Σάββατο 23 Μαΐου 2020
Τρίτη 12 Μαΐου 2020
Πέμπτη 30 Απριλίου 2020
Κυριακή 26 Απριλίου 2020
Σάββατο 25 Απριλίου 2020
Πέμπτη 23 Απριλίου 2020
Κυριακή 19 Απριλίου 2020
Πέμπτη 16 Απριλίου 2020
Μ Πέμπτη πρωί 1975 Δόξα εσπερίων και Αποστολικό Ανάγνωσμα ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ ΤΖΕΛΑΣ
Γέννημα ἐχιδνῶν, ἀληθῶς ὁ Ἰούδας, φαγόντων τὸ Μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ γογγυζόντων κατὰ τοῦ τροφέως· ἔτι γὰρ τῆς βρώσεως οὔσης ἐν τῷ στόματι αὐτῶν, κατελάλουν τοῦ Θεοῦ οἱ ἀχάριστοι, καὶ οὗτος ὁ δυσσεβής, τὸν οὐράνιον Ἄρτον, ἐν τῷ στόματι βαστάζων, κατὰ τοῦ Σωτῆρος τὴν προδοσίαν εἰργάσατο. Ὢ γνώμης ἀκορέστου, καὶ τόλμης ἀπανθρώπου! τὸν τρέφοντα ἐπώλει, καὶ ὃν ἐφίλει Δεσπότην, παρεδίδου εἰς θάνατον, ὄντως ἐκείνων υἱὸς ὁ παράνομος, καὶ σὺν αὐτοῖς τὴν ἀπώλειαν ἐκληρώσατο. Ἀλλὰ φεῖσαι Κύριε, τοιαύτης ἀπανθρωπίας τὰς ψυχὰς ἡμῶν, ὁ μόνος ἐν μακροθυμίᾳ ἀνείκαστος.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Μεγάλη Πέμπτη»
«Μεγάλη Πέμπτη»
Τὸν ἔβλεπα συχνὰ στὸ Βαρδάρι, παρέα μὲ κάτι γέρους κολομπαράδες. Περίπου τριαντάρης, σιωπηλός, μονίμως ἄνεργος, ὄχι πολὺ ἀρρενωπός, πάντα φτωχοντυμένος καὶ ἀξύριστος. Τοῦ πρότεινα παρέα κι ἦρθε. Ἀνηφορίσαμε σιωπηλοὶ γιὰ τὴν περιοχὴ τοῦ ντενεκὲ μαχαλᾶ. Σταθήκαμε στὰ σκοτεινά. Διστάσαμε.
Ἔσβησε τὸ τσιγάρο του. «Γιά στάσου», εἶπε, σὰ νὰ θυμήθηκε κάτι. «Μεγάλη Πέμπτη δὲν εἶναι σήμερα;» «Ναί», εἶπα, «καὶ τί μ’ αὐτό;» «Τί θὰ πεῖ ʺκαὶ τί μ’ αὐτόʺ; Ἡ ἐκκλησία νὰ ψέλνει τὰ δώδεκα εὐαγγέλια, καὶ μεῖς νὰ γαμιόμαστε;» «Καὶ τί θὲς νὰ κάνουμε; νὰ περιμένουμε τὸ Πάσχα;» «Βρέ, θὰ μᾶς κάψει ὁ Θεός, καταλαβαίνεις;» «Ἔ, τότε τί ἤθελες καὶ μὲ κουβάλησες ἐδῶ;» Μαλάκωσε. «Δίκιο ἔχεις. Ἀπὸ βραδὺς τό ‘χα στὸ νοῦ μου ἀλλὰ μετὰ τὸ ξέχασα. Πᾶμε τώρα. Ἄλλη φορά».
Ἔφυγα τσατισμένος. Πιὸ πολὺ μὲ τὸν ἑαυτό μου. Ἀκοῦς ἐκεῖ, ἕνας ἀλήτης νὰ μοῦ δώσει τέτοιο μάθημα, ἐμένα πού ‘ξερα τὰ δώδεκα εὐαγγέλια ἀπέξω!
Τετάρτη 15 Απριλίου 2020
Μεγάλη Τετάρτη ~ Μυσταγωγών σου ~ Byzantine Hymns ~ Holy Week
«Μυσταγωγών σου Κύριε τους Μαθητάς, εδίδασκες λέγων. Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κόσμου· μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν μου, λύτρον υπέρ του κόσμου. Ει ουν υμείς φίλοι μου εστε, εμέ μιμείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος, ο δεσπότης, ως ο διάκονος· μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειμι της ζωής η άμπελος».
Τρίτη 14 Απριλίου 2020
ΩΣ ΚΥΜΒΑΛΟΝ ΑΛΑΛΑΖΟΝ έργο αρ. 50 του ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
ΩΣ ΚΥΜΒΑΛΟΝ ΑΛΑΛΑΖΟΝ έργο αρ. 50 για Όργανο και Φωνή.
(στο συγκεκριμένο βίντεο ακούγονται μόνο οι τρείς ενότητες)
Την Μεγάλη Πέμπτη 2 Μαϊου 2013 πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός ιστορικό στα χρονικά μιας τέτοια μέρας γεμάτης θρησκευτικής ευλάβειας με αφορμή τη μέρα παρουσίασης του συνθετικού έργου του Ανδρέα Α. Αρτέμη. Σε ένα χώρο άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του Ηρακλείου τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. (Από τα πρώτα χρόνια της ενετοκρατίας, στον 13ο μ.Χ. αιώνα (1239), οι Ενετοί θέλοντας να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην καινούρια τους αποικία (Ηράκλειο), και παράλληλα να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους προς την πατρίδα τους, έχτισαν στο κέντρο της πόλης ένα ναό (βασιλική) αφιερωμένο στον προστάτη της Βενετίας, τον Αγιο Μάρκο. Εδώ λάμβαναν χώρα οι επίσημες τελετές της ενετικής διοίκησης ενώ επίσης εδώ τάφονταν οι ενετοί άρχοντες).
Αντηχούσε η φωνή του στο χώρο της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου του Ηρακλείου τη Μεγάλη Πέμπτη 2013. Έμοιαζε σαν κραυγή αλαλάζοντος Θρήνου. Ανέβαινε στα ψηλά και στα χαμηλά έτριζαν τα κόκκαλα των Δόγηδων που είναι από αιώνες θαμμένοι εκεί ακριβώς που όρθιος τραγούδαγε.
Τα Κύμβαλα με τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου σου, ηχούσε την έναρξη- κάλεσμα ως πρώτη σφραγίδα τελετουργικού, σπάνιας βαρύτητας μουσικού έργου. Κι ύστερα οι φωνές να διαδέχεται η μια την άλλη. Γεμάτες φωνές. Φωνές επουράνιας προστασίας Αρχαγγέλων που ανεβοκατέβαιναν στο κρυφό μυστήριο της έμπνευσης...(E.X)
Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις Πρίγγου ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ Μ Τετάρτη πρωί 1975
ΚΑΣΣΙΑΝΗ
“η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή”
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,
ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.
Κυριακή 12 Απριλίου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)