The Rose

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ - Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων με τον Δ. Καψάλη | Στο Πατ...

Hari Kanakis' Divertimento (String Quartet N.4 ) Quartet L' ANIMA-Studio...

Πάνος Παπαϊωάννου - Χρυσόστομος Καραντωνίου - Το Τραγούδι της Ψυχής - Of...

Σαν το μετανάστη Zulfi Livaneli Χρ.Λέκκας πιάνο

Σαν το μετανάστη Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Zulfi Livaneli Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί μάτωσε ο ήλιος την ανατολή κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

Όταν όλα περάσουν/Φωτεινή Δάρρα-πιάνο φωνή

Ποίηση:Μ.Αναγνωστάκης Μουσική:Δ.Παπαδημητρίου Ερμηνεία:Φωτεινή Δάρρα Πιάνο:Γ.Παπαχριστούδης Εικονοληψία-βιντεο:Γιάννης Δάρρας Κάτω από τις ράγες του τραίνου Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν, πάντα σε περιμένω. Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν. Κάτω από το καθετί που σου σκεπάζει τη ζωή Όταν όλα περάσουν Σε περιμένω.

Δήμητρα Σταθοπούλου***Σώσε με***Αυτός ο άνθρωπος***Στήν υγειά μας 30/3/2019

ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (Ποτάμι ο καιρός)

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΓΥΝΑΙΚΑ

 

Στην ερημιά του κόσμου

σαλεύουν της λεύκας τα φύλλα

και θολώνει το τζάμι

απ΄ την ανάσα σου.

'Οπου σταθείς

το θαύμα φανερώνες και

της ύπαρξης κομίζεις

τα μυστήρια.

Αναπνοή μου η πνοή σου

από τότε που μ' άγγιξε η σκιά σου,

πρωϊ, εκεί που έσκυψες να πιείς νερό

κι είπες στον ήλιο καλημέρα.

Ο Αμερικάνος - διαβάζει η Σοφία Χατζή Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

Θάνος Ανεστόπουλος - Lacrimae rerum (Ποίηση Λάμπρος Πορφύρας)

Lacrimae rerum (Ποίηση Λάμπρος Πορφύρας) Άμοιρη! Το σπιτάκι μας εστοίχειωσεν από την ομορφιά σου την θλιμμένη· στους τοίχους, στον καθρέφτη, στα εικονίσματα, από την ομορφιά σου κάτι μένει. Κάτι σα μόσκου μυρωδιά, κι απλώνεται και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει, κάτι σα φάντασμα, θολό κι ανέγγιχτο κι όπου περνά σιγά το κάθε αγγίζει. Όξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα δέρνει τη στέγη μας· και τότε αντάμα τα πράματα που αγιάσανε τα χέρια σου αρχίζουν ένα κλάμα... και ένα κλάμα. Κι απ' τη γωνιά ο καλός της Λήθης σύντροφος, τ' αγαπημένο μας παλιό ρολόι, τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίοντας ρυθμίζει αργά, φριχτά, το μοιρολόι.

ΕΛΑ ΠΑΤΕΡΑ (Ποτάμι ο καιρός)- Στίχοι Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Σύνθεση: Χρυσόστομος Καραντωνίου

Αυτός που αγαπάς - Πάνος Παπαϊωάννου & Μαρία Παπαγεωργίου

Τα Μεροκάματα - Πάνος Παπαϊωάννου Στίχοι: Δημήτρη Παπαχαραλάμπους

Μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους Μικρά τα μεροκάματα τα δωρεάν πιο λίγα ξεκίνησα χαράματα μα πουθενά δεν πήγα Φθηνά τα λόγια τα πολλά και ακριβή μια λέξη ποιος αγοράζει ποιος πουλά και ποιος μου τα'χει κλέψει Δεν είναι που προσπάθησα όσο κανείς δεν ξέρει είναι που όσα κράτησα μου κάψανε το χέρι Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δε θα'ρθει. Μικρά τα μεροκάματα και οι αγκαλιές πιο λίγες σε κοίταξα κατάματα εσύ όμως δεν με είδες Φθηνά τα λόγια τα πολλά και ακριβή μια λέξη ποιος αγοράζει ποιος πουλά εσύ που τα έχεις κλέψει Δεν είναι που σε αγάπησα όσο κανείς δεν ξέρει είναι που δεν σε κράτησα ποτέ απο το χέρι. Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνο είναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκε στον δρόμο _________________________________________________ Τα «Μεροκάματα» είναι το τραγούδι που κέρδισε το βραβείο κοινού στους φετινούς Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Συναυλία του Δημήτρη Παπαδημητρίου

Εποχές και Συγγραφείς - Γιώργος Σεφέρης | 20/09/2019 | ΕΡΤ

"Fly me to the Moon" - Piano Improvisation: Hari Kanakis (Studio Subways).

"ΕΠΙΛΟΓΟΣ'' (Από τη συλλογή, ''Τα Σφυρίγματα του αλήτη" 1929) του Τεύκρου Ανθία

 

Αλήτη! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.

Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη!

Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,

που έκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

Δεν έχεις δάκρυα να θρηνείς, ούτε κουράγιο να πονείς,

ούτε κραυγές υστερικές να βγάνεις πέρα ως πέρα.

Είσ' ένα κύμα σιωπηλό μιας τρικυμίας παντοτινής

που γαληνεύει ανήσυχα στην ήσυχη εσπέρα.

Κι όταν θα βρεις το λυτρωμό σ' ένα παγκάκι ξαπλωμένος

και θα σιγήσει ο σίφουνας κι η θύελλα της ζωής σου,

αλήτη, δεν θα πεις ποτέ πως ήσουν κουρασμένος

απ' τον αγώνα το σκληρό της άρρυθμης ψυχής σου.

Αλήτη! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.

Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη!

Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,

που έκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν: σπίτι.

* *•.¸¸. .¸¸ .•* * ✿ * *•.¸¸. .¸¸ .•* *

ΤΕΥΚΡΟΣ ΑΝΘΙΑΣ:

Ο Τεύκρος Ανθίας γεννήθηκε στην Κύπρο, στο κατεχόμενο σήμερα χωριό της Κοντέας της επαρχίας Αμμοχώστου το 1903. Πέθανε στο Λονδίνο το 1968.

"Αντρέας Παύλου ελέγουμουν και νυν Τεύκρος Ανθίας,

ποιηταρούδι νηστικό, παιδί της αλητείας"

Mary Maliali-Hero

25/02/2021

13Εσείς και 12 ακόμη

Η μπαλάντα των Ατθίδων

Από τον δίσκο «Οι μπαλάντες της οδού Ατθίδων» Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου Ποίηση Διονύσης Καψάλης Ερμηνεία Γιώργος Φλωράκης Η μπαλάντα των Ατθίδων Δεν είναι ο τρόπος που χαμήλωναν τα μάτια, μια κόπωση στα βλέφαρα που είχαν ξεβάψει. Μια εκκρεμότητα φιλιού στα σκαλοπάτια έξω απ’ την πόρτα τους, τη νύχτα, με τη λάμψη πέρα της έναστρης γαλήνης πούχει πάψει από καιρό στων Αθηνών τις συνοικίες να ιστορεί τους έρωτες πούχουν συνάψει λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Μήτε οι μισάνοιχτες ποδιές των εσπερίδων, τ’ άγουρα ξημερώματα κι οι παραινέσεις· στις ανθισμένες νερατζιές, οδός Ατθίδων, η Αλίνα αναλαμβάνεται («πόσο μ’ αρέσεις») σε κάποιο αέρα γαλλικό («θα με καλέσεις πάλι στη χώρα του φιλιού σου, στις αιθρίες;») κι επαληθεύονται σαν τρυφερές αιρέσεις λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Κάτι αόριστα οικείο που επιστρέφει τελεί τη μνήμη των ωρών και τη μορφή τους. Τώρα που ο κόσμος αποσύρθηκε κι εκτρέφει λαούς συμβόλων με κραυγές και παρακλήτους μόλις που ακούγεται στο βάθος η φωνή τους με ροδοδάφνες, συντριβάνια, συναυλίες, γιατί τα δάση που αντηχούν πήραν μαζί τους λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες. Ποιος θα δεχθεί τη λύπη τους, ποιος θα τη γράψει; Εσείς, Κυρία μου, σε τέτοιες Αρκαδίες, δε θα φοιτούσατε ποτέ· και θάχουν κλάψει λιγνά κορίτσια, λιγνά κορίτσια Λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.

Το κρύσταλλο του κόσμου || Full Αlbum