Σ΄ ΑΚΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ
Στην άγρια νύχτα ξαγρυπνούσα,
περπάταγα σ' ακτή βυζαντινή
κι αυτά τ' απόκρυφά μου που κρατούσα
τα άφησα να φύγουν κι ας πενθούσα-
σε θύμηση σκληρή αλλοτινή-
επάνω σε σχοινί ακροβατούσα.
Τη μοίρα μου τη σκίασαν τα άστρα
κι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού,
αλώθηκε σε γκρεμισμένα κάστρα
και στη γυαλάδα μιας γενιάς την πάστρα-
σε μεταπράτες μάγους παζαριού-
σαν φορεσιά στου χρόνου την κρεμάστρα.
Με τη φωτιά και την αθανασία
να πλάσει μια καρδιά θέλει καιρό,
με λέξεις που δεν έχουν ερμηνεία
σαν των πουλιών κρυμμένα πανδοχεία-
επάνω στου ανέμου το φτερό-
και θεϊκή να κλέψει μαρτυρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου