Share

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Γιάννης Ρίτσος, από τα Δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας, αφιέρωμα

http://dhmotikomousikh.blogspot.gr/2012/06/blog-post_16.html


Κυκλάμινο κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις

Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

10 ποιήματα για τη μητέρα

http://www.lifo.gr/team/miteres/48290

Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Προς την μητέρα μου (1873)   

Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽  ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι 
 ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.  
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει, 
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει. 


Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη 
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη,  
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι  
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκυρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη. 

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω  
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω. 

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω  
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω.  
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω  
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω. 

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου  
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο  
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη  
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει. 

Κι ἐκείνη μ᾽  ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη: 
 Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ  γεννήθης  
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες 
 ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες. 


Πηγή: www.lifo.gr

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΝΑΥΑΓΟΙ


«Χώρες του ήλιου που δεν μπορείτε ν’ αντικρύσετε τον ήλιο
χώρες του ανθρώπου που δεν μπορείτε ν’ αντικρύσετε τον άνθρωπο».
Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

Έναστρο στερέωμα στο φινιστρίνι,
αρμονία της συμπαντικής νομοτέλειας
-της γένεσης, της λάμψης και του θανάτου-
με το διαστημικό σκάφος ιχνηλατώντας να εντοπίζει
μαύρες τεράστιες τρύπες στο διάστημα,
που καμπυλώνουν το χωρόχρονο
κι αιχμαλωτίζουν το φως.

Για τα εδώ λόγος δε γίνεται˙
τη μέρα σε τυφλώνει του Ήλιου το φως
τη νύχτα χάνεσαι μες το σκοτάδι.
Μα τότε που καθισμένος στην ακτή ανοίγεις   το κοχύλι  κι ανακαλύπτεις μέσα του να λείπει  ο ουρανός,
τότε που βλέπεις  το Θεώρημα και συλλογιέσαι τον ίσκιο
που περνά πάνω στο χώμα,
τότε που διαβάζεις τον κόσμο βουστροφηδόν και φεύγεις για τον Άθω-
αφήνοντας πίσω σου όλα τα υπάρχοντα,
τότε μπορείς να κοιτάξεις και να δεις:
τη μαύρη τρύπα, την άπατη, που άνοιξε ο νους,
το λείψανο του ανθρώπου πούκαψε ο κεραυνός,
την ύβρη της δύναμης που η δύνη της 
περιστρέφει  τα εγκόσμια
και καταβροχθίζει η ζωή.

Αλυχτούν τα σκυλιά
και για ένα κόκαλο επιτίθενται
σε όποιον αντιμιλήσει στον αφέντη τους.

Κι εμείς στου ήλιου τις στερνές αχτίνες,
απ’ τα  επιπλέοντα συντρίμμια κατάφορτων καραβιών ακόμα γραπωμένοι,
το μήνυμα πέμπουμε ηλεκτρονικά των τελευταίων ναυαγών,
καθώς βουλιάζουμε στα σκοτεινά νερά της Μεσογείου.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ:ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ -ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Απέναντι τα βουνά, 
καθώς βυθίζονται στο τελευταίο φως˙
απέναντι κι ο εχθρός,  με  τις κάνες του υψωμένες,
κι ο θεός απέναντι, στις οθόνες,
μαζί  με το σωματίδιο του Higgs.

Όλα  απέναντι το ένα στ’ άλλο
κι εκεί όπου  ήταν η Μυρτώ:
τα πράγματα άθικτα στη θέση που τ’ άφησε, 
το παράθυρο ανοιχτό κοιτάζοντας τη θάλασσα,
το κενό που ο πόνος του μίλησε με τα χείλη
του άστρου που τρεμοσβήσει,
το  κλεισμένο χάδι στο χέρι που απλώθηκε
και δε σε βρήκε,
το δάκρυ που έσταξε και στέρεψε ο κόσμος.

Άνεργος γλύπτης ο χρόνος πηγαινοέρχεται 
αναζητώντας το πρόσωπό της.

Υποκείμενο και αντικείμενο
κι ανάμεσά τους  χάος  της Ησιόδειας νύχτας  
όπου περιπλανιέσαι χωρίς σημείο αναφοράς
μ’ ένα σαράκι σαν  υποψία φωτός να τρυπάει μέσα σου
το σκοτάδι,
ενώ παλεύεις απεγνωσμένα για ν’ αγγίξεις
ένα σημείο να πιαστείς
μια αλήθεια να πατήσεις και να βγεις
στο φως της σκηνής
της Επιδαύρου.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ (6-5-2015)

Όλα  απέναντι το ένα στ’ άλλο
κι εκεί όπου  ήταν η Μυρτώ
τα πράγματα άθικτα στη θέση που τ’ άφησε,        
το παράθυρο ανοιχτό κοιτάζοντας τη θάλασσα,
ο αέρας που ξεφυλλίζει τις σελίδες,
το βάρος της νοσταλγίας που επιμένει
κι ο χρόνος άνεργος γλύπτης που πηγαινοέρχεται  
ψάχνοντας να βρει το πρόσωπό της.

ΕΛΥΤΗΣ- ερμηνευτικά σχόλια

http://elytis-dimoula.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html

Οδυσσέας Ελύτης «Η Μαρίνα των βράχων»

Οδυσσέας Ελύτης «Η Μαρίνα των βράχων»
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες 
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας 
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους. 
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο 
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Xίμαιρας 
Ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση! 
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου 
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω 
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών 
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες;
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας 
Σου ‘λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες 
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων 
Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους 
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη 
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα 
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού 
Και τ’ άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα 
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο 
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε 
Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του 
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Άκουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση 
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος 
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας 
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα 
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη. 
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο
άλλο καλοκαίρι, 
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια 
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους, 
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές 
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο. 

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο, 
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας 
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Κωνσταντίνου Μάντη

Read more: http://latistor.blogspot.com/2011/04/blog-post.html#ixzz3ZLZgSIFq

http://latistor.blogspot.gr/2011/04/blog-post.html

ΕΛΥΤΗΣ-Βικιφθέγματα

http://el.wikiquote.org/wiki/κντΕΛΥΤΗΣ.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ- ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (1978)

http://grigogrigogr.tripod.com/marianefeli.htm

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1941)

http://grigogrigogr.tripod.com/prosanatolismoifront.htm

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ Άνοιξη μ.Χ.

Άνοιξη μ.Χ.

Πάλι με την άνοιξηφόρεσε χρώματα ανοιχτάκαι με περπάτημα αλαφρύπάλι με την άνοιξη5πάλι το καλοκαίριχαμογελούσε.
Μέσα στους φρέσκους ροδαμούςστήθος γυμνό ώς τις φλέβεςπέρα απ’ τη νύχτα τη στεγνή10πέρα απ’ τους άσπρους γέροντεςπου συζητούσαν σιγανάτί θα ’τανε καλύτερονα παραδώσουν τα κλειδιάή να τραβήξουν το σκοινί15να κρεμαστούνε στη θηλιάν’ αφήσουν άδεια σώματακει που οι ψυχές δεν άντεχανεκεί που ο νους δεν πρόφταινεκαι λύγιζαν τα γόνατα.
20Με τους καινούριους ροδαμούςοι γέροντες αστόχησανκι όλα τα παραδώσανεαγγόνια και δισέγγονακαι τα χωράφια τα βαθιά25και τα βουνά τα πράσινακαι την αγάπη και το βιοςτη σπλάχνιση και τη σκεπήκαι ποταμούς και θάλασσα·και φύγαν σαν αγάλματα30κι άφησαν πίσω τους σιγήπου δεν την έκοψε σπαθίπου δεν την πήρε καλπασμόςμήτε η φωνή των άγουρων·κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά35κι ήρθε η μεγάλη στέρησημαζί μ’ αυτή την άνοιξηκαι κάθισε κι απλώθηκεωσάν την πάχνη της αυγήςκαι πιάστη απ’ τ’ αψηλά κλαδιά40μέσ’ απ’ τα δέντρα γλίστρησεκαι την ψυχή μας τύλιξε.
Μα εκείνη χαμογέλασεφορώντας χρώματα ανοιχτάσαν ανθισμένη αμυγδαλιά45μέσα σε φλόγες κίτρινεςκαι περπατούσε ανάλαφραανοίγοντας παράθυραστον ουρανό που χαίροντανχωρίς εμάς τους άμοιρους.50Κι είδα το στήθος της γυμνότη μέση και το γόνατοπως βγαίνει από την παιδωμήνα πάει στα επουράνιαο μάρτυρας ανέγγιχτος55ανέγγιχτος και καθαρός,έξω απ’ τα ψιθυρίσματατου λαού τ’ αξεδιάλυταστον τσίρκο τον απέραντοέξω απ’ το μαύρο μορφασμό60τον ιδρωμένο τράχηλοτου δήμιου π’ αγανάχτησεχτυπώντας ανωφέλευτα.
Έγινε λίμνη η μοναξιάέγινε λίμνη η στέρηση65ανέγγιχτη κι αχάραχτη.
16 Μαρτίου 1939

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ- (4-5-2015)

Αχ το νεράκι τ΄άχραντο
απ΄τη φλέβα του βράχου ως βγαίνει

να έτρεχε στον κήπο μου
πριν πέσει μες στο ρέμα!

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ (3-5-2015)

Ω ξέσπασμα της ομορφιάς
λίγο άναρχο αν ήσουν 
απ’ την ισορροπία θα γλίτωνα 

που μ' έχει αχρηστεύσει.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΡΤΕΜΗ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ήλιε  ξωπίσω σου π’ όλη  νύχτα  τρέχω
κι αλλάζω  γειτονιά,
κάνε στους κύκλους σου ανοιχτά να έχω
το νου και την καρδιά.

Φύσα αγέρι, όρτσα τα  πανιά μου
τη βάρκα μου όσο ζει,  
να ρθει η Αφροδίτη  Παναγιά μου 
κι η Άρτεμη  μαζί.

Στα κύματα του Έρωτα δοσμένος
μετρώ κι απλώνομαι,
Άρτεμη και Αφροδίτη  μεθυσμένος
ζυγώ  και χάνομαι.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015


ΔΙΑΒΑΣΤΕ τον «αφηγητή» του ΜΑΗ
Μαζί με τον αφηγητή του Μάη στον αφηγητή EXtra
η ποιητική μου συλλογή «Διαδρομές»,
προσφορά στους αναγνώστες του.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Κ. Καβάφης- Το Σύνταγμα της Hδονής

Το Σύνταγμα της Hδονής
Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.
Κ.Π.Φ.Καβάφης (29 Απριλίου 1863 - 29 Aπριλίου 1933)
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)

29 Απρίλη - Κ. Π. Καβάφης

Ο Costas Tsiantis κοινοποίησε ένα σύνδεσμος.
Γράφει ο Οικοδόμος // Σαν σήμερα, στις 29 Απρίλη του 1863 γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο μεγάλος μας ποιητής Κ. Π. Καβάφης (και έφυγε από τη ζωή τη μέρα των γενεθλίων του το 1933). Η παρούσα ανάρτηση είναι αποσπάσματα...
ATEXNOS.GR

Νίκη Ταγκάλου ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ.

                                  Στο exrta του ''αφηγητής''

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Νικηφόρος Βρεττάκος- Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι


Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες
φερμένες ἐδῶ ἀπ᾿ τὰ τέσσερα σημεῖα τῆς γῆς
γιὰ ἕνα διάλογο ἀγάπης. Κοινὸ τὸ χορτάρι κι ὁ ἥλιος

καὶ τὰ χέρια ποὺ παίζουνε. Βλέπετε αὐτὰ τὰ παιδιὰ
ποὺ τὰ μάτια τους εἶναι γιομάτα οὐρανὸ
καὶ ἀθῳότητα; Εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ
ποὺ σκοτώθηκαν στοὺς πολέμους.
ποὺ ἐξωσμένοι ἀπ᾿ τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν ἀδιαίρετη
σκηνὴ ἐπαιτήσανε τὸ δικαίωμα
νὰ χαροῦνε τὴ γῆ ποὺ τοὺς γέννησε:
Νὰ κάθονται πάνω τῆς ἣ νὰ πορεύονται,
νὰ μαζεύουν λουλούδια, νὰ ψαρεύουν στὶς λίμνες,
νὰ σκάφτουν, νὰ χτίζουν, νὰ θαυμάζουν τὸν κόσμο
μὲς ἀπ᾿ τῶν ἄσπρων τους σπιτιῶν τὰ παράθυρα
δίχως φόβο· ἀσφαλεῖς καὶ ἰσότιμοι
ἀπέναντι στὴ βροχή. Οἱ ἴδιοι ποὺ πάλαιψαν
γενναῖα τὸ ἀδυσώπητο σκοτάδι
καὶ πέσανε. ποὺ ἔκαμαν
ὄμορφα ὄνειρα. Δὲν ἤτανε διαφορετικὰ
τὸ γέλιο, τὰ χέρια, οἱ κινήσεις τους,
κι ὅμως σκοτώθηκαν. Τὰ μάτια τους ἴδια
τὸ φῶς ποὺ ζητούσανε.
Κάθε πρωὶ
ποῦ βγαίνει ὁ ἥλιος στὴν πόλη τοῦ Τρόγγεν,
στὸ χωριὸ Πεσταλότσι, τὰ πράγματα εἶναι
τὸ ἴδιο ἁπλά, ὅπως ἄλλωστε ἦταν πάντοτε
σὲ τοῦτο τὸν κόσμο. Μονάχα πὼς τὰ πρόσωπα
ἐδῶ τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες.
Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση
ἀγάπης
ὅλα μαζὶ
εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.

Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)

Για μια αμαρτία | Της Νίκης Ταγκάλου

Για μια αμαρτία γεννήθηκα.
Ακόμα την διαπράττω,
δεν τελείωσα.
Μην ξοδεύετε δάκρυα για μένα,
όλη η ζωή μου μια ανηφόρα που δεν απέφυγα ποτέ.
Με ένα βάρος στην πλάτη πάντα ανέβαινα
και την κορφή  ποτέ δεν συναντούσα.
Κι αν όλοι οι άνθρωποι για μια άγια στιγμή ζουν,
εγώ ποτέ δεν έμαθα τι ψάχνω,
ποτέ δεν οραματίστηκα την ανάστασή μου.
Με αποδείξεις συνεχίζω να ζω.
Σας πληρώνω κάθε λεπτό και μου δίνετε παράταση.
Φτηνό το έδαφος που πατώ,
δεν εξηγείται αλλιώς.
Κλείνω στην χούφτα μου λίγο χώμα,
το μυρίζω και νιώθω το άρωμα της φύσης.
Εγώ σε ποια φύση ανήκω ;
Στην άλλη μου χούφτα έχω πάντα σφιχτά
κρατημένη την περηφάνια μου
και στις δύσκολες ώρες την ακουμπώ
πάνω στο ύψος της καρδιάς μου.
Είστε  αόρατοι , μην υποκρίνεστε λύπη
και επιτέλους μην εμπορεύεστε ανθρώπους.
Εγώ γεννήθηκα για μια αμαρτία.
Εσείς.. για πολλές .

ΗΕΛΤΙΟΣ (27-4-2015)

Κομμάτια η Ζωή
σαν τ’ αποσπάσματα του Ηράκλειτου
ή την  ακρωτηριασμένη Αφροδίτη--
υλαία και αόρατη μαζί,
όπως ο Έρωτας
στις μικρές Κυκλάδες
ή την Πάτμο του Ιωάννη.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ β(27-4-2015)

Στριγγλίζει στο συρματόσχοινο το καρούλι  πάνω απ’ το ποτάμι,
καθώς προσπαθείς στην αντιπέρα όχθη να διαβείς
τον λησμονημένο σου εαυτό να συναντήσεις που γέρασε 
και άσπρισε στην εξορία, πιστεύοντας πως
πάνω στην αλήθεια και το δίκιο μπορούσε να περπατήσει η ζωή.
Αλλά όσο εγγύτερα προς την αλήθεια και το δίκιο προχωράς
τόσο πληθαίνουν γύρω σου κι οι εχθροί σου!

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Γιάννης Τσατσόπουλος- Να βάλω τα μεταξωτά -(1992)

Μέρες βαριές χοντρές ψιχάλες
πάνω σε χάπια και μπουκάλες
δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία

Πάω ν’ αδειάσω το τασάκι
κι αυτό το σκούρο σου σακάκι
θα το πετάξω απ’ το μπαλκόνι
να βρει κανέναν που κρυώνει κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά

Έχει ψυχρούλα και μ’ αρέσει
κι αν δε μου πάει θα σπάσω μέση
η αγάπη πάει με μπαστούνι
κι εγώ με γκάζια στο τακούνι

Το άσθμα μου κι ο βρυχηθμός μου
στα ραδιόφωνα του κόσμου
με τρύπια βάρκα και ναυτία
βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά.                              

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ (25-4-2015)

Κι ήξερες απ΄ αύριο κιόλας
ότι στου παρελθόντος τους χορούς θα ενδώσεις.
Φύλλα κλειστά, στ΄ αδιάβατα μόνο των κρίνων,
κλεψύδρες αφανισμού χρόνων κι ανθρώπων
μετώπες κατάστηθα τ΄ ουρανού που σκούριασαν
τυφλά κλειδιά κι αγιόκλημα πεσμένου φράχτη
δεμένα στα παραπέτια της θύμησης, με κόμπους
που στάζουν λησμονιά...
Ψιθυριστά τα χάδια, τα φιλιά, μες στο αχό των κύκνων
της μετανάστευσης σ΄ άλλη εποχή, μιλάς, σωπαίνεις
κι έρχεται η αυγή μανταλωμένη στο ξέπορτο από χθες
μες στης σιγής τη μαχαιριά να δώσει αίμα τα χρώματα
που σαν μασάς τα λόγια σου γίνονται μαύρο ή καταχνιά
ή αυτή η θηλιά που σε κρεμάει απ΄ την αλήθεια ανάποδα...
Τώρα θα δεις μες στ΄ ασφοδίλια νεκρές γοργόνες Μέγα
αναμαλλιασμένες Δήμητρες που σκάβουν τους ανέμους
κυρτές λεπίδες του αμύθητου σαν τα σπαθιά να μάχονται
να κρατηθεί το πέρασμα προς την αθανασία ανοιχτό
μάτια κλειστά που καίγονται ίδια με μάγισσες Μεσαίωνα
τα φορεμένα ρούχα απ΄ των νεκρών τις δωρεές, γύμνια
μ΄ ωραία στήθη και γλουτούς πάνω στο χώμα ακάθιστους
που αιωρούνται στα σπλάχνα σου νέμεσης αφροκύματα
που μούλιασαν τις σιωπές σου κράζοντας Ευμενίδες...
Αλίμονο άνθρωπε που μόνος πελεκάς στην πέτρα πληγές
κι ύστερα πάλι μόνος δίνεσαι στον πόνο να τις νιώσεις...
Αλίμονο κι εσείς γυναικοσταυλίτες ερωτιδείς στου άντρα
το καλοκαιρινό πουκάμισο που ξεφθινοπωριάζετε χειμώνες...
Αλίμονο νιάτα μου που από νωρίς, αύριο κιόλας, θαμμένα
στο χτυποκάρδι της οχιάς μάταια θα σπαταλάτε τις αγκαλιές μου...
.........................................................................................
(απόσπασμα)
25-4-2015

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

ΗΕΛΤΙΟΣ- Σ’ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΕΣ

Μες τα σοκάκια βρέθηκα να τριγυρνώ ένα βράδυ
Οι φίλοι μου χαθήκανε κι’ απόμεινα ρημάδι 
Μονάχος να παραμιλώ και να  σ’ αναζητάω
Σ΄ άγνωστα στέκια να σε βρω και να σου τραγουδάω

Παράλληλα βαδίζουμε και χώρια  περπατάμε
Σ’ απέναντι  όχθες χτίζουμε και έρημοι γυρνάμε.

Και κάθισα και σκέφτηκα το τότε και το τώρα,
Τότε π’ αγάπη μού’δινες και τώρα μαύρη ώρα,
Πώς τ΄ άλλαξε  έτσι ο καιρός και έπεσε  η  κατάρα
Όλα να τα ζυγίζουμε για του χρυσού την τάρα!