Εμπειρίκος-Πυρσός Λαμπρός του Υπερτάτου Φαροδείκτου

Το να είσαι ανοιχτός, δεκτικός και να εκτίθεσαι στους κινδύνους της δημιουργίας της αυτοσχεδιαστικής μουσικής...

1 λεπτό · 

Matthew Dakoutros

Σεπτέμβριος • Ορφέας Περίδης

Τρυγητές των καιρών αποστάζουν τις στιγμές
το φεγγάρι ονειρόπολο σ' ένα κρύσταλλο, ένα θολό

Γελαστοί θεατές του αόρατου θιάσου
στην ηχώ των ποιημάτων, στην αυλή είναι των θαυμάτων

Τραγουδάει ο χορός έναν ήλιο φωτεινό
το τραγούδι λέει των άστρων, των απόρθητων των κάστρων

Τρυγητές των καιρών αποστάζουν τις στιγμές
είναι οι ψυχές κρατήρες, οι αποταμιευτήρες

Ανδρέας Εμπειρίκος…«Η πόρτα»

Posted on Μαρτίου 4, 2019 από chrispipin in Φτιάξε μου τη μέρα // 0 Comments

«Άνοιξε η πόρτα κι έκλεισε μετά πατάγου. Οι εντός του οί-
κίσκου εφώναξαν “Ποιος είναι;”. Βλέποντας δε ότι ουδείς είχε
εισέλθει και ότι απάντησις καμία δεν ήρχετο, οι εντός του
δωματίου συνεπέραναν: ο αέρας θα βρόντηξε την πόρτα.
Και όμως, η άπνοια ήτο απόλυτος. Θα έλεγε κανείς ότι
ο χρόνος είχε σταματήσει. Παρ’ όλον τούτο, πίσω απ’ το
κλειστό παράθυρο το παραπέτασμα εσάλευε σαν πέπλος που
ταλαντεύεται από ριπάς ανέμου. Εις το δωμάτιον κάτι ανε-
κύκλιζε τον προ ολίγον στάσιμον αέρα- σαν να κτυ-
πούσαν, τώρα, εκεί, πτερά πελώριου πελαργού, σαν να πτε-
ρούγιζε εκεί ένας λευκός αρχάγγελος το φέγγος των ουρα-
νών εις το κλειστόν δωμάτιον επί αιχμής ρομφαίας κομίζων.
Η οικοκυρά εκοίταξε εμβρόντητος τους άλλους. Έπειτα
όλοι εκοίταξαν μαζί το ανθογυάλι, που ευρίσκετο επί μικράς
κονσόλας και έμειναν όλοι άναυδοι… Τα χάρτινα λουλούδια
που περιείχε το δοχείον μεγάλωσαν ακαριαίως σαν άνθη κή-
που αληθινά και ο ταπεινός ο χώρος ευωδίαζε εντόνως, σαν
τόπος αγιότητας, σαν τόπος αγιωσύνης.»

(Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος)

*** TRIUMPH - Music Nikos Ignatiadis *** ( The beauty of nature )

Μέγας Ανατολικός (απόσπασμα)

OKTANA 9 ο/ο 34 - Ανδρέας Εμπειρίκος

ΤΟΥ ΑΙΓΑΓΡΟΥ Α. Εμπειρίκος - Απαγγελία Α. Εμπειρίκος

Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή. Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται πριν άλλο σκίρτημα σε άλλη κορφή τον πάει. Τα μάτια του λάμπουν σαν κρύσταλλα και μοιάζουν με μάτια αετού, ή ανθρώπου που μέγας οίστρος τον κατέχει. Το τρίχωμα του είναι στιλπνό και ανάμεσα στα πισινά του πόδια, πίσω και κάτω από το σουβλερό κεντρί του, βαρείς οι ογκώδεις όρχεις του κουνάνε σαν σήμαντρα μιας τηλαυγούς, μιας απολύτου ορθοδοξίας.

Κάτω εκτείνεται ο κάμπος με τα λερά μαγνάδια του και τις βαρείες καδένες.
Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Από τον κάμπο ανεβαίνει, σαν μέσα από πηγάδι βαθύ, μια μυριόστομη κραυγή ανθρώπων που ασθμαίνουν.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να χαρείς και να μας σώσεις».
Ο αίγαγρος κοιτάζει ακόμη και αφουγκράζεται. Όμως καθόλου δεν νοιάζεται για όλου του κάτω κόσμου τη βοή και την αντάρα. Στέκει στητός στα πόδια του και κάθε τόσο μυρίζει τον αέρα, σηκώνοντας τα χείλη του σαν να βρισκόταν σε στιγμές οχείας.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να ευφρανθείς και να μας σώσεις. Θα σε λατρέψουμε ως Θεό. Θα κτίσουμε ναούς για σένα. Θα’ σαι ο τράγος ο χρυσός! Και ακόμη, θα σου προσφέρουμε τα πιο καλά, τα πιο ακριβά μανάρια μας... Για δες!».
Και λέγοντας οι άνθρωποι του κάμπου, έσπρωχναν προς το βουνό ένα κοπάδι από μικρές κατσίκες σπάνιες, από ράτσα.
Ο αίγαγρος στέκει ακίνητος και οσμίζεται ακόμη τον αέρα. Έπειτα, ξαφνικά, σηκώνει το κεφάλι του και αφήνει ένα βέλασμα, που αντηχεί επάνω από τους λόγγους σαν γέλιο λαγαρό.
Γεια και χαρά σου Αίγαγρε! Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του; Γιατί να προτιμήσεις του κάμπου τις κατσίκες; Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παραπάνω, κάτι που, μα τους Θεούς, δεν ήκμασε ποτέ στους κάμπους κάτω - έχεις εδώ την Λευτεριά.
Τα κρύσταλλα που μαζώχθηκαν και φτιάξαν τον Κρυστάλλη, ο μέγας ταγός που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων, αυτοί και ακόμη λίγοι άλλοι, αυτοί που πήραν τα βουνά μήπως τους φάει ο κάμπος, αυτοί που τα βουνά λιμπίστηκαν σαν επιβήτορες κυρίως, δοξολογούν τον οίστρο σου και το ζεστό σου σπέρμα, γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν αγαπάς του κάμπους! Τι να τους κάνεις; Ο ήλιος σηκώνεται κάθε πρωί ανάμεσα στα κέρατα σου. Λάμπουν στα μάτια σου οι αστραπές του Ιεχωβά και ο ίμερος ο πύρινος του Δία, κάθε φορά που με σπρωξιές ανένδοτες τα θηλυκά ριζοσκελώνεις, ως μέγας ψώλων, και σπέρνεις την απέθαντη γενιά σου.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν θα πας στους κάμπους! Γεια και χαρά σου που πατάς τα νυχοπόδαρά σου στων απορρώγων κορυφών τα πιο υψηλά Ωσαννά!
Είπα και ελάλησα, Αίγαγρε, και αμαρτίαν ουκ έχω.

GIANNIS STRATIS "PARADISE" MANOLIS ALIGIZAKIS "VORTEX" HD

El Condor Pasa - Paul Simon & Garfunkel

El Condor Pasa (If I Could)

I'd rather be a sparrow than a snail,

yes I would, if I could, I surely would.

 

Away, I'd rather sail away

like a swan that's here and gone.

A man gets tied up to the ground,

he gives the world its saddest sound,

its saddest sound.

 

I'd rather be a hammer than a nail,

yes I would, if I only could, I surely would.

 

Away, I'd rather sail away

like a swan that's here and gone.

A man gets tied up to the ground,

he gives the world its saddest sound,

its saddest sound.

 

I'd rather be a forest than a street,

yes I would, if I could, I surely would.

 

Away, I'd rather sail away

like a swan that's here and gone.

A man gets tied up to the ground,

he gives the world its saddest sound,

its saddest sound.

 

I'd rather feel the earth beneath my feet,

yes I would, if I only could, I surely would.

 

https://lyricstranslate.com

Ο ύπνος σε τύλιξε Φαραντούρη, Θεοδωράκης

Σωτηρία Μπέλλου - το μινόρε της αυγής

Πως ν' αναπνεύσω - Δημήτρης Ζερβουδάκης

Γράμμα σ' έναν ποιητή • Ζερβουδάκης & Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει

Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή

Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων

Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα `κανε γοργά να φύγει το κοράκι

Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά

Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του

Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε

κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει

Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν

οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες

Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα

σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες

Κάτι που θα `κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια

Που αβρές μαθητριούλες τ `αγαπούν και σιωπηροί ποιητές

Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε

Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δε γέλασαν ποτέ

Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει

Εγώ που δε σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ

Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει

Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε

κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει

Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια

Στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει

Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα

θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει

Nikos Ignatiadis Kokkino Garifallo (Red Carnation) and Istria

Ηέλτιος-6 (απόσπασμα)

Υπεράνω των γεωμετριών ίπταται η ψυχή

και υπεράνω των αλγορίθμων υψώνεται το δέντρο

όπου τραγουδά μεσάνυχτα τ' αηδόνι

κι υψώνεται ο μέγας κόσμος, ο κυνηγημένος ερωδιός

και της μαργαρίτας ο μίσχος.

Νεράϊδες - Δημήτρης Ζερβουδάκης

Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Γιάννης Μήτσης

Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης

1. Δημήτρης Ζερβουδάκης

Τριγύρω μου χορεύουνε ολόλευκες νιφάδες

τον ύπνο μου επισκέπτονται παράξενες κυράδες

Νεράιδες του λευκού χιονιού, παλιές μου αγαπημένες

μα όταν στα μάτια τις κοιτώ φαντάζουν Θεέ μου ξένες

Αναρωτιέται το μυαλό και την καρδιά ρωτάει

πώς γίνεται και η ζωή το όνειρο απατά ει

Χιόνιζε κάποτε παλιά, πάντα στα παραμύθια

μα γλίστρησε απ’ τα χέρια μας και χάθηκε η αλήθεια

Χίλια φιλιά και μιαν αρχή

μες στην υγρή ματιά σου

μες στη σιωπή, γλυκιά πνοή

τα τόσα μυστικά σου

Τριγύρω μου χορεύουνε τα βήματα του κόσμου

κι απ’ των ματιών σου τις πηγές ήρθα να κλέψω φως μου

Νεράιδες, κλέψτε μας κι εμάς, κλέψτε μας τα καμένα

σηκώστε μας σ’ ένα χορό με τα φτερά ανοιγμένα

Αναρωτιέμαι πια κι εγώ κι εσένανε ρωτάω

νύχτες πώς ξελογιάζομαι, στ’ όνειρο σεργιανάω

Νόμιζα πως στο πουθενά φωλιάζει η αλήθεια

μα χιόνισε, κι αρχίσαμε ξανά τα παραμύθια

Ηέλτιος-5 (απόσπασμα)

Τη φθορά και το θάνατο στεγάζω ο θνητός

επί γης μετεώρου

και στο δρεπάνι πούρχεται καταπάνω μου

την αντίστασή μου προβάλλω Λακεδαίμονα

και φτερά στο στενό τούτο πέρασμα επινοώ ώστε να μπορέσω

ψηλά να πετάξω

για νάχω να πέσω από ψηλά 

φτηνά στο βρόντο να μην πάω.

Ηέλτιος-4(απόσπασμα)

Την πέτρα μου χτίζω
και τη φωτιά  στο υπόγειο συντηρώ
μακριά απ΄του καιρού τις τροπές,
με κάρβουνα βελανιδιάς που ροδίζουν στο φωτογόνι
αφήνοντας  τις ανταύγειες να παίζουν στο πρόσωπό σου
όπως η ροδόχρωμη αυγή σαν συναντάει μεσοπέλαγα
λευκό υψωμένο ιστίο που το ριγώνει ο αγέρας με πινελιές
άλικο φως.

WITHOUT YOU , ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ στον ιδανικό απελπισμένο του Νάνου Βαλαωρίτη

WITHOUT YOU , ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
στον ιδανικό απελπισμένο
του Νάνου Βαλαωρίτη

Σακατεμένοι έρωτες το ηλιοβασίλεμα
ραγισμένες καρδιές χωρισμοί σπαρακτικοί
τραγικοί αποχαιρετισμοί, όνειρα τσακισμένα

απόπειρες αυτοκτονίας, οι ευτυχισμένες
στιγμές απομακρύνονται με πλοίο
ρίχνοντας γράμματα στη θάλασσα

τινάζοντας μαντίλια αποχαιρετιστήρια
συνοφρυωμένος ουρανός, αφόρητη μοναξιά
θα πεθάνουν χωρίς εσένα ένα πλήθος

άνθρωποι που ξυπνάνε για μιαν ακόμα
μελαγχολική αυγή χωρίς επαύριο
χαμένες ευκαιρίες πρόσωπα που σβήνουν

από την παγωμένη μνήμη σαν να μην
υπήρξαν ποτέ έξω απ’ το ψυγείο
αβάσταχτη πλήξη χωρίς εσένα

όταν άνοιξε η πόρτα του ταξί ήξερα
πως θα σε χάσω για πάντα
πήδηξες μέσα βιαστικά αθλητική
με βαλίτσα και αδιάβροχο

χωρίς κανένα χαμόγελο συμπόνιας
πόσες ακόμα βραδιές εβδομάδες μήνες
θα υπάρχω χωρίς εσένα
μ’ ένα μάτσο βιολέτες για παρηγοριά

ήσουν η προτελευταία ελπίδα μου
και τώρα την έχασα κι αυτή
είμαι μια μπάλα αδέσποτη που κυλάει
στο διαδίκτυο του μικρού συμφέροντος

σακατεμένοι ήρωες το ηλιοβασίλεμα
σκοτωμένος ουρανός μολυβένια θάλασσα
αμυδρές ανταύγειες προσώπων στα νερά

άγαλμα γυναικείο χωρίς
μνήμη με μάτια τυφλά
δεν κοιτάζει πουθενά
δεν βλέπει τίποτα

ένα δέντρο σαλεύει δεν ξέρει να μιλήσει
αμύθητα χαμένα πλούτη στην Ασία
γιατί να πεθάνει τόσο νέος
ο ωραίος ανήσυχος κατακτητής
μια μαύρη σελήνη μεσουρανεί
το τοπίο έχει αναληφθεί
μια τεράστια γομολάστιχα
έσβησε μέσ’ στην ομίχλη τα παιδιά

χωρίς εσένα τίποτα δεν υπάρχει
στον ανοίκειο κόσμο εδώ κάτω όλα είναι ξένα
χωρίς εσένα δεν θα μπορέσω να πεθάνω
ούτε να ξαναγράψω μια γραμμή

τι αγιάτρευτη θλίψη τι καημός
τι σπαραξικάρδια ατυχία
χωρίς εσένα χωρίς εμένα
χωρίς κανέναν

Αθήνα, 17 Γεν. – 29 Ιουλίου 2004

Painting: Marie Wilson-Valaoritis
Atlantis under the Sea, 1952-1954, Paris.
Oil on canvas mounted on board (27 x 22).