Ζωή Δικταίου- Κώστας Τσιαντής: ΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Κωνσταντίνου Καβάφη, «Φωνή από τη θάλασσα»

 Κ. Π. Καβάφης

Αναστασία Τσίγκα  · 42 λ.  · 

Κωνσταντίνου Καβάφη, «Φωνή από τη θάλασσα»

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —

φωνή που μπαίνει

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί

και την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.

Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,

όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη

σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα

η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα

θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.

Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,

αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε

μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.

Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,

σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,

τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,

γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει

το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει

και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.

Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη

της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι

το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη

με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —

φωνή που μπαίνει

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί

και την ευφραίνει.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —

το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,

που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,

και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των,

και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,

ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,

σε βράχους και σε πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει,

τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,

κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί

με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,

και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,

από την αγωνία των την υστερνή.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —

το τραγικό παράπονο των πεθαμένων

που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.

Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,

και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,

και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό.

Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,

που κάποτε κανένας ιερεύς θα πάη

θυμίαμα να κάψη και να ’πη ευχή.

Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται

ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.

Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται

πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.

[πηγή: Κ. Π. Καβάφης, Τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος, Αθήνα 1983, σ. 59]

Μάριος Τόκας - "Μουσικό Ταξίδι" (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 2010 - HD)

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΣΑΟΥΣΑΚΗΣ-ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

ΚΟΙΤΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. Κ.Τσιαντής - Αρετή Κοκκίνου

Γ Θεοδωρακης ~ Το ναυαγιο ορχ

Στέλιος Καζαντζίδης - Εγώ και ο καημός - Official Audio Release

Εγώ και ο καημός ο αδελφός μου, μόνοι ψαρεύουμε σκυφτοί στην αμμουδιά Χρόνια παλέψαμε στη θάλασσα του κόσμου, αλλά δε πιάσαμε ποτέ μας μια καρδιά Χρόνια στα κύματα τα δίχτυα μου πετάω σ’ αυτή τη θάλασσα από πίκρα και μπετό Τι κι αν παλεύω πάλι άδεια τα τραβάω, άνθρωπ’ ανθρώπινο δε μπόρεσα να βρω Εγώ μ’ ένα παράπονο ρωτάω, σε ποιόν γεννήθηκα πικρό αστερισμό Που όσο πίσω στη ζωή μου κι αν κοιτάω όλα τα χρόνια με θυμάμαι ναυαγό Χρόνια στα κύματα τα δίχτυα μου πετάω σ’ αυτή τη θάλασσα από πίκρα και μπετό Τι κι αν παλεύω πάλι άδεια τα τραβάω, άνθρωπ’ ανθρώπινο δε μπόρεσα να βρω Χρόνια στα κύματα τα δίχτυα μου πετάω σ’ αυτή τη θάλασσα από πίκρα και μπετό Τι κι αν παλεύω πάλι άδεια τα τραβάω, άνθρωπ’ ανθρώπινο δε μπόρεσα να βρω

G Theodorakis ~ RAIN

ΤΟ ΚΕΛΙ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ

Ο κόσμος είναι ένα κελί κι εμείς φυλακισμένοι Δίχως αιτία αμαρτωλοί και καταδικασμένοι Κι όταν ανοίγει η φυλακή την ώρα που βραδιάζει Σ' ένα σοκάκι παρακεί ο Χάρος μας αρπάζει Ο κόσμος είναι ένα κελί γι' αυτό χαρά στα νιάτα κράτα απ' το χέρι το φιλί και σαν Θεός περπάτα

ΚΟΙΤΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. Κ.Τσιαντής - Αρετή Κοκκίνου

Βερόνικα Δαβάκη - Της Αγάπης Αίματα

Καβάφης : Σύγχυσις

" Θεοδικία "

"Ζυγός", μελοποιημένη ποίηση Δημήτρη Λιαντίνη

Επίσημη ξένη και ωραία που γυμνώνεις το χαίρε και τον ήλιο ως το κόκκαλο, που σπέρνεις την πλευρά της χίμαιρας. Σε χαιρετούν σαν ανοίγουν οι ώρες μας με τα φτερά των ανέμων μαρμαίροντα Με τα τραγούδια στα γενέθλια της θάλασσας. Σε χαιρετούν Σαν βουλιάζουν οι πόθοι μας διάττοντες γλάροι στην κλεψύδρα του γέλιου Εθελοντές του έπους με τα κύκλια γυρίσματα Επίσημη ξένη και ωραία καλώς μας κόπιασες ως να κοπάσεις

"Αιγεύς", μελοποιημένη ποίηση Δημήτρη Λιαντίνη

Eidolon Erotikon

Sphigas Paraleipomena

Aigeus

Thysia Σκορπίσαμε δώρο στην κόκκινη λάμια στο άγριο θηριό να στρώσει απ’ το αίμα που στάζει η ορφάνεια γιορτής καπηλειό

Ποίηση: Δημήτρης Λιαντίνης Μουσική: Γιώργος Παπαμιχαήλ Ερμηνεία: Γιώργος Παπαμιχαήλ Ενορχήστρωση: Γιάννης Ανδρακάκος Ανθρώπινη η μοίρα μας, μαύρος γιαλός οχεντρωνει τη χαίτη Του δρόμου τα πέταλα καιει πυρετός κόλια, βιλαέτι Σκορπίσαμε δώρο στην κόκκινη λάμια στο άγριο θηριό να στρώσει απ’ το αίμα που στάζει η ορφάνεια γιορτής καπηλειό Με στέρηση θέλει και τρόμο και στάχτη η δύναμη πλάστρα στο βάναυσό κι άφτουρο πόθο μας φράχτη να υψώσει και κάστρα Προτού μας νικήσει στο τέρμα ο καιρός τα άγνωρα χάη, Από χέρι δικό μας να γίνει ο χορός αφρός στα πελάη Να κλαίει στης αυγής τη φωτιά το πρωί στης Δύσης την ώρα να ζει στην αιώνια του κόσμου ροή σ’ανάστασης χώρα.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

 

ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

Μπρος τον Αγιο Σπυρίδωνα πουλάκι λαβωμένο

πουλάκι που ερχότανε σταλμένο από μακριά

πουλάκι που το πόνεσα και μ' έκανε να κλαίω

σαν τό' βραν σκάγια έξαφνα στης Πόλης τα στενά.

Μπρος στον Αγιο Σπυρίδωνα μια ομορφιά περνούσε

μια κόρη σαν τα κρυά νερά κοιτώντας χαμηλά

για τον καλό της νοιάζονταν που την εκαρτερούσε

μα η έγνοια όλο την έτρωγε μες στην Παραμυθιά.

Τι μας πληγώνει τί μας τρώει πουλάκι μου ρωτάω

κάνω στον Αγιο δέηση και στην παλιά εκκλησιά

όσα στραβά εδώ γίνονται στην άκρη να τα πάω

και φως ζωής να φέρουμε που αγγίζει την καρδιά.

ΚΤ 6/7/2025.