1
Από παιδί μου άρεσε η ποίηση. Έβλεπα
να περπατήσω στέρεα στους στίχους
κείνες τις δονήσεις της ψυχής, τα φώτα
που ποτέ δεν σε τύφλωναν, τα σοκάκια
πίσω από τους ίσκιους και τις κληματίδες
χαμένα σ΄ έναν κόσμο άλλο, ανίδωτο, σώο.
Ένιωθα βαθιά το μαχαίρι να με καρφώνει
όπως το παιχνίδισμα των ηλιαχτίδων πρωί
ανάμεσα στα φύλλα και τα σύννεφα, εμένα
κι όλους εκείνους που κρατούσαν μια φέτα
γαλάζιο ουρανό που κοκκίνιζε βραδιάζοντας...
Ήπια απ΄ τη ψυχή της το πάθος του έρωτα,
της ζωής, του δίκιου, του αναστεναγμού
που δεν το βάζει κάτω και μέθυσα φωνές
μες στη οδύνη που σε βαστούσαν, ακέραιες,
του πόνου και της χαράς, του αναφιλητού τους...
Γέλασα κι έκλαψα μαζί της, ονειρεύτηκα...
Βούλιαξα μέσα στη σιωπή της ανεβαίνοντας ψηλά
στ΄ αστέρια, μάτωσα κι άγγιξα άλλους θεούς
που κατοικούσαν μες στους ανθρώπους. Πόνεσα!...
σαν νά΄ χε έρθει η ώρα να κλείσω τα βιβλία μου...
29-11-2013
Διαβάστε περισσότερα: http://spyros-potamitis-poiisi.webnode.gr/knt
Δημιουργήστε τη δική σας ιστοσελίδα δωρεάν: http://www.webnode.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου