Κωστης Παλαμας - Ὁ Γκρεμιστής

Ἀ κ ο ῦ σ τ ε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής.. γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης.. κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θ έ λ ε ι.. καὶ τὸ γκρέμισμα... νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει.. ἑνὸς π ό θ ο υ ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός.. τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
π ά ν τ α κοιτάζω.. πρὸς τὸ φ ῶ ς.. τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος.., ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής... κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου.. καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά.. γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές.. καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι.. καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε.. καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας... καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψ έ μ α.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξ α ν ά ρ χ ε τ α ι.... Καλῶς νὰ ῾ρθῆ.
Γ κ ρ ε μ ί ζ ω... τὴν ἀ σ κ ή μ ι α.

Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα... κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται... καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ... στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ... μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φ λ ό γ α τὴν καρδιὰ... καὶ β ρ ά χ ο τὸ κεφάλι,
καὶ θ έ λ ω... νὰ τραβήξω ἐμπρὸς.. καὶ πλατωσιὲς ν᾿ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου... δὲν τρέμω σας ὅ π ο ι ο ι εἶστε
γ κ ρ ι κ ά ω..., βγαίνει ἀπὸ μέσα του.... μιὰ π ρ ο σ τ α γ ή:
Γ κ ρ ε μ ί σ τ ε!

Κωστης Παλαμας