Share

Τρίτη 14 Απριλίου 2020

ΩΣ ΚΥΜΒΑΛΟΝ ΑΛΑΛΑΖΟΝ έργο αρ. 50 του ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ



ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
ΩΣ ΚΥΜΒΑΛΟΝ ΑΛΑΛΑΖΟΝ έργο αρ. 50 για Όργανο και Φωνή.
(στο συγκεκριμένο βίντεο ακούγονται μόνο οι τρείς ενότητες)
Την Μεγάλη Πέμπτη 2 Μαϊου 2013 πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός ιστορικό στα χρονικά μιας τέτοια μέρας γεμάτης θρησκευτικής ευλάβειας με αφορμή τη μέρα παρουσίασης του συνθετικού έργου του Ανδρέα Α. Αρτέμη. Σε ένα χώρο άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του Ηρακλείου τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. (Από τα πρώτα χρόνια της ενετοκρατίας, στον 13ο μ.Χ. αιώνα (1239), οι Ενετοί θέλοντας να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην καινούρια τους αποικία (Ηράκλειο), και παράλληλα να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους προς την πατρίδα τους, έχτισαν στο κέντρο της πόλης ένα ναό (βασιλική) αφιερωμένο στον προστάτη της Βενετίας, τον Αγιο Μάρκο. Εδώ λάμβαναν χώρα οι επίσημες τελετές της ενετικής διοίκησης ενώ επίσης εδώ τάφονταν οι ενετοί άρχοντες).
Αντηχούσε η φωνή του στο χώρο της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου του Ηρακλείου τη Μεγάλη Πέμπτη 2013. Έμοιαζε σαν κραυγή αλαλάζοντος Θρήνου. Ανέβαινε στα ψηλά και στα χαμηλά έτριζαν τα κόκκαλα των Δόγηδων που είναι από αιώνες θαμμένοι εκεί ακριβώς που όρθιος τραγούδαγε. Τα Κύμβαλα με τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου σου, ηχούσε την έναρξη- κάλεσμα ως πρώτη σφραγίδα τελετουργικού, σπάνιας βαρύτητας μουσικού έργου. Κι ύστερα οι φωνές να διαδέχεται η μια την άλλη. Γεμάτες φωνές. Φωνές επουράνιας προστασίας Αρχαγγέλων που ανεβοκατέβαιναν στο κρυφό μυστήριο της έμπνευσης...(E.X)

Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις Πρίγγου ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ Μ Τετάρτη πρωί 1975





ΚΑΣΣΙΑΝΗ

“η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή”
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,
ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

Fantasia Corcentante for Viola and Orchestra - 1st movement

Dakrismena Matia-Mikis Theodorakis

«Το κορίτσι του τεκέ – Οδοιπορικό Δραπετσώνα» του Γιάννη Τσιαντή

https://www.documentonews.gr/article/prodhmosieysh-to-koritsi-toy-teke-odoiporiko-drapetswna-toy-giannh-tsianth?fbclid=IwAR133DBXbwNEskoM79cCtptHScsHVXLrJ1U_9-Kk796Nu9-QNqwDRnbQ3EE
DOCUMENTONEWS.GR
Το documentonews.gr προδημοσιεύει αποκλειστικά απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Τσιαντή «Το κορίτσι του τεκέ – Οδοιπορικό Δραπετσώνα», λίγες μέρες προτού κυκλοφορήσει ...

Simon & Garfunkel - Scarborough Fair (Full Version) Lyrics

Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

†. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ : ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ




Φωτοδόχον
λαμπάδα,
τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν,
ὁρῶμεν
τὴν ἁγίαν Παρθένον·
τὸ γὰρ ἄυλον
ἅπτουσα φῶς,
ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν
θεϊκὴν ἅπαντας,
αὐγῇ τὸν νοῦν
φωτίζουσα,
κραυγῇ δὲ τιμωμένη
ταῦτα·
Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ
ἡλίου,
χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου
φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς
καταλάμπουσα,
χαῖρε, ὡς βροντὴ τοὺς
ἐχθροὺς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὅτι
τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν,
Χαῖρε,
ὅτι τὸν πολύρρυτον ἀναβλύζεις
ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας
ζωγραφοῦσα τὸν τύπον,
χαῖρε, τῆς
ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ρύπον.
Χαῖρε,
λουτὴρ ἔκπλυνων συνείδησιν,
χαῖρε,
κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε,
ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας,
χαῖρε,
ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας.
Χαῖρε, Νύμφη
ἀνύμφευτε.
Χάριν
δοῦναι θελήσας,
ὀφλημάτων ἀρχαίων,

πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων,
ἐπεδήμησε
δι’ἑαυτοῦ,
πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς
αὐτοῦ Χάριτος·
καὶ σχίσας τὸ
χειρόγραφον,
ἀκούει παρὰ πάντων
οὕτως·
Ἀλληλούια.
Ψάλλοντές
σου τὸν τόκον,
ἀνυμνοῦμέν σε πάντες,
ὡς
ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε.
Ἐν τῇ σῇ γὰρ
οὶκήσας γαστρί,
ὁ συνέχων πάντα τῇ
χειρὶ Κύριος,
ἡγίασεν, ἐδόξασεν,
ἐδίδαξε βοᾶν σοὶ πάντας·
Χαῖρε,
σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου,
χαῖρε,
Ἁγία ἁγίων μείζων.
Χαῖρε, κιβωτὲ
χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι,
χαῖρε, θησαυρὲ
τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.
Χαῖρε, τίμιον
διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν,
χαῖρε,
καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.
Χαῖρε,
τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος,
χαῖρε,
τῆς Βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος.
Χαῖρε,
δι' ἧς ἐγείρονται τρόπαια,
χαῖρε, δι'
ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.
Χαῖρε, χρωτὸς
τοῦ ἐμοῦ θεραπεία,
χαῖρε, ψυχῆς τῆς
ἐμῆς σωτηρία.
Χαῖρε, Νύμφη
ἀνύμφευτε.
 πανύμνητε
Μῆτερ,
ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων
ἁγίων,
ἁγιώτατον Λόγον·
δεξαμένη
γὰρ τὴν νῦν προσφοράν,
ἀπὸ πάσης
ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας,
καὶ τῆς
μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως,
τοὺς
σοὶ βοῶντας·
Ἀλληλούια.




Κυριακή 29 Μαρτίου 2020

ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ


http://www.christopherklitou.com/great_vespers_greek.htm
ΨΑΛΜΟΙ http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/PD/24.%20Psalms.htm

Colm Wilkinson - Bring Him Home (Les Misérables) [720p]





God on high, hear my prayer

In my need, you have always been there
He is young, he's afraid
Let him rest, heaven-blessed
Bring him home
Bring him home
Bring him home
He's like the son I might have known
If God had granted me a son
The summers die, one by one
How soon they fly, on and on
And I am old and will be gone
Bring him peace, bring him joy
He is young, he is only a boy
You can take, you can give
Let him be, let him live
If I die, let me die
Let him live
Bring him home
Bring him home
Bring him home

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ '' ΦΙΛΟ ΜΟΥ Σ'ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΟ ''



ΣΤΙΧΟΙ:ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ


ΦΙΛΩΝ ΦΙΛΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΗΚΑΝ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑ
ΠΟΥ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΡΑΓΙΖΟΥΝ

ΦΙΛΟ ΜΟΥ Σ'ΕΧΩ ΚΙ ΑΔΕΛΦΟ
ΧΑΤΗΡΙΑ ΚΑΝΩ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
ΑΛΛΟ ΠΡΑΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΩ
ΦΙΛΟ ΣΤ'ΑΣΤΡΑ ΗΛΙΟ Σ'ΕΧΩ

ΜΟΙΡΕΣ ΜΕ ΜΑΥΡΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΟΥΝ
ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΑΠ' Τ' ΑΣΗΜΙ
ΒΑΖΟΥΝΕ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΝ
ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ

ΦΙΛΟ ΜΟΥ Σ'ΕΧΩ ΚΙ ΑΔΕΛΦΟ
ΧΑΤΗΡΙΑ ΚΑΝΩ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
ΑΛΛΟ ΠΡΑΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΩ
ΦΙΛΟ ΣΤ'ΑΣΤΡΑ ΗΛΙΟ Σ'ΕΧΩ

Ρούκουνας-Τον Χάρο τον αντάμωσαν



Κουβέντα με τον Χάρο. Συνθέτης Τούντας Έτος ηχογρ. 1935


Το Χάρο τον αντάμωσαν πεντ' έξι χασικλήδες
να τον ρωτήσουν πώς περνούν στον Άδη οι μερακλήδες
Πες μας βρε Χάρε να χαρείς το μαύρο σου σκοτάδι
έχουν χασίσι έχουν λουλά οι βλάμηδες στον Άδη
Πες μας αν έχουν μπαγλαμά μπουζούκια και γλεντάνε
έχουν τεκέδες έχουν τσαρδί που παν' και την τραβάνε

Πες μας αν έχουν γκόμενες μανίτσες και γουστάρουν
τον ναργιλέ να κάνουνε ντουζένι να φουμάρουν
Πες μας βρε Χάρε να χαρείς τι κάνουνε τ' αλάνια
βρίσκουν νταμίρα έχουν λουλά γιά κάθουνται χαρμάνια
Πάρε δυο δράμια προυσαλιό και πέντε μυρωδάτο
και δώσε να φουμάρουνε τ' αδέρφια μας κει κάτου

Και όσοι μαχαιρώθηκαν και πήγανε στον Άδη
για πές μας γιατρευτήκανε ή λιώσαν στο σκοτάδι
Κι όσοι από καρασεβντά τρελάθηκαν και πάνε
πες μας τους πέρασ' ο νταλγκάς γι' ακόμα αγαπάνε
Πες μας τι κάνουν οι φτωχοί πρεζάκηδες κι εκείνοι
πάρε να δώσεις και σ' αυτούς λιγάκι κοκαϊνη

Eric Clapton - Tears In Heaven (Official Video)

ΕΥΗ ΜΑΖΗ | ΣΑΝ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΣΑ | Official Lyric Video

Τρίτη 17 Μαρτίου 2020

New York Rock & Roll Ensemble (Manos Hadjidakis) - Dedication





Από τον δίσκο Reflections (1970)...

DEDICATION
(Clifton Nivison, Mάνου Xατζιδάκι)
Feels like I΄m getting older
I΄m not afraid,
All though I΄m worlds apart from yesterday
And yet I can΄t believe I΄m old enough today
To be in love, and feel in love
And see if love is the way.
I don΄t need fancy places
To spend the time,
I΄m happy just to be here
With you tonight
And yet I΄m not so sure
The time it΄s really right
To be in love, and feel in love
And see if love is all right.
And you will sing
As long as there΄s a song
The feelings never gone
It was the first time to be in love
Maybe tomorrow I΄ll never sing again
But I΄ll remember when
It was the first time to be in love.
The picture is slowly fading
And now it΄s gone,
The letters we remember are old and torn
And although the time has passed
The memory lingers on
To be in love, and feel in love
And know when love is gone

New York Rock & Roll Ensemble (Manos Hadjidakis)- Noble Dame

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας: Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει

Απόψε θα πω για σένα, για σένα θα τραγουδήσω
Λευκό τριαντάφυλλό μου, για σένανε θα μιλήσω
Ν’ αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει
Τη μια του χειμώνα τη νύχτα
Την άλλη γλυκό καλοκαίρι
Η ανόητη φταίει καρδιά μου, που ποτέ δε θα μεγαλώσει
Η νοσταλγία μου φταίει, που θέλει μέσα της να σε σώσει
Ν’ αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει
Τη μια του χειμώνα τη νύχτα
Την άλλη γλυκό καλοκαίρι
Στίχοι για το τραγούδι Ν’ αντέχουμε μόνο μας μένει  του έτους  σε στίχους  και σύνθεση  από το album .

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2020

LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis




Ποίηση: Μανώλης Αλυγιζάκης.

Από την ποιητική συλλογή ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ:


ΚΟΥΤΣΟΣ


Γέλασε η αύρα ανάμεσα
στην ανισότητα του βήματός του
της φύσης λάθος ανεπείδωτο
κουτσά τα βήματά του
έξω απ’ τη θάλασσα

μάτια γιομάτα καλοσύνη
αγίου ίριδες
λεβέντη κάλλος
όλης της Οικουμένης η ισορροπία
στον ανισόρροπο βηματισμό του
έψαξε για δικαίωση
ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο
έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου
της μέρας την ατέλεια να τελειοποιήσει
Κύριε και Θεέ μου μεθυσμένος ήσουν
όταν τον έσπειρες
Κύριε και Θεέ μου ελέησόν μας
και μην ξαναπιείς.

Αφιέρωμα στη μελοποιημένη ποίηση του Γιώργου Σεφέρη

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020

Θάνος Μικρούτσικος, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Χρ. Θηβαίος | Τα έπιπλα (O...



Στίχοι:  Κώστας Παπαγεωργίου

Μουσική:  
Χάρης Κατσιμίχας

1.Χρήστος Θηβαίος     Φωνητικά: Χάρης Κατσιμίχας & Πάνος Κατσιμίχας & Θάνος Μικρούτσικος 

Τα έπιπλα είναι υπάκουα ζώα στην αρχή
ακίνητα απ’ τη θέση τους σε παρακολουθούν,
ακίνητα, ακίνητα σε παρακολουθούν.

Τραβούν κινήσεις, μέλη, εικόνες απ' το σώμα σου
ταΐζουνε μ' αυτές τα ξύλινά τους σπλάχνα,
σ’ αποστηθίζουν μέσα στη γυαλάδα τους.

Τα έπιπλα είναι υπάκουα ζώα στην αρχή,
τα έπιπλα είναι υπάκουα ζώα στην αρχή,
τα έπιπλα είναι υπάκουα στην αρχή.

Όσο περνάει ο καιρός τα έπιπλα αγριεύουνε
ξυπνώ τις νύχτες, τρίζουν, γαβγίζουν σαν σκυλιά,
τα έπιπλα αγριεύουνε, με τον καιρό αγριεύουνε.
Ουρλιάζοντας γυρεύουν τη φωτιά
θέλουν να ξαναγίνουν δέντρα.

Η μνήμη τους κοιμάται πράσινη παντού,
ξυπνάει όταν τινάζει τα μαλλιά του ο ξυλοκόπος,
όταν τινάζει τα μαλλιά του ο ξυλοκόπος.

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ (Τραγούδι)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Τα παράξενα πουλιά του Σαν Φραντσισκο (Alle...



Κάθομαι μονάχος εδώ
πέρα)
Το βάρος του κόσμου
είναι αγάπη
(Όχι πως περιμένω τίποτα)
Κάτω απ` το άχθος της
μοναξιάς
(Κάνω πως κοιτάω έξω
απ’ τα τζάμια)
κάτω απ` το άχθος του
ανεκπλήρωτου
(Έτσι για ξεκάρφωμα)
Το βάρος που φέρουμε
είναι αγάπη

(Κι όλο περνούν απ’ το
μυαλό μου αυτά τα λόγια
Που είχα δεί γραμμένα
σ’ έναν τοίχο μια φορά
Κι όλο περνούν απ’ το
μυαλό μου
Τα παράξενα πουλιά του
Σαν Φρανσίσκο
Τα βρόχινα ακκόρντα
του Neel Young
Του Don MacLeen τα μακρινά
φανάρια
Των Pink Floyd τα όνειρα)

(Bye Bye Mis American Pie...)
Άλλεν Γκίνσμπεργκ
ποιητή,
μάτι της συνείδησης,
άγρυπνο μάτι του πόθου
και της προσευχής,
ιχνηλάτη του σκοτεινού
δρόμου για την αλήθεια.
Προχθές το βράδυ,
σαράντα χρόνια μετά,
κάθισες δίπλα μου στον
καναπέ
και μέσα από τη φλέβα
σου
σούταρες ξανά στο μυαλό
μου
την αθωότητα των βέβηλων
χρησμών σου

(Και τα συνθήματα που
σκόρπισε ο αέρας
Και τα κατάπιε και τα
πήρε ο καιρός)

(No Passaran... No Passaran...)

Το βάρος του κόσμου
είναι αγάπη
Το βάρος του κόσμου
είναι αγάπη

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020

Χάρης Κατσιμίχας - Χρήστος Θηβαίος | Βροχή δωματίου (Official Audio Rele...

The Smiths - There Is A Light That Never Goes Out

Take me out tonight

Where there's music and there's people
And they're young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven't got one
Anymore
Take me out tonight
Because I want to see people and I
Want to see life
Driving in your car
Oh, please don't drop me home
Because it's not my home, it's their
Home, and I'm welcome no more
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
Take me out tonight
Take me anywhere, I don't care
I don't care, I don't care
And in the darkened underpass
I thought oh God, my chance has come at last
(but then a strange fear gripped me and I
Just couldn't ask)
Take me out tonight
Oh, take me anywhere, I don't care
I don't care, I don't care
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven't got one, da...
Oh, I haven't got one
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
Oh, there is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Ουρλιαχτό (Allen Irwin Ginsberg)



Lyrics/Στίχοι

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου κατεστραμμένα από την τρέλα. Να λιμοκτονούν, γυμνά, υστερικά. Να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους, ξημερώματα, γυρεύοντας μια άγρια δόση. Χίπστερς, αγγελόμορφοι, που καίγονταν για τον αρχαίο επουράνιο δεσμό, με το αστρικό δυναμό στη μηχανή της νύχτας. Φτωχοί και ρακένδυτοι, με βαθουλωμένα μάτια, που φτιαγμένοι, ξενυχτού- σαν καπνίζοντας , στο υπερφυσικό σκοτάδι παγωμένων διαμερισμάτων, αιω- ρούμενοι πάνω από τις κορυφές των πόλεων, αφοσιωμένοι στη τζαζ. Αυτοί που μοίρασαν αριστερίστικες μπροσούρες στη Γιούνιον Σκουέαρ. Που σβήσανε αργά, σαν εικόνες σε απέραντες άθλιες ταινίες, μετατοπίστη- καν στο όνειρο, ξύπνησαν σε ένα απροσδόκητο Μανχάταν, σύρθηκαν έξω από τα υπόγεια με πονοκέφαλο, τους τρόμους των σιδερένιων ονείρων της 3ης Λεωφόρου. Και τράβηξαν, παραπατώντας για τα γραφεία ανεργίας. Αυτοί που τρελαθήκανε στις φυλακές, με τη γοητεία της πραγματικότητας στις καρδιές, που τραγουδούσαν γλυκά μπλουζ στο Αλκατράζ, ροκ`ν ρολλάροντας σε μεσονύχτια μοναχικά παγκάκια, τύμβους αρχέγονους, πέτρινες πύλες προς το βασίλειο του έρωτα και την έρημη επικράτεια της αγάπης. Ένα όνειρο ζωής, ένας εφιάλτης, σώματα που γίνανε πέτρα, βαριά, σαν το φεγγάρι. Ω Καρλ, όσο δεν είσαι ασφαλής εσύ, δεν είμαι ούτε εγώ και τώρα είσαι στ' αλήθεια μέσα στην απόλυτα κτηνώδη σούπα του Χρόνου.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2020

Οδοιπορικό - Ιουλία Καραπατάκη (vocals Α. & Θ. Ξηντάρης / Μουσική-στίχ...




Από Σμύρνη μέχρι Ευφράτη
Κι από Πόντο Λιβυκό
Μια Ελλάδα δίχως χάρτη
Προσφυγιά του ‘22
Πλοία έδεναν στη Νήσο
Για χολέρα και χτικιό
Κάποιοι πέθαιναν ξοπίσω
Τσέτες καίγανε το βιός
R… Άμαν , άμαν
Άνθρωπε λυπήσου με
Κι όταν φτάναν στα λιμάνια
Πειραιά και Αλμυρό
Μια λύρα η κούπα γάλα
Και νερό θαλασσινό
Τούρκων σπόροι τους φωνάζαν
Στένεψε η γη γι’ αυτούς
Πέθαιναν στο δρόμο αράδα
Μάνες θρήνησαν τους γιούς
R… Άμαν , άμαν
Άνθρωπε λυπήσου με

Τρίτη 3 Μαρτίου 2020

Χάρης Κατσιμίχας - Χρήστος Θηβαίος | Πιάνο βυθού (Official Audio Release...





Στίχοι:  
Γιάννης Βαρβέρης
Μουσική:  

Χάρης Κατσιμίχας



Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον,
κανένα ενδιαφέρον,
κανένα μουσικό ενδιαφέρον.

Απ’ τον καιρό που το ναυάγιο μας σώριασε αργά
σαν βάρος έκπληκτο ως κάτω στο βυθό,
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεάνιου κι εγώ
έχουμε γίνει ένα πελώριο όστρακο,
ένα πελώριο όστρακο, φωλιά των ιππόκαμπων
λουλούδι εξωτικό, λουλούδι εξωτικό, λουλούδι εξωτικό.

Έχουμε γίνει μάλλον διακόσμηση πυθμένος,
υπόκωφη επίπλωση βυθού,
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν,
που όλο απορούν μ’ αυτή μνήμη,
μ’ αυτή μνήμη την ασπρόμαυρη
του παπιγιόν, των πλήκτρων, του κολάρου.

Κι αν κάπου κάπου στη βαρκάδα σας,
πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του νερού,
διακρίνετε πέντε έξι φυσαλίδες
κάτι σαν ντο, κάτι σαν σολ, κάτι σαν μι
μη φανταστείτε μουσική, μη φανταστείτε μουσική.
Λίγη σκουριά είναι που ανεβαίνει
κάθε φορά που το θυμάται,
κάθε φορά που το θυμάται πιέζει κι ανεβαίνει,
πιέζει κι ανεβαίνει, πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε,
το πιάνο μου κι εγώ είμαστε μια χαρά εδώ
εκπνέοντας πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια του πλήρους ναυαγίου.

Και επιτέλους μακριά,
μακριά από κάθε προοπτική πνιγμού.
Από κάθε προοπτική πνιγμού.

Τραγούδια της Θράκης ~ Βαγγέλης Δημούδης - (Από τη μουσική εκδήλωση «Γαϊ...

Ότι αγαπάς υπάρχει Εμπιστευτικό~ Τάσος Γκρους - Alice Tori- Γιώργος Με...

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis



Γέλασε η αύρα ανάμεσα
στην ανισότητα του βήματός του της φύσης λάθος ανεπείδωτο κουτσά τα βήματά του έξω απ’ τη θάλασσα μάτια γιομάτα καλοσύνη αγίου ίριδες λεβέντη κάλλος όλης της Οικουμένης η ισορροπία στον ανισόρροπο βηματισμό του έψαξε για δικαίωση ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου της μέρας την ατέλεια να τελειοποιήσει Κύριε και Θεέ μου μεθυσμένος ήσουν όταν τον έσπειρες Κύριε και Θεέ μου ελέησόν μας και μην ξαναπιείς

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Καρδιά στο κλουβί (Charles Henry Bukowski)




Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται.
Ο κόσμος κλονίζεται και απαιτεί δημοκρατία.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός δεν αποδίδει.
Ούτε η αθεΐα.
Τίποτα δεν αποδίδει.
Εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Τίποτα δεν αλλάζει.
Οι αιώνες αλλάζουν
κι ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος.
Η αγάπη λυγίζει και διαλύεται.
Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα
στις ηπείρους.
Στις ηπείρους και στα δωμάτια δυο ανθρώπων.
Τίποτα δεν αποδίδει εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Όλα τ’ άλλα είναι θεωρίες.
Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται για να ξαναχτιστούν.
Για να ξανακαούν.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός ;
Μόνο το όπλο.
Υπάρχει μόνο το όπλο.
Κι αυτός που το εξουσιάζει.

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

Μίκης Θεοδωράκης - Πέτρος Πανδής ~ Με βρήκε πάλι η ερημιά

G.Theodorakis - Η Συναντηση


Στιχοι ,Μουσικη ,Τραγουδι
Γ.Θεοδωρακης
Η Συναντηση
Ειναι φορες που δε πιστευω να μαι ντυμενος στα λευκα Την ομορφια μου δεν την θελω κι ας ζω μοναχος στα ρηχα Ειναι φορες που περιμνενω να'ρθουν οι μερες σταυρωτα κανεις δεν πηγε οπου θελω κι ας ειναι οι μερες πιο κοντα Ειναι μακρια το πουθενα μαζι σου θα παμε πιο βαθια Τωρα που σ'εχω ξαφνικα νομιζω πως ειναι πιο καλα Καθε φορα που περιμνω νασε μαζι μου στα λευκα στον ερχομο σου ανασανω να σ'εχω παντα συντροφια Ειναι φορες που περιμενω τον ερχομο σου απο μακρια 40 χρονια ξεχασμενος Τα σβηνει ολα μια ματια ΓΘ 29/1/2020

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2020

Παράξενη νοσταλγία - Θοδωρής Βουτσικάκης - Official Audio Release



Μουσική: Χρήστος Λεοντής, Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος

Παράξενη με πιάνει νοσταλγία
γι’ αγάπες και για όνειρα παλιά
οι έρωτες κι αν βγουν στην ανεργία
χαράματα πουλούν στους ναυαγούς φιλιά.
Αν ήτανε ναρθείς σα θάλασσα έλα
στο πέλαγος θα είμαι νησί
το φως της αυγής εσύ.
Μεσάνυχτα στην πόρτα περιμένω
σα θάλασσα και μάνα στη στεριά
σαν πούπουλο στα πάθη μου βαθαίνω
μ’ ονόματα μικρά και μυστικά βαριά.
Περίεργη με πιάνει επιθυμία
κι αφήνω την ψυχή μου στη βροχή
τελειώνει πια κι αυτή η προθεσμία
να φτάσουμε ξανά στην πιο παλιά αρχή.

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020

Ποιείν / Poiein.gr 17 λεπτά · Κική Δημουλά, Μάιος, 2013.


[...]«Να συζητήσουμε αυτή τη γελοία παρανόηση και μεγαλοποίηση του όρου πνευματικός άνθρωπος; Τί είναι αυτός ο πνευματικός άνθρωπος που από έναν πάσχοντα ξέρει περισσότερα; Γιατί; Είναι έξυπνος; Έλυσε κανένα πρόβλημα της χώρας του ο πνευματικός άνθρωπος; Έχει καμία εξουσία; Ή μήπως γιατί βγαίνει κάθε τόσο σε μια εφημερίδα ή σε ένα κανάλι και αποφαίνεται; Δεν μπορώ να το δεχτώ.
Αυτό είναι ο ρατσισμός, να θεωρούμε τους πνευματικούς ανθρώπους αξιότερους να εκφράζονται και να επηρεάζουν περισσότερο από ό,τι οι ίδιοι οι δεινοπαθούντες. Δεν έχουν όμως καμία δύναμη οι πνευματικοί άνθρωποι και δεν πρέπει να τους ανεβάζετε σε βαθμό εξουσίας, ωσάν όλοι οι άλλοι άνθρωποι να είναι ηλίθιοι. Δεν είναι ηλίθιος κανένας.
Όλοι ενστικτωδώς γνωρίζουν τι είναι το συμφέρον και τι το βλαβερό. Δεν είναι ανάγκη να έχουν σπουδάσει, δεν είναι ανάγκη να έχουν γράψει ποιήματα. Το ωραίο και το άσχημο, το δίκαιο και το άδικο, τα μυρίζεται κανένας, χωρίς να είναι καλλιτέχνης, ζωγράφος ή ποιητής. Αυτά είναι μια κρούστα εξευγενίσεως και αυτή η κρούστα δεν είναι τόσο στέρεη. Καμιά φορά αν σπάσει, χύνεται από μέσα και λερωμένο περιεχόμενο....
Τη συνείδησή σας και τη σοφία σας που αποκτάτε από τις εικόνες που έχετε στο δρόμο. Δεν μπορεί να μην γίνεστε σοφός ζώντας ανάμεσα σε κόσμους και σε ανθρώπους ετερόκλητους. Ξέρετε ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Ένας πνευματικός άνθρωπος έχει μικρότητες όπως και ένας μη πνευματικός άνθρωπος. Έτσι νομίζετε εσείς, ότι η ποίηση εξαγνίζει. Η ποίηση είναι άλλο αγαπητέ μου και ο χαρακτήρας μας είναι άλλο.
Αυτοί που μας κυβερνούν, δείχνουν να λογαριάζουν τους πνευματικούς ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι οι πνευματικοί άνθρωποι είναι μια φούσκα ως έννοια που δεν τρομάζει κανέναν. Πιστέψτε με.
Άνθρωποι που είναι ποιητές, που δεν έχουν αναγνώριση, που θεωρούν ότι εγώ βρέθηκα παραπάνω χωρίς να το αξίζω. Κι όμως δεν επεδίωξα εγώ να μπω στην Ακαδημία Αθηνών. Έχω ακούσει πάρα πολλά. Έχει κουραστεί το αυτί μου. Ούτε την ηλικία μου σέβονται. Ποιον ποιητή ή ποιον συγγραφέα ενόχλησα εγώ ποτέ; Ακούστηκε ποτέ να έχω κακολογήσει ομότεχνό μου; Βέβαια δεν είμαι ικανή εγώ να κατακρίνω. Δεν είμαι τόσο καθαρή και άμεμπτη ώστε να μπορώ».
.

Κική Δημουλά για τη ζωή της:


Λιλη Παντα Το 2010, με την ευκαιρία της βράβευσης της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της η Κική Δημουλά έγραψε για τη ζωή της:

«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ' αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.

Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ' έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931.

Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα». Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή 'Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης. Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι «γιαγιά». Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός.

Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ' ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής.

Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου».

Κική Δημουλά | 6 Ιουνίου 1931 - 22 Φεβρουαρίου 2020

Άφησα να μην Ξέρω
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.
Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.
Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.