Share

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020

ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ - ANGELIQUE IONATOS - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Νάμα - Οδυσσέας | Nama - Odysseas - Official Video Clip

If You Go Away - Helen Merrill & Stan Getz (Tribute to Virna Lisi)

Μαλεβίτσης / Ἡ τραγωδία τῆς ἱστορίας

Dimitris Pallis προς Χρήστος Μαλεβίτσης
3 ώρες
Ὁ κριτικὸς διάλογος ἔχει ἀπὸ καιρὸ ὑπερβῆ τὰ ὅριά του. Τοῦτο ἐπιβάλλεται νὰ κατανοηθῆ ἐπειγόντως. Ἀρκετὰ ἐκρίναμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Τώρα ὀφείλομε νὰ ἀγαπήσωμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Καὶ ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς ποὺ θὰ κριθοῦμε! Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχομε διαβληθῆ τόσο πολύ, ποὺ χάσαμε τὴν ἐκτίμηση στοὺς ἑαυτούς μας. Κάτω ἀπὸ τὸ ψυχρὸ ἀνα-κριτικὸ φῶς φαντάξαμε μικρόνοες, μικρόψυχοι, ζωώδεις, συμφεροντολόγοι, γελοῖοι – ἀλλὰ καὶ ἄρρωστοι.

Ἡ ὑπερβολὴ τῆς κριτικῆς ἐρήμωσε τὴν ἱστορία καὶ ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἐρημία νὰ πλήσση τὰ ζωτικὰ κέντρα μας. Ἡ χωρὶς ὅρια κριτικὴ κατάντησε ὀλετήρια ἀκρισία. Ὑπερέβη τὰ φράγματά της καὶ ξεχύθηκε στὴ γεωργημένη χώρα, ποὺ καλλιεργήθηκε ἀπὸ φιλόπονα καὶ ἀγαπητικὰ πνεύματα...

Στὸ φάσμα τῶν δραστηριοτήτων τῆς συνείδησης ἡ ζώνη τῆς κριτικῆς ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν περιοχὴ ὅπου ὡς ἀλήθεια ἰσχύει ἡ «ἐξωτερική», «ἀντικειμενικὴ» ἀπόδειξη. Ὅσο ἡ ὕπαρξη ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς χώρους ποὺ ἰσχύει αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, ἄλλο τόσο καὶ ἡ κριτικὴ λειτουργία χάνει τὴν ἰσχύ της, τὸν λόγο της καὶ τὸ προβάδισμά της. Ὑπάρχει ἡ ἐντεῦθεν τοῦ ὁρίου τῆς κριτικῆς ἀκρισία, ὅπου βέβαια ἡ ἄκριτη διαγωγὴ εὐνοεῖ τὴν μηδαμινότητα καὶ τὴν μετριότητα καὶ τὴν χθαμαλότητα. Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἡ ἐκεῖθεν τοῦ ὁρίου τῆς κριτικῆς «ἀκρισία», ὅπου ἡ κριτικὴ δράση καταντάει ὕβρις καὶ λεηλασία τῶν ἱερῶν τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτὴ τὴν ἱεροσυλία τὴν ἄσκησε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καθ’ ὑπερβολήν. Δὲν εἶχε ἀντιληφθῆ ὅμως πὼς στὰ ἀδειασμένα ἱερὰ ἐγκαθίστανται οἱ δαίμονες. Καὶ αὐτοὶ δὲν ἀφήνονται στὴν καταλυτικὴ ἐπενέργεια τῆς κριτικῆς, ὅπως μεγάθυμα ἀφήνεται ἡ ἱερότητα.

Χρῆστος Μαλεβίτσης / Ἡ τραγωδία τῆς ἱστορίας (σ.σ. 260, 261)

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

Σπύρος Ποταμίτης 21 ώρες · Για όσους ξενυχτάνε ακόμα…

Στην κουπαστή μιας γαλέρας θαρρούσα αποκοιμήθηκα,

ώσπου ξύπνησα σε γαλάρια στήθη νιας ομορφογυναίκας
με το χείλι που σπάραζε στο ρωγοβύζι της, γυμνό από
ενοχές. Λεβέντρα κόρη καραβοκύρη, Αυγουστιανή,
απ’ του μπάτη το παιχνίδισμα στον αφρό της ήβης,
θεά γυναίκα με του πελάγου τον γλαρό τον κόρφο,
αμάλαγη απ’ της ξενιτιάς το χέρι, καλέστρα μάνα
στων φιλιών μου τ’ αποπαίδια, δροσόκορφου αίνου
μάλαμα και της αγαπησιάς ντόμπρε δεσμώτη, θεά
απ’ ανθρώπου σάρκα που μυροβολάει ζωής ανάγκη,
ανεμοθώρητη πάνω στα ξάρτια της άστερης νυχτιάς
δες πώς γονυπετής μπροστά σου, δούλος της ομορφιάς,
πλανιέμαι για των νησιών σου τ’ απάτητα ακρογιάλια…

Πίσω μη δεις τη συμφορά μας, λαός της πλάκας τρέχει
σ’ αφηνιασμένα καταφύγια να κρυφτεί ο συρφετός, ωιμέ
που ήταν γονατιστός κάτω από σημαίες ξένες της δόξας
τάχα, ίσως χρυσά κουτάλια, ίσως πλούτοι, μα να η κατάντια!

Λεβέντρα κόρη πνίξε με κάλιο, μα μη γυρίσεις πίσω να δεις!

Σπύρος Ποταμίτης- Υποδοχή του Αυγούστου…

Απ’ το αργυρόνημα της μισής σελήνης κρατιέμαι Ερμιόνη.
Πέρα απ’ το νανούρισμα του φλοίσβου, πλέω ή βουλιάζω
καθώς βαρύ το σκάφανδρο που μου έλαχε κι ασήκωτο
ναρκοθετεί τις παλίρροιες των ονείρων μου. Εσύ κόρη
της τρανής απαχθείσας κι εγώ ο μετά από αιώνες ξένος
στον ορυμαγδό της δόξας μ΄ ενός δαδιού φως, ιλαρό,
να εξορύσσω απ’ το σκοτάδι τους φαιούς του μανδύες
να ντυθούν οι αλησμονημένοι πεινασμένοι του κόσμου.

Πόσο λίγος, ο πολύς χρόνος των αιώνων, μας έδεσε
ν’ αγγιζόμαστε πισθάγκωνα ψέμα κι αλήθεια στων Τρώων
την υπερήφανη ήττα για της μάνας σου τα καπρίτσια
και της δικής μου την ευγενική ψυχή που καίω για να υπάρξω.

Πόσο λίγος, ο απέραντος έρωτας, για κείνο το φιλί
που οι άνθρωποι νομίζουν πως βρέθηκαν εδώ με χείλη!

Απ’ το αργυρόνημα μιας ολόκληρης φωνής που δε σώπασα!


[Καλό Αύγουστο να έχουμε ❤️ ]

Στέλλα Τεργιακή · Αυγουστιάτικες θύμησες

Από μικρή ήθελα ν’ ατενίζω τ’ αστέρια ν’ ανατέλλουν
πάνω στους καυτούς Αυγουστιάτικους ουρανούς
σιμά με τα ολόφωτα λαμπερά φεγγάρια,
γράφοντας ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη
που συμπορεύονται…

Πάντα μου άρεσε ν’ αγναντεύω σκεπτόμενη
απ’ τα μπαλκόνια της ζωής
τους έναστρους ιριδίζοντες ουρανούς,
τους υποταγμένους ανθρώπους
τις ανυπότακτες ψυχές,
τις προκαταλήψεις των σθεναρών αντιδράσεων…
στο καλό κ’ αγαθό.

Ήθελα ν’ αφουγκράζομαι τα τζιτζίκια
να τρυγούν τις ακτίνες στο μεσημεριάτικο ήλιο,
τα νερά που τρέχουν αχόρταγα
να ξεδιψάσουν τις χίμαιρες
και τις γαλάζιες θάλασσες
ω … τις απέραντες γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου
που έκλεβαν με τόση μαεστρία το βλέμμα μου…

Πάντα μου άρεσε να εναποθέτω τη ματιά μου
πάνω στ’ αμέτρητα αστέρια τα βράδια
που ακούγεται στο λαγκάδι δίπλα
να τραγουδά το τριζόνι
και να αναμετρώμαι με τον εαυτό μου
σκεφτόμενη την συναισθηματική νοημοσύνη
του κόσμου…

Τα χρόνια πέρασαν
κι οι μέρες δεν αντιστέκονται πια
στο κατρακύλισμα των καιρών!

Όμως εκείνα τ΄ Αυγουστιάτικα φεγγάρια της νιότης μου
πάντα θα γεμίζουν με θαλπωρή την Ψυχή μου.

© Στέλλα Τεργιακή
27.7.2020
( Απ’ την νέα μου υπό έκδοση ποιητική συλλογή «Αέναη γνώση»)

Κυριακή 19 Ιουλίου 2020

ΚΟΡΑΣΙΟΝ ΕΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ - Μικρασιάτικα τραγούδια (Προποντίδα)





Kοράσιον ετραγούδαγε σ' ένα ψηλό παλάτι

κι επήρ' αγέρας τη φωνή στα πέλαγα την πάει.
Kι όσα καράβια τ' άκουσαν όλα πανιά εμαϊνάραν.
[Kι ένα καράβι της φιλιάς, καημένο της αγάπης
ούτε μαϊνάρει τα πανιά ούτε τα παίρνει κάτου
τα μπάσο μούδο τα'ριξε και στη φωνή πηγαίνει.]
- Kόρη μ' άλλαξε το σκοπό [και πες άλλο τραγούδι.]
- Kαι πως ν' αλλάξω το σκοπό, να πω άλλο τραγούδι,
εγώ κι αν ετραγούδησα για μοιρολόι το 'πα:
έχω άντρα στην ξενιτιά, έχω αδελφό στα ξένα
κι ο άντρας μ' βαριαρρώστησε και γιατρικά γυρεύει,
θέλει νερό απ' τον τόπο του και μήλ' απ' τη μηλιά του,
σταφύλι από το κλήμα του οπο' 'χει στην αυλή του.
Όσο να πάγω για νερό να φέρω και το μήλο,
ο άντρας μου ξαρρώστησε κι άλλη αγάπη πήρε.
Κάνω να τον καταραστώ και πάλι τον λυπούμαι.
Από ψηλά να γκρεμιστεί στα χαμηλά να πέσει
κι γης ξουράφια να γενεί και να τον πετσοκόψει.
Κι εγώ διαβάτης να γενώ κι από 'κει να περάσω.
Καλώς τα κάνετε γιατροί, καλώς τα πολεμάτε,
'κονίστε τα μαχαίρια σας, κόφτε και μη λυπάστε.
Έχω πανί στον αργαλειό σαράντα πέντε πήχες,
τις δέκα τ'ς έχω για ξαντό, τις δέκα για φιτίλι
και τ'ς άλλες τ'ς αποδέλοιπες να δένει τις γιαράδες.

μούδο: ναυτικός όρος, τα ρεγουλάρισε μισοχωρίζοντάς τα
ξαντό: σάβανο
γιαράδες: πληγές

Σάββατο 18 Ιουλίου 2020

ΑΙΣΙΕ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ -ΑΝΔΡΕΑ ΘΩΜΑ

Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"

Με αόρατα νήματα κυβερνά το φεγγάρι τη θάλασσα.
Κατεβαίνει βαθιά, τη δένει απ'τις ρίζες, της αλλάζει το
χρώμα, της ορίζει τα κύματα. Η όψη σου είναι ένα φεγγάρι.


Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου Ώρες-ώρες κυλά, προχωρεί στ'αχανές,

γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει.
Σα να'ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως
σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα.


Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"