Το κορίτσι που σκότωσα

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ: Ποίηση Γεώργιος Δροσίνης- Μουσική Κωστας Τσιαντής

Γ. Δροσίνης - Η θάλασσα - Τι λοιπόν; - Δε θέλω ( Απαγγελία )

Από τα Φωτερά Σκοτάδια του Γεωργίου Δροσίνη (Το ποίημα της ημέρας)

Θεοδούλη Αλεξιάδου: Οι αισθήσεις και η ουσία στην ποίηση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗ

Ποίηση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗ

Να κοιμάσαι νηστικός σε μια σοφίτα

Να είσαι ο τεμπέλης του σπιτιού

Να γίνεσαι σκουπίδι

Όταν ανοίγεται ένα λερωμένο στόμα

Θα σηκώσω το γιακά

Για να φύγω σαν ένας ληστής

Από το δικό μου σπίτι

Θα κοιμηθώ στους δρόμους

Για να νιώσω ολάκερη την πολιτεία

Να τουρτουρίζει μαζί μου

Στο παλτό μου έχω ένα λεκέ

Αλλά είναι καλό που δεν τον βλέπω

Θα το ξαπλώσω χάμω

Και θα στρωθώ πάνω του

Να πιω λίγη βραδιά

Στη γωνιά του έρημου κήπου

Θα αισθανθώ τη σελήνη

Όπως δεν αιστάνθηκα τίποτε

Στη ζωή μου

Θα την αιστανθώ στα χείλη μου

Σαν ένα αχλάδι

Στα μάγουλα

Σαν άλλα μάγουλα [13]

eens.org

Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών - Γ' συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών (Βουκουρέστι, 2-4 Ιουνίου 2006)

Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών είναι επιστημονική ένωση. Σκοπός της Εταιρείας είναι η προώθηση της έρευνας και της διδασκαλίας της νεοελληνικής γλώσσα...

Νίκος Καρακώστας - Βρύση μου μαλαματένια (1933)

Γεωργία Μηττάκη - Βρύση μου μαλαματένια (1958)

Σούκας Βαγγέλης - Βρύση μου μαλαματένια - Οργανικό

ΡΙΛΚΕ https://www.poiein.gr/2025/11/07/

ΡΙΛΚΕ Reiner-maria-rilke

Γεωργίου Λαμπελέτ : H ΓΙΟΡΤΗ

Γεώργιος Λαμπελέτ (1875-1945): Το τραγούδι του ήλιου

https://bereketis.blogspot.com/2019/07/blog-post.html

Τα Χελιδόνια - το πρώτο μου ποιήμα #ΠΟΙΗΣΗ #ΠΟΙΗΜΑ

Τσιριτρό. Ζαχαρια Παπαντωνίου- Τζώρτζη Λαμπελέτ

Απολαύστε το κλασικό ποιήμα του Ζαχαρία Παπαντωνίου σε μελοποίηση του Τζώρτζη Λαμπελέτ όπως το ερμηνεύει η παιδική γωνιά.

My Father the Greek

Δεν μ΄αφήνει - Ανδρέας Α. Αρτέμης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

"ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ" - Ποίηση - Μελοποίηση - Σύνθεση: Δημήτρης Βίκτωρ ---...

 

1

2

3

4

5

6

7

8

9

0

1

2

3

4

5

6

7

8

9

0

1

2

3

4

5

6

7

8

9

 

 

1

2

3

4

5

6

7

8

9

0

1

2

3

4

5

6

7

8

9

0

1

2

3

4

5

6

7

8

9

 

προβολές

6 Νοε 2025

«Αυτά που Φεύγουν» Φεύγει από εμπρός σου ό,τι αγάπησες, εγκαίρως σκοπός να μείνεις μόνος έχει καθοριστεί χαιρέτα τα ωραία μαλλιά, χαιρέτα τα ωραία χείλη όλα του έρωτα τα σύμβολα που σου ’χαν χαριστεί. Όλ’ αντηχούν σαν τίποτε δεν χάνεται τα έργα σου, οι σκέψεις σου, τα δυνατά σου λόγια θα ταξιδεύουνε παντοτινά στα άπειρα κενά σ’ αιωνιότητες, σε χώρους και σε χρόνους. Αυτά που έπραξες κι άλλοι μοιράστηκαν μαζί σου κληρονομιά θα γίνουν, γνώσης ψήγματα θα συντροφεύουν γενεές σε μέλλοντος πορείες ξανά να συμπληρώνουν τις καινούργιες ιστορίες. Τέλος δεν έχει των ανθρώπων η πορεία αυτά που φεύγουν επιστρέφουν τακτικά δίνουν συνθήματα γι’ αφετηρίες νέων πόθων που ταξιδεύουν σε βαθειά αχαρτογράφητα νερά. Τέλος δεν έχει η ανθρώπινη ιστορία ό,τι κι αν δείχνει ότι φεύγει, μένει εντός μέσα στο σύμπαν αντηχεί, μέσα στο γαλαξία και στον πλανήτη γη, που αλλάζει διαρκώς... Δημήτρης Βίκτωρ Δεκέμβριος- 2013

Γεώργιος Δροσίνης ~ Βαθιά, τη νύχτα

ΣΤ' ΑΛΩΝΙΑ, ΣΤΙΧΟΙ: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΈΝΗ ΠΟΙΗΣΗ

Μ Θεοδωράκη Γ Δροσίνη Τί θελω

Ο Θίασος * Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Μουσική: Μιχάλης Τερζής Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος

Ρόλοι κι αισθήματα σ' αρχαία διανομή γέρος κι ο χρόνος σαν μουγκός υποβολέας μπουλούκια οι έρωτες σε άγονη γραμμή να σε τυφλώνει ο καπνός κι ο προβολέας. Ξεφτίλα χρώματα κι η πρόβα στα σκαλιά και στις κουίντες ο καιρός ο θεατρώνης πόσο μ' αγάπησες με ψεύτικα φιλιά και με το ρόλο με πουλάς της Αντιγόνης. Οι μάσκες πρόσωπα με μάτια ανοιχτά μπήγουν τα νύχια τους βαθιά στο μέτωπό μου δυο μεροκάματα το μήνα αρπαχτά δέκα τσιγάρα το πολύ το μερτικό μου. Τα καμαρίνια με δυο μέτρα κουρελού πούδρες και μάσκαρα και κόκκινα κραγιόνια στα Παναθήναια η δόξα του φαλλού στοίβα πηγαίναμε στα βρώμικα βαγόνια. Μητέρα νύχτα μου λεχώνα μου σιωπή στην τρίτη πράξη και ο ρόλος του θανάτου αυλαία γύφτισσα το τέλος ποιος θα πει σ' ένα μπορντέλο στην παλιά Ακομινάτου. Άδεια τραγούδια με σαράντα πυρετό όταν πεθάνω να με θάψετε στη Θήβα σαν τον Οιδίποδα τυφλός να περπατώ η μοίρα είναι του θιάσου μας η ντίβα. Αυτός ο θίασος απόψε θα καεί και στον εξώστη θα γελάει η γαλαρία μονάχοι μου 'πες πως πεθαίνουν κι οι θεοί και των ανθρώπων πως τελειώνει η ιστορία.