μαυτό το αρθράκι ..Ήλθε η ώρα .. της δικιάς μου απουσίας..
Κι ο έρως φίλος κι εχθρός,
κι ας μου στείλει στο email την βιωμένη και γνωστή , τραγική απάντηση..
..
"Η Εικόνα που Φωνάζει: Ρεαλισμός, Εξπρεσιο- νισμός και ο Έρως της Απουσίας"
Σε κάθε εικαστικό έργο – είτε πρόκειται για ζωγραφική είτε για φωτογραφία – το βλέμμα του θεατή συχνά παγιδεύεται στο υποκείμενο: ένα πρόσωπο, ένα τοπίο, μια σκηνή.
Όμως, η βαθύτερη εμπειρία γεννιέται όχι μόνο από αυτό που βλέπουμε, αλλά και από εκείνο που λείπει. Πίσω από κάθε εικόνα, υπάρχει μια απουσία. Ο δημιουργός. Ο καλλιτέχνης.
Αυτός που βλέπει πριν δούμε εμείς.
Και εκεί ακριβώς, σε αυτή την απουσία, αναδύεται ο Έρως – όχι ο ρηχός, σαρκικός, αλλά ο θείος, εσωτερικός έρως, που λειτουργεί σαν φλόγα και πνοή για το έργο.
Ο Έρως, ως κινητήρια δύναμη της δημιουργίας, αλλά και ως η φωνή της έλλειψης που στοιχειώ- νει την εικόνα:...
......«Πού είσαι;».....
Είναι εκείνες οι στιγμές που ο Ρεαλισμός μάχεται τον Εξπρεσιονισμό, και αναδύεται η
μορφή του επιθυμητού.
Στον ρεαλισμό, ο καλλιτέχνης πασχίζει να αναπαραστήσει τον κόσμο όπως είναι.
Η φωτογραφία εδώ συχνά γίνεται το απόλυτο μέσο τεκμηρίωσης. Μα και πάλι: όσο ακριβής κι αν είναι η αποτύπωση, ο φωτογράφος δεν είναι παρών. Το βλέμμα του καθοδηγεί το κάδρο, αλλά το σώμα του λείπει. Το πρόσωπό του, το χέρι του, η ανάσα του — όλα απουσιάζουν.
Αντίθετα, στον εξπρεσιονισμό, η υποκειμενικότη- τα κυριαρχεί. Η πραγματικότητα διαστρεβλώνε- ται, για να αποδοθεί το βίωμα.
Οι γραμμές τρέμουν, τα χρώματα κραυγάζουν.
Κι όμως, ακόμη και εδώ, ο ζωγράφος απουσιάζει από την εικόνα του.
Το έργο ψιθυριστά καλεί με εσωτερική φωνή, και η φωνή αυτή αναζητά το πρόσωπο που την ξεκίνησε:
......«Πού είσαι;» .....
Είναι ο Έρως, που ψάχνει ως εμψύχωση της εικόνας.
Ο Έρως .Δεν είναι απλώς έμπνευση.
Είναι η οντολογική ανάγκη για πληρότητα.
Είναι ο λόγος που η εικόνα θέλει να γίνει σώμα. Κάθε πίνακας, κάθε φωτογραφία, ανεξαρτήτως ύφους, αναζητά κάτι που λείπει. Η παρουσία του αντικειμένου δεν αρκεί. Θέλει το βλέμμα που το δημιούργησε.
Θέλει τον καλλιτέχνη παρόντα, όχι μόνο ως τεχνίτη, αλλά ως ον, ως εραστή της εικόνας.
Η απουσία του δημιουργού μετατρέπεται έτσι σε δραματική παρουσία. Η εικόνα φωνάζει γι’ αυτόν. Ο καμβάς – είτε ψηφιακός είτε φυσικός – γεμίζει με το ίχνος του Έρωτα. Όχι με τη μορφή του δημιουργού, αλλά με τον πόθο για αυτόν.
Και εδώ, η απουσία δεν είναι κενό.
Είναι ολοκλήρωση. Είναι πινελιά απογείωσης. Το έργο δεν χρειάζεται να δείξει τον καλλιτέχνη. Αρκεί να τον υπονοεί.
Να τον επιθυμεί. Να τον στερείται.
Η ελλειπτικότητα γίνεται δύναμη.
Γίνεται Τέχνη ως τόπος ερωτικής αναζήτησης
Όπως ο μύστης αναζητά το Θείο, έτσι και η εικόνα αναζητά τον δημιουργό της.
Και η φωνή της – αυτή η άηχη, υπόγεια φωνή της τέχνης – φτάνει στον θεατή:
«Πού είσαιιιιι;»
Όχι σαν παράπονο. Αλλά σαν κάλεσμα.
Σαν ερωτικό κάλεσμα για επανένωση.
Η απουσία γίνεται το πιο βαθύ αποτύπωμα παρουσίας. Και ο Έρως, που γεννά και διαπερνά κάθε έργο τέχνης, λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, στο παρόν και το απόν, στον δημιουργό και στο δημιούργημα.
Και λίγο πριν το τέλος, μια πινελιά λείπει.
Το έργο ολοκληρώνεται όχι όταν τελειώσει η ύλη, αλλά όταν συμφιλιωθεί με την απουσία. Όταν αφήσει χώρο για το άγνωστο.
Για τον Έρωτα. Για τον καλλιτέχνη που δεν φαίνεται, αλλά που υπάρχει σε κάθε σκιά,
σε κάθε κάδρο, σε κάθε χρώμα που δονείται.
Η τέχνη δεν είναι απεικόνιση.
Είναι αναμονή.
Είναι φωνή χωρίς σώμα, σώμα χωρίς φωνή, που ζητά μια απάντηση.
Και ο Έρως — θείος, υπαρξιακός — είναι η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί.
Κι έτσι, η απουσία δεν είναι το τέλος.
Είναι η αρχή της μετουσίωσης.
Η πληρότητα της επιθυμίας.
Η ύστατη πινελιά.
.Εργείλαος.. 29 Σεπτεμβρίου 2025.. Λαύριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου