Λ. Μαχαιρίτσας - S. Adamo - Στο καφέ του χαμένου χρόνου

Τα βεγγαλικά σου μάτια - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Σπύρος Ποταμίτης -Πάνω στο μπούστο σου

Πάνω στο μπούστο που έφεγγε τα βράδια όνειρα
τα διάφανα όχι της ψυχής σου μετρώντας άνθιζα
ανάμεσα σε λεξοκάμωτων βεγγέρων την κραιπάλη
άσωτος ψηλαφητής εκείνων που έσειαν ουτοπίες.

Ακόμα ανθισμένος σε βάζα μαραμένων κρίνων
λοβοτομούμαι ως δείγμα επιείκειας στ' άγνωστο
μ' όλη τη χάρη του τερπνού την άλικη αυταπάτη
κι όλο το μύρο των κορμιών που έπλαθαν ζωή.

Ζύμη της λήθης ο καρπός του αψεντιού της νύχτας
μέσα στης μέθης το κροτάλισμα με γαλουχούσε
κι απ' του ουρανού τα σήμαντρα στεντόρεια σιωπή
μέσα σου σαν αεράκι αλαφρύ πιστά με σεργιανούσε.

Νύφες της πίκρας οι χαρές στης γιορτής το βλέμμα
πρωί μες στο φιλί και μες στο ψέμα με γεννούσαν...

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΟΥΣΗ "Ο ωκεανός"

Τόσο μικρός, τόσο εύθραυστος
" σκιάς όναρ".*
Πού χωράει αυτός ο ωκεανός;
Σε ποια διάσταση απλώνεται μέσα σου
και σε ταξιδεύει εν παντί καιρώ;
Πόσες φορές τον ένιωσες να πάλλεται
ανεξήγητα βαθιά σου;

Ο ωκεανός σου..., η τρικυμία σου...
η γαλήνη σου, η μικρή σου βάρκα
στο έλεος των ανέμων...
Στον πυθμένα του λυπημένα κείτονται
τα παλιά σου φεγγάρια.
Αλήτες γλάροι οι σκέψεις
κι οι ελπίδες σου.
Τα όνειρά σου στ' αφρισμένα κύματα,
στων ανέμων τη μοίρα.
Υπόγεια ρεύματα στροβιλίζουν τους πόθους σου, φερμένα απ' του ωκεανού σου
την άβυσσο...

Ο ωκεανός σου! Με νησιά φιλόξενα και μακρινά ερημονήσια.
Άλλοτε ορμάει με μανία στη μικρή σου ακτή
και άλλοτε σου αφήνει τρυφερά φιλήματα,
σταλμένα από βάθη μυστικά και άγνωστα.
Καράβια οι αγάπες σου...
Κάποια βουλιάζουν και χάνονται.
Άλλα ξεμακραίνουν γι' αγάπες καινούριες.

Είναι κι αυτά που σε παίρνουν μαζί τους,
που δεν φοβούνται τον ωκεανό σου,
γιατί πάλεψαν με τον δικό τους
κι από ωκεανούς καλά γνωρίζουν.

*Ο Πίνδαρος χαρακτήρισε έτσι τον άνθρωπο.

Μ.Κ.

"ΩΚΕΑΝΟΣ" Μιχάλη Κόκκινου

Σε δυο λέξεις ολόκληρη η ζωή μου

Na m' agapas - Paulos Sidiropoulos (Lyrics)

Σπύρος Ποταμίτης-Νότα κλεμμένη

Νότα κλεμμένη από άλλη μουσική
το τικ τακ της καρδιάς μου ήχησε
ηχόχρωμα του δειλινού στη μέρα
που έδυε φιλιά στην αγκαλιά σου.

Κρατούσες το μυστικό θαλασσινό
πάνω στο βράχο της αλμύρας μου
κόρη που έψαχνε να βρει γιατρειά
στην ανοιχτή βουή του εσπερινού...

με τα σγουρά μαλλιά κατάστηθα
να σεργιανούν το θείο κορμί σου
και την ψυχή μου εκεί σιμά παιδί
π' ακροβατούσε πάνω στο κρίμα.

Νότα κλεμμένη από κιθάρας ενοχή
και βιολιού αθωωμένη ανατριχίλα..

Αργύρης Λούλατζης - Σε βαθιά νερά .

M.Hadjidakis Rose tattoo - Τριαντάφυλλο στο στήθος Μ.Χατζηδάκις

Federico Garcia Lorca - ΣΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ - Μάνος Κατράκης

Σώμα στην πέτρα -Μετάφραση : Νίκος Γκάτσος

Η πέτρα είναι ένα μέτωπο μ’ όνειρα που στενάζουν
Μα δεν κρατάει κυρτό νερό και κρύα κυπαρίσσια
Η πέτρα πλάτη είναι γυμνή τον χρόνο να σηκώσει
Με δένδρα δακρυοπότιστα, κορδέλες και πλανήτες
Είδα βροχές σταχτιές βροχές στα κύματα να τρέχουν
Τα τρυπημένα υψώνοντας και τρυφερά τους χέρια
Να μην πιαστούν στο αγκάλιασμα της πλαγιασμένης πέτρας
Που καταλεί τη σάρκα τους και δε ρουφάει το αίμα
Γιατί η πέτρα είναι ανοιχτή σε σπόρους και σε νέφη
Σε σκελετούς κορυδαλλών και σ’αμφιλύκης λύκους
Μα ήχο κανένα δε γεννάει και κρύσταλλα και φλόγες
Παρά μονάχα ατέλειωτες αρένες δίχως τοίχους

Πάνω στην πέτρα ο Ιγνάθιο ο καλογεννημένος
Τέλειωσε πια. Τι μένει εδώ; Την όψη του κοιτάχτε:
Ο θάνατος τη σκέπασε με κερωμένα θειάφια
Και σκοτεινού μινώταυρου του φόρεσε κεφάλι
Τέλειωσε πια. Τώρα η βροχή στ’άδειο του στόμα μπαίνει
Τώρα ο αγέρας σαν τρελός φεύγει απ’ τα κούφια στήθη
Και ποτισμένος ο έρωτας με του χιονιού τα δάκρυα
Πάει ζεστασιά να ξαναβρεί ψηλά στα βοσκοτόπια
Ποιος μίλησε; Βαριά σιωπή σαν μπόχα βασιλεύει
Μπροστά μας είναι ένα κορμί στη σκοτεινιά δοσμένο
Μια κατακάθαρη μορφή που κάποτε είχε αηδόνια
Και τώρα τρύπες άπατες γεμάτη απ’ άκρη σ’άκρη
Ποιος θρόισε το σάβανο; Όχι, δε λέει αλήθεια
Κανείς εδώ δεν τραγουδάει κανείς εδώ δεν κλαίει
Κανείς σπιρούνια δε χτυπά και την οχιά δε σκιάζει:
Μόνο τα μάτια ολάνοιχτα θέλω εδώ πέρα να’χω
Να βλέπω τούτο το κορμί που αναπαμό δε θα’βρει

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ & ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ-Ελύτης θεοδωράκης Κατράκης ...

Μιχάλης Κόκκινος από τις "Εννέα Στάλες"

Η αγάπη είναι μία.
Δεν κομματιάζεται, δεν πασπαλίζεται,
δεν χαρίζεται, δεν σπαταλιέται,
δεν ελέγχεται, δεν υπακούει,
δεν παραδίδεται.
Παρά μονάχα αντιστέκεται.
Αντιστέκεται μέχρι τελικής και καθολικής,
άνευ όρων παράδοσης.
Η αγάπη είναι η καταδίκη "εις θάνατον"
αυτών που αγαπήθηκαν.
Παράδοση άνευ όρων"

Κείμενο: Μιχάλης Κόκκινος από τις "Εννέα Στάλες"

Ζωή Δικταίου-«Ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο»

''Σε βρήκα, παρέα με τους αθώους,
εκείνους που αγάπησαν τη γλώσσα που βύζαξαν,
εκείνους που προσεύχονται
με τις λέξεις που δεν λησμονήθηκαν
και το τσίπουρο στον ουρανίσκο''....

Δείτε περισσότερα

FRACTALART.GR

Ποίημα: «Ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο» | Fractal

Ποίημα: «Υπό μορφήν κατεπείγοντος. Ένα παράδοξο συμβάν*. Πρώτη 

Μ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - ΣΥΛΒΑ - ( ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ ) - ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΛΤΑΤΟΥ

Ηέλτιος-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Οριοθετήσεις 
περιοδικές 
πάνω στα νερά, 
τα επουράνια και τα χθόνια/
στον γαλακτόχρωμο επάνω Ιορδάνη και στο ποτάμι εδώ
που περνά ανάμεσα στα πλατάνια και τις ιτιές σέρνοντας κίτρινα φύλλα
και ένα πλήθος από κιτρινισμένα ανεπίδωτα κρυφά μηνύματα/
ταξιδεύοντας ένα όνειρο ανεκπλήρωτο-
μια δίψα βαθιά καλοκαιριού που επιμένει και πάει
σα σεντόνι κόκκινο μέσα στο σάλαγο των χρωμάτων/
κι ένα θεό γείτονα που βάφει τα γένια του
στις κόκκινες ρώγες των σταφυλιών
καλοσωρίζοντας τον Τρυγητή
την πρώτη κάθε Ιωβηλαίου.
1-9-2019.

Ηέλτιος- ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ανήμερα της Παναγιάς της σύναξης το θαύμα

κι όλα τα μονοπάτια από μέρες ανοιχτά για να περάσουν 
προσκυνητές και  πανηγυριώτες (πώς να τους ξεχωρίσεις;):

ξενιτεμένοι, αδέλφια, φίλοι, συγγενείς, απόκληροι, παρίες, μωρά παιδιά

στην αγκαλιά της μάνας τους.

Έρχονται απ' όλες τις μεριές -κάποτε πέντε ώρες δρόμο με τα πόδια-

πρόσωπα κάθε ηλικίας ντυμένα τα γιορτινά τους

την εικόνα της Παναγιάς για να προσκυνήσουν κι έπειτα ευχές να ανταλλάξουν

και κεράσματα, μέχρι να πάνε  πέρα κάτω απ΄τα πλατάνια το μεσημέρι

για να φάνε, να πιούν και να γλεντήσουν με βιολιά και κλαρίνα

ως να νυχτώσει.

Με την καρδιά ανοιχτή νικήσαμε τον Αδη

και με τη Χάρη της Παναγιάς 

ουσία κάναμε τ' ανούσια και φως γιορτινό το σκοτάδι.

Μ' αλλάξαν απρόσμενα οι καιροί κι έχασαν το δρόμο τους  τ' αστέρια.

τα μονοπάτια έκλεισαν από τα βάτα και τις τσαπουρνιές

κι έμεινε η εκκλησιά δίχως θεό

κι ο λόγος δίχως αγάπη.

Την ερημιά μου ανέλαβα.

Ώρα δώδεκα, 
μεσημέρι Δεκαπενταύγουστου,

κάτω απ΄τη γέρικη συκομουριά,

έκανα σταυρό μοναχός.

Χαΐνηδες-Της Γιαγιάς τα Παραμύθια

Νάνος Βαλαωρίτης- ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΟΣ

Από τη Ποιητική Συλλογή "Ποιήματα ΙΙ", Εκδόσεις Ύψιλον

Και το κουδούνι χτύπησε της πόρτας όταν τρώγαμε
ήμαστε εγώ η γυναίκα μου και τα παιδιά μας όλα
πήγα ν'ανοίξω-βιαστικός με την μπουκιά στο στόμα

Κατέβηκα και στάθηκα στις σκάλες για να δω
μήπως κανένας άνθρωπος με γύρευε από κάτω
και δεν τολμούσε ν' ανεβεί γιατί ντρεπόταν

Μα δεν είδα ούτε εκείνα τα γνωστά παλιόπαιδα
που συνηθίζουνε γι' αστείο να χτυπάν τις πόρτες
προτού να φύγουν τρέχοντας και να χαθούν στο δρόμο

Πίσω απ' τα τζάμια κοίταξα και πίσω απ' τις κουρτίνες
και πίσω απ' τις εξώπορτες και πίσω από τους στύλους
να δω μην ήτανε κανείς-για χωρατό κρυμμένος

Παντού μπροστά μου απλώνονταν μια ερημιά από σπίτια
μια πολιτεία παμμέγιστη και εντελώς αθόρυβη
χωρίς κίνηση καμιά σ' όλες τις λεωφόρους-

Ήταν κλειστά τα μαγαζιά τα ζαχαροπλαστεία
πολλές πολλές πατημασιές αλλά χωρίς διαβάτες
κι ακρογιαλιές μα πουθενά κανένας δεν λουζόταν

Ώστε ο κόσμος άδειασε σκέφτηκα μ'ανακούφιση
και γύρισα στο σπίτι μου και χτύπησα την πόρτα
αλλά κανείς δεν άνοιξε-κανείς δεν ήταν μέσα

Πίστεψα πως ασφαλώς θα το καναν επίτηδες
μπαίνοντας γύρεψα παντού έψαξα τα ντουλάπια
μήπως και κάπου κρύφτηκαν για να τρομάξω

Αλλά κανείς δεν ήτανε-παράξενο-κανένας
στο σπίτι όπου τρώγαμε-δεν πάει πολύς καιρός
εγώ με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μας όλα...

Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ- Ο ίσκιος της ψυχής μου

Ο ίσκιος της ψυχής μου
χάνεται μέσα σε ένα σούρουπο από αλφάβητα
ομίχλη από βιβλία
και λόγια
Ο ίσκιος της ψυχής μου!
¨Εφτασα στη γραμμή όπου σταματά
η νοσταλγία
και το δάκρυ μεταμορφώνεται
σε αλάβαστρο του νου
Ο ίσκιος της ψυχής μου
Η ανέμη του πόνου
φτάνει στο τέλος της
μα μέσα μου απομένει, ουσία και λόγος,
ένα παλιό μεσημέρι από χείλη,
ένα παλιό μεσημέρι
από βλέμματα
Ένας θολός λαβύρινθος
από σκοτεινιασμένα αστέρια
πλέκεται με τις αυταπάτες μου
που έχουν σχεδόν μαραθεί
Ο ίσκιος της ψυχής μου!
Μια προαίσθηση
ρουφάει τη ματιά μου
Βλέπω τη λέξη έρωτας
να γίνεται ρημάδι
Αηδόνι!
Ω αηδόνι μου!
Τραγουδάς ακόμα;

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ