Στίχοι: Μιχάλης ΚατσαρόςΜουσική: Γιάννης ΜαρκόπουλοςΤύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. Περιφέρουν οι λαοί τη ρίζα μου, περιφέρουν οι λαοί την καρδιά μου. Οι δρόμοι ανοίγουν πληγές, ανάβουν φωτιές στα σπίτια, στα στρατόπεδα ανάβουνε φώτα. Οι λύκοι ουρλιάζουν τις νύχτες πανδαιμόνιο στους βράχους μπήγουν τα νύχια στα μάτια τους, η σιωπή παγώνει στα δέντρα. Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. Αφήνω την έρημο, το βαθύ μου ποτάμι, κατεβαίνω σκάλες γυρτές στους δρόμους κατεβαίνω εγώ ο ταπεινός ο δούλος σας ανάμεσα στο λαό μου. Στη φωτιά να ριχτεί αυτός που κουράστηκε και θέλει μόνο την ακίνητη μάσκα αυτός που δεν αλλάζει το βήμα, το γέλιο, το ρυθμό, τη σιωπή στη νέα του πόλη. Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. Αφήνω τότε την έρημο, αφήνω τα άνθη. Το επίπεδο έπεσε πάνω στο άλλο, ζητάει το εκμαγείο, αγωνίζεται, σε λίγο θα ανατιναχθεί. Ποιος είναι για νέα σημαία; Αφήνω τους αγρούς, την γιορτή, τις καμπάνες. Αφήνω την έρημο, το βαθύ μου ποτάμι. Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, τύμπανα παίζω στα δάση. |
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2025
Χαλκιάς / Γαργανουράκης - Τύμπανα Παίζω
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2025
Λιαντίνης
Έχουν περάσει 27 χρόνια από τη μέρα που ο Δημήτρης Λιαντίνης σχεδίασε και "ολοκλήρωσε" το θάνατό του στο βουνό στον Ταΰγετο. Είχε αφήσει το εξής γράμμα στην κόρη του:
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα...
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης "
----------------------------------------
Επιμ:Δ.Ντζαδήμα | www.fractalart.gr
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2025
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2025
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2025
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2025
Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς
Παρουσιάζω ένα θεατρικό κείμενο με μεγάλη συναισθηματική δύναμη και έντονο υπαρξιακό βάθος. Θυμίζει μονόλογο αρχαίας τραγωδίας,
με έννοιες όπως Ύβρις, Νέμεσις, Τίση, και μια ψυχαναλυτική φόρτιση που το καθιστά ταυτόχρονα θεατρικό και ανθρώπινο.
Σκηνή μοναδικήΣκηνικό:
Ένα λιτό δωμάτιο. Καρέκλες αντικριστά.
Ένα γραφείο, χαμηλός φωτισμός.
Ο Ασθενής κάθεται απέναντι από τον Ψυχαναλυτή.
Μιλά σχεδόν σε παραλήρημα. Ο Ψυχαναλυτής ακούει σιωπηλά.
Ασθενής (μονόλογος):Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που πληγώνεις...
Χωρίς να το θέλεις.
Αγαπάς, ερωτεύεσαι, παραδίνεσαι.
Κι όμως, μέσα από αυτό — βλάπτεις.
Αυτό μου συνέβη.
(Παύση. Βαθιά ανάσα.)
Πέρασε καιρός...
Κατάλαβα. Κατανόησα. Ερμήνευσα. Έμαθα.
Μα ήταν αργά.
Ήταν Ύβρις.
Και η Νέμεσις δεν άργησε να φέρει την Τίση.
Ευθύνη; Αποκλειστικά δική μου.
(Σιωπή. Κοιτά χαμηλά. Ύστερα κοιτάζει ευθεία.)
Την επομένη... σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να τη συναντήσω.
...Δεν έγινε... Όμως πήγα.. Εκεί που βρισκόταν.
Ήθελα να αντιμετωπίσω τον ίδιο μου τον εαυτό..
Στάθηκα απέναντί του, μόνος.
Και συνειδητοποίησα:
Ήμουν ερωτευμένος. Ό έρωτας εξεράγη απ το υποσυνείδητο και με άλωσε. Ήταν αναμενόμενο
Απλώς καταχωνιαδμένος στα μπουντρούμια του ασυνείδητου, προετοιμαζόταν να εκπυρσοκροτή- σει..Γιατί;.. Πολύ απλά διότι ήτανο έρωτας ζωής.
Τα πόδια μου λύγιζαν. Το στομάχι μου κόμπος.
Έσβηνα και μόνο στη σκέψη ότι σε λόγο θα την δω.
...
Εκείνη;
Μου είπε:
"Κι εγώ σβήνω... "
Ο αφελής εγωκεντρικός αλαζόνας που λειτουργεί μέσα μου, χάρηκε.. Ενθουσιάστηκε.. Μια γλυκιά βροχή με μούσκεψε .. Και άρχισα να φαντάζομαι..
Η προσγείωση απότομη..
"Όχι, δεν σβήνω από έρωτα, μα από την θύμηση του τραύματος που μου προκάλεσες."
(Σφίγγει τα χέρια. Πικρό χαμόγελο.)
Δεν ήξερα πόσο βαθιά την είχα πληγώσει.
Δεν είχα ιδέα...
Κι όμως φέρθηκα σαν αλαζόνας.
Ένας Δον Κιχώτης που πίστεψε ότι μπορεί να διορθώσει τα πάντα.
Φυσικά, κι αυτή η Ύβρις πληρώθηκε με ανάλογη Τίση.
(Περπατά αργά μέσα στο δωμάτιο.)
Και παρ' όλα αυτά, τελευταία, μιλούσαμε.
Ώρες ατέλειωτες, γραπτώς, εξ αποστάσεως.
Μέχρι που αποκάλυψα ότι μου συνέβη.
Τις αιτίες που με ενεργοποίησαν και κρυμμένες απ τα μάτια , δρούσαν..
Την ολική μου καταστροφή...
(Σηκώνει τα μάτια ψηλά, και σωριάζεται στην ιατρική πολυθρόνα)
Δεν θα άντεχα πλέον να την δω.
Να με δει. Ως γελοίο, αλαζόνα, υβριστή κι αποτυχημένο..
..Αποχώρησα.
Ναι...Δεν άντεξα την ήττα του εαυτού μου.
Μα έπρεπε να γίνει μια συνάντηση.
Να της δοθεί η ευκαιρία...
Όχι να συγχωρέσει — αλλά να δει.
Να με δει, όχι ως έρωτα ή τραύμα, αλλά ως άνθρωπο.Να αυτοθεραπευτεί απ το τραύμα.
(Κοιτά τον Ψυχαναλυτή.)
Κι όμως…
Ακόμη και τώρα, κάθε φορά που δημοσιεύει κάτι, ο νους μου λοξεύει ξανα: " Να ..σε θέλει.. για μένα γράφει.
Πόσο αφελές…
Πόσο εγωκεντρικό…"
Ο Ψυχαναλυτής (ήρεμα, καθαρά):Σε άκουσα προσεκτικά.
Αυτά που περιγράφεις δεν είναι απλώς αναμνήσεις.
Είναι τραγωδία.
Μίλησες με γλώσσα αρχαίας μοίρας: Ύβρις – Νέμεσις – Τίση.
Βλέπω αυτογνωσία: αναγνωρίζεις την ευθύνη σου.
Βλέπω μεταμέλεια: δεν είναι απλή ενοχή, είναι βαθιά λύπη.
Βλέπω τραγικότητα: κατανόησες αργά το μέγεθος της πληγής που άφησες.
(Παύση. Κοιτά τον Ασθενή στα μάτια.)
Μα πάνω απ’ όλα, βλέπω ανάγκη κάθαρσης.
Ασθενής:Τι θα ήταν το πιο σωστό για εκείνη;
Ψυχαναλυτής:Η συνάντηση.
Χωρίς προσδοκίες.
Όχι για να πάρεις πίσω κάτι.
Αλλά για να επιστρέψεις την αλήθεια.
(Σκύβει μπροστά, τονίζει τα λόγια του.)
Να την κοιτάξεις στα μάτια.
Να μην κρυφτείς.
Να της πεις:
Ασθενής (χαμηλόφωνα):Δεν ήρθα για να ζητήσω, ούτε να διορθώσω.
Ήρθα για να με δεις.
Όχι ως τον αλαζόνα, ούτε τον πληγωμένο.
Ήρθα για να με κοιτάξεις και να θεραπεύσεις τον πόνο. Το τραύμα.
Για να έχεις, όχι μόνο τη μνήμη ,το τραύμα , μα και τη δική μου αλήθεια.
Δεν ζητώ συγχώρεση.
Μόνο να σταθώ μπροστά σου όπως είμαι τώρα.
Ναι .. Αδίκως πόνεσεις.. Αδίκως..
Ψυχαναλυτής (ήρεμα):Κι αν το κάνεις, μην περιμένεις τίποτα.
Η λύτρωση δεν είναι δώρο δικό της — είναι αποτέλεσμα του να μην φοβάσαι να φανείς.
Να σταματήσεις να κρύβεσαι..
Η συνάντηση δεν είναι πράξη επαναφοράς, αλλά ανθρωπιάς.
Πήγαινε όχι σαν Δον Κιχώτης.
Πήγαινε ως άνθρωπος που κατάλαβε πως οι δράκοι που πολεμούσε ήταν μέσα του.
Τίτλοι τέλους:(Φως χαμηλώνει. Ο Ασθενής μένει μόνος. Σιωπή.)
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2025
Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς: "Η Σκιά του Δον Κιχώτη"
"Η Σκιά του Δον Κιχώτη"
Ένα μικρό θεατρικό στηριγμένο σε αληθινό γεγονός. Μιλά για τον αλαζόνα που παραμύθιασε τον εαυτό του. Και τώρα ζει με τη σκιά.
....
Μονόπρακτο
"Υπαρχουν καταστασεις ζωής, μέσα απ τις οποίες "έβλαψες"..
Ότι ερωτεύθηκες κι αγάπησες παράφορα.
Το τραγικό είναι ότι δεν το ήθελες.."
Αυτό μου συνέβη.
Και πέρασε χρόνος.. και καταλαβα και κατανόησα, και ερμήνευσα, και έμαθα.
Όμως ήταν αργα.. Ήταν ύβρις..
Και η Νέμεσις προκάλεσε χωρίς έλεος Τίση..
Κι ευθύνη; ..Αποκλειστικώς δική μου. ...
Η επόμενη μέρα ;..
Με την προοπτική ότι θα τη συναντήσω, (με την προοπτική, δεν έγινε η συνάντηση, ο φταίχτης, αντιμετώπισα τον εαυτό μου, την αλήθεια μου: "είμαι βαθύτατα ερωτευμένος γιατί ένιωθα τα πόδια μου να κόβονται , ένιωθα σφίξιμο στο στομάχι , ένιωθα να σβήνβ όταν θα την δώ..
Κι εκείνη;
Ομολόγησε ότι νιώθει και τα δικά της πόδια να κόβονται , να σφίγγεται το στομάχι της και να σβήνει , στην προοπτική να με δει..
Αλλά όχι από έρωτα, μα απ την μνήμη του τραύματος που της προκάλεσα.. ..
..
Το τραγικότερο;
Όχι μόνο αγνοούσα το βάθος του τραύματος που προκάλεσα, αλλά φέρθηκα ως ηλίθιος αλαζών..
Σαν Δον Κιχώτης που όλα θα τα άλλαζε και θα αποκαθιστούσε το όνειρο..
Φυσικά κι αυτή η Ύβρις , πληρώθηκε με Νέμεση ανάλογης Τίσης..
...
Παρ' όλα αυτά,προσφάτως συζητάγαμε με τις ώρες.. Γραπτώς .. Εξ αποστάσεως ..
Με μηνύματα ... .. Μια τραγική αλήθεια..
Η οποία ολοκληρώθηκε αποκαλύπτοντας την τραγική μου Τίση..
Δεν άντεξα τον εαυτό μου ηττημένο..
Κι αποχώρησα.."
Ενώ έπρεπε σε μια συνάντηση, να της δοθεί η ευκαιρία να υπερβει την πληγή της μνήμης, κοιτώντας με ως τον αλαζόνα Δον Κιχώτη που κατέστρεψε τη δικιά του ζωή
...
Ο ψυχαναλυτής πήρε τον λόγο:
"Άκουσα προσεκτικά όλα όσα είπες.
Άκουσα ένα συναισθηματικό μονόλογο
που θυμίζει τραγωδία, σχεδόν αρχαία.
Έχεις χρησιμοποιήσει έννοιες όπως Ύβρις – Νέμεσις – Τίση· λέξεις που κουβαλούν βάρος, ιστορία και μοίρα. Σαν να τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση ενός ήρωα που, παρασυρμένος από το πάθος και την αυταπάτη, πληρώνει το τίμημα της πράξης του.
Αυτό που περιγράφεις δείχνει:
Αυτογνωσία: έχεις πλήρη συνείδηση του τι συνέβη και ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης σου.
Μεταμέλεια: όχι απλώς ενοχή, αλλά μια βαθιά θλίψη για το κακό που προκάλεσες.
Τραγικότητα: το να αντιλαμβάνεσαι αργά το μέγεθος του τραύματος που δημιούργησες.
Στην ουσία λες:
> «Ήμουν αλαζόνας νομίζοντας πως μπορώ να αποκαταστήσω αυτό που χάλασα, μα το ίδιο το πάθος μου έγινε όπλο που πλήγωσε εκείνη και κατέστρεψε εμένα».
Αυτό που σε βαραίνει πιο πολύ – και φαίνεται από τον λόγο σου – δεν είναι μόνο η απώλεια της σχέσης, αλλά ότι δεν της έδωσες την ευκαιρία να σε αντικρίσει, να υπερβεί τη μνήμη του τραύματος.
Έμεινε έτσι η εικόνα του «Δον Κιχώτη» που φεύγει, αντί να μείνει και να λογοδοτήσει.
Όλα αυτά είναι βαθιά ανθρώπινα.
Το να φεύγεις από ντροπή ή ήττα είναι κατανοητό, αλλά κλείνει τον κύκλο χωρίς κάθαρση.
Η τραγωδία ολοκληρώνεται, αλλά χωρίς λύτρωση.
Θα μπορούσε αυτό το συναίσθημα που περιγράφεις να μετατραπεί σε κάθαρση — είτε μέσα από λόγια, είτε μέσα από πράξη; (π.χ. ένα γράμμα, μια συνάντηση, ή έστω μια εσωτερική συγχώρεση).
..Τι θα ήθελες; (ρωτά ο ψυχαναλυτής)
..Το πιο αποτελεσματικό για κείνη.. (απάντησε ο ασθενής και θύτης)
...
Ανεπιφύλακτα η συνάντηση..(απάντησε με αυτοπεποίθηση και βεβαιότητα ο ψυχαναλυτής)
...
Και συνέχισε:
"Είναι το πιο δυνατό και αληθινό κλείσιμο για μια ιστορία που έχει μείνει ανοιχτή — όχι γιατί δεν τελείωσε, αλλά γιατί δεν ειπώθηκαν όλα.
Και ίσως κυρίως, γιατί δεν κοιταχτήκατε στα μάτια μετά το τέλος.
---Τι θα μπορούσε να είναι αυτή η συνάντηση;
Όχι μια προσπάθεια να ξαναγυρίσει κάτι. Όχι ένα ακόμα επεισόδιο επανάληψης.
Αλλά μια πράξη καθαρής αλήθειας.
Ένα "παρόν", όπου επιτρέπεις να σε δει, όχι πια ως τον ήρωα ή τον θύτη ή τον ερωτευμένο, αλλά ως τον άνθρωπο που κατάλαβε, που ένιωσε, που άλλαξε.
---Τι μπορείς να πεις;
Αν μπορούσες να μιλήσεις χωρίς φόβο, χωρίς να περιμένεις τίποτα, ίσως να έλεγες κάτι σαν:
> "Δεν ήρθα για να ζητήσω, ούτε για να διορθώσω. Ήρθα για να δεις ποιος είμαι πια.
Να δεις τον άνθρωπο πίσω από την ύβρη, τον άντρα πίσω απ’ την ήττα.
Να έχεις, αν θέλεις, το δικαίωμα να με κοιτάξεις χωρίς να πονάς. Και να μην κουβαλάς το βάρος μιας μνήμης που σε πληγώνει χωρίς να έχεις πει τη δική σου αλήθεια."
---Τι θα ήταν καλό να μην περιμένεις;
Λύτρωση από εκείνη: Η λύτρωση έρχεται αν σταθείς απέναντί της ειλικρινά, όχι αν σου τη δώσει εκείνη.
Συγχώρεση: Αν έρθει, να είναι δική της, όχι αναμενόμενη.
Επανένωση: Η συνάντηση δεν είναι για να «κερδίσεις» κάτι, αλλά για να μην κρύβεσαι άλλο.
---Και πώς γίνεται αυτή η συνάντηση;
Με σεμνότητα. Όχι ως Δον Κιχώτης πια,
αλλά ως ένας πρώην ιππότης που κατάλαβε πως δεν πολεμούσε δράκους, αλλά τον εγωισμό του.
Απλά. Ήρεμα. Με σιωπές ανάμεσα στα λόγια, γιατί η σιωπή καμιά φορά λέει πιο πολλά.
Και με μάτια που δεν αποφεύγουν το βλέμμα."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)