Ηέλτιος- Τυφλός καιρός

 Στα σύνορα, στα σύνορα

πετάξαν τρομαγμένα τα πουλιά,

στο αδιαπέραστο του νου και των αισθήσεων

στο λυκόφως της παραλίας του Παλαιού Φαλήρου

λευκά φτερά κι αλύτρωτα

που μόλις πρόλαβαν κι εκτινάχθηκαν αναπετώντας

από των χυτηρίων της ιστορίας

τους χαλύβδινους πυρωμένους

τύπους.

Απόκοσμος κελαϊδισμός

και μάτια που σε είδαν και σε πόθησαν

μαζί με τη χάρη της κίνησής σου, μια σιλουέτα πόθου στην άπιαστη

γραμμή του ορίζοντα,

λίγο πριν κατέβουν και σε κόψουν οι δημιουργοί

και στις ενοχές σε ρίξουν

και στη μορφή σε κλείσουν

του τυφλού καιρού που τον στοιχειώνουν

απολιθωμένες οι νεκρές ψυχές.

10.10.2014/22

1Costas Tsiantis

Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου)- απόσπασμα από το βιβλίο ''Μια κούρσα για τη Χαριγένεια''.

 

Γιώργος Ραυτόπουλος - Φθινόπωρο

 

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΣΑ ΝΑ'ΜΑΙ ΑΠΌ ΣΙΔΕΡΟ

 Σα νά’ μαι από σίδερο μου μιλάς,

κι όπου βρεθείς χτυπάς
με φωτιές και βαριοπούλες εξουσίας να με μεταμορφώσεις,
δίχως ν’ ακούς το χλιμίντρισμα των αλόγων στο υπόγειο
που μαύρο φίδι τα ζυγώνει.
Ω αν μ’ ήξερες!
θα μ’ άγγιζες στον άνεμο,
θα με μύριζες σε κάθε ρόδο,
θα μ’ άκουγες σε κάθε κελάηδισμα του αηδονιού
και στον πηλό που πλάθεις και κολλάει στα χέρια σου
θά’ βλεπες κάθε στιγμή
τη μορφή ενός μικρού παιδιού να σου χαμογελάει
μπρος στην πέτρινη βρύση όπου έπινες νερό!

7 Οκτωβρίου 2014

Στέλλα Τεργιακή - Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο

 Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο

...

Γίνεσαι ά π ε ι ρ ο,

μες στο νου και στην καρδιά σου,

που αφουγκράζεται τους ήχους,

τους παλμούς, τις νότες,

το μύρο και το Φως

μιας μακρινής υπερκόσμιας

υπαγόρευσης

που σου φωνάζει και σου γνέφει…

Και τότε νοιώθεις το εύρος σου,

αισθάνεσαι τη δύναμη εντός σου,

πάλλεσαι στη γη των κυττάρων σου

κι αναδύεσαι

μες’ απ’ το κέλυφος των ορίων σου

σε μια άλλη διάσταση,

σε μια άλλη πορεία συνειδητότητας.

Ίσως να είναι η μελαγχολία του Φθινοπώρου

που σε ομορφαίνει.

Ίσως όμως,

να είσαι από μόνος σου

όμορφος …

κι ανθίζεις στο κάλεσμα.

Κι ίσως ακόμη,

η τρυφερότητα της αγάπης

που αναζητάς να πάρεις

στην ωριμότητα του Φθινοπώρου,

να είναι εκείνη που ε σ ύ

θα έπρεπε να έχεις δώσει

στη νιότη της Άνοιξης!

Αναμετράσαι με τον Εαυτό σου

κι ίσως τότε να κλάψεις θέλεις,

γοερά…

ανα-θεμελιώνοντας τις ανισόρροπες δομές σου.

Τι κι αν νόμιζες ότι κρατούσες

στις χούφτες σου την αλήθεια.

Τι κι αν προσπάθησες να σταθείς

ευθυτενώς

στο ξημέρωμα της ζωής σου.

Στόχευσες μα … αστόχησες.

Δαπάνησες μια ζήση ολόκληρη

για να μάθεις ,

πως ο Ή λ ι ο ς β γ α ί ν ε ι π ά ν τ ο τ ε

απ΄ την Α ν α τ ο λ ή τ η ς Ψ υ χ ή ς!

...

Απόσπασμα: Κεφάλαιο ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -

απ΄το νέο βιβλίο της " Οι 4 εποχές της Ψυχής " -

Εκδόσεις Ιωλκός.

Ηέλτιος -Ίσκιοι

 Αγαπάω να περπατώ στους ίσκιους, γιατί μ΄ οδηγούν στον ήλιο!

Αγαπάω τον ήλιο, γιατί μου φανερώνει εσένα!

                                                                                                        5.10.2022.

Ζωή Δικταίου- « Χαμένες γυναίκες »

 Ζωή Δικταίου

4 Οκτωβρίου 2015  · 

Κεντούσε με λέξεις στον παλιό μαυροπίνακα

το καινούριο χρυσάφι του ήλιου

και το μάλαμα του φεγγαριού

στην άβυσσο του σύγχρονου κόσμου

για να έχουν ουρανό τα χελιδόνια

και ανοικτό ορίζοντα τα παιδιά .

Ήταν δασκάλα. Το όνομα της ήταν…

Κανείς δεν θυμάται…

κι όμως είχε γίνει πρωτοσέλιδο φρίκης.

Ψιθύριζε, τραγούδια τις νύχτες και προσευχές

για να χτυπήσει ρόδινη η αυγή το τζάμι

για να σταθεί ένας έρωτας φως στο φεγγίτη

πήρε μαζί το καρδιοχτύπι της και την κραυγή.

Την έλεγαν Αγάπη.

Ζύμωνε, με τα χέρια της ροζιασμένα,

με κόπο, κάτι μεγάλα σταρένια ψωμιά

σαν τσέρκια βαρελιού στρογγυλά

πίστευε σ’ ένα κόσμο αγνό

εκεί που κανείς δεν πειράζει κανέναν

αχνιστά ψωμιά, τα στόλιζε με μαύρο πιπέρι κι αλάτι

να χορτάσουν μάτια και στόματα.

Τη φώναζαν Ελπίδα στη γειτονιά. Τη φώναζαν…

Όταν άνοιγε την αγκαλιά της

ξόρκιζαν το φόβο τ’ αρσενικά

κι ονειρεύονταν να γίνουν άντρες τ’ αγόρια

η Φυλάνθη δε γέρασε ποτέ, δεν πρόλαβε

κάποιος, για μια χούφτα κέρματα

πήρε μαζί με τη χαρά της ηδονής και την ψυχή της.

Μιλούσε, όχι με τη φωνή της αλλά με τον τρόπο της,

μιλούσε με τα δέντρα και τα νερά κι έβλεπε αγγέλους

ποτέ δεν είχε ενοχλήσει η Ερμοφίλη

ζωγράφιζε παντού καρδιές, στην άμμο, στον αέρα,

στα τσαλακωμένα χαρτάκια, στους γκρεμισμένους τοίχους

ακόμη και στην πόρτα της, είχε ζωγραφίσει

μια τεράστια κατακόκκινη καρδιά

όμως, καμιά καρδιά δε στάθηκε ικανή

να στηρίξει τα περιορισμένα της όρια

κι ο θάνατος της, πόσο άδικο, κανέναν δε λιγόστεψε.

Φορέματα στο χρώμα της φλόγας

κρεμασμένα στους φανοστάτες του δρόμου

και στα δέντρα της πόλης και στην αγορά,

κόκκινα απλωμένα φορέματα, υπενθύμιση των γυναικών

που χάθηκαν, θύματα της ανείπωτης βίας.

Είναι μια βαθιά λύπη, μα πόσοι έμειναν να αισθάνονται

κι όμως αυτό το μούδιασμα, αυτό το φόβο

θα τον έχεις μόνο εσύ γυναίκα,

γυναίκα με το κόκκινο αέρινο φόρεμα στη φαντασία μου

γιατί είναι σκληρό να δεχτώ το δικό σου

αυτό που έβαψε κόκκινο το αίμα.

Την απουσία σου, την έλλειψη σου, ποιος νοιάστηκε,

η κοινωνία θα την προσπεράσει με συνοπτικές διαδικασίες

όπως τα περισσότερα εγκλήματα εξ’ άλλου

το συνηθίζει, γιατί ανήκουμε όλοι

σ’ ένα, στον ίδιο αρρωστημένο πολιτισμό

που μεγεθύνει την ένδεια, το φόβο, την υποκρισία

που πάσχει από απώλειες, πολλές απώλειες

συνείδησης , ηθικής, πνεύματος, καθήκοντος.

Γυναίκα εσύ, που σε καταδιώκει ο αρχαίος καιρός

που προσπάθησες ελεύθερη να είσαι κάπου

σε μια οικογένεια, σε μια φιλία, σε μια συντροφιά

και ξέχασες να ονειρευτείς για εσένα

μια ζωή, μια βροχή, μια θάλασσα

εσύ που ύψωσες την ψυχή σου

στο φθαρμένο ιστό μιας κοινωνίας που παραπαίει

και τώρα η ανάμνηση σου λιώνει σ’ ένα άσπρο κερί

είσαι όλα, όσα όλοι, έχουν ξεχάσει

αυτόν τον κόσμο τον προστατεύει η λήθη να ξέρεις

κι αν ρωτήσεις εκεί έξω, θα σου πουν πολύ απλά

« η ζωή συνεχίζεται ».

Στη μνήμη σου περπάτησα σήμερα μ’ ένα κόκκινο φόρεμα,

θέλω να συνεχίσω να πιστεύω στην αγάπη,

να αισθάνομαι την καλοσύνη,

έκπτωτη της παρακμής και της ματαιοδοξίας

να μάχομαι για εκείνους που απελπίζονται με το άδικο

για εκείνους με τις μαγεμένες παλάμες

που απομακρύνονται

από τη μοίρα και τις κοσμικές εκκρεμότητες

μιλώντας τη γλώσσα των παιδιών.

.

Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 4 Οκτωβρίου 2015

Αφιερωμένο στις χαμένες γυναίκες

http://kritigr.gr/47037/

Ηέλτιος- Σιμά σου

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσαν στην αγκαλιά σου.

4.10.22

Λυπημένα δειλινά. Ποίηση: Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Μουσική : Γ. Σπανός- Ερμηνεία Κ. Χωματά

Λυπημένα δειλινά

Στῆς γειτονιᾶς τῆς φτωχικῆς
γυρίζει ὁ νοῦς μου τὰ στενά,
τὰ λυπημένα δειλινὰ
στοχάζομαι τῆς Κυριακῆς.

Μέσα στὴν κόκκινη ἀντηλιὰ
τὸ μαραμένο θηλυκὸ
δίχως ἐλπίδα καὶ μιλιὰ
ποτίζει τὸ βασιλικό.

Κανεὶς διαβάτης δὲν περνᾷ,
κανένα αὐτὴ δὲν καρτερεῖ
ποὺ στὸ μπαλκόνι ὀρθὴ φορεῖ
τὸ γιορτινό της τὸ γκρενᾶ.

Σὰ μοῖρα κάθεται μία γριά.
Στὸ φῶς μιᾶς πόρτας ρημαδιοῦ
μακραίνει ὁ ἴσκιος τοῦ παιδιοῦ…
Καμπάνα ἀκούγεται μακριά…

Στὸ σύννεφο τὸ βυσσινὶ
θὰ πέσει ὁ ἥλιος νὰ κρυφτεῖ.
Ψαλμὸς ἀκούγεται ἡ φωνὴ
τοῦ τελευταίου πραματευτῆ.

Ὅλα σταμάτησαν ἐκεῖ.
Ἀργεῖ πολὺ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βραδιά…
Πῶς ἔχω τὴν ψυχὴ βαριά,
Τὸ δειλινὸ τὴν Κυριακή!

(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)

Ηέλτιος-Εγγύτητα

 

Ω πόσο με νοιώθεις που με μια σου ματιά

ανατέλλει το φως κι αναδύεται ο κόσμος-

το κρυμμένο κάλλος του έγχρονου

κι η λαμπρότητα της ψυχής.

Μα δες:

Ένα τόσο δα, μια ασυνέχεια απειροελάχιστη,

κι όλα αλλάζουν:

θάνατος-ζωή.

Ένα τόσο δα, και να οι δυό μας!

Ένα τόσο δα, και να εγώ μοναχός!.

1.10.2014.

Ηέλτιος- εόν

 

Αγέννητον εόν και ανώλεθρον-

κάπως έτσι το θαύμα.

Κι εμείς πάνω στη φλούδα του πλατάνου να γράφουμε ονόματα και να χαράζουμε σχήματα,

και το χέρι μας να κινεί η άχρονη Χάρη της,

καθώς ο ίσκιος της φιλάει τα βουνά και περνάει ψηλά στον τρύπιο βράχο,

εκεί όπου πέταξε ο αετός για του Καραϊσκάκη τα λημέρια

30.9.2014.

ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ 1972

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου

 

SVOURA.NET

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι, όμως μό

2Εσείς και Sonia Kontaxi

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

0

Ήέλτιος- ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΗΣ

 

Θ' αποκαταστήσουμε σήμερα τον αστεροειδή,

μα πρόσεχε το κρύο/

απ' την τρύπια ψυχή μπαίνει

του ανθρώπου

και μαστόροι δεν υπάρχουν πιά.

27.9.22.

Ηέλτιος- Μεταλαβιά

 

Κι επειδή τους στερήσαν

το ψωμί και το κρασί

για τη θεία κοινωνία,

τις νύχτες πλησίαζαν και μοιράζονταν

στην αγκαλιά της μεγάλης Μάννας, 

κοντά στα διάσελα, 

των άστρων τη μουσική,

τα όνειρα και την αγάπη τους για τη ζωή

και την αναμόρφωση του κόσμου του ανθρώπου,

αγρυπνώντας μαζί με τις έγνοιες και μεταλαβαίνοντας

το φως της νέας μέρας

που χάραζε πίσω απ΄τα βουνά.

26.9.2022.

Γεωργίου Λαμπελέτ : H ΓΙΟΡΤΗ