Σπύρος Ποταμίτης

 

Χλωμό σαν ξεφτισμένο όνειρο ήρθε το δειλινό.

Στην ακμή της μέρας, που σπάραζες, αθωότητα

έσταζαν τα μαλλιά σου, αγγιξιές ήμερων θηρίων.

Σε τι ελπίζεις αγαπημένε της λησμονιάς άνθρωπε;

Τα δάκρυα σου ακόμα ανάνθιστα στις αγκαλιές

που πόθησες το δώρο της ζωής, λίμνες ποταμών

σταματημένων καιρό, στην ωκεάνια τους έξοδο

βυθίζουν τον πόνο τους, νύχια μοιρών στη χαρά

που σαλάγησε στο πέτο του πένθους νια δόξα σοι.

Επίορκες ευτυχίες κι αμόλυντα μιαρά χάδια ελέους

επωάζουν οι μακρινές νύχτες στο σεντούκι σου…

Λίγη ζωή, πολύ θάνατο και μύρια ωσαννά ψεύδους!

Paul Eluard- Οδυσσέας Ελύτης -2

Καζαντζίδης - Άργησα να σε γνωρίσω

ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ - ΖΗΤΩ ΑΚΡΟΑΣΗ ΘΕΟΥ

Ο Κατάδικος | Μανώλης Μητσιάς - Μπάμπης Στόκας - Φωτεινή Βελεσιώτου

Δέσποινα Ολυμπίου - Θυμάμαι όσα είχες πει | Thimamai osa eixes pei - Off...

Που να πάμε - Φίλιππος Πλιάτσικας OFFICIAL VIDEO CLIP

Film Suite No 1 - 2/4 in A minor - ANDREAS KATERINOPOULOS LIVE AT MC F /...

Γιώργος Μάνος, ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΗΤΑΝΕ ΑΛΛΙΩΣ

 Georgios Manos4 ώρ.

Τότε που οι επιδημίες

θέριζαν τους πρόσφυγες

και δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά.

Δε διάβηκαν πολλές ημέρες, κι έπεσε καινούργιο θανατικό, η βλογιά. Μεγάλος συρμός. Τους βαρεμένους τους σφάλιζαν σε καραντίνα, απάνω στο μοναστήρι του Αϊ-Γιώργη, για να μην κολλήσουνε κι οι άλλοι. Οι πεθαμοί αμέτρητοι. Κάθε φαμίλια είχε, άλλη ένανα, άλλη δυο κι άλλη πιότερους αποθαμένους. Τα κλάματα στο χωριό δε σταματούσανε μήτε την ημέρα μήτε τη νύχτα.

Ήτανε απόγιομα, όντας η Γιορδανιώ μου παραπονεύτηκε ότι πονούνε τα ποδαράκια της. Όσο να νυχτώσει, το κορμάκι της κόρωσε κι ούλην τη νύχτα το παιδί ψένουνταν στον πυρετό. Ξημερώθηκε με κομπρέσες. Την άλλην ημέρα, δε βγήκε όξω. Πλάγιαζε. Τήνε πόνηγε η κοιλιά κι ούλο της το κορμί. Δε χρειάζουνταν πιότερα σουμάδια. Βλογιά! Μας έπιασε τρόμος! Στη βδομάδα χειροτέρεψε. Το στόμα της και το μουτράκι της γιόμισαν σπυριά. Καταπόδι της, κόλλησα κι εγώ. Αναγκαστικά, κι εμείς καραντίνα στον Αϊ-Γιώργη. Ταμάμ που εγώ γύρισα κομματάκι στο καλό, μας φέρνουνε και τον Τριαντάφυλλο, το μικρόνα μ’. Με ήρχουνταν τρέλα! Συνάμα, τα σπυριά της Γιορδανιώς γένηκαν φούσκες με όμπυο, ξεράθηκαν, και το μουτράκι της γιόμισε κάκαδα. Μέρα με την ημέρα το παιδί χάνουνταν. Δεν μπόρειε νε να μιλήσει νε να σηκωθεί. Εγώ καλυτέρεψα, μα δεν ήθελα να έβγω όξω και ν’ αφήκω τα παιδιά μοναχά τους. Ο παπ’-Ανέστης, παρόλο τον πόνο του απ’ το χαμό του παιδιού του, έκαμνε κάθα ημέρα παράκληση και διάβαζε τα τροπάρια της Αγια-Βαρβάρας. Πέρασε κι εκείνη αυτήνα την αρρώστια. Το στάρι που ρίχνουμε, λέει, στη «Βαρβάρα», είναι για να μας θυμίζει τα σπυριά που είχε στο κορμί της. Σε καναδυό μέρες, ο Τριαντάφυλλος σαν να συνήρθε, μα η Γιορδανιώ, αντίς καλά, χειρότερα. Στις δεκαπέντε μέρες, ο χάρος μάς βάρεσε μεσάνυχτα την πόρτα κι έκοψε το πιο έμορφο λουλούδι του μπαχτσέ μας, προτού κλείσει τα δεκαεφτά.

Στη φαμίλια μας έπεσε πόνος ασήκωτος. Η Φωτεινή, η φουκαριάρα, δεν ήτανε στα λοϊκά της. Ένα μοιριολόι απ’ το πρωί ώσαμε το βράδυ. Νε έτρωγε νε ήπινε κι ούλο με τη Γιορδάνα «κουβέντιαζε». Τα ρουχάκια της κράταγε, τα τραγούδαγε, τα φίλαγε, και μέσα σ’ ένα σεντούκι τα έβαζε. Κι όσο να τα βάλει, τα έβγαζε πάλε όξω και τα κράταγε αγκαλιά. Κι αποκεί που την έκρενε σαν να ήτανε ζωντανή, το γύρναγε στο κλάμα και στα μοιριολόγια. Το πρωί, πάλε, ζωντανή έλεγε που την είδιε, κι ας μη σφάλισε μάτι ούλη νύχτα. Και κάθα ημέρα, αυτό το βιολί γένουνταν.

Τα παιδιά, μαραμένα, ξεμοναχιάζουνταν και κάθουνταν με τις ώρες αμίλητα, ξέμακρα απ’ τ’ άλλα παιδιά.

Εγώ είδια τη γης να φεύγει κάτ’ απ’ τα ποδάρια μου. Ίσαμ’ εκείνην την ώρα, μπορεί να έχασα Πατρίδα, να έχασα βιος, μα δεν βαρυγκώμησα. Έλεγα θα παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε. Θα γενούμε πάλε νοικοκεραίοι. Φτάνει να είμαστε γεροί. Έκαμα εβδομήντα μέρες πορπάτημα, και τα ποδάρια μου βάστηξαν. Και μέσα σε μια βραδιά, γονάτισα. Με το χαμό της Γιορδανιώς μου, μεμιάς ούλα άλλαξαν. Δεν είχα νου για τίποτα. Έβγαινα με το κοπάδι στη βοσκή και δεν ήθελα να γυρίσω. Από τότες, το φαρμάκι απ’ το στόμα μου δεν έφυγε κι ούτε θα φύγει. Κι όμως! Άμα ήμασταν στην Πατρίδα, η κοπέλα μου σήμερις θα ήτανε εν τη ζωή.

362Εσείς, Δέσποινα Στεφανίδου, Αστερίου-Καβάζη Κατερίνα-ΙΙ και 359 ακόμη

66 σχόλια

33 κοινοποιήσεις

Mia paraskevi kai ena savvato vrady - Glykeria

Η "Δύσκολη τέχνη" του Δημήτρη Ελευθεράκη στο Πρώτο Πρόγραμμα

Νίνα Αλέξη: 'Άνω θρώσκω"

Νίνα Aλέξη - Nina Alexi my books, 

Χορηγούμενη 

Σήμερα, Σάββατο 7 Νοεμβρίου, μπορείτε να διαβάσετε στην εφημερίδα "δρόμος της Αριστεράς" συνέντευξή μου, που έδωσα στον Κώστα Στοφόρο και τον οποίο ευχαριστώ ολόθερμα!

"... Η συλλογή της Νίνας Αλέξη 'Άνω θρώσκω" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, είναι ένα βιβλίο που ανατρέπει αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ για τους "ποιητές που σωπαίνουν". Διότι - πέρα από τις πολλές αρετές και τον πλούτο των συναισθημάτων που μοιράζεται μαζί μας η σημαντική συγγραφέας και ποιήτρια - η ποίησή της δεν στέκει ουδέτερη απέναντι στα πράγματα και "παίρνει θέση", χωρίς να θυσιάζει την τέχνη για τη "στράτευση".

Ανοίγει μια γέφυρα επικοινωνίας με τον αναγνώστη και σχολιάζει με ποιητικό τρόπο τόπους και γεγονότα, μη διστάζοντας να βουτήξει και στα νερά της επικαιρότητας...

Κάθε σελίδα σε καλεί σε ένα καινούργιο ταξίδι, όπως αυτό με τον "Νίκο Καζαντζάκη στην Άπω Ανατολή", ενώ θεωρώ από τις κορυφαίες στιγμές τα σύντομα στιχουργήματα που με τον τίτλο "Fragmenta II" κλείνουν το βιβλίο...".

119Εσείς και 118 ακόμη

2 σχόλια

2 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

ΓΑΛΑΝΗ GALANI " ΚΑΘΕ ΓΡΑΜΜΑ " 1975. Λίνος Κόκκοτος- Λευτέρης Παπαδόπουλος

Κάθε γράμμα που μου στέλνεις το διαβάζουμε όλοι

συλλαβίζουμε τα λόγια σαν μπουκιές ψωμί

φέρνει μεσ' την ερημιά μας την παλιά μας πόλη

και το σύρμα ευωδιάζει άσπρο γιασεμί.

Όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσονύχτι

Στείλε μου δυο λόγια για παρηγοριά

Είμ’ ένα σπουργίτι σ’ ατσαλένιο δίχτυ

Μια μονή φτερούγα κόντρα στο βοριά.

Κάθε βράδυ το φεγγάρι πέφτει στην αυλή μας

ματωμένο απ΄της μάντρας το χοντρό γυαλί

την Τετάρτη για ταξίδι πήραν τον Παυλή μας

κι από τότε μαύρο κύμα φέρνουν οι γυαλοί.

Όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσονύχτι

Στείλε μου δυο λόγια για παρηγοριά

Είμ’ ένα σπουργίτι σ’ ατσαλένιο δίχτυ

Μια μονή φτερούγα κόντρα στο βοριά.

Τάσος Λειβαδίτης, "Οι τελευταίοι", 1964 -απόσπασμα

Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς

την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση

ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.

Μια ταπείνωση, που δεν ανταποδόθηκε,

αναπηδάει μιαν άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου

για να σκοτώσει ό,τι πιο πολύ αγαπάς.

Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο,

που του ’κλεισες την πόρτα,

κάθεται 'κεί απέξω χρόνια τώρα

κι όταν σε βρουν νεκρό,

κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες

ν’ ακούς αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του

να γδέρνουνε την πόρτα σου.

Όλα όσα αρνηθήκαμε...

αυτό είναι το πεπρωμένο μας.

Τάσος Λειβαδίτης, "Οι τελευταίοι", 1964 -απόσπασμα

ΓΙΑΤΙ ~ Γ.Μ.Θεοδωρακης