Ηέλτιος- Σιμά σου

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσαν στην αγκαλιά σου.

4.10.22

Λυπημένα δειλινά. Ποίηση: Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Μουσική : Γ. Σπανός- Ερμηνεία Κ. Χωματά

Λυπημένα δειλινά

Στῆς γειτονιᾶς τῆς φτωχικῆς
γυρίζει ὁ νοῦς μου τὰ στενά,
τὰ λυπημένα δειλινὰ
στοχάζομαι τῆς Κυριακῆς.

Μέσα στὴν κόκκινη ἀντηλιὰ
τὸ μαραμένο θηλυκὸ
δίχως ἐλπίδα καὶ μιλιὰ
ποτίζει τὸ βασιλικό.

Κανεὶς διαβάτης δὲν περνᾷ,
κανένα αὐτὴ δὲν καρτερεῖ
ποὺ στὸ μπαλκόνι ὀρθὴ φορεῖ
τὸ γιορτινό της τὸ γκρενᾶ.

Σὰ μοῖρα κάθεται μία γριά.
Στὸ φῶς μιᾶς πόρτας ρημαδιοῦ
μακραίνει ὁ ἴσκιος τοῦ παιδιοῦ…
Καμπάνα ἀκούγεται μακριά…

Στὸ σύννεφο τὸ βυσσινὶ
θὰ πέσει ὁ ἥλιος νὰ κρυφτεῖ.
Ψαλμὸς ἀκούγεται ἡ φωνὴ
τοῦ τελευταίου πραματευτῆ.

Ὅλα σταμάτησαν ἐκεῖ.
Ἀργεῖ πολὺ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βραδιά…
Πῶς ἔχω τὴν ψυχὴ βαριά,
Τὸ δειλινὸ τὴν Κυριακή!

(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)

Ηέλτιος-Εγγύτητα

 

Ω πόσο με νοιώθεις που με μια σου ματιά

ανατέλλει το φως κι αναδύεται ο κόσμος-

το κρυμμένο κάλλος του έγχρονου

κι η λαμπρότητα της ψυχής.

Μα δες:

Ένα τόσο δα, μια ασυνέχεια απειροελάχιστη,

κι όλα αλλάζουν:

θάνατος-ζωή.

Ένα τόσο δα, και να οι δυό μας!

Ένα τόσο δα, και να εγώ μοναχός!.

1.10.2014.

Ηέλτιος- εόν

 

Αγέννητον εόν και ανώλεθρον-

κάπως έτσι το θαύμα.

Κι εμείς πάνω στη φλούδα του πλατάνου να γράφουμε ονόματα και να χαράζουμε σχήματα,

και το χέρι μας να κινεί η άχρονη Χάρη της,

καθώς ο ίσκιος της φιλάει τα βουνά και περνάει ψηλά στον τρύπιο βράχο,

εκεί όπου πέταξε ο αετός για του Καραϊσκάκη τα λημέρια

30.9.2014.

ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ 1972

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου

 

SVOURA.NET

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι, όμως μό

2Εσείς και Sonia Kontaxi

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

0

Ήέλτιος- ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΗΣ

 

Θ' αποκαταστήσουμε σήμερα τον αστεροειδή,

μα πρόσεχε το κρύο/

απ' την τρύπια ψυχή μπαίνει

του ανθρώπου

και μαστόροι δεν υπάρχουν πιά.

27.9.22.

Ηέλτιος- Μεταλαβιά

 

Κι επειδή τους στερήσαν

το ψωμί και το κρασί

για τη θεία κοινωνία,

τις νύχτες πλησίαζαν και μοιράζονταν

στην αγκαλιά της μεγάλης Μάννας, 

κοντά στα διάσελα, 

των άστρων τη μουσική,

τα όνειρα και την αγάπη τους για τη ζωή

και την αναμόρφωση του κόσμου του ανθρώπου,

αγρυπνώντας μαζί με τις έγνοιες και μεταλαβαίνοντας

το φως της νέας μέρας

που χάραζε πίσω απ΄τα βουνά.

26.9.2022.

Γεωργίου Λαμπελέτ : H ΓΙΟΡΤΗ

Μάνος Χατζιδάκης-Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ-Τα λιανοτράγουδα

Ηέλτιος- Ανοίκεια

 Πόσο οικεία, τους ακούω να λένε,

μας είναι  όλα εδώ. 

Με θυμό τους κοιτάζω.

Καμιά οικειότητα τα πράγματα αυτά δε μου επιτρέπουν.

Ξένα μου είναι

κι η σκέψη τίποτα οικείο δε μου φέρνει.

και τίποτα  τέτοιο σε οικείο δε μεταποιεί.

Οικειοποίηση καμιά.

Ξένος είμαι

και  ξένος  εδώ νοιώθω

και άπορος.

23/9/22

Ηέλτιος- Η ΘΕΑ

.. ἡλιάδες κοῦραι προλιποῦσαι δώματα νυκτός, εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας

Παρμενίδης (απ.Ι,9-10)

Το είδα,

και τα μάτια μου έκλεισε το θάμπος

που καταγωγή μαρτυρά θεϊκή κι αλλοτινών ζωγράφων ποίημα-

φανέρωμα προσώπου.

Ναι. Έτσι το είχα Φανταστεί [κι έτσι ήταν]

Εδώ στο ξέφωτο. Θηρίο ανήμερο, που δε λογαριάζει τον καιρό

και τον κόσμο σηκώνει γενναιόψυχα  στο ύψος της καρδιάς

-δίχως τίποτα να έχει να ζηλέψει-

στου Ζυγού και στων αστερισμών τους σιτοβολώνες καλπάζοντας

με την κόκκινη σημαία υψωμένη ν' ανεμίζει

στάχια χρυσά μεριάζοντας και σκοτάδια παραμερίζοντας

το φως να φτάσει ως εδώ κι η θεία χάρη:

στην πλάτη της Γης όπου ακροπατά

βγάζοντας τις καλύπτρες της θεάς απ' το κεφάλι της

και της αξιοπρέπειας το βάρος επαναφέροντας   στα ανθρώπινα.

Και ξάφνου ο πόντος  βλέπεις απ' άκρη σ' άκρη από θυμό να συνταράσσεται

σαν το σπαθί της κατακόρυφα υψώνει

Ζωή αξιώνοντας κι Αλήθεια

και φως ιλαρό στο δείπνο των παραπεταμένων

κάτω απ΄την τρύπια στέγη

όπου φωτίζει ακόμη

εκείνο τ' άστρο: ο Αλδεβαράν.

21/22-9-22

Ηέλτιος- Τα μάτια

 Δε θα γνωρίσω ποτέ τα μάτια σου

γιατί μ' αυτά βλέπω

κι ονειρεύομαι

να πιάνεται το φουστάνι σου στη μικρή τριανταφυλλιά

και ν' ανεβαίνεις τη σκάλα

να λευτερωθείς στην αγκαλιά και τα φιλιά μου.

15/9/22

Ηέλτιος - πρωϊνή ομολογία

 

Χωρίς κόσμο

και χωρίς ουρανό

απόμεινα

επιμένοντας μοναχός

στο δεινόν της σχεδίας μου ταξίδι.

Εν μέσω της σκοτίας

και της ερημίας

επιχειρώ

προς το αχανές και τ' άσωτο σημαίνον

τ' απομακρυνόμενα σμήνη των αστέρων

τ' αμίλητα και πολυπληθή προκαλώντας

σκύβοντας πάνω στο γυμνό κορμί της

που φωτίζει το ναό

και ορίζει τη σιωπή του θεού

που μιλάει στις θαμπές εικόνες.

14/9/22

Ηλίας Λιούγκος - Τα λιανοτράγουδα (Χατζιδάκις)

Harry Belafonte & Nana Mouskouri,Try to remember

Federico Garcia Lorca (Οδυσσέα Ελύτη)- Mikis Theodorakis: Romancero Gitano (1977)

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - Romancero Gitano (Σοφία Μιχαηλίδου-Μαργαρίτα Ζορμπαλά) 1977

ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ = ΓΑΛΑΝΗ

Tassis Christoyannis Edouard Lalo "Tristesse" Armand Silvestre

Tassis Christoyannis baritone Jeff Cohen piano Nous sommes passés, ce me semble, L'un près de l'autre sans nous voir, Indifférents et sans savoir Que nos deux coeurs battaient ensemble... Nous sommes passés sans nous voir! A mon coeur, pourtant, comme au vôtre Un peu d'amour était bien dû, Ah! ce bonheur est bien perdu Que chacun de nous vole à l'autre Un peu d'amour nous &eaucte;tait dû. L'heure eût séparé notre route: Après que nous aurions aimé. Le ciel sur nous se fût fermé!... Nous aurions bien souffert, sans doute, Mais, du moins, nous aurions aimé! Production Palazzetto Bru Zane Label Aparte

Manos Hadjidakis,The circle of CNS-Tassis Christoyannis,Dora Bakopoulos

ΦΩΣ - LIGHT - Ψυχές της φύσης

ΛΟΡΚΑΣ- ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: John Williams & Maria Farantouri: Του πικραμένου

ΟΥ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΥ

Εικοσιτρείς του Θεριστή

στου Πικραμένου την αυλή

πάνε και λεν, πάνε και λένε:

«Αν το μπορείς δυστυχισμένε,

στο περιβόλι σου έβγα απόψε

και τα λουλούδια σου όλα κόψε.

Γράψε στη θύρα σου σταυρό

βάλε από κάτω τ’ όνομά σου

τι θα φουντώσουν στα πλευρά σου

ταχιά τσουκνίδες κι αγριάδες.

Πάρε κεριά, πάρε λαμπάδες

μάθε τα χέρια να σταυρώνεις

κι απάνω από την ερημιά

γέψου της νύχτας τη δροσιά

τι πριν περάσουν μήνες δυο

θα κείτεσαι στο σάβανο».

Στους ουρανούς ταχιά προβαίνει

ο ταξιάρχης και πηγαίνει

πού ‘χει το σύννεφο σπαθί

στράφτει και πάει και δεν μιλεί.

Εικοσιτρείς του Θεριστή

μέσα στην έρμη την αυλή

τα μάτια ανοίγει ο Πικραμένος

της μοίρας ο σημαδεμένος

κι εικοσιτρείς τ’ Αυγούστου

γέρνει και τα πικροσφαλεί.

https://mikisguide.gr/melopoiimeni-poiisi-i/...

RASHOMON (1950) — Why Men Lie | Style is Substance

Χάρης 1944 - Αννόβερο 1972 - Φαραντούρη - Πανδής - Σαγιόνμαα

Από τον κύκλο τραγουδιών «Αρκαδία VIII» Ποίηση:Μανώλης Αναγνωστάκης Σύνθεση:Μίκης Θεοδωράκης Από συναυλία στο Αννόβερο 1972 Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας. Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα 'ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα. Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές, χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας. Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι. Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη. Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι. Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ' αφτί: "Πέθανε ο Xάρης", "σκοτώθηκε" ή κάτι τέτοιο, λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα. Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα 'χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα. Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας. Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει. Δεν είμαστε όλοι μαζί, δυο τρεις ξενιτεύτηκαν. Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ' ένα φέρσιμο αόριστο. Κι ο Xάρης σκοτώθηκε. Φύγανε κι άλλοι. Μας ήρθαν καινούριοι. Γεμίσαν οι δρόμοι. Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες. Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια. Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπάνε ανελέητα τα τείχη, ξεχώρισες μια, είν' η δική του, π' ανάβει μικρές πυρκαγιές, χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας. Eίν' η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος π' αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος και σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως.

Theodorakis Neruda America Insurecta 1974

Canto General - América insurrecta (1800)

Nuestra tierra, ancha tierra, soledades,

se poblò de rumores, brazos, bocas.

Una callada sìlaba iba ardiento,

congregando la rosa clandestina,

hasta que las praderas trepidaron

cubiertas de metales y galopes.

 

Fue dura la verdad como un arado.

 

Rompiò la tierra, estableciò el deseo,

hundiò sus propagandas germinales

y naciò en la secreta primavera.

Fue callada su flor, fue rechazada

su reuniòn de luz, fue combatida

la levadura colectiva, el beso

de las banderas escondidas,

pero surgiò rompiendo las paredes,

apartando las càrceles del suelo.

 

El pueblo oscuro fue su copa,

recibiò la substancia rechazada,

la propagò en los lìmites marìtimos,

la machacò en morteros indomables.

Y saliò con las pàginas golpeadas

y con la primavera en el camino.

Hora de ayer, hora de mediodìa,

hora de hoy otra vez, hora esperada

entre el minuto muerto y el que nace,

en la erizada edad de la mentira.

 

Patria, naciste de los leñadores,

de hijos sin bautizar, de carpinteros,

de los que dieron como un ave extraña

una gota de sangre voladora,

y hoy naceràs de nuevo duramente,

desde donde el traidor y el carcelero

te creen para siempre sumergida.

 

Hoy naceràs del pueblo como entonces.

Hoy saldaràs del carbòn y del rocìo,35

Hoy llegaràs a sacudir las puertas

con manos maltratadas, con pedazos

de alma sobreviviente, con racimos

de miradas que no extinguiò la muerte,

con herramientas hurañas

armadas bajo los harapos.

https://lyricstranslate.com

Μανώλης Μητσιάς - Το κελί - Official Audio Release

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ο κόσμος είναι ένα κελί κι εμείς φυλακισμένοι Δίχως αιτία αμαρτωλοί και καταδικασμένοι Κι όταν ανοίγει η φυλακή την ώρα που βραδιάζει Σ’ ένα σοκάκι παρακεί ο Χάρος μας αρπάζει Ο κόσμος είναι ένα κελί γι’ αυτό χαρά στα νιάτα κράτα απ’ το χέρι το φιλί και σαν Θεός περπάτα

Αλάτι - Μαρία Φαραντούρη

Ηέλτιος-Καλή Παναγιά

 

...ήταν εκεί. στη μέση του τίποτα.

κι ύψωνε ανάστημα

με ίσκιους αγίων, λέξεις θροίζουσες, αόρατες λεύκες

και λυγερόκορμες θωριές να την περιστοιχίζουν

στη σύναξη της Παναγιάς.

14/8/2022

Μίκης Θεοδωράκης - ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ - Μαρία Σουλτάτου

Επουράνιοι ποταμοί, υπόγειοι χείμαρροι κατεβαίνουν παφλάζοντας, οδός Ονείρων, Ομόνοια, Σίλβα, Σίλβα, τα νερά τους ξανθά, δυο στρώματα ξανθά, δυο στρώματα πράσινα, στη μέση εγώ, κόκκινη ακρίδα, φτερά φυσαρμόνικες, ήχοι από νερό, σαύρες, φεγγάρια, βουτούν, βυθίζονται, πνίγονται, κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα, Σίλβα, Σίλβα.