Share

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Γιάννης Σκαρίμπας


ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ.










Ο γλάρος

 Ώρα καλή στου απείρου την καρδιά
γλάρε µου βραδινέ πού Φεύγεις- πλοίο,
µετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,
η κάμαρά µου, ένα Φωσάκι, ένα βιβλίο.

Πηγαίνεις σύ… Εγώ έκπεσµένο αλαργινό
αδέλφι σου νοσταλγικό εδώ μένω
ένα βιβλίο, Ένα φωσάκι και πονώ
µια καµαρούλα αδέλφι µου υψωμένο.

Κι όλο πετάς. Ώρα καλή κι έχω δουλειά
στο χώμα δώ πού βρέθηκαν οι καημοί µου,
άσπρα να κάμω τα χρυσά µου τα µαλλιά
κι ύστερα να λυγίσω το κορμί µου.

Κι από άκοντα (µην απορείς και µη ρωτάς)
σιγανά φύγω έχω δουλειά γλάρε µου- πλοίο
ένα βραδάκι που λευκός συ θα πετάς
σαν να ‘σαι το ανοιγμένο µου βιβλίο…

Ο ΓΛΑΡΟΣ - Γιάννη Σκαρίμπα, Σαράντη Κασσάρα

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Σπύρος Ποταμίτης


Στον ίλιγγο της σιωπής ταξιδεύουμε
σύννεφα της καταχνιάς κουβαλώντας
τον ήχο της βροχής πάνω στα φύλλα
που ξαμώνουν την αιθρία της άνοιξης...
Ταξιδεύουμε σαν τα σμήνη των χρόνων
που έχασαν τα φτερά τους κι ο άνεμος
τα παραδέρνει στα ίδια και τα ίδια, σκιές
εκείνων των ανθρώπων που ξεχάστηκαν...
Ταξιδεύουμε στις μέρες σαν τον τυφλό
που ψηλαφεί στο σκοτάδι του λίγο φως
να νιώσει στ΄ ακροδάχτυλα του το χρώμα
που δεν έμαθε η καρδιά του να το διαβάζει...
Ίσως γι΄ αυτό να βάφουμε με τόσο μαύρο
εκείνο το γιασεμί που «ξημερώνει – βραδιάζει»
δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί παραμένει λευκό!
26-10-2014

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Χρόνης Μίσσιος- Κεραμίδια στάζουν/ Στα μονοπάτια της ποίησης

Τι είναι ο έρωτας;
Έρωτας είναι το ίπτασθαι οικειοθελώς,
το ωραιάσθαι αενάως,
το εγγίζεσθαι χαιδευτικώς,
το ποθείν καθ'ολοκληρίαν,
το καλλωπίζειν το χώρο,
το φαντάζεσθαι εγχρώμως,
το διαλέγεσθαι μωβ,
το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως,
το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.
Γενικώς το ευ ζειν...
Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς.

Στέλλα Πετκάρη.

Τα μεγάλα λόγια έχουν απαιτήσεις …
θέλουν «ανάστημα» για να γίνουνε πράξεις.
Και ‘γώ ισορροπώ τη ζωή μου μαζί σου
μ’ έναν γίγαντα στη θέση της καρδιάς.
Αναρωτιέμαι τι σου πρόσφερα

για ν΄ αξίζω τόση αγάπη!
Κόσμημα ακριβό, η έννοια σου για μένα …
πανωφόρι στο κρύο μου, η λατρεία στα μάτια σου
άρωμα της μέρας μου, ο χαμογελαστός σου λόγος.
Σιωπηλά, το δύστροπο και μοναχικό μου «εγώ»,
σ’ ευγνωμονεί …
ειδικά για τις στιγμές,
που προσποιείσαι πως δεν το συναντάς.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ

Τελικά, οι επιστημονικοί υπολογισμοί λένε πως δεν υπάρχω,
πώς μια ψευδαίσθηση είμαστε της ανθρώπινης φυσιολογίας.
είδωλο του τετραδιάστατου χώρου στον πλαστό τρισδιάστατο χώρο των αισθήσεων.
Μα εγώ την αγαπώ αυτή την ψευδαίσθηση,
γιατί σ’ αυτή ζω, σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω.
και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω, ‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

CALL FOR PAPERS - 10th International Student Byron Conference

CALL FOR PAPERS - 10th International Student Byron Conference.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Ω  τί κακό κι αυτό
εχθρικό το σύμπαν να αποκαλούμε!
κι ας γεννάει  άστρα κι ας πέμπει τη ζωή,
κι ας είναι δική του η  αγκαλιά που μας κρατάει
-κουκούλι ζωής  μες  στ’  αφιλόξενο διάστημα-
γύρω απ’ τον ήλιο να περιφερόμαστε και νά’μαστε εδώ, 
παρόντες, ο ένας απέναντι στον άλλο.

Ω  τι άρρωστος εγωισμός και  τι αντιζηλία
σε διακατέχουν, άνθρωπέ μου,
ώστε συνέπεια λογική να μην έχεις
δεχόμενος  για νοήμονα όντα να μιλάς,
και το σύμπαν που τη νόηση γεννά
ανόητο να νομίζεις!

Όλα να τα ιδιοποιηθείς θέλεις, καλέ μου,
και κατά το συμφέρον σου να τα μεταποιείς
και σαν τους αργυραμοιβούς
απ’ όλα  κέρδος να βγάζεις!

Και να που καλά τα καταφέρνεις
και πίσω απ’ τα μάτια μας
κατάληψη έκανες στο σπίτι που σε φιλοξενεί
και τον νοικοκύρη του  ως εχθρό τον παρουσιάζεις,
ώστε τη νόησή του να ιδιοποιηθείς σαν  προϊόν δικό σου 
και στην αγορά να το πουλήσεις.

Νόηση του ξεπεσμού, της υποταγής, αδελφέ,
της προσαρμογής και των κυκλωμάτων,
παραγωγή homo economicus που βρώμισε τον άνεμο--
βελανιδιά που την κλάδεψαν οι αιώνες
και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω
σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν ζωντανό
σαν το σφαχτάρι.

Του Λόγου δ΄ εόντος κοινού,
ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίας έχοντες φρόνησιν.



27-9-2014

Γρυπάρης Iωάννης- Tο απόβροχο


Tη νύχτ' απόψε ― η θλίψη της μ' ανάστησε η τρανή,
τη θλίψι μας σα να είχε μελετήση―
τη νύχτ' απόψε ανοίξανε οι έβδομοι ουρανοί
και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση.

Στα σκοτεινά εξεχείλισαν των θλίψεων οι πηγές
και χύθηκαν οι κρατημένοι οι θρήνοι
κ' ελπίδα πια δεν έμεινε για νέες πάλι αυγές
τη νύχτα, που είπες η στερνή πως θα είχε μείνη.

Mα έδωκε και ξημέρωσε η ανέλπιστη η αυγή
και στη δροσιά του απόβροχου λουσμένη
σα θάμα νέο πεντοβολά κι αναγαλλιάζ' η γη,
όσ' ο χρυσός ο θρίαμβος του Ήλιου προβαίνει.

Στο μυριοθορυβούμενο κ' ηλιόβολο γιαλό
οι ναύτες τα πανιά των πλοίων ανοίγουν
και ιδές! φαντάζουν τ' άρμενα στο κύμα το ψηλό
πως πρίμα καρτερούνε τον καιρό να φύγουν.

Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά
σαν να ήταν μια φορά να μας γελάση!
σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά
τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ' έχουν χορτάση.

Kι αν τα κρατούνε οι άγκυρες τ' άρμενα εκεί στη γης
κι αν τα τιμόνια στη στεριά βγαλμένα,
κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής
κι ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα.

K' ήρθε κ' εστάθη η μια ψυχή σ' απόψηλη κορφή
και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει,
ξεχνόντας που τις λάβωσε ― ψυχή, πικρή αδερφή!
τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι.

http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=394&author_id=82

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΓΓΙΓΜΑ


Άγγιξα το χέρι σου, 
χάιδεψα τα μαλλιά γύρω απ’ το λαιμό σου, 
και ένας κύκνος πέρασε στα δάχτυλά μου 
ανεβάζοντας στα σπλάχνα μου την ευφροσύνη.

Μιλούσες και σήκωνε η στιγμή τα φτερά της
και φεύγαν οι σκεπές από τα παραπήγματα 
και φαίνονταν η φωτιά κι η χόβολη
πάνω στην πέτρα.

Ένα αγριοπερίστερο κατέβαινε από ψηλά
και πέρασε κράζοντας ανάμεσα στους καταρράκτες,
όπου μες στη βοή τους ξεχώριζε αχνά
το βέλασμα αμνού που σφάζονταν.

Ήρθε και στάθηκε μεσ’ την παλάμη μας
κι εκεί ανάλαφρα το ράμφος του κατεβάζοντας,
σπόρους απίθωσε από ηλιοτρόπια και δυόσμο.

Στέλλα Πετκάρη

Κάθε σημείο του κορμιού, μια νότα από οκτάβα
Κι όταν τα δάχτυλα περνούν… μαέστρος, ο ρυθμός!
Ξυπνά σιγά, αρμονικά, η σύνθεση «ανήκω»…
Τη νοιώθεις μες τα σπλάχνα σου… πεθαίνει το «εγώ»!
Και η σονάτα «λύτρωση» κυλιέται μες το χώρο
με τη μορφή του απόλυτου… στην ηδονή του… «ένα»!
Στέλλα Πετκάρη