Πάνω σ' ένα μηδέν
που κατρακυλάει απ' τα βουνά στον κάμπο, όπου περνάει σερνάμενο σα φίδι το βαθύ ποτάμι,
παλεύω με λίγες ακτίνες απ' το ηλιοβασίλεμα να κρατήσω το πρόσωπό σου
μαζί με τα πρόσωπα των φίλων που νίκησαν τον καιρό
και γέμισαν τη στενή ζωή μας με της ψυχής την αρχοντιά
που μεγάλωσαν αλλά δε γέρασαν
και κρατούν ακόμα στο χέρι το μαντίλι
ορθοί για τον χορό τον τσάμικο και τον συρτό
στο ευλογημένο τ' Αγιανιού πανηγύρι.
14/5/21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου