Share

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ


       Στην αδελφή μου ΛΟΥΛΑ

                        Στους τρικυμισμένους καθρέπτες
                                                          Των λυγμών 
                        Θραύεται το ήρεμο πρόσωπο
                                                        Της αιωνιότητας
                        Κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας
                       Το φλοίσβισμα της ηρεμίας




ΑΔΕΛΦΗ μου,

θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ

κατάντικρυ στον ήλιο
και των στίχων τους κίονες να υψώσω
προς το κυανό διάστημα
για να περιπατείς τα βράδια
χαμογελώντας πλάι στην Ευρυδίκη
κάτω απ’ τους έναστρους θόλους
του άφθαρτου θέρους.
Όμως, αδελφή μου,
δε δύναμαι άλλο.
Το άπειρο συνέτριψε
το στιλπνό του τόξο
στο μέτωπο μου
και στροβιλίζομαι
στην άπειρη Στιγμή
θρυμματισμένος και αδαής.
Η φωνή μου ναυάγησε.
Η σκέψη μου μάδησε
τα τελευταία της άνθη.
Μονάχα με λυγμούς
αρθρώνω το άσμα σου.
Δεν τολμούν
μήτε ο πόνος μήτε η έκσταση
με ματωμένα χείλη να ψελλίσουν
τ’ όνομα σου.
Πάνω στη χλόη τ’ ουρανού
η Ρούθ γονατίζει
για να προσευχηθεί στα πόδια σου.
Τα λευκά περιστέρια
των παιδικών ονείρων
χαμοπετούν στους κάμπους
του δικού σου χαμόγελου.
Οι ρεμβασμοί των σοφών
δεν αναρριχήθηκαν ποτέ
ως τα κράσπεδα
του σεπτού μεγαλείου σου.
Οι ποιητές που ατμίστηκαν στο φως
Αναγνωρίζουν στο φως του προσώπου σου
των στίχων τη μηδαμινότητα.
Μόνο η μεγάλη Σιωπή
μ’ ένα κρίνο στα χέρια
θωπεύει την κυρτή σου ράχη

που ύψωσε ως τον κόρφο του Θεού
τους οικτιρμούς των ανθρώπων,
ενώ οι γαλάζιες νύχτες
ακινητούν σε κατάνυξη
δακρύζοντας άστρα.
Αδελφή μου,
διπλώνω τα φτερά μου
λυγίζω το σώμα
για ν’ ασπασθώ
τις άκρες των γυμνών ποδιών σου.
Ευδόκησε να πραϋνθεί το πνεύμα μου
για να ψάλω τον ύμνο που αρμόζει
σε σένα, αδελφή μου,
αδελφή όλου του κόσμου.
ΤΑ ΛΕΥΚΑ χέρια σου
που άλειφαν μύρα τις πληγές μας
τώρα σφαδάζουν δεμένα πισθάγκωνα
στο σταυρό του κορμιού σου
σα νάταν, αδελφή μου,
χέρια ληστών.
Το λιγνό σώμα σου περιτυλίγεται
τον τεφρό μανδύα της αλλοφροσύνης.
Τα μάτια σου απομείνανε
δυό πύργοι γυάλινοι, ακατοίκητοι
και μέσα τους γυρνούν αδέσποτες
οι σκιές του παρελθόντος.
Αδελφή μου,
πως μ’ εγκατέλειψες τα μεσάνυχτα
να ψάχνω δίχως λύχνο
ν’ ανακαλύψω τα ίχνη
των απωλεσμένων βημάτων σου;
Βύθισε με και μένα
στο ίδιο σκότος
να μην ακούω τις σάλπιγγες
των κραυγών σου
που μετρούν τους αμέτρητους τάφους.
Ανατίναξε στο άπειρο
τους βολβούς των ματιών μου
για να μη βλέπω
τα δεμένα σου χέρια.
Στρέφω την όψη παντού
και θωρώ μόνο εσένα.
Επικαλούμαι
της ομορφιάς την καλοσύνη
να μ’ ελεήσει μια στάλα δροσιάς.
Όμως κανείς δεν αποκρίνεται
στις παρακλήσεις
των ηττημένων λαών....
{..................}
ΑΔΕΛΦΗ μου, σούχα τάξει
να σου φέρω τ’ αθάνατο νερό.
Σούχα τάξει να ρίξω τον ήλιο
στην ποδιά σου.
Τώρα κραυγάζεις:
«Αδελφέ μου, διψώ′
πούναι τ’ αθάνατο νερό
να ξεδιψάσω;
Αδελφέ μου, κρυώνω′
πούναι ο ήλιος
να ζεστάνω τα χέρια μου;»
Και μένω ασάλευτος κι ανήμπορος.
Εγώ που περιπλανήθηκα
στους ουρανούς
δε δύναμαι να διατρέξω
μια σπιθαμή γης.
Κάτω απ’ το χιόνι ακούω
τις ρίζες του παλιού μας κήπου
να με δένουν στο χώμα.
Κ’ έχω ξεχάσει να βαδίζω.
Σκύβω πάνω απ’ το χάος
της ψυχής σου
γεμάτος δέος.
Τ’ άστρα συγκρούονται
στους βυθούς των ματιών σου
κ’ οι μάχες των θεών
ματώνουν τα σπλάχνα σου.
Πώς να πλάσω την πυρκαϊά σου
σε ψυχρή προτομή νηνεμίας;
Είχα πιστέψει κάποτε στον ουρανό,
μα εσύ μούδειξες
τα βάθη της θάλασσας
με τις νεκρές πολιτείες
με τα λησμονημένα δάση
με τους πνιγμένους θορύβους
Και τώρα ο ουρανός βυθίστηκε
-πληγωμένος γλάρος-
μέσα στη θάλασσα.
Το χέρι μου που σούχτιζα
γεφύρι της αβύσσου
γκρεμίστηκε.
Κοίταξε με,
πόσο γυμνός και πόσο αθώος
κείτομαι εμπρός σου.
Κρυώνω, αδελφή μου.
Ποιος θα μας φέρει πια τον ήλιο
να ζεστάνουμε τα χέρια μας;
Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι.
Κανείς δεν περνά
στο νύχτιο δρόμο.
Τ’ άστρα ναυάγησαν
στα σκουριασμένα μάτια
του μαδημένου αετού
που ταλαντεύεται στο χείλος
των σκοτεινών επάλξεων.
Τα δεμένα σου χέρια
φράζουν την έξοδο.
Μόνο η φωνή σου περιτρέχει
τους διαδρόμους της νύχτας
χτυπώντας το μακρύ της ξίφος
πάνω στις πλάκες.

ΠΗΓΗ https://tipota3.blogspot.gr/2013/07/28-1937-1936-23-tanea.html

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

ΉΕΛΤΙΟΣ- ΔΙΑΝΟΗΣΗ 20ος ΑΙΏΝΑΣ


Σε ό,τι ακούσω,
ακούω συχνά νάρχεται σαν απόηχος
η σιωπή
από έναν κόσμο που γκρεμίζεται,  
από μια ύπαρξη ζωντανή που την πελεκούν
και την πριονίζουν μεθοδικά σαν τη βελανιδιά
κα ξαφνικά  μ’ ένα τρίξιμο σωριάζεται
και πέφτει πλαταγίζοντας 
στου βάραθρου το στόμα.
Βαρύτητα
Θρυμματισμένα γυαλιά
Βρυγμός και τρυγμός οδόντων
Στον αγρό του κόσμου.
Και δεν έχεις τόπο να σταθείς.

''Σώσε μας Αγάπη’'.


10-3-2017

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΓΥΝΑΙΚΑ

Στην ερημιά του κόσμου
της λεύκας σαλεύουν τα φύλλα
απ΄την πνοή σου
κι όπου σταθείς
την ύπαρξη πάνω απ' τα πράγματα
αποκαλύπτεις 
και το θαύμα κομίζεις
και το μυστήριο
στο έναστρο στερέωμα.
Ανασαίνει πάνω απ΄τα ρόδα
η ψυχή μου 
την παρουσία σου
κι ευωδιάζει στην άβυσσο
το αυγινό φως 
από το γιασεμί.
8-3-2017

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Θέλω να βγω στον ήλιο...Δημήτρης Ζερβουδάκης...



Στίχοι: Αλέξανδρος Στεφόπουλος
Μουσική - ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης


Θ αφήσω τις δουλειές και τις αναβολές
Θα πάρω τη ζωή μου να πάω στις εξοχές
Στα καθαρά νερά, σε ρέματα βαθιά 
Θ ανοίξω τα φτερά μου πάν 'απ'τη θάλασσα

Θα πάρω τον καιρό σα βήμα τυχερό 
Χειμώνες καλοκαίρια με βλέμμα καθαρό
Μη με ρωτάς που ζεις για να ρθεις να με βρεις
Τα σύνορα του κόσμου μονάχη να διαβείς


Κουράστηκε η ψυχή μου ελπίδες να μετρά
Να βλέπει τα καράβια κρυμμένη στη στεριά
Θέλω να βγω στον ήλιο, στο φλογισμένο φως
Στο γέλιο των ανόμων, αθώος και μικρός


Θα γίνω του νερού μια στάλα ουρανού
Που χάνεται στο κύμα μ' απόκληρο τον νου
Θα γίνω στον καιρό ένα πουλί μικρό
Της Άνοιξης τα χείλη γλυκά να τα φιλώ

Στην άλλη τη μεριά βουίζουν τα παιδιά 
Μελίσσι που γεννάει το γέλιο στην καρδιά
Όταν θα βγούμε εκεί με σώμα και ψυχή
Πιασμένοι χέρι, χέρι σ' ατέλειωτη γιορτή .

CD:Στα χαμηλά και στα ψηλά..(2007)

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

«ΜΗΝΥΜΑ» από τον Γιάννη Κουτσοχέρα

Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι
κι ας μένεις μόνος.
Μονάχος- έρημος – γαλήνιος
να πολεμάς για το καλό του Ανθρώπου.
Και στους πολλούς – στους λίγους – ν’ αντιστέκεσαι
κρατώντας την ψυχή σου βάτο φλεγόμενη
για φως- πάντα για φως – για το καλό του Ανθρώπου.
Στους δυνατούς ενάντια
στους σκληρόκαρδους
και στους Δειλούς – στους χωματένιους.
Ενάντια και του αφέντη του ανελεύτερου
και του τρεμόκαρδου του δούλου ενάντια.
Και να πονάς και να γελάς και να ονειρεύεσαι
πάντα για το αγαθό και το καλό του Ανθρώπου.
Να πολεμάς με το γνωστό και το άγνωστο
με την κακή και την καλή τη μοίρα.
Και με τους άπονους θεούς
και τους απάνθρωπους ανθρώπους
πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι.
Και όλο για το καλό – το φως του ανθρώπου.
«ΜΗΝΥΜΑ» από τον Γιάννη Κουτσοχέρα

Μη σπέρνεις γύρω σου σκοτάδι - Γιώργος Φλωράκης

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Φαιδρα Καψωμενακη

Εμφανίστηκε από το πουθενά στο μικρό νησί μία μέρα του Σεπτέμβρη, ένας ψηλός γεροδεμενος άντρας με άσπρα μαλλιά αλλά και φωτεινό πρόσωπο ....
Αδιάφοροι σχεδόν τον κοιτούσαν ,ίσως με μία μικρή περιέργεια οι κάτοικοι της ακτής οπως συμβαίνει στις μικρές κοινωνίες !!!
Εκείνος χανόταν την μέρα σε έναν κόσμο άγνωστο γιαυτούς ...
Μόλις έβγαινε το πρώτο αστέρι ,έκανε την εμφάνιση του ,ψηλός, επιβλητικός, ευγενικός με όλους .
Καθόταν στον μοναδικό καφενέ ,έπινε τον καφέ του χωρίς να παραπονεθεί ποτέ για την ποιότητα του ...
Κανένας δεν τον ρώτησε ποτέ πούθε κρατά ή σκούφια του !
Μόνο το όνομα του ήξεραν
Κωσταντής τους είπε !!!
Κρατούσαν την περιέργεια για τις σκεψεις τις κρυφές τους ....
Μπάς και ήταν ξέμπαρκος θαλασσόλυκος ?
Κάποιος δουλευτής της γής που κουράστηκε από τις αναποδιές της τους χειμώνες και τον ήλιο τον καυτό τα καλοκαίρια ?
Ή κάποιος μισθοφόρος που πολέμησε σε ξένη γη για ξένες πατρίδες και την ελευθερία άλλων ?
Όπως βιαστικά ερχόταν έτσι βιαστικά απομακρυνόταν ...
Κάπου κάπου μιλούσε μόνος και το γέλιο του ,ένα γλυκό χαρούμενο γέλιο τάραζε την ησυχία της νύχτας !
Μετά περπατώντας κατά μήκος της ακτής μέχρι τον κολπίσκο απέναντι άρχιζε το τραγούδι !!!
Ένα τραγούδι όμορφο ,τρυφερό με την μελωδική του φωνή !
Καθόταν με τις ώρες και ατένιζε τον κυματισμό της θάλασσας ,του μιλούσε και φαινόταν ευτυχής ....
Όταν ή θάλασσα ήταν ήρεμη γονάτιζε και με τις χούφτες εμιμείτο το κύμα που εσκαγε στην άμμο ,κάτω από το φως του φεγγαριού !!
Εκεί ζούσε μαγεμένος τις στιγμές του !!!
Κανένας δεν τον ρώτησε ποτέ τι έλεγε με τις ώρες στην θάλασσα !!
Μόνο ή μικρή Νεφέλη ,ή κόρη του ταβερνιάρη ,διστακτικά τον πλησίαζε κάθε μέρα και πιο κοντά .....
Ένα βράδυ αφού τον άκουσε να τραγουδά και να γεμίζει γέλια του φεγγαριού το αντάμωμα τον ρώτησε !
-Τι κάνεις εκεί Κωσταντή ?
Παίζεις με την θάλασσα ?
Το ξανθόμαλλο κορίτσι με τα εκφραστικά γαλανά μάτια ,όλο νάζι ,χωρίς να φοβηθεί είχε ακουμπήσει το χεράκι του στον ώμο του και περίμενε την απάντηση ......
Μετά από λιγόλεπτη σιωπή ,ακούστηκε ή φωνή του να πάλλεται
στην ηρεμία της νύκτας !!!
_Ξερεις τι είναι αγάπη Νεφέλη ?
_Αμέ !!!!Αν σου δώσω ένα φιλί στο μάγουλο και σε κάνω μία μεγάλη αγκαλιά !!!
_Οχι ακριβώς !!!
Όταν μεγαλώσεις και αγαπήσεις θα καταλάβεις !
Θα θες ότι έχεις να το μοιράζεσαι με αυτόν που αγαπάς ...
Αυτό κάνω και γω Νεφέλη !
Μοιράζομαι την θάλασσα με την αγαπημένη μου !
Εκεί που είναι δεν έχει θάλασσα !
Ούτε το φεγγάρι βλέπει !
Δεν ακούει το κύμα που τραγουδά !
Της το στέλνω μέσα από τις χούφτες μου και είμαι σίγουρος πως ακούει τον θόρυβο που κάνει όταν σκάει στην ακτή !!!
Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω γιαυτην την αγαπημένη !!!!
_Και γιατί δεν την φέρνεις εδώ Κωσταντή να το δει ?
Να το ακουσει ?
_Εγω δεν μπορώ να πάω εκεί την μέρα Νεφέλη
και εκείνη δεν μπορεί να έρθει εδώ την νύκτα ....
Αλλά ξέρω ότι ακούει το γέλιο μου ,το τραγούδι μου ,το κύμα στις χούφτες μου !!!
Και αυτό ΑΓΑΠΗ είναι ....Παντοτινή αγάπη .....
Καληνυκτα Νεφέλη !
Φαιδρα..
Φαιδρα Καψωμενακη

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

"ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ" ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ-ΜΟΡΦΩ ΤΣΑΙΡΕΛΗ





Στίχοι Ζωή Παναγιωτοπούλου - μουσική Ηλίας Λιούγκος



Τον οχλο περιφρόνησα το συρφετό του κόσμου 
στα γιασεμιά κοιμώμουνα στο άρωμα του δυόσμου

μα ήρθαν δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες κι αφέντες
η αρχοντιά κυλίστηκε στου όχλου τις κουβέντες 

τα παραθύρια άνοιγα στων ποιητών τ αγέρι 
στους ήρωες εγω έδωσα τουφέκι και μαχαίρι 

μα ήρθαν δύσκολοι καιροί για ήρωες 
και μύθους γιατί η τιμή πουλήθηκε 
φτηνά στους τοκογλύφους

μονάχος μου πολέμησα τα ταπεινά τα πάθη 
και στη ψυχή μου κέντησα το ρόδο με τ αγκάθι

μα ήρθαν δύσκολοι καιροί στους βίους των αγίων 
ο κόσμος έγινε βορά νεόπλουτων πληβείων

το κάστρο μου πυρπόλησα βάρβαροι μη πατήσουν
κι ήρθαν τα λόγια του ποιητή να με παρηγορήσουν
 

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Soula Maropaki ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΩ ...

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΩ ...
Γλυκό, γαλήνιο, αυτό το δειλινό
στολισμένο με χρώματα όμορφα,
μυρωμένο με θαλασσινή αλμύρα,
κι η μελωδία του ανέμου,απαλό
τραγούδι, τρυφερή, ρομαντική,
αγαπημένη μπαλάντα, με κάνει να
ονειροπολώ ....
Εδώ στη σοφία της σιωπής,
αφήνομαι στ´ ονείρου τα χρυσά
κύματα, σε νερά γαλαζοπράσινα,
στην μέθη της αγάπης,
του έρωτα ..!
Βαθιά στην ψυχή μου κρύβω τα δάκρυα,
αχτίδες ελπίδας αργυρόχρυσες, να
φωτίσουν το δρόμο μου μην χαθώ ....
Soula Maropaki

ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ "ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ" ποίηση ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ ΚΑΡΑΜΒΑΛΗ

Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)

Ο Costas Tsiantis κοινοποίησε το βίντεο του Yorgos Lazongas.
3 λεπτά
-1:55
2.673 προβολές
Ο Yorgos Lazongas πρόσθεσε ένα νέο βίντεο.
Με τον παλιό και αγαπημένο μου φίλο Νάνο Βαλαωρίτη στο σπίτι του συζητώντας εγώ για την συλλογή του "Ιδεογράμματα" κι εκείνος την τελευταία ποητική συλλογή του "το πικρό καρναβάλι".