Δημοσιεύσεις
Οδυσσέας Ελύτης ( 2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996 )
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του...
Δείτε περισσότεραΤο αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του...
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018
ΝΑ ΕΜΝΕ ΕΝΑΝ ΠΕΤΟΥΜΕΝΟΝ-2013-Χ.Παπαδόπουλος|Αγέρης|Καρασαββίδης|Νικολαϊδ...
Παραδοσιακό
Να έμ'νε έναν πετούμενον
σ' ορμάν απές πουλόπο μ' κλαδίν κλαδίν επέτανα κι εράευα τ' αρνόπο μ' Ρεφρέν Γουρπάν ισ' ζωγραφία λάσκεσαι σα ραχία κανείται αρ' όσον έπηες άι, τα νερά τα κρύα Να έμ'νε έναν πετούμενον σ' ορμάν απές πουλόπο μ' μοιρολογούνε τα ραχία και χαίρεται το ψυόπο μ' Μοιρολογούνε τα ραχία κλαίγνε τα ποταμάκρεα ακούω πως μοιρολογούν τρέχ'νε τ'εμά τα δάκρεα Μοιρολογούνε τα ραχία κλαίγνε πουλί μ' τ' ορμία ο κόσμος όλον έφυγεν εγέντον ερημία Μετάφραση στα νέα ελληνικά (από τον Κωνσταντίνο Τσουμπρα) ----------------------- ΝΑΜΟΥΝ ΕΝΑ ΠΕΤΟΥΜΕΝΟ Νάμουν ένα πετούμενο μες το βουνό πουλάκι μου, κλαδί - κλαδί να πέταγα και νάψαχνα τ' αρνάκι μου Ακριβή* μου ζωγραφιά, τριγυρνάς στις πλαγιές, φτάνει πιά όσο ήπιες απ' τα νερά τα κρύα, ακριβή μου ζωγραφιά! Νάμουν ένα πετούμενο μες το βουνό πουλάκι μου, μοιρολογούν οι ράχες και χαίρεται η ψυχή μου Μοιρολογούν οι ραχούλες, κλαίνε οι ακροποταμιές, ακούω πως μοιρολογούν τρέχουν τα δάκρυά μου Μοιρολογούν οι ραχούλες, κλαίνε, πουλάκι μου, οι ρεματιές, ο κόσμος όλος χάθηκε** κι έγινε ερημιά ! * επι λέξει : γουρπάν = θυσία ** επι λέξει : έφυγε
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018
05. Αργοναύτες - Σειρήνες - Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Ηλίας Κλωναρίδης
Γεννήθηκα στα φτερά των ανέμων
και στο μάτι των καταιγίδων,
ξύπνησα μ' ένα κορμί σκαρί
που χτιζόταν αιώνες.
Με καρτερούν οι ακτές των ανθρώπων
να με φορτώσουν ασήκωτα μυστικά.
Θα πλαγιάσω στα νησιά των Σειρήνων,
θα γεμίσω το στόμα με τραγούδι
και κάποιο πρωινό θα σαλπάρω
με σουραύλι κορμί.
Είναι γραμμένο και το ταξίδι,
είναι γραμμένος και ο γυρισμός.
Θα πλαγιάσω με τα μάγια της νύχτας
και θα σπείρω παιδιά πυροφάνια
και κάποιο πρωινό θα σαλπάρω
με τον Χάρο μαζί.
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018
Joan Baez - North Country Blues (HQ)
Στίχοι
Come gather 'round, friends
And I'll tell you a tale
Of when the red iron ore pits ran plenty
But the cardboard filled windows
And old men on the benches
Tell you now that the whole town is empty
And I'll tell you a tale
Of when the red iron ore pits ran plenty
But the cardboard filled windows
And old men on the benches
Tell you now that the whole town is empty
In the north end of town
My own children are grown
But I was raised up on the other
In the wee hours of youth
My mother took sick
And I was brought up by my brother
My own children are grown
But I was raised up on the other
In the wee hours of youth
My mother took sick
And I was brought up by my brother
The iron ore poured
As the years passed the door
The drag lines an' the shovels was a-humming
Till one day my brother
Failed to come home
The same as my father before him
As the years passed the door
The drag lines an' the shovels was a-humming
Till one day my brother
Failed to come home
The same as my father before him
Well, a long winter's wait
From the window I watched
My friends, they couldn't have been kinder
And my schooling was cut
As I quit in the spring
To marry John Thomas, a miner
From the window I watched
My friends, they couldn't have been kinder
And my schooling was cut
As I quit in the spring
To marry John Thomas, a miner
Oh, the years passed again
And the givin' was good
With the lunch buckets filled every season
What with three babies born
The work was cut down
To a half a day's shift with no reason
And the givin' was good
With the lunch buckets filled every season
What with three babies born
The work was cut down
To a half a day's shift with no reason
Then the shaft was soon shut
And my work, it was cut
And the firing air, it felt frozen
Till a man come to speak
And he said in one week
That number eleven was closin'
And my work, it was cut
And the firing air, it felt frozen
Till a man come to speak
And he said in one week
That number eleven was closin'
They complained in the East
That they are paying too high
They say that your ore ain't worth digging
That it's much cheaper down
In South American town
Where the miners work almost for nothing
That they are paying too high
They say that your ore ain't worth digging
That it's much cheaper down
In South American town
Where the miners work almost for nothing
So the mining gates locked
And the red iron rotted
And the room smelled heavy from drinking
Where the sad, silent song
Made the hour twice as long
As I waited for the sun to go sinking
And the red iron rotted
And the room smelled heavy from drinking
Where the sad, silent song
Made the hour twice as long
As I waited for the sun to go sinking
I lived by the window
As he talked to himself
This silence of tongues, it was building
Then one morning's wake
The bed, it was bare
And I's left alone with three children
As he talked to himself
This silence of tongues, it was building
Then one morning's wake
The bed, it was bare
And I's left alone with three children
The summer is gone
The ground's turning cold
The stars, one by one, they're a-foldin'
My children will go
As soon as they grow
Oh, there ain't nothing here now to hold them
The ground's turning cold
The stars, one by one, they're a-foldin'
My children will go
As soon as they grow
Oh, there ain't nothing here now to hold them
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018
Joan Baez - Diamonds and Rust (With Lyrics)
Joan Baez Lyrics
Play the Joan Baez Quiz on Melody Facts |
Well I'll be damned
Here comes your ghost again
But that's not unusual
It's just that the moon is full
And you happened to call
And here I sit
Hand on the telephone
Hearing a voice I'd known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall
As I remember your eyes
Were bluer than robin's eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust
Well you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms
And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes the girl on the half-shell
Would keep you unharmed
Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you're smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there
Now you're telling me
You're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Because I need some of that vagueness now
It's all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you're offering me diamonds and rust
I've already paid
Here comes your ghost again
But that's not unusual
It's just that the moon is full
And you happened to call
And here I sit
Hand on the telephone
Hearing a voice I'd known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall
As I remember your eyes
Were bluer than robin's eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust
Well you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms
And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes the girl on the half-shell
Would keep you unharmed
Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you're smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there
Now you're telling me
You're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Because I need some of that vagueness now
It's all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you're offering me diamonds and rust
I've already paid
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018
ΗΕΛΤΙΟΣ- Δρόσος ψυχής
Πέφτει σιγαλά η βροχή πάνω στα φύλλα.
Η δρόσος της ψυχής που τη γύρεψες
όλο το θανατηφόρο καλοκαίρι και δεν τη βρήκες
Ήρθε με το φθινόπωρο και σε βρήκε
Μονάχο
Σε τόπους νεκρούς:
Στο γυμνό πεζοδρόμιο με στους άστεγους κύκνους και τα διψασμένα παγώνια,
Στο άδειο σπίτι με το μαράζι της θάλασσας
και τα σκαριά των φίλων που χάθηκαν
και τα σκαριά των φίλων που χάθηκαν
μαζί μ΄ εκείνα παλαιών ανεκπλήρωτων ονείρων.
8/9/2018
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018
ΗΕΛΤΙΟΣ- Η λέξη
..Κι η λέξη:
Ένα περίπου
Πράξη αυτοχειρίας
Φτερούγα πληγωμένη χελιδονιού
Που χαμηλώνει πέφτοντας το δείλι
Ο κίνδυνος μιας παρεξήγησης, μιας διατύπωσης
που ολοένα χάνει το κέντρο της
και δε φτάνει την αλήθειά της.
6-9-2018
Ένα περίπου
Πράξη αυτοχειρίας
Φτερούγα πληγωμένη χελιδονιού
Που χαμηλώνει πέφτοντας το δείλι
Ο κίνδυνος μιας παρεξήγησης, μιας διατύπωσης
που ολοένα χάνει το κέντρο της
και δε φτάνει την αλήθειά της.
6-9-2018
Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2018
Τετάρτη 22 Αυγούστου 2018
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018
Δευτέρα 13 Αυγούστου 2018
Σάββατο 11 Αυγούστου 2018
Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018
Τρίτη 7 Αυγούστου 2018
Κυριακή 5 Αυγούστου 2018
Σάββατο 4 Αυγούστου 2018
Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018
ΗΕΛΤΙΟΣ- ΜΥΧΙΑ
Τα είδε όλα
Τα αισθάνθηκε όλα·
άγνωστο ωστόσο μένει το από πού κοίταξε κι είδε
τα μύχια της ζωής και τ’ αόρατα.
Θέλει γενναιότητα να δεις και ψυχή στο γκρεμό το δίκιο
για να συγκρατήσεις
Θέλει αντίκρυσμα αρετής κι η αμαρτία και εκκλησιά στο
ξέφωτο
Να προσκυνήσεις.
Αγέρωχος διάβηκε μπροστά μου κι ανηφόρισε
τη ζωή πρώτη στη θεία τάξη ιεραρχώντας
έτσι που θέση περίοπτη κέρδισε εντός μου
και δίχως να το καταλάβω την οδό την άνω και την κάτω
στο σταυροδρόμι για πάντα διαχώρισε.
Ιούλιος-Αύγουστος2018
Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018
Τετάρτη 1 Αυγούστου 2018
Τρίτη 24 Ιουλίου 2018
Κυριακή 22 Ιουλίου 2018
ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ- Έπεσε βροχή και αγέρας
Στίχοι:
Μάνος Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας Ανδριόπουλος
Έπεσε βροχή κι αγέρας
μες στη Δραπετσώνα μου
πού είσαι, φίλε, να γλυκάνεις
τα πικρά τα χρόνια μου
Όπως οι παλιές εικόνες
κλαίνε στον καημό μπροστά
έτσι κλαίει κι η ζωγραφιά σου
δίπλα μου καμιά φορά
Έπεσε βροχή κι αγέρας
στα χαμένα αισθήματα
κι όσοι πίστεψαν στον κόσμο
γίνανε τα θύματα
μες στη Δραπετσώνα μου
πού είσαι, φίλε, να γλυκάνεις
τα πικρά τα χρόνια μου
Όπως οι παλιές εικόνες
κλαίνε στον καημό μπροστά
έτσι κλαίει κι η ζωγραφιά σου
δίπλα μου καμιά φορά
Έπεσε βροχή κι αγέρας
στα χαμένα αισθήματα
κι όσοι πίστεψαν στον κόσμο
γίνανε τα θύματα
Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018
Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018
Ήτανε Αέρας Λιζέτα Καλημέρη-Itane Aeras Kalimeri Lizeta
Στίχοι: Γιώργος Χρονάς, Μουσική: Γιώργος Καζαντζής. Ερμηνεία: Λιζέττα Καλημέρη. Τι ξέρεις για τον καιρό γι αυτόν τον άνεμο, την κάθε της ματιά που γυρνάει και σβήνει. Τι γνώριζες γι αυτή για τα χείλη της, την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει. Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό, δεν τη βρίσκεις δεν τη φτάνεις, ψάχνει το χαμό. Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο βιαστικό, μες σε τρένα μες σε πλοία, κλαίει το χωρισμό. Τι γνώριζες γι αυτή για τη μάνα της, την κάθε της σιωπή πριν τραγούδι γίνει. Τι γνώριζες γι αυτή για το γέλιο της, την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει. Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό, δεν τη βρίσκεις δεν τη φτάνεις, ψάχνει το χαμό. Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο βιαστικό, μες σε τρένα μες σε πλοία, κλαίει το χωρισμό.
Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018
Σάββατο 23 Ιουνίου 2018
Σάββατο 9 Ιουνίου 2018
ούτε η σκέψη μου, ούτε η γλώσσα μου, ούτε η πέννα μου (…) Πώς ήθελα να πεθάνω και πώς ήθελα να αναστηθώ στη χώρα των πνευμάτων μαζί σου για να πραγματοποιηθεί μια για πάντα το όνειρο το άλλο, το όνειρο που ξέρεις από τους στίχους των τραγουδιών της Ραχήλ (…) Έτσι τη νύχτα αυτή την τόσο αλλόκοτη, ανέκφραστη και ωραία της αϋπνίας μου έπεφτα, μια δυο τρεις δέκα φορές στα πόδια σου, φεγγόβολα, σαν όλο το κορμί σου… Συγχώρησε τον ποιητή που όσο προχωρούν τα χρόνια του, τόσο περισσότερη νύχτα έχει, μα και περισσότερο φως.
Chere et divine Clarte, πεθαίνω για σένα”....
Απόσπασμα από τα γράμματα του Κωστή Παλαμά προς τη “Ραχήλ”.
Chere et divine Clarte, πεθαίνω για σένα”....
Απόσπασμα από τα γράμματα του Κωστή Παλαμά προς τη “Ραχήλ”.
Μόνο εσείς μπορείτε να το δείτε αυτό, εκτός κι αν το κοινοποιήσετε
Σάββατο 26 Μαΐου 2018
Κυριακή 13 Μαΐου 2018
Παρασκευή 11 Μαΐου 2018
Πέμπτη 10 Μαΐου 2018
Τρίτη 8 Μαΐου 2018
Δευτέρα 7 Μαΐου 2018
Σάββατο 5 Μαΐου 2018
Τετάρτη 2 Μαΐου 2018
Τρίτη 1 Μαΐου 2018
Δευτέρα 30 Απριλίου 2018
Κυριακή 29 Απριλίου 2018
ΤΑ ΦΛΟΥΡΙΑ - ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ( Δροσουλίτες)
Τα φλουριά
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης
Χρύσανθος
Σ’έρημο φαράγγι σε λυποποριά
Έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά
Ξόρκισα το χώμα έκανα σταυρό
Πριν αποσπερώσει να τα βρω
Τότε καρασκέρι γροίκησα μακριά
Κι είδα μες στο ήλιο στην κακοπετριά
Τρεις αλογολάτες με βαριά σπαθιά
Και τις αλυσίδες αρμαθιά
Τι’ναι το κισμέτι τι’ναι το γραφτό
Πριν το μονοπάτι πάρω να κρυφτώ
Μού’στησαν καρτέρι σε μια πατουλιά
Και με κλαίγαν δένδρα και πουλιά
Ήταν μαύρη Τρίτη μαύρο δειλινό
Κι έχασα τον κόσμο και τον ουρανό
Σε μεγάλο κάστρο σε βαθειά σπηλιά
Με τους πεθαμένους αγκαλιά
Ώσπου κάποιο βράδυ τρίξαν οι αρμοί
Κι άστραψε στην πόρτα λυγερό κορμί
Μια Βασιλοπούλα σαν τη Μαξιμώ
Πού’χε δυο φιδάκια στο λαιμό
Πάρε λέει τα φίδια, βάλ’τα στη καρδιά
Και μεγάλωσέ τα σαν μικρά παιδιά
Το’να είν’ ο Δράκος τ’άλλο ο Διγενής
Άξιο τους αδέρφι να γενείς
Κράτησα τα φίδια μες στην ερημιά
Βιος μου και ρεγάλο και κληρονομιά
Μου’φερναν καρύδια γάλα και ψωμί
Δίχως να γυρεύουν πλερωμή
Κι όταν κάποια νύχτα σώπασε η φωτιά
Σκάψανε του τοίχου τη ραγισματιά
Βρήκαν κερκοπόρτα και πρωί πρωί
Μού’δειξαν το δρόμο στη ζωή
Τώρα τι στα λέω τι στα μολογώ
Μάθε μόνο τούτο πού’μαθα κι εγώ
Αν κρατάς χρυσάφι πλούτη και φλουριά
Δεν κατέχεις τί’ναι λευτεριά
Σάββατο 28 Απριλίου 2018
ΗΕΛΤΙΟΣ: Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ
''..είμαστε εμείς οι παίκτες και τα παίγνια κι οι εμπαιζόμενοι..''
Χαράζει, σβήνει τ’ όνειρο
και η καρδιά στενάζει
σε πόλη άπολις γυρνώ
που αίμα και δάκρυ στάζει.
και η καρδιά στενάζει
σε πόλη άπολις γυρνώ
που αίμα και δάκρυ στάζει.
Το βρέφος ψαύει το βυζί
κι η μάνα λιποψυχάει
Ηρώδης θερίζει τη ζωή
φονιάς καιρός χτυπάει.
κι η μάνα λιποψυχάει
Ηρώδης θερίζει τη ζωή
φονιάς καιρός χτυπάει.
Χέρι μακρύ δόλια χτυπά
την άδολη πατρίδα
κι ο εκπρόσωπος μου απαντά
δεν πρόσεξα, δεν είδα.
την άδολη πατρίδα
κι ο εκπρόσωπος μου απαντά
δεν πρόσεξα, δεν είδα.
Ξύπνα Ελλήνων η ψυχή,
σπάσε του νου τη ρώτα
φέρε την Πνύκα του λαού
στο φως όπως και πρώτα.
σπάσε του νου τη ρώτα
φέρε την Πνύκα του λαού
στο φως όπως και πρώτα.
Παρασκευή 27 Απριλίου 2018
Σπύρος Ποταμίτης- Κράτησε με μέσα σου.
Κράτησε με μέσα σου.
Στο εξαργυρωμένο φως η φυλακή μου
δεσπόζει σαν ένα αρχαιομυθικό τέρας.
Μνήμες χελιδονιών με ταξιδεύουν
στα κύματα αλλοπρόσαλλων εποχών.
Απόμερες γωνιές στη σκόνη γράφουν
ονόματα που δεν ήταν ποτέ θεοί μου.
Πάνω απ’ τους δρυμούς λάμψεις φτερών
κονταρομαχούν για ένα ψίχουλο επιβίωσης.
Εγώ που θέλω να ζήσω όπως μια πεταλούδα
είμαι ξένος στις τόσες αγκαλιές του μεσημεριού
που φέρνουν βαθύ ύπνο στα όνειρα μου.
Κράτησε με μέσα σου. Γιατί είναι μόνο η αρχή
της αμφιβολίας για τα όρια της υπομονής μου
στο λαβύρινθο της συγνώμης και της ικεσίας
κι ο Μινώταυρος αληθινός, κι ας μην το ξέρει,
μεταμφιεσμένος με προσωπίδα ανθρώπου
το φαράγγι με τις εφτά πληγές ορθάνοιχτο
στα στολίδια κι ετοιμόρροπο που βρυχάται,
άγριο θηρίο, στις αρένες των μελλοθανάτων.
Στο εξαργυρωμένο φως η φυλακή μου
δεσπόζει σαν ένα αρχαιομυθικό τέρας.
Μνήμες χελιδονιών με ταξιδεύουν
στα κύματα αλλοπρόσαλλων εποχών.
Απόμερες γωνιές στη σκόνη γράφουν
ονόματα που δεν ήταν ποτέ θεοί μου.
Πάνω απ’ τους δρυμούς λάμψεις φτερών
κονταρομαχούν για ένα ψίχουλο επιβίωσης.
Εγώ που θέλω να ζήσω όπως μια πεταλούδα
είμαι ξένος στις τόσες αγκαλιές του μεσημεριού
που φέρνουν βαθύ ύπνο στα όνειρα μου.
Κράτησε με μέσα σου. Γιατί είναι μόνο η αρχή
της αμφιβολίας για τα όρια της υπομονής μου
στο λαβύρινθο της συγνώμης και της ικεσίας
κι ο Μινώταυρος αληθινός, κι ας μην το ξέρει,
μεταμφιεσμένος με προσωπίδα ανθρώπου
το φαράγγι με τις εφτά πληγές ορθάνοιχτο
στα στολίδια κι ετοιμόρροπο που βρυχάται,
άγριο θηρίο, στις αρένες των μελλοθανάτων.
Κράτησε με, όπως κάποτε ένα χαμόγελο παιδιού
κρατούσε τον κόσμο ολόκληρο στην ευωδιά του
δε θέλω να είμαι η πυγολαμπίδα των άναστρων νυχτών
μήτε η φωτιά εκείνης της νύχτας του Άη Γιάννη
που έκαψε της ψυχής μου το μάλαμα πέφτοντας
σαν το λιωμένο μολύβι στο κρύο της «αγάπης».
Θέλω να είμαι μέσα σου όπως η έγνοια της μάνας
για το καμάρι της που μεγαλώνει στο στήθος της
ή μια σταγόνα βροχής στην απέραντη θάλασσα
που όπου κι αν πέσει θα ενσωματωθεί στο κορμί της.
κρατούσε τον κόσμο ολόκληρο στην ευωδιά του
δε θέλω να είμαι η πυγολαμπίδα των άναστρων νυχτών
μήτε η φωτιά εκείνης της νύχτας του Άη Γιάννη
που έκαψε της ψυχής μου το μάλαμα πέφτοντας
σαν το λιωμένο μολύβι στο κρύο της «αγάπης».
Θέλω να είμαι μέσα σου όπως η έγνοια της μάνας
για το καμάρι της που μεγαλώνει στο στήθος της
ή μια σταγόνα βροχής στην απέραντη θάλασσα
που όπου κι αν πέσει θα ενσωματωθεί στο κορμί της.
Κράτησε με μέσα σου. Οι συστάδες των ημερών
φυλλορροούν τις φωνές των γερασμένων αηδονιών
στο μεγάλο του χρόνου ποτάμι κι η βουή του
πνίγει τις ώρες τους στους αφρούς της οργής.
Γυμνά, σαν νεογέννητοι άνθρωποι, τα κλαριά
σηκώνουν τα χέρια τους στην ερημιά των ουρανών
και μαύρα πουλιά της λησμονιάς του ελέους
χτίζουν φωλιές μέσα στα ακατοίκητα των ψυχών.
φυλλορροούν τις φωνές των γερασμένων αηδονιών
στο μεγάλο του χρόνου ποτάμι κι η βουή του
πνίγει τις ώρες τους στους αφρούς της οργής.
Γυμνά, σαν νεογέννητοι άνθρωποι, τα κλαριά
σηκώνουν τα χέρια τους στην ερημιά των ουρανών
και μαύρα πουλιά της λησμονιάς του ελέους
χτίζουν φωλιές μέσα στα ακατοίκητα των ψυχών.
Ξέρω τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε «σ’ αγαπώ»
αυτοί που χθες οχυρωμένοι στην άκρη της ανυπαρξίας
βρήκαν την πόρτα διάπλατη και μπήκαν για το φως
που είχε αφήσει ανοιχτό ο αρχάγγελος του φόβου.
Ξέρω. Όμως η αλήθεια δε μιλιέται, μήτε ακούγεται
κι ούτε μπορεί από ένα ορφανό μολύβι να γραφτεί...
αυτοί που χθες οχυρωμένοι στην άκρη της ανυπαρξίας
βρήκαν την πόρτα διάπλατη και μπήκαν για το φως
που είχε αφήσει ανοιχτό ο αρχάγγελος του φόβου.
Ξέρω. Όμως η αλήθεια δε μιλιέται, μήτε ακούγεται
κι ούτε μπορεί από ένα ορφανό μολύβι να γραφτεί...
Γι’ αυτό κράτησε μέσα σου όπως ένα άστρο η νύχτα!
Τετάρτη 25 Απριλίου 2018
Κυριακή 22 Απριλίου 2018
Σπύρος Ποταμίτης- 22 Απριλίου 2014
Πριν απ’ τον έρωτα κοιμήθηκα
στη νοσταλγία του
λευκές ώρες πράσινων φύλλων
κατακλυσμός ήρεμων ονείρων
η κόρη λυγερόκορμη κι αστρανάστητη
στο σάρκινο βασίλειο των ηδονών.
στη νοσταλγία του
λευκές ώρες πράσινων φύλλων
κατακλυσμός ήρεμων ονείρων
η κόρη λυγερόκορμη κι αστρανάστητη
στο σάρκινο βασίλειο των ηδονών.
Πριν την Άνοιξη την Άνοιξη γύρεψα
σε μαργαρίτες μαργαριταριών
στο τραγούδι μου η σιωπή κένταγε
στίχους του μέλλοντος
τα χέρια σου της φωτιάς ψάχνοντας
τα χέρια σου της αγάπης αγγέλλοντας.
σε μαργαρίτες μαργαριταριών
στο τραγούδι μου η σιωπή κένταγε
στίχους του μέλλοντος
τα χέρια σου της φωτιάς ψάχνοντας
τα χέρια σου της αγάπης αγγέλλοντας.
Ο χορός μου σε κυανόλευκο ακρογιάλι
φορούσε κοχύλια και κύματα
ένα φεγγάρι πριν σε δω στο φως
και καταλάβω ποια ήσουν ψυχή μου.
φορούσε κοχύλια και κύματα
ένα φεγγάρι πριν σε δω στο φως
και καταλάβω ποια ήσουν ψυχή μου.
22-4-2014
Πέμπτη 19 Απριλίου 2018
Τετάρτη 18 Απριλίου 2018
Σάββατο 14 Απριλίου 2018
Σάββατο 31 Μαρτίου 2018
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018
Τρίτη 27 Μαρτίου 2018
YELTIOS- INSTINCTS OF LOVE
There is no day, there is no day
my frightened dog hinders the way
there is no day, there is no stay,
instincts of love block the decay.
my frightened dog hinders the way
there is no day, there is no stay,
instincts of love block the decay.
Change your path, change your mind
open your heart to the river's bride,
count my pulse, touch my hand
hear the blood on the other side.
27-3-2018
open your heart to the river's bride,
count my pulse, touch my hand
hear the blood on the other side.
27-3-2018
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)