ανατρέπει των λέξεων τη σημαντική,
σα βατόμουρο τα χείλη,
την έγνοια ή την ανησυχία
από δειλία ή άρνηση
τη ζωή μας να κοιτάξουμε
πιότερο απ΄την Πηνελόπη.
"Ίσως, όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον, έτσι που επιτέλους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε." &line; ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Πόσο οικεία, τους ακούω να λένε,
μας είναι όλα εδώ.
Με θυμό τους κοιτάζω.
Καμιά οικειότητα τα πράγματα αυτά δε μου επιτρέπουν.
Ξένα μου είναι
κι η σκέψη τίποτα οικείο δε μου φέρνει.
και τίποτα τέτοιο σε οικείο δε μεταποιεί.
Οικειοποίηση καμιά.
Ξένος είμαι
και ξένος εδώ νοιώθω
και άπορος.
23/9/22
Ένα κομμάτι ξύλο μπρος στα χέρια μου.
Το βουλιάζω στο νερό, το κρατάω βυθισμένο
όσο ώρα θέλω
μα σαν τ' αφήνω πάντα στην επιφάνεια πετιέται
την Αρχιμήδεια τηρώντας αρχή
που θεία χάρη τη φυλάει απ΄τα δαιμονικά
κι η δύναμη της αγάπης σου
που με συντροφεύει στο ταξίδι και κάνει Εκείνον
να περπατά επί των υδάτων
της Πάτμου ανοιχτά
υψώνοντας στα ουράνια το βυθισμένο όνειρό μου.
21/8/21
την παίρνει από τα χέρια μου ο άνεμος
και τη ρίχνει στη μικρή λιμνούλα
με τους κύκνους.
Του χρόνου παίγνια
μεταστοιχείωση υλικών και μορφών
πίσω απ΄την κερκόπορτα της συνέχειας
που υποτάχτηκε στον Πορθητή
της Πόλης της επτάλοφης, που πόθησε
και ύμνησε την Ομορφιά και την άνοιξη
του Πέραν.
1/6/21
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ, ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑ...
Αγαπάω να περπατώ στους ίσκιους, γιατί μ΄ οδηγούν στον ήλιο!
Αγαπάω τον ήλιο, γιατί μου φανερώνει εσένα!
5.10.2022.
Εδώ, στα πράγματα που άφησες πίσω σου
αναζητώ τη μορφή σου. Ίδια μένουν,
αμίλητα κι αμετάθετα.
Περιδιαβαίνω στα καφέ και στα σοκάκια που περπάτησες,
γυρίζω σπίτι και σέρνω απαλά το χέρι στη ράχη της καρέκλας όπου σ' έβρισκε το πρωί,
χαϊδεύω κι εναγκαλίζομαι τα σεντόνια που σε σκέπασαν,
σφίγγω το πρόσωπο στο προσκεφάλι κι εισπνέω το άρωμά σου
που όσο πάει και σβήνει.
Έφυγες, όμως αλλού δεν πήγες.
Δεν έχει άλλο κόσμο για σένα
όσο υπάρχω.
Δεν το είδανε καλά οι μύστες.
Κάπου εδώ κρύβεσαι/ σιμά μου.
Στο μέσα δωμάτιο
στις πτυχές απ΄ τις κουρτίνες
στις αναδιπλώσεις του χωρόχρονου,
στις έλικες του εγκεφάλου,
στην ακατάλυτη κβαντική διεμπλοκή μας.
Το νοιώθω. Εδώ είσαι. Γι' αυτό κι ευωδιάζουνε τα ρόδα.
Γι' αυτό και το τριζόνι τρυγάει το σταφύλι του δειλινού
γι' αυτό κι αναστενάζουνε τις νύχτες οι χορδές στα τρίχορδα
και στο Χάραμα σιμά ξυπνούν και γαρύφαλλα κόκκινα
πετάνε στο ζεϊμπέκικο
οι σκοτωμένοι.
5-6/11/2022
Χωρίς κόσμο
κι ουρανό
απόμεινα
στο δεινόν επιμένοντας
της σχεδίας μου ταξίδι προς
το αχανές και το άσωτο σημαίνον
εν μέσω της ερημίας και
τα σμήνη των αστέρων τα πολυπληθή
που αμίληκτα απομακρύνονται ολοένα
από τότε που της Αγάπης
χάθηκε το φως
και περιέπεσε ο ναός
στη σιωπή
θεού και ανθρώπων.
14/6/21
Μετέωρος
σε μετέωρο πλανήτη
μέσα στο σελάγιασμα το μυστικό του στερεώματος
υπερίπταμαι
πλανώμενος ολοένα
μέχρι το σκάφος να προσεδαφίσω
και τον κάβο του να δέσω
στον εγκαταλειμμένο μώλο
του φωτός.
15/6/21
Χωρίς κόσμο
και χωρίς ουρανό
απόμεινα
επιμένοντας μοναχός
στο δεινόν της σχεδίας μου ταξίδι.
Εν μέσω της σκοτίας
και της ερημίας
επιχειρώ
προς το αχανές και τ' άσωτο σημαίνον
τ' απομακρυνόμενα σμήνη των αστέρων
τ' αμίλητα και πολυπληθή προκαλώντας
σκύβοντας πάνω στο γυμνό κορμί της
που φωτίζει το ναό
και ορίζει τη σιωπή του θεού
που μιλάει στις θαμπές εικόνες.
14/9/22
Όλα θα σβήσουν
και τούτα τα λόγια θα χαθούν
και δε θα μείνει τίποτα να λέει
πως κάποτε υπήρξαμε.
Όχι δε θα προστρέξω στα τείχη της Ιεριχούς
πικρώς για να κλαύσω.
Σε σέλας κυανό δίπλα στην Άρκτο στολή θ' αλλάξω
και στ' αγνάντιο θα βγω να σε δω
στο μπαλκόνι που κάθεσαι κι' ακούς μεσάνυχτα τ' αηδόνι
καθώς κελαηδεί πάνω στην παλιά μουριά,
με φωνή νωρίτερη του κόσμου ετούτου και φθόγγους
πιο αρχέγονους απ΄την πατημασιά του Κύκλωπα
με ανάστημα ψυχής ψηλά στα σύννεφα, πιο ψηλά απ' το
νάρκισσο τούτο πέρασμα,
κοντά στο αιέν που σ΄ είδα πρώτη φορά
κι ένοιωσα όλες τις δυνάμεις νάρχονται σε συνέργεια
την ύλη να πλάσω
και στο φως του προσώπου σου
τον αρχαίο να θεμελιώσω ναό και
τη βυζαντινή εκκλησιά να χτίσω
στην εμπασιά του Ωρίωνα
Μπαίνεις στον κόσμο και πάνω απ΄το ξέσκεπο καλύβι
ανάβουν οι πολυέλεοι τ' ουρανού
κι απλώνονται στ' ακρογιάλια τα πέπλα των μυστηρίων σου
και στο στόμα η κερήθρα των ηδονών,
την ώρα που παίζει τ' άστρο στο λαιμό σου
κι «εκείνο τ' αστέρι το λαμπρό» στο ραδιόφωνο
μαζί με όλα τα έγχορδα της αφής σου.
19/5/21