ΗΕΛΤΙΟΣ-ΣΧΙΣΜΗ

ΣΧΙΣΜΗ

Πάντα πρώτη  Εσύ Αρχή αυθυπόστατη

Τ' άστρα και τη φθαρτή σχεδία μου ηγεμονεύεις

και τη γραμμή της μοίρας μου επιτηρείς

εν μέσω των κόκκινων  φθινοπωρινών φύλλων.

Πάντα πρώτη Εσύ ελαφίνα  ανυπότακτη

Στου βράχου  στέκεις ψηλά τ’ αγνάντιο προς τη θάλασσα

Το γλυκοχάραμα που ροδίζει  ν’ αναγγείλεις

Και του δειλινού τα  δοξαστικά τριαντάφυλλα,  

πριν στο μπαράκι της Μύκονος  σταθείς κι αρχίσει ο άνεμος να σε απογυμνώνει

Απ’ όσα  χρεία ποτέ δεν είχες να φορέσεις.

Το θαύμα αντικρύζω

Και τ’ ομολογώ

Το πρόσωπό σου ως βλέπω.

Αρτεμη κι Αφροδίτη πάνω σου αντιμάχονται

Και ως μούσα μπαίνεις στη μικρή  ζωή μου

Αναίτια κι αναπάντεχα, γιατί;

Ένας  Θεός μόνο το ξέρει!

Πάντα πρώτη Εσύ

Τη σκέψη να προλαβαίνεις και τα συναισθήματα των θνητών

Και του τραγοπόδαρου Πάνα τις κολασμένες νύχτες να ευλογείς

Στων Νυμφών τ’  ανεξερεύνητα σπήλαια.

Πρελούδιο  ομορφιάς, ιντερλούδιο φωτός,

Φρουρός του ζέφυρου μες τα στενά

Adagio αγάπης, της πεταλούδας πέταγμα στο Νείλο

Ψυχή που κόβει ηλιοαχτίδες και το κουκούλι πλέκει

Του  γήινου  διαστημόπλοιου που αθόρυβα χάρισες

στου χρόνου εμάς τους ταξιδευτές.

Λυγίζει στη  λάμψη Σου  ο οφθαλμός

Και τυφλώνεται στο φως Σου

Μα Εσύ αλύγιστη επιμένεις

Στις ρίζες να μένεις κρυμμένη των δεντρών

Και το  δέντρο το βαθύ-ισκιοτο με  ζωογόνα δύναμη να υψώνεις

Και στους άγονους  κάμπους να πέφτεις  σα βροχή

Μέχρι να δώσουν τα σπαρτά και να καρπωθούν τα στάχια

που ολόιδα  με τα ολόχρυσα μαλλιά  στους ώμους Σου  ανεμίζουν

ντάλα καλοκαίρι όπου μεθύσανε και τραγουδάνε μαγεμένα όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Την ώρα τούτη του μεσημεριού κάτω απ΄τον ίσκιο  της ελιάς

ακέρια  σε συναντώ και σε ζυγώνω

Ακέρια και κατακερματισμένη

Μα πάντα  έτοιμη  τη ρωγμή του χρόνου μ΄ένα σου άλμα να δαμάσεις

Και με  πάθος ιερό να με σκοτώσεις και να μ’ αναστήσεις

Καθώς  το Είναι  μου αφήνω στη σχισμή  του φωτός

Που  αναπόδραστα  μας ενώνει.

 25-6 Οκτ.2017

What Must Be Said | By Günter Grass | Defend Democracy Press

Here is an English translation of a poetic protest by Nobel Prize laureate Günter Grass, against the prospect of the Israeli extermination (“auslöschen”) of the Iranian people. The original poem as he wrote it in German, follows this English rendering.

What Must Be Said
By Günter Grass, April, 2012

Why do I stay silent, conceal for too long
What clearly is and has been
Practiced in war games, at the end of which we as survivors
Are at best footnotes.

It is the alleged right to first strike
That could annihilate the Iranian people–
Enslaved by a loud-mouth
And guided to organized jubilation–
Because in their territory,
It is suspected, an atom bomb is being built.

Yet why do I forbid myself
To name that other country
In which, for years, even if secretly,
There has been a growing nuclear potential at hand
But beyond control, because no testing is available?

The universal concealment of these facts,
To which my silence subordinated itself,
I sense as incriminating lies
And force–the punishment is promised
As soon as it is ignored;
The verdict of “anti-Semitism” is familiar.

Now, though, because in my country
Which from time to time has sought and confronted
The very crime
That is without compare
In turn on a purely commercial basis, if also
With nimble lips calling it a reparation, declares
A further U-boat should be delivered to Israel,
Whose specialty consists of guiding all-destroying warheads to where the existence
Of a single atomic bomb is unproven,
But through fear of what may be conclusive,
I say what must be said.

Why though have I stayed silent until now?
Because I think my origin,
Which has never been affected by this obliterating flaw,
Forbids this fact to be expected as pronounced truth
Of the country of Israel, to which I am bound
And wish to stay bound.

Why do I say only now,
Aged and with my last ink,
That the nuclear power of Israel endangers
The already fragile world peace?
Because it must be said
What even tomorrow may be too late to say;
Also because we–as Germans burdened enough–
Could be the suppliers to a crime
That is foreseeable, wherefore our complicity
Could not be redeemed through any of the usual excuses.

And granted: I am silent no longer
Because I am tired of the hypocrisy
Of the West; in addition to which it is to be hoped
That this will free many from silence,
Prompt the perpetrator of the recognized danger
To renounce violence and
Likewise insist
That an unhindered and permanent control
Of the Israeli nuclear potential
And the Iranian nuclear sites
Be authorized through an international agency
Of the governments of both countries.

Only this way are all, the Israelis and Palestinians,
Even more, all people, that in this
Region occupied by mania
Live cheek by jowl among enemies,
In the end also to help us.

What Must Be Said | By Günter Grass | Defend Democracy Press

EuropeMiddle EastInternationalNuclear Weapons/WarWhat Must Be Said | By Günter Grass 25/10/2017 tweet Here is an English translation of a poetic protest by Nobel…

DEFENDDEMOCRACY.PRESS

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ Κ. ΒΗΤΑ. TRANSFORMATIONS. 2004 (Κωνσταντίνος Βήτα)

Albinoni : Adagio

ΗΕΛΤΙΟΣ-ΛΕΞΟΥΛΕΣ

Λεξούλες μου πουλιά που χαμηλά πετάξατε

Και τη σιωπή ταράξατε σ’αυτή την ερημιά.

Λεξούλες μου πουλιά τη μοίρα ξεγελάσατε

Και  φέρετε τη μουσική στης λεύκας τα κλαδιά.

Κι αν δε μπορώ να σηκωθώ και αν ριγώ στο χιόνι

Των ήχων  σας οι τόνοι ξυπνούν μου τη μποριά  

Σ΄αγνάντιο άγνωστο να βγω να δω καθώς νυχτώνει

Της μάνας μου την αγκαλιά ν’ ανοίγει από μακριά.

Λεξούλες μου πουλιά που χαμηλά πετάξατε

Στον κόρφο μου φωλιάξατε  πριν κλείσω τα κουμπιά

Λεξούλες μου πουλιά ποτέ δε σας απάντησα

Στ’ όνειρο σας συνάντησα Θησέως μια γωνιά.

13/10/17

Manolis Aligizakis ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΙΑ

Απ' το βιβλίο ΝΟΣΤΟΣ και ΑΛΓΟΣ το ποίημα Λάθος Πορεία-Wrong Path, My poem Wrong Path, from the book NOSTOS and ALGOS, www.ekstasiseditions.com translated in 9 different languages, (Japanese--Romanian--German--Italian--French--Ukrainian--Russian--Chinese) was presented in 9 different forums and blogs in those countries.

ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΙΑ

Πουλούν πράγματα που δεν χρειάζεσαι
κι όμως αγοράζεις
τραγουδούν κακοφωνίες που δεν σ’ αρέσουν
κι όμως τις ακούς

Πότε θ’ ακούσεις
το μουρμουρητό των λουλουδιών;

Φορούν την ψεύτικη τους αίγλη
που θέλεις ν’ αρπάξεις
για να τους μοιάσεις
απομυζούν το λογικό απ’ το μυαλό σου
και πιστεύεις πως σε πλουτίζουν με κάτι
σαν τους μιμείσαι

Πότε του μικρού σπίνου
το τραγούδι θ’ακούσεις;

MANOLIS (Emmanuel Aligizakis), Crete, 1947
From: Nostos and Algos, Ekstasis Editions Canada Ltd., Victoria, Canada

WRONG PATH

They sell goods that you don’t need
yet you buy

they sing cacophonies you don’t like
yet you listen too

When will you listen
to the flowers’ whisper?

They apply their external lustre
that you like to snatch from them
to become alike
they drain your brain of all logic
and you believe they enrich you
when mimicking them

When will you listen
to the finch’s song?

MANOLIS (Emmanuel Aligizakis), Crete, 1947
From: Nostos and Algos, Ekstasis Editions Canada Ltd., Victoria, Canada

VERKEERDE WEG

Ze verkopen goederen die je niet nodig hebt
maar je koopt ze

ze zingen kakofonieën waarvan je niet houdt
maar je luistert er naar

Wanneer zal je luisteren
naar het gefluister van de bloemen?

Ze dringen jou hun oppervlakkige glans op
die je graag van hen zou overnemen
om hun gelijke te zijn

Ze nemen van je hersen alle logica af
en je gelooft dat je er beter van wordt
als je hen na-aapt

Zou je niet eerder luisteren
naar het kwinkeleren van de vink?

MANOLIS (Emmanuel Aligizakis), Kreta, 1947
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Uit: Nostos and Algos, Ekstasis Editions Canada Ltd., Victoria, Canada

http://www.point-editions.com

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ :" Ο ΣΚΛΑΒΟΣ" Λόγια της Κύπρου Χάλκινα

Yiannis Georgiou Recital Rialto Theatre 2017 Fragments Part 2

Μπλε Τον ίδιο το Θεό

ΗΕΛΤΙΟΣ -Λοιπόν;

Λοιπόν;
Ή τη σιωπή των αστεριών
Ή του μωρού το γρίλισμα 
Και το κλάμα.
Βάρος! το ξέρω,
Μα δίχως εμένα δεν είσαι
Και μηδέποτε θάφτανες
Ν’ αμφιβάλλεις ό,τι εμπιστεύεσαι
Και να εμπιστεύεσαι ό,τι αμφιβάλλεις.
Ετσι απάντησε η λέξη, τη μουσική ως αγκάλιζε
Πάνω στο νοτισμένο στρώμα
Κι έπειτα σηκώθηκε
-απ΄τις συνάψεις περνώντας του εγκεφάλου-
Το παράθυρο ν’ ανοίξει στο αυγινό φως
Άγνωστο τραγούδι
Σιιγοτραγουδώντας.
4-10-2017.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΣΥΝΕΧΕΣ

Το φάσμα συνεχές. Και δε μπορεί κανείς στα δυο να το κόψει.

Και το σχίσμα ανύπαρκτο. Σαν το μαχαίρι που σου πέρνει την κεφαλή.

Επειδή ο νους δεν ανακάλυψε ακόμα, το ουράνιο τόξο.

4-10--2017

Καημός - Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μίκης Θεοδωράκης

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΖΩΗ

Ζωή  από σκόρπια βιβλία

Σπασμένα αγγεία και κιονόκρανα

Που κιτρίνισαν.

Μάρμαρα που λάμπουν στο φως

Και  σταλμένες στον καιρό ηλιαχτίδες

δίχως   χέρι  να τις  μαζέψει

μήτε τεχνίτη να υψώσει το  ναό  

 και στεφάνι ανοιξιάτικο   τις πλέξει

στην Κοιμωμένη.

Περνάνε δώθε-κείθε οι τουρίστες και κατουράνε

Τα κλέβουν και μυρίζει αμμωνία

Και σε κανέναν δε λείπουν τα συντρίμμια

Και μπελάς  μας έχουν γίνει

Και πολύ  αγωνιούνε  οι νοικοκυραίοι

Που δε  φτάνει  ο επενδυτής  

Να τα γυμνώσει.

3-10-2017

Γιώργος Σεφέρης ~ Haiku

ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ

http://www.askiweb.eu/index.php/el/71-2015-09-25-11-37-32/anakoinoseis/234-2015-09-17-09-57-18

Greek Avant Garde Poetry - Nanos Valaoritis

Greek Avant Garde Poetry - Nanos Valaoritis - Big Bridge Press

Greek Avant Garde Poetry

BIGBRIDGE.ORG

Kωστὴς Παλαμᾶς - Ἡ Φοινικιά

Στὸ Δροσίνη, ποὺ τὸ πρωτάκουσε. Mέσα σ᾿ ἕνα περιβόλι, γύρω στὸν ἴσκιο μιᾶς φοινικιᾶς, κάποια γαλανὰ λουλουδάκια, ἐδῶ κατάβαθα, καὶ κεῖ πιὸ ἀνοιχτά, μιλούσανε. Πέρασ᾿ ἕνας ποιητής, (ποὺ πέθανε τώρα), καὶ ρύθμισε τὸ μίλημά τους ἔτσι: Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔρριξεν ἐδῶ ἕνα χέρι· τὸ χέρι τό ῾βαλε καταραμένη Μοῖρα; τὸ πῆγε νοῦς καλοπροαίρετος; Ποιὸς ξέρει! Ἀπὸ ἑνὸς ὕπνου κάτου τὸν καταποτήρα ποιὰ ὁρμὴ μᾶς ἄδραξε καὶ ποιὸς μᾶς ἔχει φέρει; Τάχ᾿ ἀπὸ χαλαστῆ γιὰ τάχ᾿ ἀπὸ Σωτῆρα; Νά μας ἀσάλευτα στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτου· ὁ ἴσκιος σου εἶναι τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου; Τὰ καταχώνιαζε ὅλα γύρω τὸ λιοπύρι, ἐδῶ κ᾿ ἐκεῖ ψάχνανε λαίμαργες ἀκρίδες, κ᾿ ἦρθε βροχή· καὶ τ᾿ ἄνθια, ποὺ εἶχαν ἀχνογύρει, ξυπνοῦνε καὶ ποτίζονται δροσοσταλίδες· κ᾿ ὕστερ᾿ ἀκόμα πιὸ γλαυκὸ τὸ πανηγύρι τοῦ ξάστερου οὐρανοῦ ξαναρχισμένο τὸ εἶδες· τρικυμιστὴ μόνο ἡ κορφή σου ἀνάρια ἀνάρια σταλοβολάει ἁδρὰ βροχομαργαριτάρια. Λαμποκοπάει ἀνάσταση τὸ περιβόλι, κάθε πουλὶ ὀνειρεύεται πὼς εἶναι ἀηδόνι, μονάχα πέφτει ἀπὸ τὰ ὕψη σου σὰ βόλι τὸ μαργαριταρένιο στάλαμα, καὶ ―ὢ πόνοι―! ὅλων κορῶνα τοὺς φορεῖ τὸ δροσοβόλι, ὅλα τὸ γάργαρο νερὸ τὰ μπαλσαμώνει· γιατί σ᾿ ἐμᾶς ἡ θεία τῶν ὅλων καλωσύνη γίνεται λάβωμα κι ἀρρώστια καὶ καμίνι; Πόσο σκληρὰ χτυπάει τὸ βόλι τὸ δικό σου! Κανέν᾿ αὐτὶ ψηλά, κανένα μάτι ἐμπρός μας. Ζοῦμε στὸν ἴσκιο σου, ἕνας κόσμος ὁ κορμός σου, τὸ στέμμα σου οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα· ὁ οὐρανός μας. Θεὸς ἀλύπητος ἂν εἶσαι, φανερώσου. Ἂν ὄχι, γνέψε μας, καὶ μία γαλήνη δός μας, καὶ μὴ σκοτώνῃς μας ἀγάλια ἀγάλια, ἢ δρᾶμε καὶ ρῖξε μας νεροποντὴ μὲ μιᾶς νὰ πᾶμε! Σὰν πληρωμὴ εἶν᾿ ὁ πόνος μας καὶ σὰ βρετήκι, τῆς ἁρμονίας μας σφράγισεν ἡ χρυσὴ βούλλα, ἐνῷ μᾶς ῾γγίζει ὁ Χάρος, μᾶς θεριεύει ἡ Νίκη, τρέμομε, χαῖρε, τοῦ ρυθμοῦ ἱερὴ τρεμούλα! Καταχωμένο ἀνήλιαγο ζῇ τὸ σκουλῆκι γιὰ νὰ χαρῇ μεταξοφτέρουγη ψυχούλα μίαν ὥρα τὴν ὡραία ζωή, καὶ νὰ πεθάνῃ.― ―Τὸ χάσμα τῆς πληγῆς γίνεται συντριβάνι. Τὰ σταχτερά, τὰ διάφανα, τὰ χίλια μύρια πράσινα, τ᾿ ἀναβρύσματα· καὶ τὰ μαμούδια καὶ τὰ δετὰ τῆς γῆς· τ᾿ ἀνάερα τρεχαντήρια, τὰ σκουληκάκια, οἱ μέλισσες, τὰ πεταλούδια, λουλούδια, ὦ δισκοπότηρα καὶ θυμιατήρια! Χάιδια τῆς χλόης, παντοῦ φιλιά, τοῦ μούσκλου χνούδια, τοῦ κάτου κόσμου ἀχός, αἰθέρια μαντολίνα· στὰ φύλλα μία λαχτάρα, λίγωμα στὰ κρίνα! Ἄνθια, ὅσα ξέρετε, δὲν ξέρουν τὰ τρυγόνια, ὡραίων ἐρώτων εἶστ᾿ ἐσεῖς τὰ διαλεμένα, σαλέματα, φιλιά, ταιριάσματα στὰ κλώνια, μιᾶς πλάσης εἶναι αὐγὴ τοῦ καθενὸς ἡ γέννα· τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς χαρᾶς τὰ παναιώνια τὰ ξέρετε, ὦ λιγόζωα σεῖς καὶ ὦ δακρυσμένα! Ἐμεῖς, ―ὢ τὰ χρυσά της ρίζας σου πλεμάτια!― μοιάσαμε τὰ στοχαστικὰ καὶ τ᾿ ἄυλα μάτια. Ἂς εἶστ᾿ ἐσεῖς, ἄπλεροι ἀνθοί, μεστὰ ἀνθοκλάδια, ἀπὸ τὰ χρυσολούλουδα ὡς τὰ χαμομήλια, σὰν ἀναμμένα κάρβουνα καὶ σὰν πετράδια, σὰν τὰ παρθένα μάγουλα καὶ σὰν τὰ χείλια, σὰ χέρια ἂς γλυκανοίγεστε, γιομάτα ἢ ἄδεια, χαράματα κι ἂς εἶστε αὐγῆς, βραδιοῦ καντήλια, τῆς νεράιδας δροσιᾶς ἂς εἶστε τὰ παλάτια· τὰ μάτια εἴμαστ᾿ ἐμεῖς, εἴμαστ᾿ ἐμεῖς τὰ μάτια. Σ᾿ ἐμᾶς, μικρά, κόσμο ξανοίγετε μεγάλο, καὶ σύγνεφ᾿ ἀπὸ ἔγνοιες καὶ καημοὺς λαγκάδια, καὶ τ᾿ οὐρανοῦ τ᾿ ἀσάλευτο σ᾿ ἐμᾶς, τὸ σάλο τοῦ πέλαου γύρω στὰ καράβια πρὸς τὰ βράδια, τὸ δάκρυ ἀκύλιστο, κι ἀξήγητο κάτι ἄλλο… Ποιᾶς φυλακῆς νά ῾μαστ᾿ ἐμεῖς τὰ συγγενάδια; Ἦρθε καὶ κλείστη μέσα μας, ―ποιὸς νὰ πιστέψῃ!― μιὰ κολασμένη καὶ μία θεία· ἡ Σκέψη, ἡ Σκέψη! T᾿ ἀνάστημα ἔχετε, τὸ παίξιμο, τὸ νάζι, καὶ κάποιο ἀμίλητο περήφανο καμάρι, καὶ κάποιο μάγεμα ποὺ ρίχνεται κι ἁρπάζει, κι ἀπ᾿ τὴν πρωτόπλαστη ὀμορφάδα ἔχετε πάρει. Σὰν εἴδωλα χλωμὰ σᾶς δείχνει τὸ μαράζι, καὶ τὸ πουλὶ σᾶς δίνει κάποτε τὴ χάρη, καὶ τὸν ἀέρα μία νεράϊδα ἀνεμοπόδα, ὢ μὲ τὰ μύρια θεία χαμογέλια, ὢ ρόδα! Τὸ πρόσταξε θεὸς Ἀπρίλης ἀνθομάλλης· ―ὦ μοσκοβόλισμα, ἄλλαξε καὶ λάμψη γίνε! Γιὰ τοῦτο ἀμύριστα εἶστε, ρόδα τῆς Βεγγάλης, ὅλων τῶν ἄλλων ἡ εὐωδιὰ σ᾿ ἐσᾶς φῶς εἶναι. K᾿ ἐσὺ ποὺ στέκεις, τῶν ἀνθὼν ὡς νὰ εἶσαι ὁ κράλης, ἀπὸ ποιὸν κόσμο παραστράτισες, ὦ κρῖνε; Ἀπὸ τῆς εὐωδιᾶς τὴ μάννα, ἀπὸ τ᾿ ἀστέρι τὸ πιὸ λευκόν;     Ὦ Φοινικιά, κ᾿ ἐμεῖς; Ποιὸς ξέρει! Τῆς εὐωδιᾶς αἰθεροπόταμο, κρατήσου· δὲν ἔτρεξες, δὲν πότισες τὴν ἄνθησή μας· τῆς εὐωδιᾶς εἴπαμε: πάψε τὴν ὁρμή σου, μὴ χύνεσαι ἀπὸ μᾶς, μὴ γίνεσαι πνοή μας, βυθίσου μὲς στὰ φυλλοκάρδια μας, καὶ κλείσου ἀκάτεχη ἀπ᾿ τὸ μύρισμα, μὲς στὴν ψυχή μας· ψάξε νὰ βρῇς τὴ σκέψη μας, καὶ ὁμάδι ζῆσε. Ἂς εἶναι ἡ μέλισσα, κ᾿ ἐσὺ τὸ μέλι ἂς εἶσαι! Ἀπὸ τὸ βιὸς τοῦ ἥλιου ὅλα ἀραδιάστε τὰ ὄξω, λουλούδια, ὅλα τὰ χρώματα, καὶ στολιστῆτε. K᾿ εἴπαμε στ᾿ ἀδερφάκια μας: τὸ οὐράνιο τόξο φορεματάκια κάμετέ το, καὶ ντυθῆτε! K᾿ εἴπαμε τὸ καθένα μας: «Ψυχή, θὰ διώξω κάθε λαμπράδα, μήτ᾿ ἡ αὐγή, καὶ ἡ δύση μήτε· μοῦ φτάνει κάτι ἀπὸ τὴ θάλασσα, κι ἀκόμα κάτι σὰ γέλιο, ποὺ γελᾷ τὸ οὐράνιο στόμα!» Σύγνεφο γίνε, μίλα μὲ τ᾿ ἀστραποβόλι, κορυδαλλός, καὶ λάλησε, Πόθε μεγάλε, καὶ ὑψώσου πρὸς ἀστέρινο ἄλλο περιβόλι. Ὅλη τη μουσικὴ μὲς στὴν ἀγάπη βάλε, καὶ βάλε τῶν παιδιῶν τὴν ἀθῳότητα ὅλη, καὶ βάλε κι ὅλη σου τὴν ὀμορφιά, καὶ πάλε θά ῾χῃς τὸν ἴσκιο τῆς ἀγάπης· ὄχι ἐκείνη· ἐκείνη λάμπει, καίει, φωτίζει καὶ δὲ σβήνει! Ἀπὸ μία τρίδιπλη ψυχὴ τὸ περιβόλι, συρτὴ καὶ ριζωτὴ καὶ φτερωμένη, πλέκει τὸ εἶναι· ἡ κάμπια ὁλόβαθα χτίζει μία πόλη, καὶ τὸ πουλὶ χτίζει ἕναν ἔρωτα παρέκει πρὸς τὸν αἰθέρα· καὶ ἡ χλωράδα γύρω σου ὅλη δὲν ἔχει νόημα, δὲν ὑπάρχει, ἢ γιὰ νὰ στέκῃ καὶ νὰ εἶναι, ἀκροπρεπίδι σου, στὴ δούλεψή σου· ὤ! πῶς ὑψώνεται στὸν ἥλιο τὸ κορμί σου! Δὲ σταματάει κισσός, δὲν κόβει παρακλάδι τοῦ κορμιοῦ σου χυτὴ κ᾿ ἐλεύτερη τὴ γύμνια· ὅμως, γυμνή, μὲ ὀνειροΰφαντο μαγνάδι σκεπάζεις τὰ χλωρὰ τοῦ κήπου στενορρύμια. Λαμποκοπάει τῆς βασιλείας σου σημάδι κορῶνα ἀχτίδων ἀπὸ σμάραγδα κι ἀσήμια κρεμάμενη, τρεμάμενη ἀπὸ τὴν κορφή σου· ὤ! τί ρυθμὸς ποὺ κυβερνάει τὸ θεῖο κορμί σου! Ἔτσι δὲν εἶναι ὡραῖο τὸ νέο κυπαρίσσι λιγώντας αὐροσάλευτο πρὸς τὸν αἰθέρα, ἔτσι δὲν εἶναι ὡραία ἡ χλοϊσμένη βρύση ποὺ ψέλνει σὰν ποιητὴς καὶ θρέφει σὰ μητέρα, ἔτσι δὲν εἶν᾿ ἡ ἀνατολή, δὲν εἶναι ἡ δύση· ἀπ᾿ τὴν κορφή σου κρέμεται ἄλλου κόσμου μέρα· ἔτσι ὄμορφη δὲν εἶν᾿ ἡ ἀναπαμένη λίμνη· στὰ πόδια σου οἱ θεοὶ κ᾿ οἱ θεολάλητοι ὕμνοι! Ἀγγέλου φάντασμα στὴ σκήτη τοῦ ἐρημίτη, στῆς νύχτας τὴ σιωπὴ τῆς ἁρμονίας τὸ στόμα, ἡ σκέψη, ἐκεῖ ποὺ πρωτοστράφτει στοῦ τεχνίτη τὸν πλατυμέτωπο οὐρανό, καὶ πρὶν ἀκόμα, ὄνειρο ἀσκλάβωτο κι ἀπάρθενο, εὕρῃ σπίτι καὶ γίνῃ λόγος, μουσική, μάρμαρο, χρῶμα, σὰν τὴν ἰδέα σου δὲν εἶναι, καθὼς πέφτει κι ἀντιχτυπάει στοῦ λογισμοῦ μας τὸν καθρέφτη. Μέσα σου ρέει τὸ διάφανο, τ᾿ ἀθάνατο αἷμα, ἢ ὁ χυμὸς ὁ ἀνήμπορος νὰ σὲ ξυπνήσῃ ἀπό ῾ναν ὕπνο δίχως μίλημα καὶ βλέμμα σὲ μιᾶς ἀθόλωτης ζωῆς τ᾿ ὡραῖο μεθύσι; Τὸ στέμμα τῆς κορφῆς σου εἶν᾿ ἕνα ξένο ψέμα ἢ τὰ μαλλιά σου, ποὺ ἡ πνοὴ σὰν τὰ χτυπήσῃ, γίνονται λύρες γιὰ νὰ εἰποῦν ὁλόγυρά σου τὴ συμφωνία τῶν ὅλων καὶ τῆς ὀμορφιᾶς σου; Μήτε κλαδιά, μήτε μαλλιά. Φτερὰ εἶν᾿ ἐκεῖνα, καὶ δοκιμάζεις τα καὶ τὰ τρεμοσαλεύεις. Φτερά; δὲν εἶναι, γίνονται· σὲ τρώει μία πεῖνα, καὶ σὲ μία πλάση ἀνώτερη νά ῾μπῃς παλεύεις. Μιὰ πολιτεία, μίαν ἠλιοστάλαχτην Ἀθήνα δεξιά, ζερβά, μακριά, στὰ ὕψη, ὅλο γυρεύεις, καὶ στέκεσαι νὰ φύγῃς πρὸς τὰ μισουράνια πετώντας μὲ τοὺς κύκνους καὶ μὲ τὰ γεράνια. Λείψανο εἶσαι ἀπὸ νεκρὸ μεγάλο αἰῶνα, ζωῆς, ποῦ γίνεται, εἶσαι ἡ πρώτη δροσεράδα; Πότε ἀπὸ μέσα σου κοιτάει, τραβάει ἀγῶνα γιὰ νὰ χυθῇ στὸ φῶς μία νύφη Ἀμαδρυάδα, πότε σὰν τελευταῖα ὑψώνεσαι κολῶνα ναοῦ, ποὺ κάποτ᾿ ἔστεκε σὲ μίαν Ἑλλάδα. Τέλος ἢ ἀρχή, βραδιὰ ἢ πρωί, σὲ δένει κάτι μὲ τοὺς ὁρίζοντες ποὺ χάνεται τὸ μάτι. Ὡσαννὰ χύνουν οἱ βλαστοί σου καὶ τὰ βάγια καὶ τὸ βασιλικὸ ὡσαννὰ τ᾿ ἀνάστημά σου πρὸς ἄγνωστου θεοῦ διαβατικοῦ τὰ μάγια, φανερωμένου πρῶτα πρῶτα στὴ ματιά σου. Ἐσὺ ὡσαννά, ὡσαννὰ ἀποκρίνονται τὰ πλάγια. Ὤ! ποιὰ τὰ ὁράματα καὶ ποιὰ τὰ μυστικά σου; Σφάζει τὰ λυγερὰ λουλούδια καὶ τὰ φύλλα ἀπὸ καινούργιους οὐρανοὺς ἀνατριχίλα. K᾿ ἐμεῖς; Ἦρθε ὡς ἐμᾶς τὸ μακρινὸ πουλάκι, τ᾿ ἀγεράκι μας ἄγγιξε μὲ τὰ φτερά του, καὶ κονταστάθηκε τὸ βιαστικὸ τὸ ρυάκι, καὶ τὸ παιδί μας ἔρριξε τ᾿ ἀνάβλεμμά του, καὶ τὸ περήφανό μας ἔγνεψε ζαμπάκι, καὶ τὸ φεγγάρι ἦρθε γιὰ μᾶς ὡς ἐδῶ κάτου, κ᾿ εἶδε καθεὶς τ᾿ ἀπόξω μας, κανεὶς τὰ βάθη· ὁ κόσμος γλίστρησεν ἀπάνω μας κ᾿ ἐχάθη. Πορτοκαλλάνθια, τί σᾶς ρώτησαν τ᾿ ἀηδόνια; Ὁ τζίτζικας τί θέλει ἀπὸ τὰ μεσημέρια; Κι ὅσα βογγοῦνε σὰν ἀπὸ τὰ καταχθόνια, κι ὅσα ἀνεβαίνουνε τραγούδια πρὸς τ᾿ ἀστέρια, τοῦ σαρακιοῦ ἡ φωνή, τ᾿ ἀνήσυχα τριζόνια, τ᾿ ἀρώματα, οἱ πνοές, τὰ ἕρμα καὶ τὰ ταίρια, ὅσα πετοῦνε, σέρνονται, λιγιένται, σκύβουν, κάτι γνωρίζουνε γιὰ σὲ καὶ μᾶς τὸ κρύβουν. Μέσα μας μιὰ ψυχὴ ἀπὸ μπόρα κι ἀπὸ πίσσα τὸ πονηρὸ γιὰ σὲ στὸ λογισμό μας βάζει. Στὴ νυχτερίδα ὅλο γιὰ σὲ μιλοῦσε ἡ κίσσα κ᾿ ἡ ἀκρίδα τὸ παινεύτηκε μ᾿ ἐσὲ πὼς μοιάζει, κ᾿ ἡ σφῆκα ηὗρε χαρὰ στὴ σκέπη σου περίσσα, κι ὁ νυχτοκόρακας μ᾿ ἐσένα ἀναγαλλιάζει· μιὰ πλάση ―Ἐσὺ ποὺ ἀτάραχη τραβᾶς πρὸς τ᾿ ἄστρα, παραμονεύει σὲ κακὴ κι ἀναγελάστρα! Ὦ φυσημένη ἀπ᾿ τὴν καρδιὰ τοῦ πεύκου, Ὑγεία! Πατᾷς, παντοῦ οἱ καρποὶ στ᾿ ἀγκάθια, στὰ τριφύλλια, κυλᾷς μὲ τὰ νερά, καὶ λάμπουν τὰ στοιχεῖα, γιὰ τ᾿ ἄδολο κρασὶ τρυγᾷς τὰ ὡραῖα σταφύλια, ὅπου σταθῇς, θ᾿ ἀναστηθῇ μία πολιτεία, πάντα ὁ μαστός σου γάλα ρέει, δροσιὰ τὰ χείλια. Ὦ μάννα στρογγυλὴ καὶ καρπερὴ καὶ ἀκέρια, μᾶς λυών᾿ ἡ ἀρρώστια· μοιάσαμε τὰ νεκροκέρια. Κλαδιά, μαλλιά, φτερά. Ἴσκιοι, ποὺ ἡ θεία της χάρη παίζει κι ἁπλώνει, πρῶτε, δεύτερε καὶ τρίτε, ἀπὸ τὸ στοιχειωμένο τὸ σκληρὸ φεγγάρι ―μήτε κλαδιά, μήτε μαλλιά, καὶ φτερὰ μήτε!― Προψὲς μίαν ὄψη τέταρτην εἴχατε πάρει· σπαθιά! καὶ καρτερούσατε γιὰ νὰ χυθῆτε. Νυχτοπετοῦσα πεταλούδα, ἔλεος κᾶμε· ἀπάνω στὰ φτερά σου πᾶρε μας νὰ πᾶμε! Ἡ ἀρρώστια μᾶς τυράγνησε μὲ τὴν ἀγρύπνια, ὦ Φοινικιά, καὶ σὲ εἴδαμε νὰ κρυφογέρνῃς, οἱ δρακοντιές, τὰ σκυλοβότανα, ὅλα ξύπνια, νύχτα εἴταν, ἄμοιαστο χορὸ μ᾿ αὐτὰ νὰ σέρνῃς, καὶ σ᾿ εἴδαμε ὄνειρο βαρὺ στὰ πρωτοΰπνια μὲ φλόμους καὶ μὲ χαμαιλιοὺς νὰ παραδέρνῃς, καὶ γύρω σ᾿ ἔπνιγαν ἀζώηρων περιβόλια, κι ἀπὸ σκληρὲς ἀλόες λαὸς κι ἀπὸ τριβόλια. K᾿ εἴσουνα, τῆς ζωῆς ὡς νὰ ζητοῦσες φόρο αἱματοπότιστο, κι ὀλάγρια ἀντιχτύπα πεῖνα στὸ εἶναι σου, καὶ κάποιο σαρκοβόρο ηὗρε σ᾿ ἐσὲ καὶ φώλιασε, κ᾿ ἔσκαψε τρῦπα, κ᾿ ἔγινε σπήλαιο τὸ κορμὶ τὸ φτεροφόρο, καὶ τῆς κορφῆς σου γιὰ κορφὴ φόρεσες γύπα· σὰ φλόγες καὶ σὰν κύματα καὶ σὰ λεπίδια συρμένα ἀπὸ τὴ ρίζα ὡς τὴν κορφή σου φίδια. Ποιὸς τὸ στοχάστηκε, ποιᾶς Μοίρας εἶναι τάμα, ἀπὸ τὰ κακομύριστα καὶ τ᾿ ἀπορρίμια νὰ ὑψώνωνται τὰ ὁλόχλωρα, καὶ ἁγνὸ τὸ θάμα τοῦ Μάη κι Ἀπρίλη ἀπ᾿ τὴν ἀκάθαρτην ἀσκήμια; Γι᾿ αὐτὸ γαλάζια μέσα μας καὶ μαῦρα ἀντάμα, καὶ στὴν ψυχή μας ὠκεανοὶ καὶ στενορρύμια, κ᾿ ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς μὲ τὰ ὑπέρτατα παλεύει, κάτι πανάθλιο μᾶς κρατεῖ καὶ μᾶς μολεύει. Ἥλιε, τὰ μαῦρα ὀνείρατα πάρ᾿ τα καὶ πνίχ᾿ τα, θολοὶ εἶν᾿ ἀχνοί, κ᾿ εἶναι κακόπραγα τελώνια. Θρέψε τὰ ὡραῖα καὶ τ᾿ ἀγαθά, τὰ πάντα δεῖχ᾿ τα, σὰν ἀχτιδοπαιξίματα καὶ σὰν ἀηδόνια. K᾿ ἐσύ, φεγγάρι ξάπλωσε στὴν ἄγρια νύχτα διάφανη σκέπη ἀπὸ καρδιὰ καὶ ψυχοπόνια, τῆς Καλλονῆς παντοῦ κυμάτισε, ὢ πορφύρα, κ᾿ ἡ πλάση ἂς γίνῃ ἀγάπη κι ἂς χτυπάῃ σὰ λύρα! Ξημέρωσε. Τὸ φῶς χίλια σου σπέρνει μάτια, γιὰ ν᾿ ἀγκαλιάζεις τὰ βουνὰ καὶ τὰ ρουμάνια, στὰ δέντρα τὶς φωλιές, στὶς χῶρες τὰ παλάτια, καὶ τὰ καράβια στ᾿ ἀνοιχτὰ καὶ στὰ λιμάνια. Τὴ νύχτα ὡραῖα ξωτικὰ σὲ ἀχτίδων ἄτια νὰ σὲ δουλέψουν ἔρχονται ἀπὸ τὰ οὐράνια. Χέρια φυτρώνει ἡ λεῦκα καὶ στ᾿ ἁπλώνει πλείσια σὲ νανουρίζουν ἥσυχα τὰ κυπαρίσσια. Μιλᾷς μὲ τὸν ἀϊτὸ καὶ μὲ τὸν πελεκάνο, ρουφᾷς τὴ μουσικὴ τοῦ κόσμου στάλα στάλα, βλέπεις τὰ μακρινά, τὰ γύρω καὶ τ᾿ ἀπάνω, τ᾿ ἀπέραντα καὶ τ᾿ ἄπιαστα καὶ τὰ μεγάλα, ἀνταποκρίνεσαι μὲ κάθε ἀεροπλάνο, μὲ ἀχτίδες, μὲ φτερά, μὲ τὴν παγκόσμια σκάλα. K᾿ ἐμεῖς γυρτὰ στὴ γῆ, δαρμέν᾿ ἀπὸ μία λύπη, ἀκούσαμε τῆς γῆς τὸ μέγα καρδιοχτύπι. Ἀκούσαμε τῆς γῆς τὸ μέγα καρδιοχτύπι. Νέο τραγούδι ἀφάνταστο ποὺ δὲν εἰπώθῃ, ἦχος ποὺ τίποτ᾿ ἀπὸ μέσα του δὲ λείπει· μέσα του ρυάζεται ἄγγελος ποὺ κεραυνώθη, κι ὅλοι γλυκανασαίνουνε τ᾿ Ἀπρίλη οἱ κῆποι· κρυφοὶ ἀναπάντεχοι μέσα του κλαῖνε πόθοι, καὶ τρίζει μία φωτιά, ποὺ κόσμους θὰ χαλάῃ· κάτι ποὺ μένει ἀξήγητο καὶ σὲ περνάει! Πές μας τὴ φωτερὴ τ᾿ ἀέρινου ἱστορία, τοῦ μαύρου θὰ σοῦ ποῦμ᾿ ἐμεῖς τὸ συναξάρι, κ᾿ ἔλα νὰ τὰ ταιριάσουμε τὰ δυὸ στοιχεῖα, τὴ δύναμή σου ἐσὺ μὲ τὴ δική μας χάρη. Στ᾿ ἄφαντα, στὰ μικρά, στ᾿ ἀνήλιαγα, στὰ κρύα ζοῦν ἕνας κόσμος δουλευτάδες καὶ κουρσάροι, κ᾿ ἔχουν οἱ δρόμοι καὶ τὰ ἔργα τους καὶ οἱ μέρες κι ὅσα δὲν ἔχουν τῶν ἀπέραντων οἱ αἰθέρες. Τὴ ζωή του μᾶς εἶπε τὸ μελισσολόι κι ἄστραψαν ὡς ἐμᾶς καινούργια νιάτα· θάματ᾿ ἀνυποψίαστα σκεπάζ᾿ ἡ χλόη, στὸ πλάϊ μας τὸ μυρμῆγκι ἀνοίγει βαθιὰ στράτα, μιὰ σαύρα ἀργοσυρμένη μέσ᾿ ἀπὸ κατώι, χωρῶν, ἐθνῶν, τεχνῶν ἔφερ᾿ ἐδῶ μαντάτα. Μιὰ πεταλούδα, ποὺ ἔτρεχε γιὰ νὰ παντρέψη τὰ λουλουδάκια, μᾶς ἐπλάτυνε τὴ σκέψη. Ἀπάντρευτη, ἄκαρπη, κι ἀξήγητη καὶ ὡραῖα! Παράξενη εἴταν ὥρα, ποιὸς θὰ τὸ πιστέψη; Βουλήθη ὁ θεῖος κόσμος, κ᾿ ἔγινεν Ἰδέα, καὶ στὴ δική μας φανερώθηκε τὴ σκέψη. Τώρα σ᾿ αἰνίγματα καὶ σὲ σκοτάδια νέα εἶν᾿ ἕτοιμη ἡ ζωούλα μας γιὰ νὰ μισέψῃ. ―Ὦ Φοινικιά, ἀποκρίσου· νά! φυλάει καρτέρι, πρὶν πῇς τὸ λόγο τὸν ὑπέρτατο, ἕνα χέρι. Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔσπειρεν ἐδῶ ἕνα χέρι, καὶ θὰ ξαναπλωθῇ, καὶ θὰ μᾶς ξερριζώσῃ, καὶ θὰ πεθάνουμε· τὸ κῦμα καὶ τ᾿ ἀγέρι καὶ τὸ νερὸ ἀνελεήμονα θὰ μᾶς σαρώσῃ, καὶ δὲ θὰ κλάψῃ μας τ᾿ ὁλόανθο καλοκαῖρι, κ᾿ ἡ πλατιὰ πλάση τὸ χαμό μας δὲ θὰ νιώσῃ, καὶ κάτου ἀπὸ τοῦ ἴσκιου σου τὰ μάγια πάλι θ᾿ ἀναστηθῇ μοσκόπνοη μιὰ βλάστηση ἄλλη. Καὶ μήτε θὰ βρεθῇ γιὰ μᾶς κανένα μνῆμα τοῦ διάβα μας τὸ φάντασμα νὰ συγκρατήσῃ· μονάχα ὁλόφωτο τριγύρω σου ἕνα ντύμα μὲ νέα μία λάμψη ἀχάλαστη θὰ σὲ στολίσῃ, καὶ θὰ εἶναι ἡ σκέψη μας κι ὁ λόγος μας καὶ ἡ ρίμα. Καὶ θὰ φανῆς ἐσὺ στὴν ξαφνισμένη χτίση σὰν ἕνα χρυσοπράσινο καινούργιο ἀστέρι. Καὶ μήτ᾿ ἐσύ, μήτε κανεὶς δὲ θὰ μᾶς ξέρῃ…

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/h_foinikia.htm
Δες σχετικο  μελέτημα του Κ. Δεσποτόπουλου δημοσιευμένο το 1937 στο περιοδικό «Νέα Γράμματα» και αναδημοσιευμένο στο βιβλίο του «Φιλολογικά» του 1964, επανεκδομένο το 1981.

Μάνος Χατζιδάκις, Σερενάτα για την σεξουαλική απουσία

Manos Hadjidakis "Emine" from Kazandjakis book "Kaptain Michalis"

ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ - στον Ιανό

ΕΔΩ: https://www.facebook.com/IANOS.GR/videos/10154628035980938/

-1:16:39

 

4.462 προβολές

Ο χρήστης IANOS έκανε μετάδοση live.

Χθες στις 8:37 μ.μ. ·