Τα Ρω του Ερωτα ~ Οδυσσέας Ελύτης ~ Ελευθερία Αρβανιτάκη ~

 Τα Ρω του έρωτα ~ Όλα τα πήρε το καλοκαίρι ~

Του Οδυσσέα Ελύτη

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μελοποίηση: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία...

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι...

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι...

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα...

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα...

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι...

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία...

Σπύρος Ποταμίτης- Κραυγή…

Ποίηση Σπύρος Ποταμίτης 5 Δεκεμβρίου 2013[ Από την ποιητική συλλογή μου «Εκκρεμότητες» ]

Κραυγή… [σελ. 18 - 19]

Την ώρα που εκατομμύρια ευρωπαίοι
ψάχνουν δουλειές
την ώρα που εκατομμύρια ευρωπαίοι
ψάχνουν στα σκουπίδια
εσύ γιατί ψάχνεις στο φεγγάρι
τα ίχνη των μετέωρων βημάτων του Άρμστρονγκ
που πάτησαν πόδι στο ρομαντισμό μας…

Τούτη την ώρα που οι καρδιές ματώνουν
και στα χείλη στεγνώνει το φιλί
εσύ σε ποια πληγή δίνεις το αίμα σου
και σε ποιο στόμα τη δροσιά σου…

Αδιόρθωτε ποιητή των «Κλαυθμών» που χάσκει το γέλιο σου
και βρίσκουν την πόρτα ανοιχτή οι συμφορές
το Ζάλογγο οι εφιάλτες να στήσουνε χορό
κι οι κατάρες κι οι οχτροί κι οι λωποδύτες…
οι μαστροποί του μόχθου κι οι ζηλωτές της θλίψης…

Άεργε εσύ κουβαλητή των χρωμάτων
που βάφουν τη νάρκη των «παπαρούνων»
και τις αγάπες των μαδημένων «μαργαριτών»
για να μην φανούν οι αλήθειες και συντριβεί ο κόσμος
μέσα στα βάραθρα των άδειων σου χρωματοβάρελων…
γιατί ξοδεύεις το μελάνι σου σαν τη σουπιά
και δεν μπορούμε να κοιταχτούμε καθαρά από τη θολούρα του;
«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!» δεν έχεις κραυγή;

–Άντε λοιπόν να κραυγάσω!
…κι εσύ μέτρα πόσοι είναι εκείνοι που θα ακούσουν
…κι εγώ πόσοι θα γυρίσουν πλευρό για ν΄ αποκοιμηθούνε…

ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ! ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ! ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ! ΘΡΑΣΙΜΙΑ! —

ΠΗΓΗ

https://el-gr.facebook.com/pages/ΚΝΤ.

Δημήτρης Ποταμίτης, “Οι νέοι επερχόμενοι καιροί”, 7 χρόνια μετά.

Οι νέοι επερχόμενοι καιροί
Κατάστρεψαν πίσω τους το δρόμο που τους έφερε ως εδώ
Ήρθαν λοιπόν και θα παραμείνουν
Είναι ασύδοτοι
Είναι το μη φυσικό που υπερτερεί του φυσικού
Το συντρίβει
Όμως εσείς τους υποδέχεστε ηδονικά
Με πανηγύρια
Πώς μπορούν οι εφιάλτες να σας κάνουν
Τόσο ευτυχισμένους
Τόσο αδιάφορους για το μέγα Ερώτημα

Έχετε πεθάνει πριν το θάνατό σας
Αυτόκτονοι
Βρυκόλακες διψασμένοι όχι για αίμα
Αλλά για δόξα
Αγγίζετε με ματαιοδοξία κι ανίερα χέρια
Τα ιερά και τα όσια
Μου νεύετε να έρθω μαζί σας όλο αβρότητα
Μα πώς μπορώ να ανασάνω εγώ
Με το υπογάστριο;

ΠΗΓΕΣ
http://www.poiein.gr/archives/9539/index.html
http://www.politeianet.gr/books/9789600343823-potamitis-dimitris-kastaniotis-potamitis-poiimata-1964-2003-96559

Σπύρος Ποταμίτης- Πώς μπορεί κανείς να κρυφτεί

Πώς μπορεί κανείς να κρυφτεί – Σπύρος Ποταμίτης

Posted on Σεπτεμβρίου 10, 2013 by E

Περιμέναμε αιώνες καθισμένοι σταυροπόδι.

Κυλούσε ο καιρός όπως ο τροχός που αλέθει.

Ξημέρωσαν άπειρες μέρες μέσα στη μεγάλη νύχτα.

Τώρα δεν μιλάει κανείς.

Ακούμε μόνο τον άνεμο

να ξεδιπλώνει τις σημαίες μας
και τα λάβαρα μας.

Κάποιο παιδί τρέχει να κρυφτεί.
Πόσο αστείο…

Πώς μπορεί κανείς να κρυφτεί όντας ήδη κρυμμένος!

 http://tadeefi.wordpress.com/2013/09/10/

Σπύρος Ποταμίτης- 'Ερχομαι να σε συναντήσω

Από τη συλλογή «Μορφές»

  Έρχομαι να σε συναντήσω

Έρχομαι να σε συναντήσω μέσα απ΄ τους αιώνες.
Η απουσία των χρόνων με φέρνει εδώ
απόστημα οδύνης στον κρατήρα των ματιών σου
που κυλάει στο μάγουλο σου δάκρυ.
Φρεγάτα της ζωής το δάκρυ
στις θάλασσες των αισθήσεων
λικνίζει τους πόθους μου ερωτικά.

Έρχομαι να σ΄ αγαπήσω μέσα απ΄ τους αιώνες των αιώνων.
Να θερίσω τους κάμπους της ψυχής σου
να στραγγίσω την ουσία σου
να κοινωνήσω το σώμα σου
να λατρέψω τις ηδονές σου.
Πόθος των πόθων ο πόθος που με φέρνει σε σένα.

Έρχομαι να σε διεγείρω μέσα απ΄ τους κυκλώνες των χαρών
έκκριση ώριμη των γαμετών σύσμειξη θεία
που θα γεννήσει γλυκό καρπό το δώρο της δημιουργίας.
Μελωδία στεναγμών ο σπόρος στην αγκαλιά του κορμιού σου
ανθίζει τους καημούς μου ερωτικά.

Έρχομαι να σε ταξιδέψω στα περιβόλια του μέλλοντος.
Να σπείρω τους κάμπους της ψυχής σου
να μεταγγίσω την ουσία σου
να λειτουργήσω το σώμα σου
να διαιωνίσω τις ηδονές σου.
Καημός των καημών ο καημός που με φέρνει σε σένα.

Αγγελιοφόρος της ζωής το άγγιγμα σου
ξεδιπλώνει τους αέρηδες του κορμιού μου
αποθέτοντας τη γύρη των σπλάχνων μου
γόνιμο σπέρμα στη μήτρα της γης.
Ευλογημένο ρόδο της προσμονής ο ανθός
που μπουμπουκιάζει στην καρδιά της άνοιξης.

Έρχομαι να σε συναντήσω μέσα απ΄ τη φύση του αρσενικού
λατρεία ιερή των θηλυκών σου κυττάρων.
Έρχομαι κουβαλώντας τη γνώση των γερασμένων βράχων
σοφία του καινούριου στους θύλακες των μαστών σου.
Ζωή της ζωής η ζωή που θα θηλάσει τους μαστούς σου.

Έρχομαι να σε συναντήσω μέσα απ΄ τους αιώνες.
Έρχομαι να σε ταξιδέψω στα περιβόλια του μέλλοντος! «Μορφές» 

http://homouniversalisgr.blogspot.gr/2013/05/blog-post_8397.html

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ο Κόσμος που Αλλάζει (με στίχους)

O Kόσμος Που Αλλάζει
Αλκίνοος Ιωαννίδης
Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή

Lyrics:
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω?
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΣΕ ΨΑΧΝΩ

ΜΕΣΑ  ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΣΕ ΨΑΧΝΩ

Μέσα  στο χορό σε ψάχνω

το κλαρίνο όταν χτυπά

και στους φίλους που επιμένουν

για να σπάσουν τα δεσμά,

μιας ζωής ατιμωμένης

που μας  πάει όπως τα ζα

δι’ ό και χάθηκες κι  αφήνεις

τον αγώνα για νταλκά.

Μεσ’  τις ερημιές σε ψάχνω 

και στην ακροποταμιά

όπου γράφω τ’ όνομά  σου

σαν βρεθώ καμιά φορά

Μεσ’  στις ερημιές  σε ψάχνω   

και στην αστρολαγκαδιά

σαν καβάλα στ’ άλογό σου

παίρνεις την ανηφοριά.

Έπεσε βροχή και αγέρας - Σωτηρία Μπέλλου

Μάρθα Φριντζήλα - Φύσηξε Βοριάς

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Αναλογισμός [Απόσταση αναπνοής]

ΓΥΜΝΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ~ ΠΟΙΗΣΗ~ ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΑΘΑΣ

Σπύρος Ποταμίτης- Για ποιον [Διαδρομές]

Σακελλάρης Καμπούρης

Εψές αργά,
εκοψα τις φλεβες μου,
για να δω
εκτος απο ερωτα και ποιηση,
τι αλλο θα σταξει...
Τιποτα...
Τις εραψα ερμητικα
και συνεχισα να ερωτευομαι...

Απ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ Γνωστα και αγνωστα  http://www.activeradio.gr/index.php?topic=401.135.

Απο το Η Αιρεσις Του ΔΕΝ

Αυτη τη νυχτα
να κρατας ψηλα τις αισθησεις,
ατοφιες!
Ισως
δεις τη γυρη να φορτωνει τους στημονες"
τους ανθους να μιλουν με το Θεο.
Τον ουρανο να βιαζει τη γη με το φως του
και το φεγγαρι να χυνει το σπερμα του
στους λαβυρινθους του μυαλου.

Προχωράμε 
και
νοσταλγουμε τη φυση μας...

Σακελλαρης Καμπουρης

κορίτσι γυμνό

με μιάν απαλάμη στο στήθος...

που άραγε,
εγώ κατοικώ;
ζυγιάζω στο χέρι,
την ανατριχίλα της μέρας,
μετρώ τους παλμούς,
χαλώ τους ωροδείχτες...

ο ουρανός,
κλέβει το χρώμα μου,
για τη δικιά του ομίχλη...

στο τελευταίο φύλλο του χρόνου,
οι πορφυρές σκιές μας
μείναν πίσω ωχρές...

ένα στήθος,
γίνηκε πουλί κι αποδήμησε.

μιά παλάμη άδεια
ζυγιάζει το τίποτα

σ'έναν ατίθασο χρόνο...

Σακελλαρης Καμπουρης

Ref. https://www.facebook.com/costas.tsiantis

http://greekpoetics.blogspot.gr/2014/04/blog-post_4.html

http://www.greekbooks.gr/kaburis-sakellaris.person

http://www.aiolos.com.gr/κντ.

ΜΕΝ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ - ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ...... 
Είμαι καλά, Μητερούλα... αυγή μου... 
Σπεύδω να καλοπιάσω το φόβο σου.Είμαι καλά. 
Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου, 
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει... Μάνα... 
Τρεμούλα των χεριών.... 
Χιόνια που ξεφεύγετε απ' τη μπόλια... 
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου.. 
Είμαι καλά. 

Πρώτον Σεβαστή μου.. 
Πρώτον έρχομαι να ρωτήσω...μα δε ρωτώ. 
Εδώ δεν ρωτούν. Εδώ όλοι είναι καλά.. 
Κι ας ανεμίζουν οι κρεμάλες από πάνω τους. 
Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα.. 
Ολοι είναι καλά. 
Πρώτον Μητερούλα υγείαν έχω 
και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό 
κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα του στα πλευρά μου. 
Πρώτον Μητερούλα...Μα συγχώρα με και σήμερα. 
Συγχώρα με και σήμερα που δε θα μάθεις την αλήθεια. 
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει. 
Δεν περνά την θάλασσα. 
Η αλήθεια μανούλα είναι βόλι.Και δεν θα στην πω. 
Είμαι καλά. 

Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. 
Μα έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου. 
Μα συγχώρα με.Συγχώρα με και σήμερα 
για τα χίλια <είμαι καλά>. 
Τα χίλια ψέματά μου. 

Πήρα ξανά για να σου γράψω. 
Εχω την κάρτα μου στα γόνατα. 
Και τη χαιδεύω σαν περίλυπο πουλί. 
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του 
το μικρό,πικρό του ,μάθημα 
Είμαι καλά. 

Ξέρω..Αχ Μητερούλα... 
Ξέρω,πως σου στέλνω κάθε μέρα, 
την ταχτική δόση της πίκρας μου.Ξέρω, 
πως τη χαιδεύεις τούτη την ψευτιά μου... 
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς.Ξέρω. 
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από 'δω.. 
Είμαι καλά. 

Μπορείς,ακριβή μου,να τη διαβάσεις και δίχως φώς. 
Δεν είναι καν ανάγκη ανάγκη να τη διαβάσεις. 
Φτάνει μόνο ναρθεί,ν' ακουστεί στην εξώπορτα.. 
η φωνή του ταχυδρόμου. 
Τότε Μανούλα μπορεί και να μην είμαι καλά. 
Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου. 
Είμαι καλά. 

Είμαι καλά αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι. 
Είμα καλά αφού μπορώ και το ψελίζω. 
Είμαι καλά αφού μπορώ κι αραδιάζω στο χαρτί, 
τα τσακισμένα τούτα λόγια.. 
Είμαι καλά. 

Αχ, να μπορούσα να'χα έναν ουρανό 
γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά. 
Και να τα'χυνα στο διάστημα.. 
Για να'ρχονται κι όταν εγώ δεν θ' ανασαίνω. 
Να'ρχονται και να ραμφίζουνε το τζάμι του σπιτιού μας. 
Αύτό που κοιτάζει κατά την θάλασσα. 
Και να κελαιδούνε. Να κελαιδούνε σμήνη τις ψευτιές. 
Είμαι καλά. 

Μανούλα εσύ.. Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα. 
Εσύ που μιλάς τη γλώσσα των χεριών.. 
Ακούμπα τα χείλη σου στο χαρτί. 
Ετσι όπως εύρισκες,σαν ήμουνα παιδί,τον πυρετό μου.. 
Και διάβασε στ' άγραφο χαρτί.(Σβήσε το <καλά>). 
Και διάβασε απ' την καρδιά μου. 

Μάνα..Αχ.. Μάνα..Μάνα.. 
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου. 
Ελυωσε σήμερα κάτω απ' το λιθάρι. 
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου. 
Βέλαξε κάτω απ' το μαχαίρι. 
Μα εσύ, γέλα ακριβή μου. Γέλα... 
Πες πως ξύπνησες απ' όνειρο κακό. 
Και γέλα να το διώξεις. 
Γέλα.Κι εγώ -ησύχασε μανούλα- 
<Είμαι καλά>. 

Σήμερα μου χύσανε το φως μου.Είμαι καλά. 
Ειμαι καλά.Χτες κάψανε τα νύχια μου. 
Τρόμοι μου πήραν τη μιλιά μου.Είμαι καλά. 
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου.Είμαι καλά. 
Είμαι καλά.Αύριο θα με σταυρώσουν. 
Είμαι καλά.Είμαι καλά.Είμαι καλά..Είμαι καλά... 

Είμαι καλά.Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ. 
Είμαι καλά.Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω. 
Είμαι καλά.Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω. 
Γι' αυτό,το σκάβω,το σμιλεύω επιτύμβιο. 
Πάνω σ' αυτό τον ανεμοδαρμένο γκρεμνό.. 
Σ' αυτό το τρελό Νεκροταφείο, 
πως όλοι οι νεκροί του... 
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!!! 

ΜΕΝ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ποίηση Λουντέμης. Μουσική Σαμοίλης Σπυρος

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις- Maria Farantouri: Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης - The nightmare of Persephone

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

The nightmare of Persephone

There, where pennyroyal and wild mint grew
and earth sprouted her first cyclamen
now peasants bargain for cement
and birds drop dead in the furnace.

Sleep, Persephone
in earth's embrace
to this world's balcony 
Come out no more.

There, where mystics joined hands
reverently on entering the sacrificial site 
now tourists throw tab ends
and gaze at the new oil refinery.

Sleep, Persephone
in earth's embrace
to this world's balcony 
Come out no more.

There, where sea was blessed 
and bleating in the fields was a prayer
now trucks carry to the shipyards
empty bodies, children of scrap metal and plating.

Sleep, Persephone
in earth's embrace
to this world's balcony 
Come out no more.

Federico Garcia Lorca- Κάτου στης ακροποταμιάς

Στίχοι:  

Federico Garcia Lorca

Μουσική:  

Μίκης Θεοδωράκης

	1.	Μαρία Φαραντούρη
	2.	Αρλέτα

Κάτου στης ακροποταμιάς το μονοπάτι περπατάει
κρατώντας βέργα λυγαριάς και στη Σεβίλλια πάει.

Τα κατσαρά του γυαλιστά πέφτουν στα μάτια του μπροστά
στην όψη του είναι μελαμψός από του φεγγαριού το φως.

Κάποτε λίγο σταματά, κόβει λεμόνια στρογγυλά
τα ρίχνει το νερό να στρώσει και να το χρυσαφώσει.

Εκεί στης ακροποταμιάς το μονοπάτι να, τον φτάνουν
κάτω απ’ τα κλώνια μιας φτελιάς χωροφυλάκοι και τον πιάνουν.

Αποβραδίς η ώρα οχτώ τον σέρνουν σε κελί μικρό
απέξω κάθονται φυλάνε πίνουν ρακί και βλαστημάνε.