και ο Σωτήρης Γουνελάς διερευνά την σχέση της λογοτεχνίας με τις πηγές ενός βαθύτερου νοήματος. Ο πρέσβης Μάνος Μεγαλοκονόμος αναφέρεται στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, ενώ ποιήματα, δοκίμια και κριτικές εμπλουτίζουν το τεύχος. Ξεχωριστές είναι οι αναφορές στους προσφάτως εκδημήσαντες Εμμανουήλ Κριαρά (από τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο) και Βύρωνα Λεοντάρη (από τον Αλέξη Ζήρα).

Το τεύχος στολίζεται με πίνακες του Γιώργου Χατζημιχάλη, ο οποίος μιλά για την ζωγραφική του, ενώ στο ύφος του μας εισάγει το κείμενο του Γιώργου Μυλωνά.

Λευτέρης Πούλιος: Οι ποιητές είναι οι ακρίτες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Συνέντευξη στην Αυγή.

Ο κόσμος ένα αχανές μυστήριο

στο χρόνο που καταστρέφει

και στο χρόνο που συντηρεί.

Η γη κινείται με τη δύναμη του χρήματος

και τη βλακεία του κοσμάκη.

------

Συνήθως υπάρχει μια διέξοδος

όμως για μένα βραδιάζει.

Τα λάθη μου πολλά

το χρέος μου μεγάλο

και στο τραπέζι αντίκρυ μου

κάθεται το μηδέν.

Σπύρος Ποταμίτης- ΑΙΘΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

ΑΙΘΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ  πατήστε εδώ.

Ηέλτιος- Ω Έρωτα!

Ω Έρωτα!

έλα και πάρε με  στα φτερά σου.

Ρίξε την ανεμόσκαλα να  μπω σαν  τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι στην κάμαρά της,

γυμνή να τη δω

πάνω στο  κορμί της  να με ψάχνει

και παθιασμένη να με καλεί  να μεταλάβω

τα Άχραντα Μυστήρια.

Ω Έρωτα!

Δε μοιάζει από δω˙

αυγίζει το θαύμα  στο πρόσωπό της

και την ώρα που προχωράει ανάερη στου νησιού τα δρομάκια,

με τα σάνδαλά της τα αρχέγονα και την εσθήτα της τη διάφανη,

ξεχωρίζει το στήθος της  γυμνό και προτεταμένο

και βλέπεις τον εχθρό να λυγίζει

μπρος στη Μεγαλοσύνη της.

Ω νά την!  πάνω στα κύματα βαδίζει

ωραία,  μαχόμενη και ευαίσθητη  πάντα.

Δέσ' την  πώς κοκκινίζει από οργή σαν την προσβάλεις,

πώς υψώνει το σπαθί της όταν την αδικείς,

πώς από Αγάπη θυσιάζεται.

Ευερέθιστη και νευρική πίσω απ’ τις κουρτίνες

βγαίνει το βράδυ στα μπαράκια

κι όταν αρχίζει να μιλά ή να χορεύει 
ανατρέπει  των λέξεων  τη σημαντική,

στη μαντική ενός άλλου  κόσμου δοσμένη,

ωσάν τη Σίβυλλα.

Άσβεστο πυρ επάνω της κουβαλά

που αφανίζει τα δαιμόνια

και κόσμος καινούργιος  αναδύεται απ’ τα μενεξεδιά  της  ηφαίστεια,

με τη  ρώγα της ηδονική βάφοντας
σα βατόμουρο τα χείλη,

και θηλή ιερή

για να  βυζαίνει  εσαεί  της άνοιξης το βρέφος.

Ω Έρωτα!

προστάτεψέ μας απ’ την καταιγίδα του ανίερου νου

κι άσε  τη Φύση να ανθίσει  εντός μας,

μαζί μ’ ένα  τριζόνι για να  ξυπνάει μέσα μας το βράδυ 
την έγνοια ή την ανησυχία 

για όσα  αποφύγαμε να πράξουμε
από δειλία ή άρνηση 
τη ζωή μας να κοιτάξουμε
πιότερο απ΄την Πηνελόπη.

Νίκος Γκάτσος Ο ιππότης και ο θάνατος

Νίκος Γκάτσος

Ο ιππότης και ο θάνατος
Ἀπὸ Σπύρου Κοκκίνη 6η ἔκδ,
«Ἀνθολογία Νεοελληνικῆς Ποίησης»
Ἔκδ. Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., Ἀθῆναι 2000.

(1513) Καθὼς σὲ βλέπω ἀκίνητο
Μὲ τοῦ Ἀκρίτα τ'ἄλογο καὶ τὸ κοντάρι τοῦ Ἄη – Γιωργιοῦ νὰ ταξιδεύεις στὰ χρόνια
Μπορῶ νὰ βάλω κοντά σου
Σ' αὐτὲς τiς σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ θὰ σὲ παραστέκουν αἰώνια
Ὥσπου μιά μέρα νὰ σβηστεῖς κι ἐσὺ παντοτινὰ μαζί τους 
Ὥσπου νὰ γίνεις πάλι μιά φωτιὰ μὲς στὴ μεγάλη Τύχη ποὺ σὲ γέννησε
Μπορῶ νὰ βάλω κοντά σου
Μιὰ νεραντζιὰ στοῦ φεγγαριοῦ τοὺς χιονισμένους κάμπους 
Καὶ τὸ μαγνάδι μιᾶς βραδιᾶς νὰ ξεδιπλώσω μπροστά σου 
Μὲ τὸν Ἀντάρη κόκκινο νὰ τραγουδάει τὰ νιάτα 
Μὲ τὸ Ποτάμι τ' Οὐρανοῦ νὰ χύνεται στὸν Αὔγουστο
Καὶ μὲ τ' Ἀστέρι τοῦ Βοριᾶ νὰ κλαίει καὶ νὰ παγώνει— 
Μπορῶ νὰ βάλω λιβάδια
Νερὰ ποὺ κάποτε πότισαν τὰ κρίνα τῆς Γερμανίας 
Κι αὐτὰ τὰ σίδερα ποὺ φορεῖς μπορῶ νὰ σοῦ τὰ στολίσω 
Μ' ἕνα κλωνὶ βασιλικὸ κι ἕνα ματσάκι δυόσμο 
Μὲ τοῦ Πλαπούτα τ' ἅρματα καὶ τοῦ Νικηταρᾶ τὶς πάλες.
Μὰ ἐγὼ ποὺ εἶδα τοὺς ἀπογόνους σου σὰν πουλιὰ 
Νὰ σκίζουν μιάν ἀνοιξιάτικη αὐγὴ τὸν οὐρανὸ τῆς πατρίδας μου 
Κι εἶδα τὰ κυπαρίσσια τοῦ Μοριᾶ νὰ σωπαίνουν
Ἐκεῖ στὸν κάμπο τοῦ Ἀναπλιοῦ
Μπροστὰ στὴν πρόθυμη ἀγκαλιὰ τοῦ πληγωμένου πελάγου 
Ὅπου οἱ αἰῶνες πάλευαν μὲ τοὺς σταυροὺς τῆς παλληκαριᾶς 
Θὰ βάλω τώρα κοντά σου
Τὰ πικραμένα μάτια ἑνὸς παιδιοῦ
Καὶ τὰ κλεισμένα βλέφαρα 
Μέσα στὴ λάσπη καὶ τὸ αἷμα τῆς Ὀλλανδίας.

Αὐτὸς ὁ μαῦρος τόπος 
Θὰ πρασινίσει κάποτε.
Τὸ σιδερένιο χέρι τοῦ Γκὲτς θ' ἀναποδογυρίσει τ' ἁμάξια 
Θὰ τὰ φορτώσει θημωνιὲς ἀπὸ κριθάρι καὶ σίκαλη 
Καὶ μὲς στοὺς σκοτεινοὺς δρυμοὺς μὲ τὶς νεκρὲς ἀγάπες 
Ἐκεῖ ποὺ πέτρωσε ὁ καιρὸς ἕνα παρθένο φύλλο 
Στὰ στήθια ποὺ σιγότρεμε μιά δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ 
Θὰ λάμπει ἕνα ἄστρο σιωπηλὸ σὰν ἀνοιξιάτικη μαργαρίτα.

Μὰ σὺ θὰ μένεις ἀκίνητος
Μὲ τοῦ Ἀκρίτα τ' ἄλογο καὶ τὸ κοντάρι τ' Ἄη – Γιωργιοῦ θὰ ταξιδεύεις στὰ χρόνια 
Ἕνας ἀνήσυχος κυνηγὸς ἀπ' τὴ γενιὰ τῶν ἡρῴων
Μ' αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ θὰ σὲ παραστέκουν αἰώνια 
Ὥσπου μιὰ μέρα νὰ σβηστεῖς καὶ σὺ παντοτεινὰ μαζί τους 
Ὥσπου νὰ γίνεις πάλι μιὰ φωτιὰ μὲς στὴ μεγάλη Τύχη ποὺ σὲ γέννησε 
Ὥσπου καὶ πάλι στὶς σπηλιὲς τῶν ποταμιῶν ν' ἀντηχήσουν
Βαριὰ σφυριὰ τῆς ὑπομονῆς
Ὄχι γιὰ δαχτυλίδια καὶ σπαθιὰ
Ἀλλὰ γιὰ κλαδευτήρια κι ἀλέτρια.

Νάσος Βαγενὰς-«Θάνατος στὰ Ἐξάρχεια»

Νάσος Βαγενὰς

«Θάνατος στὰ Ἐξάρχεια»
Ἀπὸ Νάσος Βαγενάς, «Πεδίον Ἄρεως»


Μοῦ εἶπαν πὼς εἶχες πεθάνει καὶ σὲ ξαναβρίσκω
στὸ καφενεῖο νὰ παίζεις τάβλι μὲ τοὺς ζωντανοὺς
κερδίζεις κιόλας φορᾶς καὶ γραβάτα
ἐσὺ ποτὲ δὲ φοροῦσες γραβάτα
ποτὲ δὲν κατέβαινες στὴν πλατεία
κλεινόσουν πάντα σ΄ ἐκεῖνο τὸ σπίτι
καὶ κοίταζες ἀμίλητος τοὺς γείτονες καὶ τοὺς περαστικούς.

Μοῦ εἶπαν πὼς εἶχες πεθάνει ποιὸν νὰ πιστέψω
χάθηκες ξαφνικὰ χωρὶς νὰ πεῖς οὔτε λέξη
χωρὶς ν΄ ἀφήσεις οὔτε σημείωμα
τὰ παντζούρια σου κλειστὰ τὸ κουδούνι χαλασμένο
τὸ σκυλὶ πικραμένο καὶ τὰ φῶτα σβηστά.

Εἶσαι δὲν εἶσαι ποιὸν νὰ πιστέψω
πόσο ἔχει ἀλλάξει ἡ φωνή σου
οἱ ἄλλοι δὲ μιλοῦν σὲ κοιτάζουν ποὺ παίζεις 
σὲ κοιτάζουν ποὺ ρίχνεις χαμογελώντας τὰ ζάρια
κι ὅλο κερδίζεις κι ὅλο κερδίζεις.

Μὰ ἐσὺ ποτὲ δὲν κέρδιζες ἤσουν πάντα ὁ χαμένος.

Γιώργος Σεφέρης Ένας γέροντας στην ακροποταμιά

Γιώργος Σεφέρης

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά
Στὸν Νάνη Παναγιωτόπουλο

Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «Ποιήματα» 20η ἔκδοση, ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, Ἀθῆναι 2000.


Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε. 
Νὰ αἰσθάνεσαι δὲ φτάνει μήτε νὰ σκέπτεσαι μήτε νὰ κινεῖσαι
μήτε νὰ κινδυνεύει τὸ σῶμα σου στὴν παλιὰ πολεμίστρα, 
ὅταν τὸ λάδι ζεματιστὸ καὶ τὸ λιωμένο μολύβι
αὐλακώνουνε τὰ τειχιά.

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε κατὰ ποῦ προχωροῦμε,
ὄχι καθὼς ὁ πόνος μας τὸ θέλει καὶ τὰ πεινασμένα παιδιά μας 
καὶ τὸ χάσμα τῆς πρόσκλησης τῶν συντρόφων ἀπὸ τὸν ἀντίπερα γιαλό•
μήτε καθὼς τὸ ψιθυρίζει τὸ μελανιασμένο φῶς στὸ πρόχειρο νοσοκομεῖο,
τὸ φαρμακευτικὸ λαμπύρισμα στὸ προσκέφαλο τοῦ παλικαριοῦ
ποὺ χειρουργήθηκε τὸ μεσημέρι•
ἀλλὰ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο, μπορεῖ νὰ θέλω νὰ πῶ καθὼς
τὸ μακρὺ ποτάμι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς μεγάλες λίμνες τὶς κλειστὲς
βαθιὰ στὴν Ἀφρικὴ
καὶ ἤτανε κάποτε θεὸς κι ἔπειτα γένηκε δρόμος καὶ δωρητὴς
καὶ δικαστὴς καὶ δέλτα•
ποὺ δὲν εἶναι ποτὲς του τὸ ἴδιο, κατὰ ποὺ δίδασκαν οἱ παλαιοὶ γραμματισμένοι,
κι ὡστόσο μένει πάντα τὸ ἴδιο σῶμα, τὸ ἴδιο στρῶμα, καὶ
τὸ ἴδιο Σημεῖο, 
ὁ ἴδιος προσανατολισμός.

Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ
ἐτούτη ἡ χάρη. 
Γιατί καὶ τὸ τραγοῦδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει 
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε
ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της 
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

Ἂν εἶναι ἀνθρώπινος ὁ πόνος δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι μόνο γιὰ νὰ πονοῦμε 
γι’αὐτὸ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοῦτες τὶς μέρες, τὸ μεγάλο ποτάμι
αὐτὸ τὸ νόημα ποὺ προχωρεῖ ἀνάμεσα σὲ βότανα καὶ σὲ χόρτα
καὶ ζωντανὰ ποὺ βόσκουν καὶ ξεδιψοῦν κι ἀνθρώπους ποὺ σπέρνουν
καὶ ποὺ θερίζουν
καὶ σὲ μεγάλους τάφους ἀκόμη καὶ μικρὲς κατοικίες τῶν νεκρῶν.
Αὐτὸ τὸ ρέμα ποὺ τραβάει τὸ δρόμο του καὶ ποὺ δὲν εἶναι τόσο διαφορετικὸ
ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων 
κι ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα χωρὶς
τὸ φόβο μὲς στὴν καρδιά τους,
χωρὶς τὴν καθημερινὴ τρεμούλα γιὰ τὰ μικροπράματα ἢ ἔστω 
καὶ γιὰ τὰ μεγάλα•
ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα καθὼς ὁ στρατοκόπος ποὺ συνήθισε
ν' ἀναμετρᾶ τὸ δρόμο του μὲ τ' ἄστρα,
ὄχι ὅπως ἐμεῖς, τὴν ἄλλη μέρα, κοιτάζοντας τὸ κλειστὸ περιβόλι στὸ
κοιμισμένο ἀράπικο σπίτι,
πίσω ἀπὸ τὰ καφασωτά, τὸ δροσερὸ περιβολάκι ν' ἀλλάζει σχῆμα,
νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μικραίνει• 
ἀλλάζοντας καθὼς κοιτάζαμε, κι ἐμεῖς, τὸ σχῆμα τοῦ πόθου μας
καὶ τῆς καρδιᾶς μας,
στὴ στάλα τοῦ μεσημεριοῦ, ἐμεῖς τὸ ὑπομονετικὸ ζυμάρι ἑνὸς κόσμου
ποὺ μᾶς διώχνει καὶ ποὺ μᾶς πλάθει,
πιασμένοι στὰ πλουμισμένα δίχτυα μιᾶς ζωῆς ποὺ ἤτανε σωστὴ
κι ἔγινε σκόνη καὶ βούλιαξε μέσα στὴν ἄμμο
ἀφήνοντας πίσω της μονάχα ἐκεῖνο τὸ ἀπροσδιόριστο
λίκνισμα πού μας ζάλισε μιᾶς ἀψηλῆς φοινικιᾶς.

Κάϊρο, 20 Ἰουνίου '42