Ηέλτιος- 'Εχρονη ύπαρξη

 Ω έγχρονη ύπαρξη,

από ανέσπερο φως σημαδεμένη που

γέρνεις πληγωμένη στ’ ασφοδίλια,

στους χάρτες δε χωράς και στις συντεταγμένες μας˙

το πρόσωπό σου η αλήθεια

η χάρη κι η ομορφιά

ακέραιη,

τότε που ελευθερώνεσαι

απ΄τον μικρόψυχο καιρό

και τη στολή πετάς του εμπολέμου.

8 Απριλίου 2015

Ηέλτιος- Αντίσταση

 

Όλα θα σβήσουν

και τούτα τα λόγια θα χαθούν

και δε θα μείνει τίποτα να λέει

πως  κάποτε υπήρξαμε.

Όχι δε θα  προστρέξω στα τείχη της Ιεριχούς

πικρώς για να κλαύσω.

Σε σέλας κυανό  δίπλα στην Άρκτο στολή θ' αλλάξω

και στ' αγνάντιο  θα βγω να σε δω

στο μπαλκόνι που κάθεσαι κι' ακούς  μεσάνυχτα τ' αηδόνι

καθώς κελαηδεί πάνω στην παλιά μουριά,

με φωνή νωρίτερη του κόσμου ετούτου και φθόγγους

πιο αρχέγονους απ΄την πατημασιά του Κύκλωπα

με ανάστημα ψυχής ψηλά στα σύννεφα, πιο ψηλά απ' το

νάρκισσο τούτο πέρασμα,

κοντά στο αιέν που σ΄ είδα πρώτη φορά 

κι ένοιωσα όλες τις δυνάμεις νάρχονται σε συνέργεια

την ύλη να πλάσω

και στο φως του προσώπου σου

τον αρχαίο να θεμελιώσω ναό και

τη βυζαντινή εκκλησιά να χτίσω 

στην εμπασιά του Ωρίωνα

Μπαίνεις στον κόσμο και πάνω απ΄το ξέσκεπο  καλύβι

ανάβουν οι πολυέλεοι τ' ουρανού

κι απλώνονται στ' ακρογιάλια τα πέπλα των μυστηρίων σου

και στο στόμα η κερήθρα των ηδονών,

την ώρα που παίζει τ' άστρο στο λαιμό σου 

κι «εκείνο τ' αστέρι το λαμπρό» στο ραδιόφωνο

μαζί με όλα τα έγχορδα της αφής σου.

19/5/21

Ηέλτιος: Και να!

Και να!

Εκεί που απ’ το εμπόλεμο έλεγα πως βγήκα

ξάφνου στον πόλεμο ξανά τα ελαυνοφόρα μάτια σου

με ρίξαν...

3.3.2015

Ηέλτιος : ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

 

ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Σε γνωρίζουν τα κύματα,

κι ο άνεμος που ανεμίζει τα μαλλιά σου και μου φέρνει

την ευωδιά απ’ τον μυρωμένο κόρφο σου.

Σε γνωρίζουν οι μέρες μου, οι άδειες μου σελίδες,

οι αφορμισμένες πληγές που μετρώ στα πόδια μου--

τα βράδια που χάνονται οι δρόμοι

και πέφτουν πίσω μου όλα τα γιοφύρια

και μένω μετέωρος στο κενό.

Μόνος,

σε μια απόμερη γωνιά των άστρων,

ασκητής στα Μετέωρα,

την απουσία σου μετατρέπω σε μεταφυσική

ως παρηγορία.

Ω πόσο μου λείπεις!

Μια ζωή

μες τα βιβλία τ’ απύθμενα κι άκρη δε βρήκα,

κι αν μια ανταύγεια είδα από Θεό,

εσένα –όση ψυχή κι αν ξόδεψα-

δε κατάφερα να σ’ αγγίξω.

Ω πώς μου κλέβεις τη ζωή

μες τη σιωπή σου!

Αλλά ιδού που ανέλπιστα,

την ώρα που έγερνε ο ήλιος,

μια αχτίδα σου με βρήκε

κι είδα την ανατολή να χαράζει!

Εσύ η Ελπίδα!, σκέφτηκα,

και στάθηκα πίσω απ’ το φως και το σκοτάδι

ν’ ακούσω τη φωνή σου:

«Έλα κάπου

συντελεσμένη κείται η Τελειότητα», είπες,

«κι αφήνει να κυλήσει ώσαμε δω ρυάκι».

Κι ως έστρεψα την κεφαλή

είδα στο ρυάκι πουλιά να ξεδιψούν,

και παρακεί στην εκκλησιά ανάμα να κοινωνούνε,

κι ένα φιλί στον αέρα να ταξιδεύει μες το γράμμα--

πού’ριξαν στον χωρισμό για να γεμίσει.

Ἐόν γάρ ἐόντι πελάζει

«Με νοιώθεις», είπα, «κι ας μη με γνώρισες ποτέ»˙

κι από τότε στον άνθρωπο πίστεψα

και σ’αυτόν έμαθα να στηρίζω την ελπίδα!

11.2.2015

Ηέλτιος-3. Εντός και εκτός χρόνου

Εντός χρόνου και εκτός χρόνου

έζησα,

έτσι που έμαθα ν' αγαπώ

κι από θάνατο να μην καταλαβαίνω

τίποτα.

Μέσα απ΄τα ηφαίστεια ξεπήδησα πριν από αιώνες

και στο Αιγαίο  όπου μ' έριξε η μοίρα μου έμαθα να θαλασσοπορώ

με τη χάρη του Αη-Νικόλα και του Ποσειδώνα την τρίαινα

για να με περιμένεις τώρα θαλασσοδαρμένο 

στ΄ασβεστωμένο σπίτι

εκεί ψηλά πάνω απ΄τη θάλασσα

στην  αυλή με το πέτρινο πεζούλι

πλάι στη γλάστρα  με το βασιλικό

και το  ρόδο το αμάραντο.

Εντός χρόνου και εκτός χρόνου

σε γύρεψα, 

με άγριο καιρό,

ώσπου στο βουβό ερημοκλήσι

παραμονή των Φώτων

μέσα στα μάτια σου γνώρισα το φως

που ταξιδεύω...

3/5/2021 κ 7/6/21

Ηέλτιος- ΠΟΡΕΙΑ

 

Όλα χάνονται.

Η φλούδα απ’ το πλατάνι όπου έγραφες παιδί τ’ όνομά σου,

φεύγει, ξεκολλάει απ' τον κορμό του και πέφτει με ήχο ξερό 

στο πλακόστρωτο  και κομματιάζεται.

Πέφτουν οι στιγμές μες το ποτάμι μια-μια και χάνονται,

ενώ κάποιες παλεύουν απ΄της όχθης τα κλαδιά να πιαστούνε

την ώρα που η θεομηνία όλα τα σαρώνει και καμιά τους δε γλυτώνει,

πάρεξ εκείνη ίσως που από ρίζα ακλόνητη πιαστεί

κι από αγάπη αιώνια

βυθισμένη στα ριζά του βράχου, του αμετάθετου,

που θεμέλιο στέκει κι ακατάλυτος είναι

στου καιρού το παιχνίδι.

Πιάσου γερά από εκείνη τη στιγμή και

κράτα την για αντιστύλι μέσα στο χαμό,

και κράτα την για λύχνο μες τη νύχτα καθώς ανεβαίνουμε

σ' ακολουθία το μονοπάτι να φτάσουμε στο ναό σου

και την εικόνα ν' αντικρύσουμε του προσώπου σου,

εδώ που μένουμε τώρα ανυπόστατοι

και με αναμνήσεις μόνο και μνήμες από παλιά γιοφύρια

αντιστεκόμαστε

καθώς παλεύουμε κεφαλή αρετής ν' υψώσουμε μέσα στο ορμητικό ρεύμα

που μας παρασέρνει--

όπως τους κομμένους κορμούς των δέντρων που πήρε η θεομηνία

και τους πάει χτυπώντας από βράχο σε βράχο,

έως ότου στις εκβολές του ποταμού τους απιθώσει

(28-11-2016/2022).

Ηέλτιος- Διεμπλοκή

Εδώ, στα πράγματα  που άφησες πίσω σου 

αναζητώ τη μορφή σου. Ίδια  μένουν, 

αμίλητα κι αμετάθετα. 

Περιδιαβαίνω στα καφέ και στα σοκάκια που περπάτησες, 

γυρίζω σπίτι και  σέρνω απαλά το χέρι στη ράχη  της καρέκλας  όπου σ' έβρισκε το πρωί, 

χαϊδεύω κι  εναγκαλίζομαι τα σεντόνια που σε σκέπασαν, 

σφίγγω το πρόσωπο στο προσκεφάλι κι εισπνέω το άρωμά σου

που όσο πάει και  σβήνει.

Έφυγες,  όμως  αλλού δεν πήγες. 

Δεν έχει άλλο κόσμο για σένα

όσο υπάρχω.

Δεν το είδανε καλά οι μύστες.

Κάπου εδώ κρύβεσαι/ σιμά μου.

Στο μέσα δωμάτιο 

στις πτυχές απ΄ τις κουρτίνες 

στις αναδιπλώσεις του χωρόχρονου, 

στις έλικες του εγκεφάλου, 

στην ακατάλυτη κβαντική διεμπλοκή μας. 

Το νοιώθω. Εδώ είσαι. Γι' αυτό κι ευωδιάζουνε τα ρόδα. 

Γι' αυτό και το τριζόνι τρυγάει το σταφύλι του δειλινού

γι' αυτό κι αναστενάζουνε τις νύχτες οι χορδές στα τρίχορδα

και στο Χάραμα σιμά ξυπνούν και  γαρύφαλλα κόκκινα

πετάνε στο ζεϊμπέκικο 

οι σκοτωμένοι.

5-6/11/2022

Ηέλτιος- ΑΠΟΣΤΑΣΗ

 

Αλλόκοτο μοιάζει

να περιμένεις από θνητό τ' αθάνατα να μάθεις:

μες στο ποτάμι ριγμένος να ξοδεύεσαι

τ' άτρεπτα να συλλάβεις και τ' αναλλοίωτα

και το άχρονο και το έγχρονο να συνεξετάζεις,

πόδι βάζοντας στο αχώρητο

με τον παντοδύναμο Λόγο.

Αλλόκοτο μοιάζει, εκτός κι αν

απ΄αλλού έρχεσαι

κι ακολουθώντας την καταγωγή σου το αγαθό ζητάς

και ομολογείς,

το στιγμιαίο της λάμψης τ' άστρου

και του σωματίδιου του θεού στο εργαστήριο του CERN -

σε απόσταση  ευπρέπειας από τον επεξεργαστή του νου που μορφοποιεί

τον κόσμο και τα όντα,

μοιραία δεμένος με το καθάριο νεράκι που τρέχει στο ρυάκι

για  ν' αγιάζει τα υπάρχοντα

και με το θρόϊσμα των φύλλων της λεύκας

που μιλάει στο μεγάλο ρέμα 

σιωπηλά

με την ψυχή μου.

17-10-2019/22

ΠΙΝΑΚΑΣ STAVROS DITSIOS  https://www.stavrosditsios.com/

Ηέλτιος- Αργά οι νύχτες

 Αργά οι νύχτες

αν προσέξεις

δεν έχουν ώρες...

Ονόματα ανθρώπων έχουν...

8/5/21

Ηέλτιος- Την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

 

Τελικά, οι ειδήμονες  αποφάνθηκαν

πως πραγματικά δεν υπάρχω,

πως μια  ψευδαίσθηση είμαι του νου

μια αναπαράσταση της νευροφυσιολογίας του εγκεφάλου

ένα είδωλο του τετραδιάστατου χωροχρόνου

στο σκοτεινό τρισδιάστατο κελί μου.

Η αλήθεια περνά δίπλα μου 

με το σχισμένο της φόρεμα σηκωμένο στον αέρα

κάθε μέρα και πιο σιμά,

μα δε μ' αγγίζει.

Εοντίζω μόνος 

της ελαίας συλλέγοντας τ' ασημένια φύλλα,

και την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

και τη μορφή σου ακολουθώ που αγιάζει

καθώς  τη μεταποιούν οι καιροί,

γιατί μέσα σ’ αυτή ζω,

γιατί μέσα σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω

και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω

‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

13 Οκτ 2014/22

Ηέλτιος- Τυφλός καιρός

 Στα σύνορα, στα σύνορα

πετάξαν τρομαγμένα τα πουλιά,

στο αδιαπέραστο του νου και των αισθήσεων

στο λυκόφως της παραλίας του Παλαιού Φαλήρου

λευκά φτερά κι αλύτρωτα

που μόλις πρόλαβαν κι εκτινάχθηκαν αναπετώντας

από των χυτηρίων της ιστορίας

τους χαλύβδινους πυρωμένους

τύπους.

Απόκοσμος κελαϊδισμός

και μάτια που σε είδαν και σε πόθησαν

μαζί με τη χάρη της κίνησής σου, μια σιλουέτα πόθου στην άπιαστη

γραμμή του ορίζοντα,

λίγο πριν κατέβουν και σε κόψουν οι δημιουργοί

και στις ενοχές σε ρίξουν

και στη μορφή σε κλείσουν

του τυφλού καιρού που τον στοιχειώνουν

απολιθωμένες οι νεκρές ψυχές.

10.10.2014/22

1Costas Tsiantis

Ηέλτιος -Ίσκιοι

 Αγαπάω να περπατώ στους ίσκιους, γιατί μ΄ οδηγούν στον ήλιο!

Αγαπάω τον ήλιο, γιατί μου φανερώνει εσένα!

                                                                                                        5.10.2022.

Ηέλτιος- Σιμά σου

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσαν στην αγκαλιά σου.

4.10.22

Ηέλτιος-Εγγύτητα

 

Ω πόσο με νοιώθεις που με μια σου ματιά

ανατέλλει το φως κι αναδύεται ο κόσμος-

το κρυμμένο κάλλος του έγχρονου

κι η λαμπρότητα της ψυχής.

Μα δες:

Ένα τόσο δα, μια ασυνέχεια απειροελάχιστη,

κι όλα αλλάζουν:

θάνατος-ζωή.

Ένα τόσο δα, και να οι δυό μας!

Ένα τόσο δα, και να εγώ μοναχός!.

1.10.2014.

Ηέλτιος- εόν

 

Αγέννητον εόν και ανώλεθρον-

κάπως έτσι το θαύμα.

Κι εμείς πάνω στη φλούδα του πλατάνου να γράφουμε ονόματα και να χαράζουμε σχήματα,

και το χέρι μας να κινεί η άχρονη Χάρη της,

καθώς ο ίσκιος της φιλάει τα βουνά και περνάει ψηλά στον τρύπιο βράχο,

εκεί όπου πέταξε ο αετός για του Καραϊσκάκη τα λημέρια

30.9.2014.

Ηέλτιος- Μεταλαβιά

 

Κι επειδή τους στερήσαν

το ψωμί και το κρασί

για τη θεία κοινωνία,

τις νύχτες πλησίαζαν και μοιράζονταν

στην αγκαλιά της μεγάλης Μάννας, 

κοντά στα διάσελα, 

των άστρων τη μουσική,

τα όνειρα και την αγάπη τους για τη ζωή

και την αναμόρφωση του κόσμου του ανθρώπου,

αγρυπνώντας μαζί με τις έγνοιες και μεταλαβαίνοντας

το φως της νέας μέρας

που χάραζε πίσω απ΄τα βουνά.

26.9.2022.

Ηέλτιος- Ανοίκεια

 Πόσο οικεία, τους ακούω να λένε,

μας είναι  όλα εδώ. 

Με θυμό τους κοιτάζω.

Καμιά οικειότητα τα πράγματα αυτά δε μου επιτρέπουν.

Ξένα μου είναι

κι η σκέψη τίποτα οικείο δε μου φέρνει.

και τίποτα  τέτοιο σε οικείο δε μεταποιεί.

Οικειοποίηση καμιά.

Ξένος είμαι

και  ξένος  εδώ νοιώθω

και άπορος.

23/9/22

Ηέλτιος- Η ΘΕΑ

.. ἡλιάδες κοῦραι προλιποῦσαι δώματα νυκτός, εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας

Παρμενίδης (απ.Ι,9-10)

Το είδα,

και τα μάτια μου έκλεισε το θάμπος

που καταγωγή μαρτυρά θεϊκή κι αλλοτινών ζωγράφων ποίημα-

φανέρωμα προσώπου.

Ναι. Έτσι το είχα Φανταστεί [κι έτσι ήταν]

Εδώ στο ξέφωτο. Θηρίο ανήμερο, που δε λογαριάζει τον καιρό

και τον κόσμο σηκώνει γενναιόψυχα  στο ύψος της καρδιάς

-δίχως τίποτα να έχει να ζηλέψει-

στου Ζυγού και στων αστερισμών τους σιτοβολώνες καλπάζοντας

με την κόκκινη σημαία υψωμένη ν' ανεμίζει

στάχια χρυσά μεριάζοντας και σκοτάδια παραμερίζοντας

το φως να φτάσει ως εδώ κι η θεία χάρη:

στην πλάτη της Γης όπου ακροπατά

βγάζοντας τις καλύπτρες της θεάς απ' το κεφάλι της

και της αξιοπρέπειας το βάρος επαναφέροντας   στα ανθρώπινα.

Και ξάφνου ο πόντος  βλέπεις απ' άκρη σ' άκρη από θυμό να συνταράσσεται

σαν το σπαθί της κατακόρυφα υψώνει

Ζωή αξιώνοντας κι Αλήθεια

και φως ιλαρό στο δείπνο των παραπεταμένων

κάτω απ΄την τρύπια στέγη

όπου φωτίζει ακόμη

εκείνο τ' άστρο: ο Αλδεβαράν.

21/22-9-22