Στέλλα Τεργιακή · Αυγουστιάτικες θύμησες

Από μικρή ήθελα ν’ ατενίζω τ’ αστέρια ν’ ανατέλλουν

πάνω στους καυτούς Αυγουστιάτικους ουρανούς

σιμά με τα ολόφωτα λαμπερά φεγγάρια,

γράφοντας ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη

που συμπορεύονται…

Πάντα μου άρεσε ν’ αγναντεύω σκεπτόμενη

απ’ τα μπαλκόνια της ζωής

τους έναστρους ιριδίζοντες ουρανούς,

τους υποταγμένους ανθρώπους

τις ανυπότακτες ψυχές,

τις προκαταλήψεις των σθεναρών αντιδράσεων…

στο καλό κ’ αγαθό.

Ήθελα ν’ αφουγκράζομαι τα τζιτζίκια

να τρυγούν τις ακτίνες στο μεσημεριάτικο ήλιο,

τα νερά που τρέχουν αχόρταγα

να ξεδιψάσουν τις χίμαιρες

και τις γαλάζιες θάλασσες

ω … τις απέραντες γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου

που έκλεβαν με τόση μαεστρία το βλέμμα μου…

Πάντα μου άρεσε να εναποθέτω τη ματιά μου

πάνω στ’ αμέτρητα αστέρια τα βράδια

που ακούγεται στο λαγκάδι δίπλα

να τραγουδά το τριζόνι

και να αναμετρώμαι με τον εαυτό μου

σκεφτόμενη την συναισθηματική νοημοσύνη

του κόσμου…

Τα χρόνια πέρασαν

κι οι μέρες δεν αντιστέκονται πια

στο κατρακύλισμα των καιρών!

Όμως εκείνα τ΄ Αυγουστιάτικα φεγγάρια της νιότης μου

πάντα θα γεμίζουν με θαλπωρή την Ψυχή μου.

© Στέλλα Τεργιακή

27.7.2020

( Απ’ την νέα μου υπό έκδοση ποιητική συλλογή «Αέναη γνώση»)