Share

Σάββατο 21 Ιουνίου 2025

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΥΡΑ (DIMITRIS PANAGOPOULOS: AURA)


Από την πόρτα σα θα βγω
Θα δω τον ήλιο φωτεινό
Και με το όμορφο στερνό χαμόγελο σου
Μια καλημέρα θα σου πω
Μετά θα φύγω θα χαθώ
Κι ίσως με ξαναδείς μονάχα στ όνειρο σου.
Γιατί είμαι αέρας που περνά
Μέσα στης πόλης τα στενά
Και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατί είμαι αύρα εσπερινή
Πνοή καθάρια ζωντανή
Που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν.
Φεύγω ψηλά για το βουνό
Κι ύστερα πέφτω στον γκρεμό
Και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη.
Και κουβαλάω μες στη σιγή
Μιαν ανυπότακτη κραυγή
Και κάποια ανείπωτη ελπίδα που χει σβήσει.
Γιατί είμαι αέρας που περνά
Μέσα στης πόλης τα στενά
Και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατί είμαι αύρα εσπερινή
Πνοή καθάρια ζωντανή
Που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν. Γιατί είμαι αέρας που περνά
Μέσα στης πόλης τα στενά
Και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατί είμαι αύρα εσπερινή
Πνοή καθάρια ζωντανή
Που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Writer(s): Holman

Contribute

To-do

Structure Tag
Identify the song's sections
Performers Tag
Identify who's singing what

Completed

Lyrics
Verified by Community

Credits

This song has no credits yet

Contributions

Last edit about 10 years ago
Assistant
Assistant
Tagged
Assistant
Assistant
Tagged
Are you an artist? Distribute your lyrics!
Take full control of your lyrics. Curate, sync, and distribute your lyrics on Spotify, Apple Music, and more.
Explore Musixmatch Pro

Ludwig van Beethoven -- Melody of Love ( beautiful)

"As Far As Your Eyes Can See" Stavros Lantsias Trio (ftr. Andreas Polyzo...

Three St Kilda Sketches: I

Saskia Sansom ~ Sad Song

Saskia Sansom ~ One Day

Nefeli Walking Undercover - Οι αμυγδαλιές


Όλες οι γιαγιάδες της γης αμυγδαλιές δέντρα γύραν μπρος και γεμίσαν αυλακιές χέρια ροζιασμένα που χουν μάθει στα καπνά κι άλλα που σου λένε ιστορίες απ' τα παλιά Μαυροφορεμένα τα μάτια είναι πουλιά και το χιόνι θάβει τις φουρκέτες στα μαλλιά κάτω από τσεμπέρια κρύβουν τα πικρά για να μη σκοτίσουν μ' έγνοιες τα παιδιά Μοναχά τις νύχτες στενάζουνε βαθιά κι απ' τα στήθια ανασαίνει προσευχή στα σιωπηλά για τον άνθρωπό τους που έσβησε γλυκά και το βλέμμα στέλνουν τρυφερά εκεί ψηλά Όλες οι γιαγιάδες της γης ο θησαυρός στα τσουκάλια γέρνουν μαγειρεύουνε το φως και απλώνουν ρίζες χωμάτινα αλμπατρός για να γίνουν δέντρα στον ουρανό παλμός