Εαρινή συμφωνία |Γιάννης Ρίτσος -- Από Αλεξία Κατσαβού

Ι

Θ’ αφήσω

την λευκή χιονισμένη κορυφή

που  ζέσταινε  μ’ ένα γυμνό χαμόγελο  

την απέραντη μόνωσή μου.

Θα  τινάξω  απ’ τους  ώμους  μου  την  χρυσή   τέφρα  των  άστρων

καθώς  τα  σπουργίτια
τινάζουν  το  χιόνι απ’ τα φτερά τους.

Έτσι σεμνός άνθρωπος  ακέριος 

 έτσι   πασίχαρος  κι  αθώος
θα   περάσω   κάτω   απ’  τις ανθισμένες  ακακίες των  χαδιών  σου
και  θα   ραμφίσω το  πάμφωτο  τζάμι  του έαρος.

Θα ‘μαι το γλυκό παιδί
που χαμογελάει
στα πράγματα και στον εαυτό του
χωρίς δισταγμό και προφύλαξη.Σαν να μην γνώρισα τα χλωμά μέτωπα των χειμωνιάτικων δειλινών

τις λάμπες των άδειων σπιτιών

και τους μοναχικούς διαβάτες
κάτω απ’ τη σελήνη του Αυγούστου.

Ένα παιδί.

ΙΙ

Είχα κλείσει τα μάτια

για ν’ ατενίζω το φως.

Τυφλός.

Είχα κάψει τη φλόγα

για ν’ αναπνέω.

Τις νύχτες

αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής

κ’ η ανάσα του χαμόγελου

δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω

πάνω στα διάφανα χέρια μου

από μια διάφανη χαρά

που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.

Πιο πέρα.

Εκεί που καταλύεται τ’ όνειρο

κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κ’ ήρθες εσύ.

https://ologramma.art/earini-symfonia-giannis-ritsos/