Ηέλτιος- Μεταλαβιά

 

Κι επειδή τους στερήσαν

το ψωμί και το κρασί

για τη θεία κοινωνία,

τις νύχτες πλησίαζαν και μοιράζονταν

στην αγκαλιά της μεγάλης Μάννας, 

κοντά στα διάσελα, 

των άστρων τη μουσική,

τα όνειρα και την αγάπη τους για τη ζωή

και την αναμόρφωση του κόσμου του ανθρώπου,

αγρυπνώντας μαζί με τις έγνοιες και μεταλαβαίνοντας

το φως της νέας μέρας

που χάραζε πίσω απ΄τα βουνά.

26.9.2022.

Ηέλτιος- Α1

Βαθιά άκρατα μεσάνυχτα.
Πάνω λαμπυρίζουν τ’ άστρα κι απλώνεται γαλακτόχρωμος ο  ουράνιος
ποταμός.
Αίφνης κατακόρυφα, 
πάνω από το μνήμα του Εμπειρίκου* 
μυστήρια ταραχή ταρακουνάει τ' άστρα κι οξύ βέλασμα βγάζει
ο Μέγας Κριός.

Μακάριοι οι αγρυπνούντες και ακούσαντες 
ότι αυτοί σωθήσονται.

Το πρωί, όσοι κίνησαν ν’ ανεβούν τον Όλυμπο
και  σκέφτηκαν την ανηφόρα κοντοστάθηκαν
κι είπαν  να μείνουν στις ταβέρνες χαμηλά, τα καφέ
και τα σφαγεία.

24-10-2019

*''εν βέλασμα που όσοι το ενστερνίζονται σώζονται πάντα''.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, Το Μέγα Βέλασμα

Ηέλτιος-σα ρόδι

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσανε

στην αγκαλιά σου.

31-5-2015

Ηέλτιος- ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ω μορτάκι του Ήλιου!

Στην κορυφή της Χελιδόνας έφτασα να σε ψάχνω

στους ανθισμένους κλώνους  του τσαγιού, τις φτέρες και τα έλατα, 

κοντά σε κονάκια με φωτιές σβηστές

κι ένα λευκό πουκάμισο ματωμένο.

Που είσαι;

Πέρα κοιτάζω, στον ορίζοντα μακριά πάνω απ’  τα βουνά,

και βλέπω τους καπνούς που ανεβαίνουν

και τις φλόγες που υψώνονται 

απ’ τους βομβαρδισμούς των εξουσιομανών.

Να! Το θάνατο φοβόμουνα

κι απ’ τη ζωή  μαυροφορώ.

Μα εσύ,  μορτάκι του Ήλιου,

εσύ που ξέρεις τα περάσματα,

έλα και διώξε τα δαιμονικά
και σήκωσέ την μαζί της να χορέψεις -

το πανηγύρι είναι αύριο τ’ Αγιαννιού!

Δες,  έρχονται οι φίλοι σου˙

φόρα τα καλά σου και τρέξε  να τους υποδεχτείς,

στη βρύση να βγεις να τους καλωσορίσεις, όπως παλιά,

τότε που ανέβαιναν τη στράτα χαμογελαστοί

μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους

και με τις φοράδες τους φορτωμένες

σύκα και πιπεριές και κόκκινο κρασί,

κι άκουγες παντού σαλαγητά, σφυρίγματα και

ντουφεκιές να σχίζουν τον αέρα

Έλα, απ’ τον κόρφο της πληγωμένης Μάνας

λευτέρωσε   το χελιδόνι

κι άστο να πετάξει  το χάσμα να διαβεί

που άνοιξαν οι ερεβομανείς.

Έλα στην πλατεία όπου έφτασαν οι λαουτιέρηδες

να σύρεις το χορό και να σε δω να πετάς:

να παίζει το κλαρίνο κι εσύ μ’ ένα πάτημα στο χώμα

ν' απογειώνεσαι και να ψαλιδίζεις υψωμένος

το κενό και να γράφεις  κύκλους στον αέρα--

την ευλογία και  τον έρωτα της ζωής ομολογώντας!

Ηέλτιος- Δεν το μπορώ

Συγνώμη, Μ’ ακούς; 
Πώς να στο πω; Αυτά είναι τα όριά μου:
Και δεν το μπορώ κι ούτε θα το μπορέσω ποτέ
Να ψάχνω να ενοικιάσω πατρίδα
Σπίτι χωριό  εκκλησιά
Σε πολυεθνική Σόρος-Ροκφέλλερ και Σια.
Νοιώσε με κάποτε, κι έπειτα με δικάζεις! 


15/9/2016

Ηέλτιος- Την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

 

Τελικά, οι ειδήμονες  αποφάνθηκαν

πως πραγματικά δεν υπάρχω,

πως μια  ψευδαίσθηση είμαι του νου

μια αναπαράσταση της νευροφυσιολογίας του εγκεφάλου

ένα είδωλο του τετραδιάστατου χωροχρόνου

στο σκοτεινό τρισδιάστατο κελί μου.

Η αλήθεια περνά δίπλα μου 

με το σχισμένο της φόρεμα σηκωμένο στον αέρα

κάθε μέρα και πιο σιμά,

μα δε μ' αγγίζει.

Εοντίζω μόνος 

της ελαίας συλλέγοντας τ' ασημένια φύλλα,

και την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

και τη μορφή σου ακολουθώ που αγιάζει

καθώς  τη μεταποιούν οι καιροί,

γιατί μέσα σ’ αυτή ζω,

γιατί μέσα σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω

και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω

‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

13 Οκτ 2014/22

ΗΈΛΤΙΟΣ- Ηλεκτρική στήλη

Σώνεται όσο πάει η ηλεκτρική σου στήλη
μα συ αρνιέσαι να το παραδεχτείς κι αντί να κοιτάς 

το πως θα κατεβείς τη σκάλα, 

παράλογα ξοδεύεις το λίγο φέγγος της
στην παλιά μικρή σου κάμαρα ψάχνοντας για ένα στίχο
''...τώρα ποὺ ἔγινε/ ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο''.

14/9/2016

Ηέλτιος- Γλώσσα

 Γλώσσα πολύσημη

Λέξεις αμφίβολες.

Διανοικτικές ωστόσο ενός ορίζοντα

όπου χωρίς να το καταλάβεις

λες κι επιλέγεις λεύτερα

τόπο, όψη, σημείο

και προσανατολισμό.

3-6-2017

Ηέλτιος- Το "στόρι''

Χαράζει η αυγή  στου κόσμου την αυλή

Ανοίγει διάπλατα του θέατρου   η αυλαία

Κι εγώ στους δρόμους  «ποιος είμαι’’  αναζητώ

στο « στόρι»  παίζοντας  με ξένο υποβολέα.

Σχισμένη αφίσα  στου τοίχου μια γωνιά

όνειρα άστεγα στην άκρη  απ΄στις διαβάσεις

λιοντάρια  ήρεμα  στου τσίρκου τα κλουβιά

και μια ζωή εξόριστη  χωρίς προφάσεις.

Απ΄ του πελάγου το βυθό μια μουσική 

καθώς παλεύει  η  ζωή να βρει σημαία,

και  από της πόλης τα  ιερά  παραγγελιά

των ξένων οίκων που μπήκαν στην παρέα.

Συντρίμμια αλήθεια  και δρομάκια ερημικά

σπασμένη  στάμνα το λιόσταγμα  χυμένο

μ’ ένα κερί στης αγοράς τη σκοτεινιά

εσένα άνθρωπε  ζητώ και περιμένω .

Που να σταθώ, πες μου  πού να σταθώ

Κορμί ανέστιο στον κόσμο περισσό,

Που να πιαστώ, μάννα  πού να πιαστώ

Κορμί ανέστιο στον κόσμο περισσό.

26-4-2016

Ηέλτιος- Σιμά σου

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσαν στην αγκαλιά σου.

4.10.22

Ηέλτιος- Αργά οι νύχτες

 Αργά οι νύχτες

αν προσέξεις

δεν έχουν ώρες...

Ονόματα ανθρώπων έχουν...

8/5/21

Ηέλτιος- Η ΘΕΑ

.. ἡλιάδες κοῦραι προλιποῦσαι δώματα νυκτός, εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας

Παρμενίδης (απ.Ι,9-10)

Το είδα,

και τα μάτια μου έκλεισε το θάμπος

που καταγωγή μαρτυρά θεϊκή κι αλλοτινών ζωγράφων ποίημα-

φανέρωμα προσώπου.

Ναι. Έτσι το είχα Φανταστεί [κι έτσι ήταν]

Εδώ στο ξέφωτο. Θηρίο ανήμερο, που δε λογαριάζει τον καιρό

και τον κόσμο σηκώνει γενναιόψυχα  στο ύψος της καρδιάς

-δίχως τίποτα να έχει να ζηλέψει-

στου Ζυγού και στων αστερισμών τους σιτοβολώνες καλπάζοντας

με την κόκκινη σημαία υψωμένη ν' ανεμίζει

στάχια χρυσά μεριάζοντας και σκοτάδια παραμερίζοντας

το φως να φτάσει ως εδώ κι η θεία χάρη:

στην πλάτη της Γης όπου ακροπατά

βγάζοντας τις καλύπτρες της θεάς απ' το κεφάλι της

και της αξιοπρέπειας το βάρος επαναφέροντας   στα ανθρώπινα.

Και ξάφνου ο πόντος  βλέπεις απ' άκρη σ' άκρη από θυμό να συνταράσσεται

σαν το σπαθί της κατακόρυφα υψώνει

Ζωή αξιώνοντας κι Αλήθεια

και φως ιλαρό στο δείπνο των παραπεταμένων

κάτω απ΄την τρύπια στέγη

όπου φωτίζει ακόμη

εκείνο τ' άστρο: ο Αλδεβαράν.

21/22-9-22

Ηέλτιος- Παιχνίδια

Σε χάνω

μέσα στα δέντρα

τα ποτάμια

τα πλατάνια

τις σκιές

μέσα στις λέξεις κυνηγώ

το φάντασμά σου

ξέρω πως δεν είσαι εκεί

και πως δεν έχω ελπίδα

παρά την εικόνα μιας νοσταλγίας

μήπως και περάσεις κάποια στιγμή

από το παλιό εικόνισμα

όπου σκύβοντας να προσκυνήσω

σου άγγιξα το χέρι.

11/5/21

Ηέλτιος-1 (απόσπασμα από ένα ποίημα)

Σε σκέψεις με βάζεις όταν σ' ακούω να ρωτάς ''Ποιός είμαι''; 
όταν σε βλέπω ατελέσφορα εσένα να κυνηγάς όπως το φίδι την ουρά του, 
μια και δεν έχεις από πού να πιαστείς την αρχή για νάβρεις: 
την αυθύπαρκτη και ανόλεθρη αρχή του παντός, 
λόγο για να ζητήσεις και να δώσεις. 

 Αλλά και πώς να τη βρεις αν δεν τολμήσεις 
απ' τα στερεότυπα να ξεφύγεις που σου κλέβουν την όραση και
σ΄εμποδίζουν το άλμα για να κάνεις; 
 Πώς να τη βρεις, απ' το φαύλο κύκλο αν δε γλυτώσεις 
κι απ΄τον καθημερινό εκπεσμό σου δεν αποσυρθείς; 
αν δε μπορέσεις ως το τελευταίο σου κύτταρο ν' αποδομηθείς και φτάσεις 
στο μηδέν και το ξεπεράσεις και μπροστά στ΄άχτιστο βρεθείς,
 την ώρα που όλες οι βρύσες ανοιχτές την άμπελο ποτίζουν 
κι αρχίζει η μουσική τον ύμνο να παίζει στο ξέφωτο ν΄ανεβείς 
και δεις τον κόσμο επάνω και κάτω μεγαλόπρεπα να εκτείνεται 
και τη σκάλα από τη γη στα σύννεφα να υψώνεται, 
ενώ το φως τρεμοπαίζει πάνω στο σκαλοπάτι-- 
εκεί όπου κάποτε ακροπάτησες και σου'πιασα το χέρι 
και πλημμύρισε άστρα η καρδιά; 
16-10-2019

Ηέλτιος- ΛΕΥΤΕΡΑ ΠΟΥΛΙΑ

Στα σύνορα έφτασαν πετώντας τα πουλιά --

λευκά φτερά κι αλύτρωτα,

που μόλις πρόλαβαν και βγήκαν αναπετώντας

μέσα απ’ τον κάδο της λάβας  που χύνονταν

στις μήτρες  του χυτηρίου. 

Μούδιασαν προς στιγμήν οι αρχιμηχανικοί και οι καλουπατζήδες,

μα δεν πτοήθηκαν!

Ελεύθερος κελαϊδισμός,

ελεύθερη ψυχή

κι ο ποιητής ομολογητής που πρόλαβε και σ’ είδε,

λίγο πριν τον ομφάλιο λώρο σου κόψουν

και μέσα σε κλάματα 

στο columbarium σε κλείσουν.

Ηέλτιος- ΑΠΟΣΤΑΣΗ

 

Αλλόκοτο μοιάζει

να περιμένεις από θνητό τ' αθάνατα να μάθεις:

μες στο ποτάμι ριγμένος να ξοδεύεσαι

τ' άτρεπτα να συλλάβεις και τ' αναλλοίωτα

και το άχρονο και το έγχρονο να συνεξετάζεις,

πόδι βάζοντας στο αχώρητο

με τον παντοδύναμο Λόγο.

Αλλόκοτο μοιάζει, εκτός κι αν

απ΄αλλού έρχεσαι

κι ακολουθώντας την καταγωγή σου το αγαθό ζητάς

και ομολογείς,

το στιγμιαίο της λάμψης τ' άστρου

και του σωματίδιου του θεού στο εργαστήριο του CERN -

σε απόσταση  ευπρέπειας από τον επεξεργαστή του νου που μορφοποιεί

τον κόσμο και τα όντα,

μοιραία δεμένος με το καθάριο νεράκι που τρέχει στο ρυάκι

για  ν' αγιάζει τα υπάρχοντα

και με το θρόϊσμα των φύλλων της λεύκας

που μιλάει στο μεγάλο ρέμα 

σιωπηλά

με την ψυχή μου.

17-10-2019/22

ΠΙΝΑΚΑΣ STAVROS DITSIOS  https://www.stavrosditsios.com/

Ηέλτιος- Πάνω σ' ένα μηδέν

Πάνω σ' ένα μηδέν

που κατρακυλάει απ' τα βουνά στον κάμπο, όπου περνάει σερνάμενο σα φίδι το βαθύ ποτάμι,

παλεύω με λίγες ακτίνες απ' το ηλιοβασίλεμα να κρατήσω το πρόσωπό σου

μαζί με τα πρόσωπα των φίλων που νίκησαν τον καιρό

και γέμισαν τη στενή ζωή μας με της ψυχής την αρχοντιά

που μεγάλωσαν αλλά δε γέρασαν

και κρατούν ακόμα στο χέρι το μαντίλι

ορθοί για τον χορό τον τσάμικο και τον συρτό

στο ευλογημένο τ' Αγιανιού πανηγύρι.

14/5/21

Ηέλτιος- ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ

Κοίταγες μπροστά,
ώσπου στη ράχη πίσω από τα έλατα
πρόβαλε το γκρεμισμένο σπίτι,
το μικρό καλυβάκι με τη βυθισμένη πέτρινη στέγη,
τους σωριασμένους τοίχους
και το στρεβλό κατά γης πεσμένο παραθύρι.

Ένα ζώο έβγαινε μέσα απ’ τα ερείπια,
δίποδο σκυφτό, σακατεμένο˙
προσπαθούσε να σταθεί όρθιο- δύσκολο να τ' αναγνωρίσεις.
Πήγαινε τρικλίζοντας, τρομαγμένο,
όλο γυρνώντας προς τα πίσω το κεφάλι,
ώσπου με δυσκολία διάβηκε το ξέφωτο και χάθηκε
στο δάσος.
2015

Ηέλτιος-ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ολόγιομο φεγγάρι, ακέραιο,

στης νύχτας πορεύεται την πλάνη 

κι αν χτυπήσει στου βουνού τη ράχη

μην πονέσεις πριν έρθω

τ’ αργυρό του φως 

με αγάπη να εξαργυρώσω.

Ηέλτιος-ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ..

‘ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΗΛΙΟ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.

Μνήμη κι ωρολόγιο   φθοράς τα κύτταρά μου-

Χάρη τους χρωστώ, κι ας μην τα εμπιστεύομαι.  Στη Ζωοδόχο  Πηγή  

Χαράζει  το πρόσωπό  σου  στο νερό και  ροδίζει  ανάμεσα στις πυκροδάφνες

 το μονοπάτι όπου αποκαλύπτεται ο κόσμος (25-11-2016).

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο 
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει 
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο 
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι΄΄ (Γ. Σεφέρης).