ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΪΤΑΝΟΣ
Είναι γεγονός πως οι πολλοί θα προσεγγίσουν τη διασκευή αυτού του τραγουδιού ως καλλιτεχνική καταγραφή και μόνον, ή θα «γουστάρουν» ακούγοντας αυτή τη ζεϊμπεκιά. Όπως πάντα, δεν είναι μόνον η τέχνη ο στόχος μου, αλλά κυρίως η κοινωνία του μοιράσματος και η αποκάλυψη, ενίοτε, βαθύτερων αληθειών για τη ζωή και το θάνατο προς το ουσιαστικό μας όφελος. Άλλωστε, ο θάνατος και η ζωή είναι δεδομένες καταστάσεις στην οντολογία μας.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το τραγούδι αυτό το κατέγραψα ερμηνεύοντάς το, μάλιστα, στο πρώτο του μισό έτσι ελεύθερα, για να τραβήξω την προσοχή του ακροατή και να τον εντάξω στη φιλοσοφία του στίχου, και μετά να συνεχίσει γνώριμα και πιο στέρεα στη δυναμική του αγαπημένου τραγουδιού. Είναι αισθητή η συνειδητή συμμετοχή μου ερμηνευτικά στο νόημα του στίχου. Πάντα ο λόγος έχει τη δύναμη και η μουσική θαυμαστά τον αναδεικνύει, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε λιγότερο επιτυχώς. Εδώ, νομίζω έχουν συνταιριαστεί και τα δύο αρμονικά κι εγώ τα αγκάλιασα με την ψυχή και τη φωνή μου, ώστε να τους δώσω νέα πνοή, μάλλον πιο βαθιά και μακρά από την συνηθισμένη σύζευξή τους σ’ ένα απλό λαϊκό ζεϊμπέκικο τραγούδι.
Το τραγούδι αυτό το ερμήνευσα εκ νέου, για να μας συνεφέρω από τις ματαιότητες και τις απερισκεψίες του μάταιου βίου μας· όχι μόνο για να κατευθυνθούμε προς τη μετάνοια, μα πιο πολύ για να στρέψω την προσοχή μας στο επέκεινα, στη Ζωή μετά το θάνατο. Για σκεφτείτε: Είναι τόσο λυπηρό να έχουμε τόσο άγχος, τόσες μάταιες μέριμνες, τόσες άπληστες αξιώσεις και να εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτή τη ζωή, που είναι δεδομένο ότι κάποτε θα τελειώσει. Ποιο το όφελος από τέτοιες αντιλήψεις, από μια τέτοια στάση ζωής;
Μια μολυβιά, λοιπόν, η ζωή μας· πολλές φορές μάλιστα κακογραμμένη, ενώ όλα εξαρτώνται από τη βαθύτερη θέληση του είναι μας. Μια ροπή και όλα τα διαδέχεται ο θάνατος! Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτός είναι το πλέον δεδομένο συμβάν της ζωής μας εδώ στη γη;
Και μετά η Ζωή. Ανοίγεται αιώνια μετά το τραγικό πέρασμά του θανάτου. Εκεί που τα όνειρα δεν έχουν θέση, αλλά η Αλήθεια, αυτή που δεν σκορπίζεται ποτέ, ούτε υπόκειται στη φθορά. Εκεί που οι πράξεις μας δε χάνονται, αλλά εναρμονίζονται συμφώνως προς την όντως Ζωή. Εκεί που τίποτα δεν έχει την ανάγκη να στραφεί σε ό,τι γήινο και εφήμερο, ώστε να γίνει πολύ εύκολα απλώς καπνός... Εκεί που όλα συσχηματίζονται και περιβάλλονται από το ένδυμα της αιωνιότητας και ασύλληπτα υποστασιάζουν αιώνια την ύπαρξή τους, με μια κίνηση ακίνητη σε χρόνο άχρονο. Εκεί που τα ίχνη μας παραμένουν ανεξίτηλα ακολουθώντας τη σωτηρία μας. Εκεί που το φθαρτό γίνεται άφθαρτο, το θνητό αθάνατο και το πρόσκαιρο αιώνιο. Εκεί που ο Άδης δεν έχει πλέον καμία δύναμη, αλλά ξεπροβάλλει, ω ναι, η αιώνια Βασιλεία του πανάγαθου και δίκαιου Τριαδικού Θεού!
Επιτρέψτε μου να αφιερώσω τη δημιουργία μου αυτή στη μνήμη του αγαπημένου μας Μανώλη Αγγελόπουλου προς ανάπαυση της ψυχής του, που πρώτος το τραγούδησε το 1988 με τη θαυμάσια φωνή του και που μας άφησε τόσο νωρίς...
Αθήνα, 3 Δεκεμβρίου 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου