Η Χώρα - Γιάννης Μαρκόπουλος (ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΟ)

Φίλοι, αδέρφια, συμπολίτες και συγγενείς Ανατολίτες

με τη κλωστή και με τη γνώση η Αριάδνη θα ενώσει
αυτή τη χώρα που σημαίνει, το γαλαξία να υφαίνει,
που έχει κάστρα κι ομορφιά και δε στεριώνουνε τα στοιχειά.

Όταν η τέχνη κι η ιστορία μας λύνουν κάθε απορία,
γεννούν ψυχή με φως γλυκό στης Μεσογείου το γιαλό.
Είσαι η χώρα η αντάρτισσα, όταν γεννιόμουν σ’ αφουγκράστηκα.
Πήρα εικόνα πήρα φως κι έγινα χορευτής λαός.

My Way (Remastered 2008)

"My Way"

And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case, of which I'm certain
I've lived a life that's full
I traveled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way

Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption
I planned each charted course
Each careful step along the byway
And more, much more than this, I did it my way

Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way

I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside
I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say, not in a shy way
Oh, no, oh, no, not me, I did it my way

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows
I took the blows
And did it my way

Yes, it was my way

Γιωργος Φλωρακης - Ρεμαλι

Γιωργος Φλωρακης - Ρεμαλι Λες είν' η ζωή μου στον αέρα χωρίς κανένα πλάνο διαφυγής λες θα το πληρώσω κάποια μέρα που σπαταλάω το δώρο της ζωής Dεν έχω απαίτηση να καταλάβεις και αυτό που είμαι να τ' αποδεχτείς μωρό μου ανήκουμε σε άλλους κόσμους δε σε παρεξηγώ αν απομακρυνθείς Με τις τσέπες μου άδεις πάντα ζούσα χύμα σα ρεμάλι μπαινοβγαίνοντας στο τμήμα δίχως πλάνα για το μέλλον κι ότι κάτσει τα τσιγάρα μου να βγαίνουν και είμαι εντάξει Τα πράγματα τα δέχομαι όπως έρθουν δε ζήτησα από τη ζωή πολλά τα όνειρα μου για ένα βράδυ αντέχουν τα βρίσκει η μέρα πάντοτε νεκρά Μη το παλεύεις άλλο δεν πειράζει εσύ τα πρέπει σου ν' ακολουθείς το σκοτεινό σου μυστικό θα είμαι που ίσως κρυφά ξανάρθεις να το βρεις Με τις τσέπες μου άδεις πάντα ζούσα χύμα σα ρεμάλι μπαινοβγαίνοντας στο τμήμα δίχως πλάνα για το μέλλον κι ότι κάτσει τα τσιγάρα μου να βγαίνουν και είμαι εντάξει

Ανδρέας Α. Αρτέμης- ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

 ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Μια σπάνια λέξη πια, χαμένη στο λεξιλόγιο και στα λεξικά μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που δε αναζητούσε επαναστατικά «μότο» κι άλλα μοντέλα συμπεριφορών.

Πόσες φορές την ημέρα λέτε ευχαριστώ; Κανονικό ευχαριστώ, όχι τυπικό… Αν δεν το λέτε συνειδητά, μέσα από τη καρδιά σας, τότε χάνεται τη καταπληκτική ευκαιρία που σας δίνει αυτή η υπέροχη λέξη.

Η σημασία που έχει το να ευχαριστούμε ειλικρινά για τα πράγματα που λαμβάνουμε είναι τεράστια. Όσο περισσότερο ευχαριστούμε για όλα τα καλά που δεχόμαστε, τόσο πιο πολύ ανοίγει ο δρόμος για να δεχτούμε περισσότερα.

Όταν είμαστε ευγνώμονες και το εκφράζουμε είτε από κοντά σε κάποιον, είτε του στέλνουμε νοερά την ευγνωμοσύνη μας από μακριά, η ενέργεια μας ανυψώνεται σε υψηλές συχνότητες, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια αρμονική και γαλήνια εμπειρία. Εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός, δημιουργείτε μια τεράστια μαγνητική δύναμη η οποία προσελκύει κι άλλους ανθρώπους, γεγονότα και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα.

Σήμερα σκέπτομαι τη λέξη ευγνωμοσύνη. Αισθάνομαι απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς όλους τους συνοδοιπόρους μου. Δημιουργούς προϋποθέσεως..τραγωδίας ενίοτε κι οδύνης. Η ανάγκη ήταν πάντα προϋπόθεση τραγωδίας. Η ανάγκη να σπρώξουμε τον ορίζοντα μια δρασκελιά πιο πέρα. Μια προοπτική… Να ντύνεται το δημιούργημα σου ο άλλος και να αισθάνεσαι ευτυχία…! Με καταλαβαίνετε ελπίζω… Το έργο σου να συνομιλεί, με τον τρόπο του, στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα με μια άλλη φωνή... Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς. Η ευγνωμοσύνη είναι το άσμα των αγγέλων. Οι πραγματικά πετυχημένοι άνθρωποι δε διστάζουν να δείξουν ευγνωμοσύνη. Μια και μόνη σκέψη ευγνωμοσύνης που ανεβαίνει στον ουρανό, είναι η καλύτερη προσευχή.

Αν δεν κατανοείς τα παραπάνω τότε είσαι Αχάριστος. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την Αχαριστία.. Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων. Ο ευγνώμων λησμονεί κάποτε να ενθυμηθεί, ο αγνώμων ενθυμείται πάντοτε να λησμονεί.

Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς. ίσως γιατί σε μια δύσκολη στιγμή με χόρτασες και εγώ για να σε ευχαριστήσω σου έστησα μια αφορμή για να ζήσεις με καλές προοπτικές! Σκέψου πως ό,τι έχεις τώρα, κάποτε γι' αυτό είχες ελπίσει…

Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να αποκτήσουν την εύνοια και αγάπη των ομοίων τους, κάνοντας το καλό. Λησμονούν, όμως, ότι μεταξύ ευγνωμοσύνης και μίσους υπάρχει μια στενή συγγένεια. Γι αυτά κι άλλα, φρόντισες τώρα με τεχνητούς τρόπους να ανταποδώσεις τις εντυπώσεις που αποκόμισες …. Η ευγνωμοσύνη μαθαίνεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, μέσα από την καθημερινότητα της οικογένειας και τις πληροφορίες που φτάνουν σε αυτό. Επειδή ακριβώς το παιδί καλύπτει τις ανάγκες του μέσω των άλλων, τείνει να θεωρεί ότι η προσφορά είναι κάτι δεδομένο και σίγουρο. Εσύ που που την είδες; που την έμαθες;(Εκτός από το γεγονός ότι η αχαριστία, είναι ένα από τα χειρότερα ελαττώματα ενός ατόμου, ένας αγνώμων άνθρωπος δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένος, γιατί απλά δε θα αναγνωρίζει τις καλές προθέσεις και τις προσφορές των άλλων στο πρόσωπό του. Επιπλέον, δε θα μπορέσει να βιώσει ποτέ το αξεπέραστο συναίσθημα του να προσφέρεις τη βοήθειά σου, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Απλά και μόνο για να κάνεις κάποιον λίγο πιο χαρούμενο. Αυτές είναι εμπειρίες που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο και αξίες πάνω στις οποίες βασίζονται όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις)

Το όλο…. μου θύμισε το παρακάτω τσιτάτο του Γκουρτζίεφ:

Τέτοια είναι η φύση του ανθρώπου:

με το πρώτο δώρο που του κάνεις- σου φιλάει τα πόδια

με το δεύτερο- σου φιλάει το χέρι

με το τρίτο- υποκλίνεται

με το τέταρτο- κουνάει απλώς το κεφάλι του

με το πέμπτο- εξοικειώνεται μαζί σου

με το έκτο- σε προσβάλλει

με το έβδομο- σε τραβάει στα δικαστήρια γιατί δεν του έδωσες αρκετά...

Από την άλλη μεριά το σοφό αρχαίο ρητό «τη αχαριστία έπεται η αναισχυντία» σχολιάζει πολύ εύγλωττα την αρνητική δύναμη πού περιέχει η αχαριστία, αφού όταν αυτή προηγηθεί, τα πάντα πια μπορεί κανείς να περιμένει από τον αχάριστο, πού δεν τον σταματά καμιά ντροπή, ούτε η «δημοσία αιδώς».

Ευγνωμοσύνη. Πρόκειται περισσότερο για μια διαισθητική «βυθομέτρηση» της συνειδήσεως που, σιωπηλά και αυθόρμητα, μας εξασφαλίζει μια αδιάσειστη βεβαιότητα για την ηθική αξία ή απαξία του άλλου, από την εν γένει σχέση και επικοινωνία μας μαζί του…Ετυμολογικά η λέξη «ευ−γνωμοσύνη» δηλαδή το μορφώσεις «καλή γνώμη» για κάποιον, σημαίνει ότι τον «ζύγισες» σταθερά και προσεκτικά. Που καιρός για τέτοιες αξίες!!!

A.A.A

11Εσείς, Ανδρέας Α. Αρτέμης και 9 ακόμη

1 σχόλιο

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Μαρία Δουράκη - Στο στήθος μου η πληγή | Official Audio Release

Les Au Revoir - Esena Pou Se Xero Toso Ligo | Εσένα Που Σε Ξέρω Τόσο Λίγ...

ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΡΑΚΗ - ΑΣΠΡΑ ΠΟΥΛΙΑ

Anoigo To Stoma Mou

ΠΕΣΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΚΟΚΟΤΑΣ

Η έρημος - Ελένη Βιτάλη & Haig Yazdjian

Η ΕΡΗΜΟΣ - Ελένη Βιτάλη & Haig Yazdjian Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης Μουσική: Haig Yazdjian

Manolis Aligizakis Μανώλης Αλυγιζάκης- ΑΜΟΡΦΟΣ

 

Manolis Aligizakis

5 ώρ.  · 

Ένα παλιό μου ποίημα //An old poem

ΑΜΟΡΦΟΣ

Ήμουν εκεί

προτού στη μήτρα μπω

καπνός από φωτιά που σιγοσβύνει

αγέρας που χτυπά το παραθύρι σου

του είναι σου ρωγμή και δέτης

τραγούδι ήμουν του πανηγυριού

εσπερινής ακολουθίας ύμνος

πριχού πάρω το σχήμα ζωντανού

και το `νομά μου να διαλέξω

ήμουν εκεί

άρωμα κόκκινου τριαντάφυλλου

ενός πουλιού πετάγισμα

ήμουν του δειλινού λυγμός πορτοκαλής

πριχού στης σάρκας την παγίδα μπω

της θάλασσας αλάφριο κύμα

μονιάς αητός των πέτρινων κορφών

απ΄τα ψηλά εσένα κοίταζα

ήμουν εκεί πριχού να γεννηθώ

λεύθερος κι ασχημάτιστος

του αιώνειου συντρόφι

ένας απλός αναστεναγμός

που μέλλονταν τα χείλη σου να βάψει

ήμουν εκεί

χαρμόσυνος καμπάνας ήχος

ήμουν εκεί

ο απροσδιόριστος

AMORPHOUS

Before I entered the uterus

I was there

smoke of a fire slowly extinguishing

wind hitting your blue window

crack of your being, a tight grip

song of the funeral procession

before I took the shape of life

before I choose my name

I was there

scent of a red rose

the bird’s first flutter

before I entered the trap of flesh

the softest wave of the sea I was

lone eagle on rocky promontory

from high up watching over you

before I was born I was, shapeless

free companion of the infinite

a simple sigh destined

to scar your lips

There I was a joyous chime of a bell

there I was the indeterminable

Eleni Drakoulidou Μεγαλωσα φίλη μου....

 Χαραλαμπάκης Γιάννης 

Eleni Drakoulidou

Λίγα Λεπτά Διάβασμα και από εμένα.

Μεγαλωσα φίλη μου....

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνει πια η προδοσία.

Συνήθισε η πλάτη μου τις μαχαιριές και μου παίρνει μόνο μια στιγμή να βγάλω το μαχαίρι και να καθαρίσω την πληγή.

Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, το σημάδι θα μείνει και κάθε που θα σηκώνει αέρα θα με πονά.

Μεγάλωσα φίλη..

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια οι περαστικοί από τη ζωή μου.

Τους φιλεύω τα καλύτερα γλυκά μου, τους δίνω νερό να ξεδιψάσουν, και μετά ανοίγω την πόρτα για να μπορούν να φύγουν ανενόχλητοι.

Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, ο άπληστος, δεν θα αλλάξει.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως οι άνθρωποι δεν σου συγχωρούν το να μπορείς να τους βοηθήσεις.

Δεν σου συγχωρούν το να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητήσεις τίποτα.

Δεν σου συγχωρούν το να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια.

Δεν σου συγχωρούν το να έχεις πέσει ξανά και ξανά και ξανά και κάθε φορά να ξανασηκώνεσαι και να στέκεσαι όρθιος μπροστά τους.

Δεν σου συγχωρούν την γεναιοδωρία, οι τσιγκούνικες ψυχές.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως την οικογένεια, δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος.

Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν όταν η πόρτα σου κλείσει.

Όταν βρεθείς στο πάτωμα.

Είναι εκείνοι που δεν θα σε βάλουν σε κανένα κουτάκι και θα σε αποδεχτούν χωρίς όρους κι όρια.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως την ζωή την ορίζουν οι παρουσίες και την στοιχειώνουν οι απουσίες.

Μεγάλωσα φίλη..

Και το ταξίδι μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδάμε στον ίδιο ρυθμό κι ας είμαστε φάλτσοι..

Με εκείνους που τα πρωινά της Κυριακής μας βρίσκουν στη θάλασσα..

Με εκείνους που δεν χρειάζεται να κρύψω τα δάκρυά μου και να βάλω λέξεις στις σιωπές μου για να μην τρομάξουν.

Με εκείνους που είδαν την χειρότερη πλευρά μου κι έμειναν γιατί ήξεραν πως είναι μια στιγμή..

Με εκείνους που γουστάρει η ψυχή μου κι απορρίπτει το μυαλό μου.

Μεγάλωσα φίλη μου..

Κι αν δεν είναι έρωτας, δεν θέλω να είναι τίποτα.

Κι αν δεν είναι αγάπη, δεν θέλω να είναι τίποτα.

Κι αν δεν είναι πίστη, δεν θέλω να είναι τίποτα.

Γιατί από το περίπου, προτιμώ το τίποτα..

Μεγάλωσα φίλη μου κι όχι στα χρόνια.

Μεγάλωσα μέσα από τις απώλειες.

Μεγάλωσα μέσα από τις λέξεις που δεν μπορώ πια να αρθρώσω..

Μεγάλωσα μέσα από την φυγή του..

Μεγάλωσα και τώρα πια, έκανα το λύκο κολλητό μου κι έστειλα στο καλό τους τις κοκκινοσκουφίτσες..

Και τώρα στέκω εδώ.

Σημαδεμένη, αλλά όρθια.

Δεν χαρίζομαι, δεν δίνομαι, δεν παραδίνομαι.

Μπορείς μόνο να με κερδίσεις.. ή τίποτα

Χαραλαμπάκης Γιάννης.  · 

Γίνετε μέλος

Eleni Drakoulidou  · 11 ώρ.  · 

Μίκης Θεοδωράκης (Ορχηστρικά) 2ο μέρος

Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά Ταμένος Θεοδωράκης στίχοι

Η Γιοβάννα ενώπιον του Μίκη Θεοδωράκη

Ήσουν Μπαξές ~ Μίκης Θεοδωράκης

Το ναυάγιο ~ Πέτρος Πανδής, Μίκης Θεοδωράκης

Πέτρος Πανδής - " Με βρήκε πάλι η ερημιά "

Μαργαρίτα Ζορμπαλά - Τώρα που πεθαίνουν τα λουλούδια - Official Audio Re...

Στίχοι: Κώστας Χατζόπουλος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Τώρα που πεθαίνουν τα λουλούδια τώρα που σωπαίνουν τα πουλιά μου `μείναν στα χείλη τα τραγούδια ξεχασμένη αγάπη μου παλιά. Χώρισαν οι δρόμοι μας μιαν ώρα φορτωμένοι σύγνεφα βαριά μες στους παγωμένους δρόμους τώρα βάσανο η ζωή μας και καπνιά. Τώρα περιμένουμε το θάμα πίσω από το τζάμι το θολό η κάμαρή μας μοιάζει μ’ ένα κλάμα φυτεμένο μέσα μας πνιχτό. Οι δρόμοι μας χωρίσανε για πάντα μη με περιμένεις στη γωνιά η άνοιξη μονάχα για τους άλλους βάσανο η ζωή μας και καπνιά.

Μίκης Θεοδωράκης ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Μαρία Φαραντούρη

Ποίηση: Κώστας Χατζόπουλος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ερμηνεία : Μαρία Φαραντούρη Δίσκος: "Πρώτα Τραγούδια" 2005 Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να στρώσει τ' άνθη τα στερνά. Μια ζωή πεθαίνει μια πνοή περνά. Πάντα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά. Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να απλώσει μια στερνή ευωδιά. Μια χαρά χαμένη μέσα στην καρδιά. Πάντα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά.