Ενός λεπτού σιγή για εμάς τους ευαίσθητους αυτής της γης. Ενός λεπτού σιωπή για την κάθε μας πληγή που αιμορραγεί. Φόρος τιμής για όσους πνίγουμε τον πόνο μας στις θάλασσες της κατανόησής μας και μοιράζουμε συγχώρεση. Ταξιδεύουμε στους ωκεανούς της προδοσίας μας, με καράβι την εμπιστοσύνη μας. Ξανοιγόμαστε στα άγρια πέλαγα του κόσμου, με βάρκα την ευάλωτη καρδιά μας. Και αρμενίζουμε σε άγνωστα λιμάνια με φάρο την καλή μας πίστη.
Ενός λεπτού σιγή για εμάς τους ευαίσθητους και αιώνια ρομαντικούς. Εμάς που γράφουμε παραμύθια βγαλμένα από τα όνειρά μας. Ζωγραφίζουμε με τα πινέλα της φαντασίας το μυαλό μας. Γυαλλίζουμε κάθε βράδυ με την σκέψη μας το φεγγάρι, για να φωτίζει καλύτερα τα σκοτάδια μας. Χαμογελάμε καθημερινά στον ήλιο, για να ζεστάνει περισσότερο το μέσα μας. Κάνουμε ουράνιο τόξο την ελπίδα μας όταν ο μαυρίζει ο ουρανός μας. Διώχνουμε τα σύννεφα απο τη ζωή μας, ξεπλένοντάς τα με τα δάκρυά μας. Κρατάμε ομπρέλα στις καταιγίδες την επιμονή μας. Γινόμαστε μούσκεμα στις μπόρες δαμάζοντας την αντοχή μας. Και λυγίζουμε στους κεραυνούς και τις αστραπές που κτυπάνε το κορμί μας.
Απότιση τιμής για όλους εμάς που υφαίνουμε την ψυχή μας με τα όνειρά μας. Κεντάμε τις μέρες με τη θετικότητά μας. Μπλέκουμε πόντο πόντο την αισιοδοξία μας. Σμιλεύουμε την προσωπικότητά μας με τα πάθη μας και τους φόβους μας. Χαράζουμε μέσα μας τα σημάδια απο κάθε μας πάθος με το μελάνι της καρδιάς μας. Στιγματίζουμε τις στιγμές μας με τρυφερότητα. Στεκόμαστε με αξιοπρέπεια πάνω απο τα ερείπια μας. Σκεπάζουμε τις κακίες και τα μίση με το πέπλο της καλοσύνης και της στοργής μας. Και περιμένουμε ως άλλες Πηνελόπες, την άφιξη του ιδανικού μας στην Ιθάκη του.
Ένα λεπτό για όσους ματώσαμε τα χέρια μας, κρατώντας τα θρύψαλα της ψυχής μας και σκορπίζαμε χαμόγελα. Μοιράσαμε τα κομμάτια της οντότητας μας στους περαστικούς απο την ζωή μας, για να μην τους λείψει τίποτα. Χαρίσαμε την καρδιά μας σε αυτούς που δεν είχαν δική τους. Δανείσαμε τα συναισθήματά μας σε αυτούς που δεν μπορούσαν να νιώσουν. Καήκαμε στη φωτιά για να ζεστάνουμε αυτούς που πάγωσαν το «είναι» μας. Δώσαμε τις μεγαλύτερες μάχες μας για να προστατεύσουμε αυτούς που μας λεηλάτησαν. Κλειδώσαμε συναισθήματα και σιωπές στα υπόγειά μας για να μην τρομάξουμε τους άλλους. Δοθήκαμε ολόκληρωτικά στους αχάριστους που απομυζούσαν την ενέργεια μας.
Για εκείνους που επιμένουμε ακόμη να οραματιζόμαστε πάνω απο τα συντρίμμια των ονείρων μας. Να αισιοδοξούμε βογγώντας απο τον πόνο. Να δινόμαστε αδιαφορώντας για την αχαριστία. Να εμπιστευόμαστε χωρίς να μας αγγίζει ο φόβος. Να κατανοούμε χωρίς να επικρίνουμε. Να συγχωρούμε χωρίς να κρατάμε σημαία τις κακίες. Για εμάς που αρμενίζουμε κόντρα στους ανέμους αυτής της γης. Που δεν πάψαμε ποτέ να πιστεύουμε στην ανθρωπιά κι ας ξέσκισε τα σωθικά μας η προδοσία και η αχαριστία. Δε σταματήσαμε να αναζητούμε και να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και ας μας αδίκησε τόσο πολύ αυτός ο κόσμος. Δε μας στιγμάτισαν οι πληγές που χαράκωσαν την καρδιά μας, και ας συνεχίζουν να αιμορραγούν. Δε χάσαμε την όαση της ελπίδας μας αντικρύζοντας την έρημο της απόγνωσής μας. Δεν απωλέσαμε τη γλυκύτητα μας, πίνοντας αμέτρητες φορές απο το ποτήρι της πίκρας. Δεν κατάφεραν όλα τα άσχημα που βιώσαμε να αλλοιώσουν την εσωτερική ομορφιά μας. Και δεν έσβησαν ποτέ τα φώτα της υπόστασής μας στα σκοτάδια αυτού του κόσμου.
Ενός λεπτού σιγή για εμάς τους ευαίσθητους – δυνατούς αυτής της γης. Που καταφέρνουμε να διατηρούμε την αγνότητα και την ευαισθησία μας σε όλα όσα στέκονται μικρά μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής μας.
Λίτσα Φιλίππου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου