Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis): ΑΥΡΙΟ

 Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)

11 ώρ.  · 

ΑΥΡΙΟ

του Ν. Βαλαωρίτη

Στους επίδοξους μνηστήρες του θρόνου

θα βγάλω ένα λογύδριο –

που θα λέει : αύριο κύριοι αύριο

Αύριο τα σπουδαία και τα σημαντικά

Σήμερα τα’ ανόητα και τα’ απερίσκεπτα

Τα ζαχαρωτά τα χορτάτα και τ’ αλλαντικά

Αύριο αύριο τα νέα τα σημαντικά

Οι εφευρέσεις τα ρομαντικά

Οι αγκαλίτσες τα αποσιωπητικά

Το δέος το επίφοβο και προκατειλημένο

Στο άρμα του αμαρτωλού του τραγελαφικού

Στο κινητό μου η ακινησία του νου

Αύριο αύριο παραχωρήστε μου λιγάκι

χώρο χαρτί και χαρτοκόπτη να ελευθερώσω

το βιβλίο απ’ τα δεσμά του – τους δεσμευμένους

απ’ τα δεσμά τους και τα εδέσματα

απ’ τη μπουκιά τους – αύριο αύριο πώς και πώς

να φτάσουμε να προλάβουμε να μείνουμε

ικανοποιημένοι απ’ τα απειροελάχιστα

απ’ τα ανύπαρκτα απ’ τα κατσιδιασμένα

γατιά – απ’ την έλλειψη πόρων χώρων όρων συνόρων

οπώρων – όπως και να γίνει τις προειδοποίησα

αλλά – δεν μ’ άκουσαν – και αύριο θα’ναι πολύ αργά

ο θρόνος θα έχει απονεμηθεί σε άλλον

Αθήνα, Μάρτιος 2013

Painting: Sonia Delaunay

Electric Prisms

1913

9595

9 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

ΟΔΥΣΣΕΙΑ - Μίκης Θεοδωράκης

ΑΧ ΕΡΩΤΑ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Στην πορτοκαλιά από κάτω Πλένει τα μπαμπακερά Πράσινα έχει τα μάτια κι η φωνή της βιολετιά Αχ έρωτα! Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω Αχ έρωτα... Τρέχει το νερό στ' αυλάκι Με τον ήλιο στην καρδιά του Τραγουδάει ένα σπουργίτι πάνω στη μικρή ελιά Αχ έρωτα!! Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω Αχ έρωτα... Κι όταν θα'χει αποσώσει Όλο το σαπούνι η Λόλα Θα 'ρθουν οι μικροί Τορέρος, Οι Τορέρος οι μικροί Αχ έρωτα!! Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω Αχ έρωτα...

Πασχάλης Τόνιος | «Ευθέως». Συμμετέχουν: Γιώργος Νταλάρας, Γλυκερία, Γιά...

ΣΕΦΕΡΗΣ διαβάζει ΣΕΦΕΡΗ.wmv

00:00 Ο δικός μας ήλιος 02:12 Ο Στρατης θαλασσινός στη νεκρή θάλασσα 06:14 Ενας γέροντας στην ακροποταμιά 10:02 Τελευταίος σταθμός 16:30 Στα περίχωρα της Κερυνείας 20:52 Κίλχη 34:07 Ελένη 39:24 Επικαλέω τοι την θεόν 40:32 Ευριπίδης Αθηναίος

𝐖𝐚𝐭𝐜𝐡 𝐎𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐖𝐚𝐭𝐞𝐫𝐟𝐫𝐨𝐧𝐭 𝟏𝟗𝟓𝟒 𝐖𝐚𝐭𝐜𝐡 𝐌𝐨𝐯𝐢𝐞𝐬 𝐎𝐧𝐥𝐢𝐧𝐞 𝐅𝐫𝐞𝐞

Παπακωνσταντίνου Βασίλης ~ Άρτεμις

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου - Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη - Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου ~ Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις Μετά θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής Άρτεμις θεά των κοριτσιών φόβιζε με μ' ασημένιο τόξο απ' τις ψευτονίκες των ανδρών και από τη θλίψη που 'χουν να 'μαι απ έξω Δε σ' έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες να σ' αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός Άρτεμις θεά των κοριτσιών...

"ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΛΙΚΑΡΙΟΥ" ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

Π. ΤΑΜΠΑΚΑΚΗ: Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ Γ. ΣΕΦΕΡΗ

ΠΟΛΙΝΑ ΤΑΜΠΑΚΑΚΗ: Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ Γ. ΣΕΦΕΡΗ 

George Michael - Careless Whisper (Official Video)

Γιώργος Σεφέρης

Σημείωση.Μαλεβίτσης για Σεφέρη, Τσάτσο και Χάιντεγγερ.

Θηρία και Σκύβαλα - Ηρώ Σαΐα - Κέντρο Περίθαλψης Άγριων ΖωΏν

Στίχοι : Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης

ΘΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΚΥΒΑΛΑ

Το ξέρουν τα γκαρσόνια
απ’ τ’ αποτσίγαρα
πώς τρώει το σεκλέτι
όλα τα σκύβαλα.

Γεμίζουν τα ποτήρια
κι όταν βουρλίζονται
οι άγνωστοι της νύχτας
φίλοι βαφτίζονται.

Ο έρωτας θηρίο
και μάλιστ’ άγριο
τι κι αν στις άδειες πιάτσες
κάνει τον άγιο.
Όσοι τον προσκυνούνε
και δαιμονίζονται
τον κόσμο εξοστρακίζουν
κι εξοστρακίζονται.

Το ξέρουνε οι μάνες
κι αν δεν το δέχονται
πάντα κρυφά τις νύχτες
μόνες προσεύχονται.

Να γίνει δεν αφήνουν
νερό το αίμα τους
ανάβουνε κεράκια
και ζουν στο ψέμα τους

Ασθενείς και οδοιπόροι - Ζαχαρίας Καρούνης - Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζωών

Το '' Κέντρο Περίθαλψης '' αποτελεί κύκλο τραγουδιών με θέμα του τις ζωές όσων έζησαν στο περιθώριο της ζωής ή της αγάπης. Δίσκος δημιουργών σε στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου και μουσική του Ζαχαρία Καρούνη ενώ τις ενορχηστρώσεις υπογράφει ο Χρυσόστομος Καραντωνίου. Βασική ερμηνεύτρια του δίσκου είναι η Ηρώ Σαΐα , ξεχωριστή φωνή ,καθάρια και λαμπερή που φέρει όλα τα συναισθήματα των καταστάσεων που ζούν οι ήρωες του ''Κέντρου Περίθαλψης'

Αρλέτα το τραγούδι της λίμνης (ο γλάρος)

Στίχοι: Αρλέτα

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Μεσ' στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Dowland - "Melancholy Galliard"

Ihohromata

Ο δικος μας ηλιος - Γ.Σεφερης (klonos-on-piano)

Ena Tragoudi Alliotiko (Remastered)

FF.C - Κάποιου Οκτώβρη την αυγή - βίντεο με στίχους HD

Βράδια περάσαν σιωπηλά

μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά

Πόσο σ’ αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ’ ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή

Ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή

Σε μια αμμουδιά, σ’ ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική

Θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί

Μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
Υπάρχουν φορές που νιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ’ εκεί
Θα `μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί

Πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
Εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν’ αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις

Ίσως έπρεπε ν’ αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν’ αλλάξεις
μα αυτή που είχα φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την αυγή

Θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο θα περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από `κείνου του φεγγαριού το φως

Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ

Και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή, η σπίθα, η φωτιά
η γιορτή, η πληγή και η χαρά
τα σ’ αγαπώ στα σκοτεινά

Σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
Τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά

Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
Τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά

Σ’ είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
Πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
Πάντα τα σημάδια σου θα `ναι νωπά
Πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
Πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
Ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ’ εκεί
Θα `μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Στο παρελθόν
πόσο σ’ αγάπησα εκεί
Στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ’ ένα νησί
Στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
Στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή

Soliloquy Of Molly Bloom

Ο Παύλος Παυλίδης live από το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος | SNFCC

Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης μιλάει για την παράσταση "Οδυσσέας"

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΑΡΤΖΙΔΗΣ "Ο ΠΙΟ ΓΛΥΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ"

ΕΡΗΜΙΑ- Μίκης Θεοδωράκης (2006)(full)

"ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ" ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ-ΜΟΡΦΩ ΤΣΑΙΡΕΛΗ

Η Παρθένα Της Γειτονιάς Μου - Μάνος Χατζιδάκις

Tori Amos - Love Song

Ποιο το χρώμα της αγάπης - Λουδοβίκος των Ανωγείων

Ποιο το χρώμα της αγάπης

ποιος θα μου το βρει;

Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά.

Να `χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.
Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Να `ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.

Να `ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Dialectic - Fractal II

Σαν Παλιό Αλφαβητάρι-Χαρούλα Αλεξίου (Ανέκδοτη ηχογράφηση)

Μουσική :Λίνος Κόκοτος

Στίχοι :Κώστας Τριπολίτης
Ερμηνεία Γλυκερία

Πού με τραβάς καρδιά μου αντάρτισσα
Και ξαγρυπνάς για σένα αμάρτησα
Τώρα που γύρισε ο καιρός
Εφτά φορές πικρός

Σαν παλιό αλφαβητάρι η ψυχή μου
Είκοσι σελίδες μαύρα γράμματα
Μια ζωή να περιμένω
Περιμένω
Πότε θα γυρίσουνε τα πράματα

Πού θα με πας σε ποιον ανήφορο
Και με τρυπάς μαχαίρι δίφορο
Τώρα που γύρισε η ζωή
Εφτά φορές πικρή

Νατάσσα Μποφίλιου - Κοίτα Με | Official Video Clip

Ο Γιώργος Κοροπούλης διαβάζει Λάμπρο Πορφύρα

I De Polis Elalisen. Giorgos Seferis (Remastered)

Arvo Pärt - Trisagion - Estonian National Symphony Orchestra - Dir. Paa...

Ρεσιτάλ Πιάνου, Porto Veneziano, 1.08.17

Δ.Παπαδημητρίου, W.H.Auden Το Σπήλαιο της Αντιύλης (Γ.Φλωράκης, Π.Παπαιω...

Tο Σπήλαιο της Αντιύλης


Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ποίηση W.H.Auden
Μετάφραση Γιώργος Κοροπούλης
Τραγουδούν Γιώργος Φλωράκης, Πάνος Παπαϊωάννου

Live ηχογράφηση από την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Κύκλος τραγουδιών «Ο Μεγάλος Αιρετικός»

Το σπήλαιο της Αντιύλης

Υπόγειο μπαρ, στη Νέα Υόρκη. Κάθομαι αβέβαιος, φοβισμένος καθώς εκπνέουν οι ευφυείς ελπίδες μιας δεκαετίας
θολής, ανέντιμης, γελοίας.
Κύματα φόβου και οργής
πάνω από τη συσκοτισμένη
πόλη περνούν - κι η μουδιασμένη ζωή μουδιάζει κι άλλο... Ανείπωτου θανάτου αποφορά μιαίνει
τη νύχτα αυτή του Σεπτεμβρίου.
Του Σχίσματος ο ιστορικός,
του Λουθηρανισμού ή απλώς
του Κεφαλαίου, ας εντοπίσει
το τραύμα που έχουμε απωθήσει - αν είναι απώθηση απλώς·
αν κατ ́ εικόναν μας δεν ήταν πάντα ο Θεός ψυχωτικός. Εμείς - μονάχα ό,τι μας είπαν ξέρουμε κι είναι αρκετό:
Αν κάποιον βλάψεις, θα σε βλάψει... Τί άλλο είχε καταγράψει
στην εξορία ο Θουκυδίδης; Λόγοι δισσοί, δημηγορίες:
αυτό ήταν η Δημοκρατία.
Κι όταν τελειώσαν πια τ ́ αστεία, δεν ήταν κάν αυτό... Ιστορίες πολέμων για την Εξουσία
μας λένε ακόμη - μα η ουσία μένει κρυμμένη: η κυνική καταστολή κι εδώ κι εκεί - και η κλεμμένη υπεραξία -
κι η αποβλάκωση... Ω, θα δεις

μες τον ουδέτερον αέρα,
όπου οι τυφλοί ουρανοξύστες ύμνος διάτορος υψώνονται
στην Κοινή Δράση, να ξεχύνονται απόηχοι απ ́ όσα οι χτίστες
της Βαβέλ πάσχιζαν να πουν... Πλήθη συρρέουν, για να χαθούν στην γκρίζα, εργάσιμη ημέρα,
σε πληξη ανώνυμη, που μοιάζει να αιωρείται - κι εδώ πέρα
που κάθομαι κατασταλάζει:
Άγνωστα πρόσωπα στην μπάρα, τον ίδιο καθρεφτίζουν τρόμο: μη χαμηλώσουνε τα φώτα,
μη σταματήσει η μουσική -
και τη βουή από το δρόμο έξαφνα ακούσουν, την αντάρα της σκέψης τους τη σκοτεινή... Ας μείνουν όλα όπως πρώτα: νά ́ναι το δάσος στοιχειωμένο και το παιδάκι φοβισμένο -
το δύστυχο, κακό παιδί
που οι πόθοι του είναι πιο μαύροι
κι απ ́ την καρδιά του μισθοφόρου κι απ ́ τους σκοπούς του Τραπεζίτη: ένας χορός μοναχικός
σαν του Νιζίνσκι - που θεός
κι εμπόρευμα ήταν ταυτοχρόνως... Οι κοινοί πόθοι του... Ω, νά ́βρει τρόπο να φάει μέχρι κόρου,
τρόπο ν'αρπάξει απ' τον αλήτη, τρόπο, μισώντας όλους, μόνος
σ ́ όλους να γίνει αγαπητός...

Μέσα απ ́ το μαύρο αυτό σκοτάδι κι απ ́ τα ερέβη του μετρό
στης μέρας τα ήθη το κοπάδι βγαίνει πιο παραγωγικό·
κι ως απαιτεί η Εταιρεία πίστιν ομνύει εις την συμβία... Κι εγώ, εδώ - στο Αφεντικό θά ́πρεπε, λέει, να ευχηθώ αισχρά κι επώδυνα τα τέλη· και στην ανήμπορη αγέλη σαν προφητάναξ να στραφώ.
Μα εγώ - όλο κι όλο που μπορώ είναι - το ράγισμα να δείξω
στην αδιάσπαστη οθόνη:
μέσα στην Τέχνη να υποδείξω τη βουβαμάρα· μέσα στο Πάθος, αυτό που μας παγώνει κι είμαστε - όλοι - τόσο μόνοι και ξένοι: αυτό που έχει πετύχει να μεταμφιεστεί σε Τύχη -
τύχη κακιά... Ω, αν θυμόμασταν πως αγαπάνε· αν δεν ξεχνιόμασταν
μέσα στο άρραφο σκοτάδι δίχως φωνή και δίχως χάδι...
Κι όμως - παντού - φώτα μικρά, διεσπαρμένα, ειρωνικά, λάμπουν για λίγο, όταν μπορούν οι Δίκαιοι και συνομιλούν:
Ω, να γινότανε κι εγώ,
πλάσμα από Έρωτα και στάχτη κι άρνηση όλος σαν αχάραχτη πλευρά σε νόμισμα, ν ́ ανάψω μια φλόγα, κάποιος να τη δει.

Μελίνα Κανά "Στιγμές ερωτικού λόγου" (2006)

ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΚΑΠΝΟΣ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ - ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΑΚΙΑΣ

Είναι ένας κίτρινος καπνός που μας τυλίγει

στου λιμανιού τις αποβάθρες, στα μουράγια όλο πληθαίνουν ένα γύρω τα ναυάγια και η ζωή μας πάντα βγαίνει τόσο λίγη. Τοπίο γκρίζο της καρδιάς το πανωφόρι ξύλο που καίγεται κι αφήνει πίσω στάχτη πάνω μας βγάζει ο καιρός όλο το άχτι του γυρισμού λησμονημένο το βαπόρι. Πού να ‘βρει χώρο το κορμί να ξαλαφρώσει μιαν αγκαλιά ζεστή τη γύμνια να τυλίξει πριν το χαμόγελο στα χείλη μας πετρώσει τα χέρια λύνουν τα σκοινιά κι όλο ματώνουν λυσσάει ο άνεμος στην ξέρα να μας ρίξει δυο μάτια στο γιαλό θυμάμαι που βουρκώνουν. Ποίηση © Δημήτρης Φιλελές Μελοποίηση – Ερμηνεία © Φίλιππος Πλακιάς

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES by Yannis Ritsos/Translated by Manolis Aligizakis

 ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES

by Yannis Ritsos/Translated by Manolis Aligizakis

Κάποιες ξεχτένιστες γυναίκες τίναζαν απ’ τα παράθυρα

απίθανα κάτασπρα σεντόνια. Λαμποκοπούσαν

μετόπες ναών κι οι πάνω κερκίδες των σταδίων. Τούτη η λαμπρότητα,

τυφλή, εκτυφλωτική, σ’ αυτή της ακριβώς την επίδειξη,

σαν κάτι να μας έκρυβε —κι αλήθεια μας έκρυβε·—

μήπως εκείνη την κλοπή; Κι ήταν ακόμη

τα πελώρια πιθάρια στους κήπους και στα υπόγεια

κι οι χρυσές προσωπίδες με τα κενά, ερευνητικά τους μάτια.

Μια γυναίκα σιωπή· το ίδιο αόριστο νόημα· κοινή συνωμοσία.

Μεγάλωναν τα γένια, τα μαλλιά, τα νύχια, τα όργανα·

και πάντα ειδήσεις για νεκρούς και για ήρωες, και πάλι για ήρωες·

μεγάλα κόκαλα αλόγων στις πλαγιές με τις ξερές αφάνες·

πυκνώνανε οι αναπνοές των άπλυτων σωμάτων. Μια γυναίκα, κάποτε,

περνούσε απόμακρα μες στην εσπέρα με μια υδρία στον ώμο της.

Πίσω της έκλεινε ο αέρας το πέρασμα. Η βραδιά

διπλωνόταν στην άκρη μιας σημαίας. Κάποιο αστέρι

φώναζε ξαφνικά ένα ακατανόητο «όχι», κι ύστερα

έσβηνε ο καλπασμός των αλόγων κατά μήκος της νύχτας

αφήνοντας πιο σιωπηλά τ’ αστέρια πάνω απ’ το ποτάμι.

A few women with unkempt hair shook whitewashed

bed-sheets out of their windows. Metopes of temples

and the upper seats of stadiums shone. This blind, blinding

shine, in this precise presentation, seemed to hide

something from us (and this was truly the case).

That thievery perhaps? And the massive jars were still

in the gardens and in the cellars, and the golden masks

with their empty, searching eyes.

A woman’s silence; the same vague meaning; a common

conspiracy.

The beards, hair, fingernails, and penises grew longer;

and always the news about heroes and the dead, then again

about heroes;

large horse bones on the hillsides with the dry shrubs;

the stench from uncleaned bodies increased; at the distance

a woman would pass, at evening-time, with a water pitcher

on her shoulder.

The breeze filled the space she left behind her. The evening

was enfolded in the tip of a flag. Suddenly a star cried out

an incomprehensible no and then the horse’s gallop

faded away along the length of the night

leaving the stars even more silent above the river.

Δημήτρης Παπαδημητρίου - Το Βαλς Των Πολλαπλών Ειδώλων (Official Audio V...

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΖΑΤΟΣ (25 Ιουνίου 1915 – 3Φεβρουαρίου 2004)

ΖΗΣΙΜΟΣ  ΛΟΡΕΝΖΑΤΟΣ. 

Επίσης   Άρθρο Δ.Καψάλη  Το χαμένο κέντρο

"Το Πάθημα".

Πρόσεχε τα μεγαλεπήβολα συστήματα

Τη μαθηματικά αυστηρήν αιτιοκρατία

Του λογικού τον πύργο το χρυσοπλοκότατο

Πασχίζοντας πέτρα με πέτρα να τον θεμελιώσεις

Κάστρο ή ταμπούρι απάτητο στο νόμο της αντίφασης

Σε τόμους δύο σχεδιάστηκαν οι "Θεμελιώδεις Νόμοι

Της Αριθμητικής" ή "Grundgesetze"

Der Arithmetik" - (χίλια οχτακόσια ενενήντα τρία

Ο πρώτος τόμος, χίλια εννιακόσια τρία

Ο δεύτερος). Δουλειά μιας ζωής. Χτύπημα με το σφυροκάλεμο

χρόνια και χρόνια.

Όλα ως εδώ καλά

Μα εκεί που ο Φρέγκε (Γκόττλομπ) διόρθωνε

Ήσυχος τυπογραφικά δοκίμια και του δευτέρου

Πια τόμου, ένα το κερατένιο λογικό παράδοξο

Που ανασκευή δε σήκωνε- απορία του Ράσσελλ (Μπέρτραντ)-

Ανάγκασε χωρίς πολλά το στοχαστή του Μεκλεμπουργκ

Να προσθέσει μια τελευταία παράγραφο στο σύστημα

(Ποιος στοχαστής θα καταστρατηγούσε την αλήθεια)

Και να δεχτεί την αμετάκλητη καταστροφή:

Τα θεμέλια ρημάδι, τη λογική του σκάρτη, στράφι τον κόπο του

Και τους δύο τόμους - σκέψου κολοσσιαίο χαντάκωμα-

Σαβούρα για το κάρο με τα σκύβαλα και τα σαρίδια

Χαλκιάδες Μοιρολόι του Ελμπασάν

Dimitris Papadimitriou Erotikos Logos part C / Δημήτρης Παπαδημητρίου Ερ...

Ο Μάνος Χατζιδάκις Στη Ρωμαϊκή Αγορά Full Album

Η ΧΑΡΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

 

Homo universalis

1 ώρα  · 

HOMOUNIVERSALISGR.BLOGSPOT.COM

Η ΧΑΡΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis

Γέλασε η αύρα ανάμεσα

στην ανισότητα του βήματός του

της φύσης λάθος ανεπείδωτο

κουτσά τα βήματά του

έξω απ’ τη θάλασσα

μάτια γιομάτα καλοσύνη

αγίου ίριδες

λεβέντη κάλλος

όλης της Οικουμένης

η ισορροπία

στον ανισόρροπο βηματισμό του

έψαξε για δικαίωση

ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο

έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου

της μέρας την ατέλεια

να τελειοποιήσει

Κύριε και Θεέ μου

μεθυσμένος ήσουν

όταν τον έσπειρες

Κύριε και Θεέ μου

ελέησόν μας και μην ξαναπιείς

Μαρία Παπαγεωργίου - Ο Κηπουρός

Στίχοι | Μουσική: Παύλος Παυλίδης από το δίσκο "Αφού λοιπόν ξεχάστηκα" (2004) Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς κάτι πουλιά πετούν πάνω απ’ τη στάχτη που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και μου τραγουδάνε "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...". Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και μου τραγουδάει "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...". Θα `ρθει, ένα απόγευμα ζεστό, θα μπει στον κήπο αυτό όλο το φως που υπάρχει... Θα `ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό, θα κοιταχτεί μέσ’ στο νερό και θα ρωτάει να μάθει... Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά, πόσο είχε λείψει εκεί μακριά ποιος τα φροντίζει τ’ άνθη...; Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη μου `παν σε είδαν πάλι απ’ έξω να περνάς και έπειτα είπαν "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...". Θα `ρθει, ένα απόγευμα ζεστό, θα μπει στον κήπο αυτό όλο το φως που υπάρχει... Θα `ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό, θα κοιταχτεί μέσ’ στο νερό και θα ρωτάει να μάθει... Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά, πόσο είχε λείψει εκεί μακριά ποιος τα φροντίζει τ’ άνθη...; Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη, βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και μου τραγουδάει "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...".

26ο Φεστιβάλ Ναυπλίου | Δανάη Παπαματθαίου Matschke - Kyveli Dörken

Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος 21 6 2020

Μαρία Παπαγεωργίου - Νεράιδα | Maria Papageorgiou - Neraida - Official A...

Όταν Χαράζει / Otan xarazei Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός

βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis

Γέλασε η αύρα ανάμεσα
στην ανισότητα του βήματός του
της φύσης λάθος ανεπείδωτο
κουτσά τα βήματά του
έξω απ’ τη θάλασσα

Μάτια γιομάτα καλοσύνη
αγίου ίριδες
λεβέντη κάλλος
όλης της Οικουμένης
η ισορροπία
στον ανισόρροπο βηματισμό του
έψαξε για δικαίωση

Ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο
έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου
της μέρας την ατέλεια
να τελειοποιήσει

Κύριε και Θεέ μου
μεθυσμένος ήσουν
όταν τον έσπειρες

Κύριε και Θεέ μου
ελέησόν μας και μην ξαναπιείς

Ανδρέας Εμπειρίκος- Όταν οι ευκάλυπτοι θροΐζουν στις αλέες

Νότης Μαυρουδής – Παναγιώτης Μάργαρης - The Concert - Official Audio Rel...

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Στην αγορά του κόσμου

Από το άλμπουμ " Ανεμοδείκτης"

Στίχοι & Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Χαμένος μες στο πουθενά
δε θα βρεθώ ποτέ ξανά
στην πρώτη μου πατρίδα.

Έψαξα μέσα μου βαθιά
κι είδα μονάχα ερημιά
και πουθενά δε σε είδα.

Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.

Πουλάω σ' άδεια μαγαζιά
δυο παραμύθια, δυο φιλιά
κι όλα τα όνειρά μου.

Σ' αυτόν τον κόσμο τον καλό
χαρίζω, ψάχνω και ζητώ
και κλέβω τη χαρά μου.

Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.

Τώρα τα πουλιά - Άννη Ονουφρίου

Κβάντα - Στράτος Φαναράς - Γ. Σταυριανός - Ο χορός της μάγισσας του μεση...

Πυξ Λαξ - Χωρίς ντροπή (Μάνος Ξυδούς)

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΕΙ - ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

 Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη

ενός ατέλειωτου χωρισμού Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια με τις σκοτεινές σκάλες τους που οδηγούνε άγνωστο που... Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές που αρνούνται κλαίνε λίγο κι ύστερα ενδίδουν και τ' άλλο πρωί, αερίζουν το σπίτι απ' τους μεγάλους στεναγμούς... Στα παλαιικά κρεβάτια με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου κι ύστερα αποκοιμήθηκαν γλυκείς κι απληροφόρητοι σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια Όμως εσύ σωπαίνεις... Γιατί δε μιλάς; Πες μου! Γιατί ήρθαμε εδώ; Από που ήρθαμε; Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα; Τι θέλουν να πουν; Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!! Όλα θα άλλαζαν... Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα... δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους, το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά... Κι ολόκληρο το άγνωστο την ώρα που βραδιάζει...

Σπύρος Ποταμίτης-[Αποχαιρετώντας τον Αύγουστο] ❤️

Σε τόση απεραντοσύνη καθώς σιγάλιαζε

το μικρό του μπάτη ανέμισμα, τα μαλλιά

των κοριτσιών σκέφτηκα που πότε ξανθά

και πότε με του τοπαζιού το χρώμα ήρθαν

φέρνοντας τρανά μαντάτα κι ω! ορμήνιες

τις γερασμένες πλεξούδες πια του χρόνου.

Ανάγλυφα από του Αυγούστου τις σπηλιές

λαχταριστά κορμιά με κερασένια χείλη

που μου γελούσαν κι έκανε φως η αυγή

από τα βάθη των ψυχών το κρύο σκοτάδι

να δει, ν’ αγγίξει, να μιλήσει η φωνή μου

φθινόπωρο κίτρινων φύλλων τις αγάπες.

Κι ήταν ωραία η θάλασσα νωπή ακόμα

απ’ του κυμάτου την ανατριχίλα νια ζωή

πάνω στα ξάρτια των πελαγίσιων ρότων

που έφερναν μέσα στη δύση του ήλιου

νοσταλγικά φεγγάρια, αρώματα αγκαλιάς

και των φιλιών σου τα αξέχαστα γινάτια…