ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ
Πέτρινε άνθρωπε της μοναξιάς δε λυγάς
δρόμος της μοίρας σου ένα λεπτό δρεπάνι
θερίζοντας φεγγάρια ανοίγει νυχτερινά μονοπάτια
να κατεβαίνουν τ’ άστρα στ’ ακροπέλαγο.
Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός ν’ ανασαίνει
άκουσα τη σιωπή των σπλάχνων σου όπως το κύμα.
Εδώ που σταμάτησαν οι ηλιόμυλοι
άκουσα τη χαραυγή να χορεύει μέσα σου.
Εδώ πέτρινε άνθρωπε την ώρα που μάνιαζε η θύμηση
σε κοιμήθηκα μες στη δίνη της φωνής σου.
Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός
κι ακούστηκε η σιωπή πελώρια κραυγή αβύσσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου