Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς Η πρώτη ματιά —

 Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς

Η πρώτη ματιά —

σαν αστραπή μέσα σε σιωπή αιώνων.

Τι όμορφη γυναίκα…

Απλή, μα προσεγμένη,

με το μπλουτζίν, τη ζώνη,

και στα μάτια μια κόπωση γλυκιά,

σαν ψυχικός πόνος που δεν μιλιέται,

μόνο βιώνεται.

Τα μαλλιά της — κατάμαυρα,

πλούσια, ατίθασα,

δήθεν ατημέλητα,

μα κάθε τούφα υπάκουε σε μια μυστική αρμονία.

Κι εκείνο το βλέμμα…

Θεέ μου, πόσοι δρόμοι αγωνίας χαραγμένοι,

πόσες νύχτες άγρυπνες,

πόση πνευματική κόπωση κρυμμένη

στην άκρη της ίριδας;

Πώς να το ξεχάσω;

Εκείνη;

σαν σπίθα που βρίσκει το ξερό φύλλο,

πιάστηκε από μια λέξη μου,

κι άναψε·

ξεχύθηκε λάβα από ηφαίστειο κοιμισμένο,

που αιώνες περίμενε την ώρα να εκραγεί.

Το πρώτο φιλί…

Μια δόνηση στο σύμπαν.

Χείλη — διψασμένα χρόνια για άγγιγμα,

τρέμαν σαν να ξαναμάθαιναν την αφή.

Το κορμί, σε σόλο ταραχής,

μιλούσε τη γλώσσα του πόθου

μιας άλλης, ρομαντικής εποχής

ναυαγισμένης, μα αθάνατης.

Ο ψίθυρος στ’ αυτί —

το χάδι στις ρίζες των μαλλιών —

κι ήταν σαν να ξυπνούσαν Αμαζόνες

μέσα στο αίμα της,

έτοιμες για πόλεμο,

μα πολεμούσαν μόνο

για την ελευθερία του έρωτα.

Εκεί στο βωμό της θεάς.. ιέρεια

Διονύσης Σαββόπουλος - Πρωινό. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΔΙΟΝΥΣΗ. Μαζί ζήσαμε. Και επιμένουμε.!

Σβήνω αυτό το φως βάλε για καφέ ξημερώνει, πού 'ναι τα κλειδιά μου τα λεφτά είναι στην ψωμιέρα κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή σαν σπουργίτι το τζάμι μας ραγίζει. Ραγίζει η αγάπη μας κομμάτια κι αποσπάσματα γυρεύει αίμα και ρίζες μεροδούλι μεροφάϊ στιχουργική κι όταν ριζώνει, ουράνιο τόξο είδες ανοίγει ξάφνου μες στης κυκλοφορίας την αιχμή -κλείσε το νερό -δεν άκουσα τι λες -αλλαξιές σου αφήνω στο καλοριφέρ είπα η νύχτα ίσως είναι πρόληψη κοινή, θρυμμάτισμα γυαλιού σαν αράχνη, εφτάχρονη φοβία Γυρίζω την πλάτη μου και να το πάλι εδώ μπροστά -θα ξαναβρούμε τους φίλους μας θα βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν το καλοκαίρι θα πιάσουμε ένα σπίτι ξαναγυρνώντας στο απότομα ατέλειωτο ρεφραίν -στις εννιάμισι θα πάω απ' το γιατρό αν αργήσω, να ο αριθμός -τα παιδιά κοιμούνται ακόμα κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή ξημερώνει με στάχτες στον αέρα. Και φεύγει αόρατο αλλάζοντας ταχύτητες ζητώντας δρόμο στην πολιτεία μας να μπεί σαν μια καινούργια μουσική κι όταν ριζώνει, ουράνιο τόξο τέλειο ανοίγει ξάφνου μες στης κυκλοφορίας την αιχμή.

Διονύσης Σαββόπουλος & Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Αυτό - Official Audio ...

It's time to unleash our emotions (piano version)

Χαλκιάς / Γαργανουράκης - Τύμπανα Παίζω

Στίχοι:   Μιχάλης Κατσαρός Μουσική:   Γιάννης Μαρκόπουλος 1. Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Λάκης Χαλκιάς & Βασιλική Λαβίνα & Λιζέττα Νικολάου Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. Περιφέρουν οι λαοί τη ρίζα μου, περιφέρουν οι λαοί την καρδιά μου. Οι δρόμοι ανοίγουν πληγές, ανάβουν φωτιές στα σπίτια, στα στρατόπεδα ανάβουνε φώτα. Οι λύκοι ουρλιάζουν τις νύχτες πανδαιμόνιο στους βράχους μπήγουν τα νύχια στα μάτια τους, η σιωπή παγώνει στα δέντρα. Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. Αφήνω την έρημο, το βαθύ μου ποτάμι, κατεβαίνω σκάλες γυρτές στους δρόμους κατεβαίνω εγώ ο ταπεινός ο δούλος σας ανάμεσα στο λαό μου. Στη φωτιά να ριχτεί αυτός που κουράστηκε και θέλει μόνο την ακίνητη μάσκα αυτός που δεν αλλάζει το βήμα, το γέλιο, το ρυθμό, τη σιωπή στη νέα του πόλη. Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. Αφήνω τότε την έρημο, αφήνω τα άνθη. Το επίπεδο έπεσε πάνω στο άλλο, ζητάει το εκμαγείο, αγωνίζεται, σε λίγο θα ανατιναχθεί. Ποιος είναι για νέα σημαία; Αφήνω τους αγρούς, την γιορτή, τις καμπάνες. Αφήνω την έρημο, το βαθύ μου ποτάμι. Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση.

επιστολή του ποιητή Άρη Αλεξάνδρου στον Μιχάλη Γρηγορίου

 Ποιείν / Poiein.gr 23 ώρ.

 

Χειρόγραφη επιστολή του ποιητή Άρη Αλεξάνδρου στον Μιχάλη Γρηγορίου από το Παρίσι, 12-7-77, όπως δημοσιεύτηκε στο ΠΟΙΕΙΝ, με ευγενική παραχώρηση του συνθέτη, στις 31/10/2009.

'Φίλε κύριε Γρηγορίου,

Άκουσα χθες την καντάτα σας τρεις φορές. Στο καθαρά μουσικό επίπεδο δε μου πέφτει λόγος, τολμώ να πω ωστόσο ότι πετύχατε το σκοπό σας: Γεφυρώσατε τη ''σοβαρή'' μουσική με την ''ελαφρά''. Θά'λεγα μάλιστα ότι το προγεφύρωμά σας θα επιτρέψει στη ''σοβαρή'' να κατακτήσει το χώρο της ''ελαφράς''.

Υπάρχει όμως ένα άλλο επίπεδο για το οποίο μπορώ να μιλήσω με απόλυτη σιγουριά: Η καντάτα σας μεταγράφει και ερμηνεύει σωστά τον πόνο και την οργή, την απόγνωση και τη νοσταλγία, την πίκρα και τον σαρκασμό των στίχων μου. Οι δικοί σας ήχοι, οι τόνοι, οι ρυθμοί, έτσι όπως τους αποδώσανε οι τραγουδιστές σας και η ορχήστρα σας, προσθέσανε μια άλλη διάσταση, όχι απλώς ηχητική στις λέξεις μου, τόσο που ένιωσα πως τα ανεπίδοτα γράμματα μου φτάσανε επιτέλους στον παραλήπτη τους. [...] 

Δείτε λιγότερα

Κ. Π. Καβάφης – Εις το επίνειον [1917 1918]

 

Λιαντίνης

 Έχουν περάσει 27 χρόνια από τη μέρα που ο Δημήτρης Λιαντίνης σχεδίασε και "ολοκλήρωσε" το θάνατό του στο βουνό στον Ταΰγετο. Είχε αφήσει το εξής γράμμα στην κόρη του:

«Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα...

Έζησα έρημος και ισχυρός.

Λιαντίνης "

----------------------------------------

Επιμ:Δ.Ντζαδήμα | www.fractalart.gr

"Η ΠΟΛΙΣ" Κ.ΚΑΒΑΦΗ / ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

σ'αγαπώ μικρή κοπέλα...

''του Καρυωτάκη'' Γιάννης Αρχιμανδρίτης - Μαρία Πολυδούρη

Κωστής Παλαμάς - Ο θάνατος της κόρης

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Ε' (ποίηση:Γιώργος Σεφέρης/μουσική:Γιάννης Αρχιμανδρίτης)

ΤΙΠΟΤΑ Στίχοι-Μουσική Κώστας Τσιαντής

Βασίλης Λέκκας - Στη σιωπή λυτρώθηκα

Hari Kanakis String Quartet No.1 (ExQuartet Poland 2020)

Μάντης Καημός

Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς

 Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς

16 λ. ·

Παρουσιάζω ένα θεατρικό κείμενο με μεγάλη συναισθηματική δύναμη και έντονο υπαρξιακό βάθος. Θυμίζει μονόλογο αρχαίας τραγωδίας,

με έννοιες όπως Ύβρις, Νέμεσις, Τίση, και μια ψυχαναλυτική φόρτιση που το καθιστά ταυτόχρονα θεατρικό και ανθρώπινο.

Τίτλος:

Η Σκιά του Δον Κιχώτη

(Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα)

Μονόπρακτο θεατρικό δράμα

Σκηνή μοναδική

Σκηνικό:

Ένα λιτό δωμάτιο. Καρέκλες αντικριστά.

Ένα γραφείο, χαμηλός φωτισμός.

Ο Ασθενής κάθεται απέναντι από τον Ψυχαναλυτή.

Μιλά σχεδόν σε παραλήρημα. Ο Ψυχαναλυτής ακούει σιωπηλά.

Ασθενής (μονόλογος):

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που πληγώνεις...

Χωρίς να το θέλεις.

Αγαπάς, ερωτεύεσαι, παραδίνεσαι.

Κι όμως, μέσα από αυτό — βλάπτεις.

Αυτό μου συνέβη.

(Παύση. Βαθιά ανάσα.)

Πέρασε καιρός...

Κατάλαβα. Κατανόησα. Ερμήνευσα. Έμαθα.

Μα ήταν αργά.

Ήταν Ύβρις.

Και η Νέμεσις δεν άργησε να φέρει την Τίση.

Ευθύνη; Αποκλειστικά δική μου.

(Σιωπή. Κοιτά χαμηλά. Ύστερα κοιτάζει ευθεία.)

Την επομένη... σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να τη συναντήσω.

...Δεν έγινε... Όμως πήγα.. Εκεί που βρισκόταν.

Ήθελα να αντιμετωπίσω τον ίδιο μου τον εαυτό..

Στάθηκα απέναντί του, μόνος.

Και συνειδητοποίησα:

Ήμουν ερωτευμένος. Ό έρωτας εξεράγη απ το υποσυνείδητο και με άλωσε. Ήταν αναμενόμενο

Απλώς καταχωνιαδμένος στα μπουντρούμια του ασυνείδητου, προετοιμαζόταν να εκπυρσοκροτή- σει..Γιατί;.. Πολύ απλά διότι ήτανο έρωτας ζωής.

Τα πόδια μου λύγιζαν. Το στομάχι μου κόμπος.

Έσβηνα και μόνο στη σκέψη ότι σε λόγο θα την δω.

...

Εκείνη;

Μου είπε:

"Κι εγώ σβήνω... "

Ο αφελής εγωκεντρικός αλαζόνας που λειτουργεί μέσα μου, χάρηκε.. Ενθουσιάστηκε.. Μια γλυκιά βροχή με μούσκεψε .. Και άρχισα να φαντάζομαι..

Η προσγείωση απότομη..

"Όχι, δεν σβήνω από έρωτα, μα από την θύμηση του τραύματος που μου προκάλεσες."

(Σφίγγει τα χέρια. Πικρό χαμόγελο.)

Δεν ήξερα πόσο βαθιά την είχα πληγώσει.

Δεν είχα ιδέα...

Κι όμως φέρθηκα σαν αλαζόνας.

Ένας Δον Κιχώτης που πίστεψε ότι μπορεί να διορθώσει τα πάντα.

Φυσικά, κι αυτή η Ύβρις πληρώθηκε με ανάλογη Τίση.

(Περπατά αργά μέσα στο δωμάτιο.)

Και παρ' όλα αυτά, τελευταία, μιλούσαμε.

Ώρες ατέλειωτες, γραπτώς, εξ αποστάσεως.

Μέχρι που αποκάλυψα ότι μου συνέβη.

Τις αιτίες που με ενεργοποίησαν και κρυμμένες απ τα μάτια , δρούσαν..

Την ολική μου καταστροφή...

(Σηκώνει τα μάτια ψηλά, και σωριάζεται στην ιατρική πολυθρόνα)

Δεν θα άντεχα πλέον να την δω.

Να με δει. Ως γελοίο, αλαζόνα, υβριστή κι αποτυχημένο..

..Αποχώρησα.

Ναι...Δεν άντεξα την ήττα του εαυτού μου.

Μα έπρεπε να γίνει μια συνάντηση.

Να της δοθεί η ευκαιρία...

Όχι να συγχωρέσει — αλλά να δει.

Να με δει, όχι ως έρωτα ή τραύμα, αλλά ως άνθρωπο.Να αυτοθεραπευτεί απ το τραύμα.

(Κοιτά τον Ψυχαναλυτή.)

Κι όμως…

Ακόμη και τώρα, κάθε φορά που δημοσιεύει κάτι, ο νους μου λοξεύει ξανα: " Να ..σε θέλει.. για μένα γράφει.

Πόσο αφελές…

Πόσο εγωκεντρικό…"

Ο Ψυχαναλυτής (ήρεμα, καθαρά):

Σε άκουσα προσεκτικά.

Αυτά που περιγράφεις δεν είναι απλώς αναμνήσεις.

Είναι τραγωδία.

Μίλησες με γλώσσα αρχαίας μοίρας: Ύβρις – Νέμεσις – Τίση.

Βλέπω αυτογνωσία: αναγνωρίζεις την ευθύνη σου.

Βλέπω μεταμέλεια: δεν είναι απλή ενοχή, είναι βαθιά λύπη.

Βλέπω τραγικότητα: κατανόησες αργά το μέγεθος της πληγής που άφησες.

(Παύση. Κοιτά τον Ασθενή στα μάτια.)

Μα πάνω απ’ όλα, βλέπω ανάγκη κάθαρσης.

Ασθενής:

Τι θα ήταν το πιο σωστό για εκείνη;

Ψυχαναλυτής:

Η συνάντηση.

Χωρίς προσδοκίες.

Όχι για να πάρεις πίσω κάτι.

Αλλά για να επιστρέψεις την αλήθεια.

(Σκύβει μπροστά, τονίζει τα λόγια του.)

Να την κοιτάξεις στα μάτια.

Να μην κρυφτείς.

Να της πεις:

Ασθενής (χαμηλόφωνα):

Δεν ήρθα για να ζητήσω, ούτε να διορθώσω.

Ήρθα για να με δεις.

Όχι ως τον αλαζόνα, ούτε τον πληγωμένο.

Ήρθα για να με κοιτάξεις και να θεραπεύσεις τον πόνο. Το τραύμα.

Για να έχεις, όχι μόνο τη μνήμη ,το τραύμα , μα και τη δική μου αλήθεια.

Δεν ζητώ συγχώρεση.

Μόνο να σταθώ μπροστά σου όπως είμαι τώρα.

Ναι .. Αδίκως πόνεσεις.. Αδίκως..

Ψυχαναλυτής (ήρεμα):

Κι αν το κάνεις, μην περιμένεις τίποτα.

Η λύτρωση δεν είναι δώρο δικό της — είναι αποτέλεσμα του να μην φοβάσαι να φανείς.

Να σταματήσεις να κρύβεσαι..

Η συνάντηση δεν είναι πράξη επαναφοράς, αλλά ανθρωπιάς.

Πήγαινε όχι σαν Δον Κιχώτης.

Πήγαινε ως άνθρωπος που κατάλαβε πως οι δράκοι που πολεμούσε ήταν μέσα του.

Τίτλοι τέλους:

(Φως χαμηλώνει. Ο Ασθενής μένει μόνος. Σιωπή.)