Στην ερημιά του κόσμου
σαλεύουν της λεύκας τα φύλλα
και θολώνει το τζάμι
απ΄ την ανάσα σου.
'Οπου σταθείς
το θαύμα φανερώνες και
της ύπαρξης κομίζεις
τα μυστήρια.
Αναπνοή μου η πνοή σου
από τότε που μ' άγγιξε η σκιά σου,
πρωϊ, εκεί που έσκυψες να πιείς νερό
κι είπες στον ήλιο καλημέρα.
Ανελεύθεροι.
Χωρίς αντανακλαστικά.
Χωρίς φωνή δική μας. Περιμένουμε
το σύνθημα απ΄ 'Εξω για ν' αντιδράσουμε,
για να υπάρξουμε.
Με συνθήματα ξένα,
με αισθήματα ξένα,
με κόσμο ξένο προχωράμε
στην παραλογία μεταποιούμενοι και στ' ανίερο,
τους νεκρούς υβρίζοντας
και χολή εκστομίζοντας
απ' το άπλυτο των καιρών στόμα.
Κοιτάζω τα δρομολόγια στο σταθμό
και λογαριάζω.
Απλησίαστο το εισιτήριο για την Ιστορία.
Γράψε όποιο ποίημα θες.
Άνθρωπο δε θα βρεις να το διαβάσει,
στο κελάρι της ψυχής σου να μπει
και την άμπελο να φτάσει.
Ανοιχτή η συλλογή
πάνω στην άδεια θέση δίπλα στο παράθυρο
ταξιδεύει
δίχως τα μάτια- δεν είναι πια μάτια-
μόνο τα βουνά μες την ομίχλη
και το τρένο που φεύγει στο πουθενά
σφυρίζοντας
μπροστά από έρημες αποβάθρες.
18/1/2021
Κρατήθηκα απ’ το χέρι σου καθώς βασίλευε ο ήλιος,
μα επέμεινα νοερά να τον κοιτάζω,
έτσι όπως συνέχιζε το ταξίδι του στα ουράνια διαστήματα,
κι εναλλάσσονταν πάνω στη Γη το φως και το σκοτάδι.
Πίσω απ’ τη νύχτα συνέχιζε τη λαμπερή περιφορά του
θνητός- ωσάν κι εσένα ωσάν κι εμένα-,
αλάθητα σαλπίζοντας κάθε αυγή απ΄των βουνών τις κορφές
του κόσμου το θαύμα.
Σε καιρούς μακρινούς μ΄οδήγααν οι σκέψεις μου,
σε μονοπάτια δύσβατα, γεμάτα βάτα και τσουκνίδες,
πού’ βγαζαν στου Ομήρου τ’ ακρογιάλια,
στο ακροθαλάσσι του Πρωτέα
όπου έφτασα καταμεσήμερο πελιδνός
ιστίο γυρεύοντας και πόρο για την Ιθάκη.
Περπάτησα μερόνυχτα ξυπόλητος πάνω στην άμμο
μέχρι που βρέθηκα στα δρεπανόμορφα καράβια:
κοντά σε γέρους θαλασσινούς που κοίταζαν το κύμα και μίλαγαν
για αστερισμούς και θαλάσσια στοιχειά,
σε γενειοφόρους που χάραζαν σχήματα στην άμμο και ξύνανε το γένι τους
καθώς μετρούσαν τις σκιές από το μπόι τους,
και άλλους πιο κει που έπαιζαν τη λύρα, τραγουδώντας και χορεύοντας,
ή διηγούνταν ιστορίες από ξένους τόπους ενώ με το χέρι τους
χάραζαν επάνω στα όστρακα
γράμματα και σχήματα που τα σεβάστηκε ο καιρός.
Προσπάθησα μια ζωή να τα εννοήσω καταμεσής του πελάγους μοναχός,
περιμένοντας τις θύελλες και τις τρικυμίες πάνω μου να ξεσπάσουν
μήπως κι απ’ το εγώ μου κάποτε λευτερωθώ,
μήπως για μια στιγμή την εύνοια της μοίρας τύχω και μεσ' το φως της αστραπής
-τη ράχη αδράζοντας του δελφινιού- τ’ άπιαστο αξιωθώ
και έστιν κράξω:
Πυρ αείζωον,
Φύσις αυτοπάτωρ απάτωρ,
Αγέννητον εόν και ανώλεθρον.
Πώς αλλιώς;
Πώς να ξεφύγεις: «απ’ αυτό που δε δύει ποτέ;»
απ’ αυτό που είναι και κρύβεται βαθιά μέσα σου,
από το κοινό και αβύθιστο Είναι μας
που επιτρέπει να με κατανοείς και να σε γνοιάζομαι,
να σε αισθάνομαι και με νοιώθεις-
ν’ ανοίγω τα μάτια κι εσύ να βλέπεις
να σε κόβει το μαχαίρι κι εγώ να πονώ;
Πώς αλλιώς ;
Έσφιξα το χέρι σου καθώς κατέβαινα τα σκαλοπάτια
κι ένοιωσα στη φλέβα σου να πάλλει σα χορδή
του επέκεινα ο παλμός.
26/2/22
