Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Μορφονιός
Ενορχήστρωση-Παραγωγή: Bob Katsionis
Εμένα η μάνα μου είναι νησί
Εμένα η μάνα μου είναι μισή
Με μια γραμμή τη χώρισαν στα δυο
Μια χαρακιά βαθιά στο λαιμό
Εμένα η μάνα μου έχει αντέξει πολλά
Ψάχνει ακόμα τα χαμένα της παιδιά
Φωτογραφίες στα χέρια κρατάει
Όμως δεν κλαίει, μονάχα τραγουδάει
Μα εγώ, παιδί της, κλαίω που πονώ
Μα εγώ, παιδί της, πεθαίνω
Στο σώμα της πάνω αυτό το ιερό
Να βλέπω ένα λάβαρο ξένο
Το μόνο φεγγάρι που μίσησα
Είναι εκεί στον ιστό κρεμασμένο
Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο
Στο σώμα σου λάβαρο ξένο
Το μόνο φεγγάρι που μίσησα
Είναι εκεί στο βουνό ξαπλωμένο
Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο
Στο χώμα σου λάβαρο ξένο
Εμένα η μάνα μου έχει ακούσει πολλά
Πως είναι φίλη μα «κείται μακράν»
Και της μιλάω, την παρηγορώ
Της λέω ΜΑΝΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Δεν ξεχνώ τα αλεξίπτωτα που πέφταν βροχή
Δεν ξεχνώ όσα χάθηκαν σε μία στιγμή
Δεν ξεχνώ την Αμμόχωστο
Δεν ξεχνώ την Κερύνεια
Κι όλα εκείνα που ως τότε έμοιαζαν να ‘ναι γαλήνια
Δεν ξεχνώ τα αδέρφια μου που μείναν εκεί
Δεν ξεχνώ τις γυναίκες να κοιτούν τη γραμμή
Δεν είναι πράσινη εκεί όπως είπαν η γη
Είναι νωπή απ’ το αίμα
Είναι ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Το μόνο φεγγάρι που μίσησα
Είναι εκεί στο βουνό ξαπλωμένο
Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο
Στο χώμα σου λάβαρο ξένο
