Αφιερωμένο σ’ όσους θυμούνται…
Δε θυμάμαι αν σου πήγαινε το τιρκουάζ.
Ο άνεμος μωβ κι η θάλασσα της σιωπής
άχρωμη στα ξερονήσια των καλντεριμιών…
Δε θυμάμαι. Οι πληγές της φαλτσέτας
στα δέντρα, ονόματα και καρδιές και λήθη,
που μυρίζουν παλιές ημερομηνίες κι η φυγή
δεμένη σ’ ένα φιλί που έγινε φυλακή, χακί
πόνοι μιας ακυρωμένης εκστρατείας φωνών
που αλληλοσπαράχτηκαν, νίκη της ήττας μας.
Όχι δε θυμάμαι. Ξεχασμένος έζησα και ξεχνώ
τα ροδαλά ακροδάχτυλα εκείνου του παιδιού
που χάραξαν πάνω στην άμμο υγρές αγκαλιές
τότε που δεν ήξερε να τις ποτίσει με δάκρυα…
Δε θυμάμαι. Δε θυμάμαι. Δε θυμάμαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου