Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis) - ΘΕΛΩ

 Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)

ΘΕΛΩ

Θέλω να φυσήξει ένα ποίημα

από το στόμα ενός φυτού

με φουσκωμένα μάγουλα

με ούριο άνεμο να ταξιδέψει

ως τον θολό ορίζοντα

όπου κόβεται η γραμμή

και αχνίζει το χάος

το πρωταρχικό

θέλω να πάω πίσω

στον τόπο μου με χείλια

δαγκωμένα που ανοίγουν

έκπληκτα σε ό,τι

παράξενο μηχανεύομαι

θέλω να γίνω ο θερμός συνήγορος

του πόθου… ο τελευταίος

ερασιτέχνης του έρωτα

που ανακαλύπτει τον εαυτό του

σώμα με σώμα παλεύει

με μια φράση φρεσκογεννημένη

θέλω νάμαι πάντοτε κοντά της

να την παίρνω από το χέρι

μια φορά κι ένα καλοκαίρι

να την οδηγώ συγκινημένη

στον λαβύρινθο του Σινεμά

20 Μαρτίου 2003

134134

7 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Φεύγω κιθάρα φωνή

Στέλλα Χασκήλ Καίγομαι καίγομαι

Όσα βουνά κι αν πέρασα (Ρίζες)

Ηέλτιος-3. Εντός και εκτός χρόνου

Εντός χρόνου και εκτός χρόνου

έζησα,

έτσι που έμαθα ν' αγαπώ

κι από θάνατο να μην καταλαβαίνω

τίποτα.

Μέσα απ΄τα ηφαίστεια ξεπήδησα πριν από αιώνες

και στο Αιγαίο  όπου μ' έριξε η μοίρα μου έμαθα να θαλασσοπορώ

με τη χάρη του Αη-Νικόλα και του Ποσειδώνα την τρίαινα

για να με περιμένεις τώρα θαλασσοδαρμένο 

στ΄ασβεστωμένο σπίτι

εκεί ψηλά πάνω απ΄τη θάλασσα

στην  αυλή με το πέτρινο πεζούλι

πλάι στη γλάστρα  με το βασιλικό

και το  ρόδο το αμάραντο.

Εντός χρόνου και εκτός χρόνου

σε γύρεψα, 

με άγριο καιρό,

ώσπου στο βουβό ερημοκλήσι

παραμονή των Φώτων

μέσα στα μάτια σου γνώρισα το φως

που ταξιδεύω...

3/5/2021 κ 7/6/21

ΝΟΣΤΟΣ : Μουσική Α.Αρτέμη σε Ποίηση Θ.Πιερίδη

A Dream - flute and piano duet

The magician's daughter

Για να'ρθουν, στιχοι Κ.Π. Καβάφη

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΓΥΡΙΝΟΙ

Στου Ιορδάνη ποταμού τις όχθες,

στους ήσυχους κόλπους του νερού,

είδα  να πλέουν

οι μικροί γυρίνοι--

σμήνη ζωής,

ανθοί ζωής

κι έρωτες των βατράχων.

Μπορεί να σωθείς, είπα,

αν ακούσεις το κόασμά τους,

αν περπατήσεις και βγεις στο ξέφωτο  να δεις

τον απέραντο κάμπο κατακτημένο από φυλές

πολύχρωμες  λουλουδιών,

από μυριάδες ηλιάνθεμα,  παπαρούνες  και λευκές μαργαρίτες

καθώς  υψώνουν ανάστημα

απέναντι σε χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα. 

Στους μικρούς γυρίνους 

λάμπει περίσσεια η  ζωή 

και στη  λαμπρότη τ' αποσπερίτη 

η μεγαλοσύνη.

13.12.22

ΗΕΛΤΙΟΣ- Λίγη υπερηφάνεια

Μπορεί και νάχεις δίκιο:

ίσως άπατρις να βολεύει καλύτερα

κι ετερόφωτος αντί αυτόφωτος

κι ετεροπροσδιορισμένος αντί αυτόνομος

κι αμνήμων αντί ακτήμων,

αρκεί ο συμβιβασμός  την ιστορικότητά σου να μην προδίδει

και  την αρετή των παλιών συντρόφων που αντιστάθηκαν

κι έπεσαν   πολεμώντας, 

εκεί όπου στένευε ο καιρός και παραλογίζονταν συνομιλώντας

με ακρίτες βυζαντινούς και γαλέρες από μελωδών ήχους και

Αθηναίων λαοσυνάξεις,

ενώ τη νύχτα στη σκοπιά- σαν σήκωναν επάνω το κεφάλι -διάβαζαν  στων άστρων το αλφαβητάρι:

''Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, μα για λίγη υπερηφάνεια το άξιζε''*.

3/7/2019

* Στίχος του Ελύτη από το ποίημά του για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο

ΗΕΛΤΙΟΣ- Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΔΕΛΦΙΝΙΟΥ

Πλάτη με το φτερό του καρχαρία ταξιδεύω

στου χωρόχρονου και της Ιστορίας τ’ ανοιχτό στόμα

από σπήλαια περνώντας σκοτεινά και γαλάζιες θάλασσες,

γύρους γράφοντας γύρω απ' την Πάτμο με τους τουρίστες στο πλευρό μου

και τα κεντημένα μπράτσα--ανώνυμων ποιητών κινούμενο πλήθος

και αμετάθετη στον καιρό  βραχονησίδα.

Στη μοίρα μου γραμμένη η φθορά μου

και στην ασυλλογιά  η πτώση μου.

Μετεωρούμαι πάνω από τ’ αφρισμένο πέλαγο

Φτερούγα σπασμένη που ολοένα χαμηλώνει 
κατάρτι αναζητώντας,  ιστίο,  ξύλο ακαταβύθιστο.

Πέφτει το κύμα αγριεμένο  κατά πάνω μου και με  σκαμπανευάζει 

κι από  βράχο αιφνίδια περνώντας με  χιλιοδαρμένο 

στων δελφινιών τους τόπους...

Γυαλίζει   στο ηλιοβασίλεμα  η ράχη  τους καθώς  υψώνουν τόξα χρυσαφί

πάνω απ΄ τα  κύματα και παίζουν με  της δύσης τις στερνές ακτίνες,  

μέχρις ότου  σιμά τους  ναυαγό με βρουν κι ακινητήσουν

απορημένα. 

Κι΄ αίφνης στο ένστικτό τους υπακούοντας φτερό ανοίγουν και το πέλαγο διασχίζουν

ερχόμενα απ' όλες τις μεριές θορυβημένα για βοήθεια,

κύκλους γράφοντας ολοένα και πιο σιμά μου

μέχρι σ' απόσταση επαφής από τη ράχη τους βρεθώ κι απ΄ το φτερό τους

γραπωθώ ο ναυαγισμένος:

Εγώ, ο αλαζόνας,

που μόνο θάνατο τους πρόσφερα και φαρμάκι.

Ερημικό τ' ακρογιάλι. Αμίλητος ο ήλιος ανηφορίζει
σμικραίνοντας τις σκιές από τ' αρμυρίκια. Που είναι η αλήθεια;
Ξυπόλητη η σκέψη περπατά ανάμεσα στους αχινούς.

Σήμαντρο  χτυπά μακριά κι  ο ήλιος στην  κατακόρυφο 
σμίγει τα πράγματα  με τη σκιά τους 

προς κάτι  αμετάθετο δείχνοντας που ταξιδεύει κρύφια στο χρόνο 

προς κάτι που υπερέχει

και  τ' αναγνωρίζει σαν χαμένο παλιό φίλο η ψυχή, 

πριχού μονάχη  στα εγκόσμια  επιστρέψει

και στ΄ αλλότρια.

 12/30-12-2017, 23/2/2022

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΙΔΕΕΣ

Ιδέες 

αθώες σαν τ' άσπρα πουλιά ή του Αιγαίου

τα ψαροκάϊκα,

Τον συνάντησαν  στην  Καγκελαρία

κι έπειτα βγήκαν φορώντας τη στολή

με  το περίστροφο δεξιά στη ζώνη αρθρωμένο.

Δεν αρκεί να σκέφτεσαι

αν δεν είσαι αποφασισμένος 

να διαλυθείς να γίνεις σκόνη

Να σε πάρει ο άνεμος, να σε σηκώσει 

στις άκρες του κόσμου να σε ταξιδέψει 

Και να σ’ αποθέσει

την ώρα του εσπερινού

στου βράχου τη σχισμάδα

Ζωή  να γίνεις για

τη βιολέ καμπανούλα

που βλέπει τα πετροχελίδονα να πετούν

κι  υψώνει ανάστημα 

στη βαρβαρότητα ενάντια.

30-4-2017.

ΜΙΑ ΜΠΑΜΠΕΣΙΑ ΘΕΛΗΣΑΝ, 1936, Κώστας Ρούκουνας

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΗΣΑΝ

Όχι! δεν είμαστε όπως μας θελήσαν:

σώματα χωρισμένα απ’ τις ψυχές τους,

πλάσματα με αισθήσεις ένοχες για να τις πετροβολούν,

ερεβομανείς που δεν διστάζουν 

την αδύναμη  μάνα τους να ψυχοκτονούνε -

ένα υπόλειμμα ανθρώπου, μια σκιά,

ο τελευταίος καπνός μιας απάτωρος Φύσης

ενός αφανιζόμενου θεού.

Όχι! δεν είμαστε όπως μας θελήσαν.

Κάπου εκεί στην Έφεσο και την Ελαία,

σ’ ένα εκκλησάκι πάνω απ’ τα ηφαίστεια όταν ροδίζει η αυγή,

σηκώνει Ανάσταση ο αρχέγονος μουσικός ψαλμός.

και κοντά στον Ιερό Βράχο υψώνεται πάνδημος ο Λόγος

για τον γήινο άγγελο που ματώνει φτεροκοπώντας

πάνω στα κάγκελα της φυλακής.

24 Σεπ 2014



0

14









Απολογία / Άλλη μια φθινοπωρινή μέρα / Ρότζερ Μαγκάφ

 https://www.hartismag.gr/.../apologhia-alli-mia...

HARTISMAG.GR

Απολογία / Άλλη μια φθινοπωρινή μέρα / Ρότζερ Μαγκάφ

Ένας από τους πιο γοητευτικούς σύγχρονους «Ποιητές του Λίβερπουλ» σε μετάφραση ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΒΒΑΚΗ

1Costas Tsiantis

Ηέλτιος- ΠΟΡΕΙΑ

 

Όλα χάνονται.

Η φλούδα απ’ το πλατάνι όπου έγραφες παιδί τ’ όνομά σου,

φεύγει, ξεκολλάει απ' τον κορμό του και πέφτει με ήχο ξερό 

στο πλακόστρωτο  και κομματιάζεται.

Πέφτουν οι στιγμές μες το ποτάμι μια-μια και χάνονται,

ενώ κάποιες παλεύουν απ΄της όχθης τα κλαδιά να πιαστούνε

την ώρα που η θεομηνία όλα τα σαρώνει και καμιά τους δε γλυτώνει,

πάρεξ εκείνη ίσως που από ρίζα ακλόνητη πιαστεί

κι από αγάπη αιώνια

βυθισμένη στα ριζά του βράχου, του αμετάθετου,

που θεμέλιο στέκει κι ακατάλυτος είναι

στου καιρού το παιχνίδι.

Πιάσου γερά από εκείνη τη στιγμή και

κράτα την για αντιστύλι μέσα στο χαμό,

και κράτα την για λύχνο μες τη νύχτα καθώς ανεβαίνουμε

σ' ακολουθία το μονοπάτι να φτάσουμε στο ναό σου

και την εικόνα ν' αντικρύσουμε του προσώπου σου,

εδώ που μένουμε τώρα ανυπόστατοι

και με αναμνήσεις μόνο και μνήμες από παλιά γιοφύρια

αντιστεκόμαστε

καθώς παλεύουμε κεφαλή αρετής ν' υψώσουμε μέσα στο ορμητικό ρεύμα

που μας παρασέρνει--

όπως τους κομμένους κορμούς των δέντρων που πήρε η θεομηνία

και τους πάει χτυπώντας από βράχο σε βράχο,

έως ότου στις εκβολές του ποταμού τους απιθώσει

(28-11-2016/2022).