Share

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023

Franz Ferdinand - Take Me Out (Video)

Ζωή Δικταίου : Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο


Ακρυλικό, Ρουσσέτος Παναγιωτάκης

Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο

κι εδώ στο Νότο ονειρεύομαι να ζήσω

λίγο πριν βγει απ’ τον Σκορπιό

και δώσει η μάντισσα χρησμό,

στο σύνορο του, απόψε θα μεθύσω.


Φέγγουν τα μάτια δάκρυα νερά,

στη γη τού Κρόνου ανάβει πύραυνα η Ρέα,

Κορύβαντες φυλάνε τα ιερά

στον Οφιούχο τα κρυμμένα, φανερά

για να γιατρέψεις την πληγή τού Προμηθέα.


Στην ξαφνική βροχή η ίδια σκέψη,

ο έρωτας, η πιο μεγάλη είναι ανταμοιβή,

μια Αριάδνη που δεν θέλει να μισέψει

μαζί σου, θα χορέψει ως την αυγή

να συλλαβίζει η νύχτα τη μεγάλη συντριβή.


Ρεμβάζει ο νους, παλιά, αρχοντική σελήνη

γητεύτρα η Λύρα πάνω από την Τζόγια,

η Ρέα πέταξε αετούς στη Σαντορίνη

θάλασσα μπλάβη και πατρίδα ποθητή,

φωνάζει τα παιδιά της δίχως λόγια.


Στους ώμους έβενος σγουρά μαλλιά,

σπόροι τού Νότου, λέξεις από αλμύρα,

μονάχη μια στην άμμο Αμαρυλλίδα,

ας μεταλάβουμε στη Ζάκρο όπως παλιά,

άλικο ρόδο στής αγάπης τον χρωστήρα.


Στον Οφιούχο τα κιτάπια τού καιρού

παλιά παράπονα και λόγια πετρωμένα

μήλο, κεδρόμηλο χρυσό τού Ασκληπιού,

ίχνη τής θύμησης και μνήμη τού νερού

τις αυταπάτες μην βαφτίζεις πεπρωμένα.


Τού κάτω κόσμου σκοτεινά σκαλιά,

καινούρια λέξη ψιθυρίζει η Ευρυδίκη,

πόσα σφραγίζουν καλοκαίρια τα φιλιά,

σημάδι έχω, μα είναι μια ηλιοδαχτυλιά,

η νοσταλγία μου πληγή και καταδίκη.


Τέχνη ακριβή με δίδαξε η Κρήτη,

χιλιάδες χρόνια φίδια έχω στα χέρια

πυρσό αναμμένο μού ’δωσε η Φοίβη,

ο μύστης Ήλιος φανερώνει τον προφήτη,

στη Δίκτη φόρεσα κατάσαρκα τ’ αστέρια.


Πιο πάνω απ’ τη λαχτάρα μου το φως,

πιο κάτω δυόσμο η Όστρια μυρίζει,

η θέλησή μου απόψε μοιάζει κεραυνός

αυτός ο Έρωτας δεν έμεινε κρυφός

εδώ, αλήστευτη η ψυχή ξαναγυρίζει.


Τελχίνες Δαίμονες μαγεύουν το νερό,

ασάνταλη χορεύει η Κόρη στη Σελένα

άπληστη η Άνοιξη, φεγγάρι φανερό,

ήρθα να γιάνω το σπασμένο μου φτερό

σημάδια κι όνειρα στο χέρι χαραγμένα.


Τα χείλη αλάτι συλλαβίζουν, στην Λισσό

οι περασμένοι όρκοι λόγια τής φυλής μου,

ποιά χέρια μού ’πλεξαν στεφάνι με κισσό

στη Ζώμινθο άστρο μού ’ταξες χρυσό

και στη Φαλάσσαρνα σε γνώρισε η ψυχή μου

Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο

σαν πορφυρώνει τις κολώνες στην Κνωσό

βάφουν τα πέλαγα , το φως ακολουθώ

μες στον λαβύρινθο να βρω τον τροπαιούχο,

όσο η Μέλισσα κρίνα τρυγά στην Αμνισό.


Έφτασα στον γκρεμό τής αθωότητας μονάχη

στην Γόρτυνα ποτέ δεν είναι φάρσα οι οιωνοί

αύριο θ’ ανοίξει το σεντούκι τών αιώνων

μεγάλωσαν απότομα στη μοναξιά και οι βράχοι

κι εγώ με τη δική σου χίλια χρόνια προσμονή.


Αύριο, εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 8 Ιουλίου 2018.

Ποιητική συλλογή « Αύριο, στάχυα οι λέξεις»

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023

ΖΑΤΟΥΝΑ-ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ: Στίχοι-Μουσική Κ. Τσιαντής, Ενορχήστρωση Μ. Ανδριτσόπουλος

Ζάτουνα Ζάτουνα

Σπίτι μας κλείσαν τα πέτρινα χρόνια

μ' ένα τραγούδι παλεύω τα στοιχειά

τις Αρκαδίες σου να λευτερώσω

που κρύβεις στα δάση  τα δασιά.


Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο Πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.


Ζατουνα Ζάτουνα


Το γράμμα μου το Λούσιο περνάει

πάτριο πέρασμα η Λευτεριά

στου Μαίναλου αντίκρυ μου τη σιωπή

και στ' ανυπότακτα όνειρα.


Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.


''Απόρθητες είναι οι ιδέες και αυτοί

που τις υπερασπίζονται ηρωϊκά,

απόρθητες είναι και οι ψυχές των Ελλήνων

που έχω τάξη κι εγώ να τραγουδώ''**

_______________________________

**Από το γράμμα που έστειλε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη διεθνή κοινότητα, από τη Ζάτουνα όπου ήταν εξόριστος (1969).

Το γράμμα εδώ: Το γράμμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη Ζάτουνα-23 Απριλίου 1969-


Nihta Mesa Sta Matia Sou

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2023

Τζίμης Πανούσης - Ένας ευαίσθητος ληστής (Σπάνια εκτέλεση +στίχοι)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ρωμανός Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα Μια και με γράψανε φονιά πήρα τον κόσμο παγανιά και την ζωή σεργιάνι κακό να κάνω στους κακούς που εσύ μονάχα τους ακούς μα ο νους σου δεν τους φτάνει Στην ερημιά που `χα βρεθεί με το `να χέρι στο σπαθί και τ’ άλλο στο βαγγέλιο ήρθαν μανάδες κι ορφανά κι είπα το δάκρυ που πονά να τους το κάνω γέλιο Μα τώρα που `φτασε η στιγμή να κλείσουν οι λογαριασμοί ποιος τάχα θα μπορέσει να πει πως είχα μια καρδιά σαν της αγάπης τα παιδιά και να με συγχωρέσει;

ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ (full)

Pote Tha Xanamilisis