Share

Πέμπτη 27 Μαΐου 2021

T.S. Eliot- Burnt Norton

 ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ

Α' Burnt Norton
Ὁ χρόνος ὁ παρὼν καὶ ὁ περασμένος
ὑπάρχουν ἴσως μέσα στὸν μελλοντικὸ
κι ὁ μελλοντικὸς στὸ παρελθόν.
Ἂν ἕνας εἶναι ὁ χρόνος καὶ παντοῦ παρών,
δὲν μπορεῖς νὰ διαπραγματευτεῖς μ’ αὐτόν.
Δὲν μετρᾶ τὸ τί θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ,
θὰ μείνει πάντα ἕνα ἀνυπόστατο «ἄν»,
σὲ κόσμο ὑποθετικό.
Ὅ,τι θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ κι ὅ,τι συνέβη,
καταλήγουν σ’ ἕνα σημεῖο, πού ’ναι αἰώνια παρόν.
Βήματα στὴ μνήμη ἀντηχοῦν
στὸ πέρασμα ποὺ δὲν θέλησαν νὰ μποῦν,
μὲ τὴ θύρα ποὺ δὲν ἀνοίξαμε ποτὲς
τοῦ κήπου μὲ τὶς τριανταφυλλιές. Ἔτσι τὰ λόγια μου
στὴ σκέψη σου ἠχοῦν.
Παρενοχλοῦν τὴ σκόνη στὴν κούπα
μὲ τὰ πέταλα τοῦ ρόδου – ἄγνωστο γιατί.
Κι ἄλλοι ἦχοι τὸν κῆπο κατοικοῦν·
θὰ πᾶμε ἐκεῖ ποὺ ὁδηγοῦν;
Βιαστεῖτε, εἶπε τὸ πουλί, βρεῖτε τους, βρεῖτε τους,
δὲν εἶναι μακριά. Μὲς ἀπὸ τὴν πρώτη θύρα
στὸν κόσμο μπαίνεις ποὺ ἔχεις πρωτοδεῖ,
ν’ ἀκολουθήσουμε τῆς τσίχλας
τὴν πλανερὴ φωνή; Νά μας τώρα ἐκεῖ.
Μπροστά μας στέκουν,
ἀόρατοι κι ἀδιαμφισβήτητοι,
κυματίζουν ἀργὰ κι ἐλεύθερα,
πάνω ἀπὸ φύλλα ξερά,
στὴ ζέστη τὴ φθινοπωρινή·
καὶ τὸ πουλὶ ἀπαντᾶ ξανὰ
σὲ μιὰ ἀνάκουστη μουσική,
ποὺ στοὺς θάμνους ἔχει κρυφτεῖ.
Ἡ ἀόρατη ἀκτίδα περνᾶ σὲ μιὰ στιγμὴ
καὶ τὰ ρόδα παίρνουν τὸ ὕφος
λουλουδιῶν ποὺ ἔχουν κοιταχτεῖ.
Νά τους ἐκεῖ, σὰν ξένοι καλωσορισμένοι,
γεμάτοι χαρὰ κι αὐτοί, ποὺ εἴμαστε μαζί.
Προχώρησαν ἐκεῖνοι, ἀπὸ κοντὰ κι ἐμεῖς,
μὲ σχέδιο καὶ τάξη, στ’ ἄδειο δρομάκι,
γύρω στὸν κύκλο μὲ τὶς πρασιὲς καὶ τὸ σιντριβάνι,
νὰ δοῦμε μέσα στὴν κοίτη τὴ στεγνή.
Οὔτε σταγόνα νερὸ δὲν εἶναι ’κεῖ,
μόνο τσιμέντο κι ἡ κάθε κόχη του λερή·
μὰ νά, γεμίζει μὲ τοῦ ἥλιου τὸ νερένιο φῶς
κι ἀργά-ἀργὰ ἀναδύεται ὁ λωτός·
ἡ ἐπιφάνεια λάμπει τοῦ νεροῦ
σὰν τὴν ἄλλη καρδιά, ἐκείνη τοῦ φωτός.
Κι ἐκείνων οἱ μορφὲς ἀντανακλοῦν
πίσω μας μὲς στὸ νερό.
Τότε ἕνα σύννεφο περνᾶ
καὶ τὸ σιντριβάνι πάλι γίνεται στεγνό.
Φύγετε, φύγετε, εἶπε τὸ πουλί·
τὰ φύλλα γέμισαν παιδιά,
ποὺ τρέχουν ξαναμμένα νὰ κρυφτοῦν,
μόλις ποὺ τὰ καταφέρνουν
τὰ γέλια τους νὰ συγκρατοῦν.
Φύγετε, φύγετε τώρα, εἶπε τὸ πουλί:
δὲν ἀντέχει πολλὰ τῶν ἀνθρώπων ἡ φυλή.
Ὁ περασμένος χρόνος κι ὁ μελλοντικός,
ὅ,τι συνέβη κι ὅ,τι θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ,
συγκλίνουν σ’ ἕνα σκοπό, ποὺ εἶναι πάντα παρών.
Εσείς, Λίνος Κόκοτος και 135 ακόμη
1 κοινοποίηση
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση

Τετάρτη 26 Μαΐου 2021

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης: Θεόφιλος Παλαιολόγος


Ο τελευταίος χρόνος είν' αυτός.

Ο τελευταίος των Γραικών

αυτοκρατόρων είν' αυτός. Κι' αλλοίμονον

τι θλιβερά που ομιλούν πλησίον του.

Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη

ο Κυρ Θεόφιλος Παλαιολόγος

λέγει «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην».

Α Κυρ Θεόφιλε Παλαιολόγο

πόσον καϋμό του γένους μας, και πόση εξάντλησι

(πόσην απηύδησιν από αδικίες και κατατρεγμό)

η τραγικές σου πέντε λέξεις περιείχαν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Σάββατο 22 Μαΐου 2021

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 2

J. Michael Yates -ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ I

 

Ποίημα καλού μου φίλου J. Michael Yates που έφυγε το 2019.
Poem by my good friend and mentor J. Michael Yates who passed 2019.
ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ
I
Το μαύρο δέντρo στο τέλος του δρόμου
αποπνέει την τελευταία συλλαβή
της τελευταίας πρότασης
Το μαύρο δέντρο στο τέρμα
είναι το μόνο μέρος του ορίζοντα μου
που δεν απομακρύνεται καθώς πλησιάζω
Τα χέρια, η κεφαλή και τα πόδια μου
έλκονται κοντά του σαν τους δείχτες της πυξίδας
και το δέρμα μου παρομοιάζει και
δίνει την αίσθηση σκοτεινόχρωμου ξύλου.
Τώρα τα μέρη μου δεν ανήκουν σε κανένα σύνολο
τα άκρα μου μόνο μοιάζουν σε μέρη άλλων πραγμάτων
και το τσεκούρι που πάντα κουβαλώ
άρχισε να σκουριάζει.
Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
κι η φωτεινή
αποτελούν το ίδιο φεγγάρι
ένα μικρό κύκλο ψεύτικο φως
στο απέραντο ψεύτικο σκοτάδι.
DEATH THE FIRST
I
The black tree at the end of the road
exclaims the last syllable of the last sentence.
The black tree at the terminus
is the only part of my horizon
that doesn’t retreat as I near.
My hands and head and legs
magnetize toward it like compass needles
and my skin takes on the
look and feel of wood, darkly-grained.
Now my parts belong to the whole;
my limbs only resemble parts of other things,
and the axe I’ve carried always
has always been rusting.
The moon is a dark side
and a light side
and all the same moon;
a small circle of fraudulent light
in the long fraudulent dark.
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο
Εσείς και 30 ακόμη
5 σχόλια
1 κοινοποίηση
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση

Σάββατο 15 Μαΐου 2021

Άνεμος Της Παναγίας, Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης, Μουσική Η. Ανδριόπουλος - Ambitus Choir

Άνεμος της Παναγίας – του Οδυσσέα Ελύτη

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια
Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο
Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου
Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της
Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα
Η ευχή που λαχτάρησε μέσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού
Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα
Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης
Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων

Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου
Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά
Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από την αμαρτία χαράχτηκε
Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη
Πριν από την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου
Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή
Εκατόφυλλη ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας!

[Από τη Θητεία του καλοκαιριού.]